კვირა, სექტემბერი 14, 2025
14 სექტემბერი, კვირა, 2025

გლობალურ პრობლემათა ურთიერთკავშირი და მდგრადი განვითარების მიზნები

0

ინტერნეტსივრცეში გავრცელდა მდგრადი განვითარების მიზნების განხორციელების შესახებ „ღია მმართველობის პარტნიორობის“ გზამკვლევის სპეციალური გამოშვება. ვფიქრობ, გეოგრაფიის მასწავლებლებისთვის საინტერესო რესურსია. „ღია მმართველობის პარტნიორობა“ გულისხმობს როგორც სახელმწიფოს, ისე მოქალაქეთა ჩართულობასაც.

გთავაზობთ რესურსებს, რომლებიც გეოგრაფიის გაკვეთილზე გამოგვადგება.

გაკვეთილის მიზანია, განუვითაროს მოსწავლეებს მაღალი სააზროვნო უნარები: კრიტიკული და შემოქმედებითი აზროვნება. კარგი იქნება, თუ გაკვეთილის დასაწყისში თანასწორუფლებიანობაზე გავამახვილებთ ყურადღებას. დავურიგოთ ჯგუფებს ფერადი ფურცლები და სტიკერები. ვეცადოთ, განაწილება იყოს არათანაბარი: ზოგს მეტი მივცეთ, ზოგს – ნაკლები. ვაცადოთ და დავაკვირდეთ, როგორ მოიქცევიან. მერე ვკითხოთ:

  1. რას გრძნობენ?
  2. მოახდენს თუ არა მათი განწყობა გავლენას მუშაობის პროცესზე?
  3. როგორ გადაჭრიან პრობლემას?

მათი პასუხები დაფაზე ჩამოვწეროთ.

მერე დავავალოთ, განიხილონ მოცემული მაგალითები და უპასუხონ შემდეგ კითხვებს:

  1. რა ურთიერთკავშირია მდგრადი განვითარების მიზნებს შორის?
  2. კონკრეტული მაგალითებიდან გამომდინარე, რომელი ფაქტორები განაპირობებს ცხოვრების დონის განსხვავებას?
  3. რატომ არის დამახასიათებელი გარემოს დაბინძურების პრობლემა როგორც ღარიბი, ისე მდიდარი ქვეყნებისთვის?
  4. როგორ წარმოგიდგენიათ სამოქალაქო საზოგადოების როლი მდგრადი განვითარების მიზნების მიღწევაში?
  5. დასახეთ პრობლემის გადაჭრის გზები.

მაგალითი N1: გაეროს 2030 წლის მდგრადი განვითარების მიზნების (SDG) განხორციელება აქტიურ მოქმედებას მოითხოვს. ღია მმართველობის პარტნიორობა (OGP) არის უნიკალური შესაძლებლობა გაეროს 2030 წლის მდგრადი განვითარების მიზნების განხორციელების ხელშეწყობისთვის. ხელისუფლების ღიაობისა და ეფექტიანობისთვის სამთავრობო და არასამთავრობო ორგანიზაციები მსოფლიოს 66 სახელმწიფოში თანამშრომლობენ.

2015 წლის დეკემბერში ნიუ იორკში „ღია მმართველობის პარტნიორობის“ მმართველი კომიტეტის წევრებმა გაერთიანებული ერების გენერალურ ასამბლეაზე მიიღეს ღია მმართველობის ერთობლივი დეკლარაცია 2030 წლის მდგრადი განვითარების მიზნების განხორციელების შესახებ.

OGP როგორც საერთაშორისო თანამშრომლობა მოიცავს ეროვნული პოლიტიკის პლატფორმას (ეროვნული სამოქმედო გეგმების სახით) და ანგარიშვალდებულების მექანიზმებს (ღია მმართველობის პარტნიორობის დამოუკიდებელი შეფასების მექანიზმის სახით) და წარმოადგენს გაეროს 2030 წლის მდგრადი განვითარების მიზნების განხორციელების ეფექტიან საშუალებას.

OGP-ის ფარგლებში შემუშავებული სამოქმედო გეგმები შესაძლოა გამოყენებულ იქნეს ღია მმართველობის პარტნიორობის წევრი ქვეყნების მიერ SDG-სთან დაკავშირებული კონკრეტული ვალდებულებების აღებისა და განხორციელების თვალსაზრისით. სამოქმედო გეგმით აღებული ვალდებულებების შესრულებას OGP-ის დამოუკიდებელი შეფასების მექანიზმი უზრუნველყოფს.

ღია მმართველობის პარტნიორობის წევრ ქვეყნებს ეროვნულ სამოქმედო გეგმებში გათვალისწინებული აქვთ გაეროს მდგრადი განვითარების მიზნების გამოწვევები და, აღნიშნული გამოწვევებიდან გამომდინარე, ცდილობენ ხელი შეუწყონ გამჭვირვალობისა და ანგარიშვალდებულების, მოქალაქეების ჩართულობის, კორუფციასთან ბრძოლის, ინოვაციებისა და ახალი ტექნოლოგიების დანერგვას. ასევე, ღია მმართველობის გზამკვლევის სპეციალური გამოშვება ხაზს უსვამს OGP-ის სამოქმედო გეგმებში შესატან სარეკომენდაციო ვალდებულებებს.

„ღია მმართველობის პარტნიორობა“ მოუწოდებს მთავრობებსა და სამოქალაქო საზოგადოებებს, წარმოადგინონ რეკომენდაციები SDG-ის განხორციელების ხელშეწყობის მიზნით. აუცილებელია, მთავრობებმა და სამოქალაქო საზოგადოებებმა ითანამშრომლონ სახელმწიფო ორგანიზაციებში გამჭვირვალობისა და სამოქალაქო ჩართულობის უზრუნველსაყოფად.

ღია მმართველობის პარტნიორობისა და გაეროს მდგრადი განვითარების მიზნების დაკავშირებისა და სახელმწიფო და არასამთავრობო ორგანიზაციებს შორის აქტიური დიალოგის წარმართვისთვის მნიშვნელოვანია OGP-ის გლობალური სამიტი მექსიკაში.

მაგალითი N2: სიღარიბეა იქ, სადაც ადამიანი ვერ იკმაყოფილებს ძირითად – საკვების, წყლის, თავშესაფრის, ჯანმრთელობისა და განათლების – მოთხოვნილებებს. სიღარიბე მნიშვნელოვან გავლენას ახდენს გარემოსა და ადამიანის ჯანმრთელობაზე. მსოფლიოს მოსახლეობის ის ნახევარი, რომელიც ცდილობს იცხოვროს დღეში ორ დოლარზე ნაკლები თანხით, საკვების, წყლისა და საკვების მოსამზადებლად და გასათბობად აუცილებელი საწვავის მოსაპოვებლად იბრძვის. თავის გადასარჩენად ამ ადამიანების ნაწილი გადაჭარბებულად მოიხმარს ტყეს, საძოვრებს, თევზის რესურსებს და ველურ ცხოველებს, რაც გარემოს დეგრადირებას იწვევს. მათ არ აქვთ იმის ფუფუნება, რომ იფიქრონ გარემოს ხარისხზე გრძელვადიან პერსპექტივაში ან მდგრადობაზე. სიღარიბე გავლენას ახდენს მოსახლეობის ზრდაზე. ღარიბების დიდი ნაწილისთვის გადარჩენის საშუალება ბევრი შვილის ყოლაა. შვილები მათ ეხმარებიან გათბობის საშუალებების (შეშის, ცხოველის ნაკელის) შეგროვებაში, ასევე სასმელი წყლის მოპოვებაში, მარცვლეული კულტურების მოყვანაში, შინაური საქონლის მოვლაში. შვილები ზრუნავენ მათზე, როდესაც ისინი ხანდაზმულ ასაკს (ღარიბ ქვეყნებში – საშუალოდ 40-50 წელს) აღწევენ, რადგან ისინი არ არიან სოციალურად დაცულნი, არ არიან უზრუნველყოფილნი ჯანმრთელობის დაცვითა და პენსიით. როგორც სიღარიბე იწვევს გარემოს დეგრადაციას, ისე გარემოს დეგრადაციაც ზრდის სიღარიბეს. ამის გამო მსოფლიოს არაერთ ქვეყანაში ღარიბი ადამიანები ადრეულ ასაკში იხოცებიან ისეთი დაავადებების გამო, რომელთა პრევენცია შესაძლებელია.

მაგალითი N3: სიღარიბე დიდ გავლენას ახდენს გარემოზე, თუმცა არაერთ განვითარებულ და სწრაფად განვითარებად ქვეყანაში, მაგალითად, ისეთში, როგორიცაა ჩინეთი და ინდოეთი, მდიდრები დიდი რაოდენობით იყენებენ რესურსებს და წარმოქმნიან დიდი რაოდენობის ნარჩენს. ასეთი სიმდიდრე დამყარებულია მასობრივი საშუალებებით რეკლამირებულ მოსაზრებაზე, თითქოს ადამიანის ბედნიერებისთვის საჭირო იყოს უფრო და უფრო მეტი ნივთის ყიდვა. ასეთ სიმდიდრეს გარემოზე მეტად უარყოფითი გავლენა აქვს. გამოთვლილია, რომ ერთი წლის განმავლობაში ერთი ამერიკელი მოქალაქის გამოსაკვებად და ცხოვრების პირობების დასაკმაყოფილებლად საჭიროა 27 ტრაილერი ტვირთის ოდენობის რესურსი, მთლიანად აშშ–ის მოსახლეობისათვის კი – 7,9 მილიარდი წელიწადში. მიუხედავად იმისა, რომ აშშ-ის მოსახლეობა ინდოეთისაზე ნაკლებია, ის მოიხმარს 30-ჯერ მეტ რესურსს, ვიდრე ინდოეთის მოსახლეობა და 100-ჯერ მეტს, ვიდრე ღარიბი ქვეყნებისა. შედეგად აშშ-ს ერთი მოქალაქის გარემოზე ზეგავლენა და მის მიერ დატოვებული ეკოლოგიური კვალი გაცილებით დიდია, ვიდრე განვითარებადი ქვეყნების მოქალაქეებისა. სიმდიდრესა და გარემოს ხარისხს შორის არსებობს სხვაგვარი კავშირიც: სიმდიდრე იძლევა საშუალებას, ადამიანები უფრო მეტად დაინტერესდნენ გარემოს ხარისხით; იძლევა ახალი ტექნოლოგიების განვითარების შესაძლებლობას გარემოში დამაბინძურებლების გაფრქვევის, გარემოს დეგრადაციისა და რესურსების უყაირათო გამოყენების შესამცირებლად. აშშ-სა და ბევრ სხვა მდიდარ ქვეყნაში ჰაერი, წყალი, მდინარეებისა და ტბების უმრავლესობა დღეს უფრო სუფთაა, ვიდრე 1970-იან წლებში იყო. გარდა ამისა, ამ ქვეყნებში საკვების ნაკლებობა, ისევე როგორც საკვების უსაფრთხოება, ნაკლებად პრობლემურია. საგრძნობლადაა შემცირებული სიცოცხლისთვის სახიფათო ინფექციური დაავადებების შემთხვევათა რაოდენობა, გაზრდილია სიცოცხლის ხანგრძლივობა და გადარჩენილია გადაშენების საფრთხის წინაშე მყოფი ცხოველისა და ფრინველის არაერთი სახეობა. ამრიგად, სიმდიდრე იძლევა შესაძლებლობას, დაფინანსდეს გარემოს ხარისხის გასაუმჯობესებელი ღონისძიებები, რომლებსაც საფუძველს უმყარებს მეცნიერული კვლევები და ტექნოლოგიური მიღწევები. განათლების სფეროში მიღწეულმა პროგრესმა განაპირობა ის, რომ მოქალაქეები ბიზნესისა და არჩეული თანამდებობის პირებისგან მოითხოვენ ღონისძიებების გატარებას გარემოს ხარისხის გასაუმჯობესებლად.

მაგალითი N4: მალავიში, ისევე როგორც სუბსაჰარული აფრიკის ქვეყნების უმეტესობაში (ზამბიისა და ზიმბაბვეს ჩათვლით), განსაკუთრებით მწვავედ დგას შიმშილობისა და ავადობის პრობლემა. შიმშილობის ფართო გავრცელების გამო 2002 წელს იქ გამოცხადებულ იქნა ეროვნული კატასტროფის მდგომარეობა. ითქვა, რომ მოსახლეობის 70 პროცენტი შიმშილობის ზღვარზე იმყოფებოდა. ბევრი მალაველი ღარიბი კიდევ უფრო ღარიბდება, რადგან იძულებულია, გაყიდოს თავისი ისედაც უმნიშვნელო ქონება, ზოგი კი შვილებსაც ყიდის, რათა მათი გამოკვების პასუხისმგებლობა თავიდან აიცილოს. 2002 წელს ეწოდა ჩინკუკუზი (chinkukuzi), რაც ადგილობრივ ჩიჩევას (chichewa) ენაზე ნიშნავს „წელს, როდესაც ვერავინ გადარჩება“. ერთი წლის შემდეგ ნათელი გახდა, რომ 2002 წლის სურსათის კრიზისმა ათასობით ადამიანი იმსხვერპლა. შიმშილობას არაერთი მიზეზი აქვს, მათ შორის – კონფლიქტები, გვალვა და კორუმპირებული ხელისუფლება. მალავიში შიმშილობის ხელშემწყობი ფაქტორები მოიცავს ძლიერ წყალდიდობებს, რომლებმაც დაანგრია ხიდები და რკინიგზა, ხელისუფლების არასწორ მენეჯმენტს და დასავლეთიდან დახმარების შემცირებას ქვეყანაში კორუფციისა და დაუსაბუთებლად მაღალი ხარჯების გამო. მდგომარეობას ის უფრო მეტად ართულებს, რომ, პრინციპში, ეს ყოველწლიური მოვლენაა. სურსათის ნაკლებობა ჩვეული რამაა „მშიერი თვეების“ – დეკემბერ–მარტის – განმავლობაში. ეს თვეები საკვები კულტურების ზრდის პერიოდია, წინა წლის მოსავალი კი მთელი 12 თვის განმავლობაში, მომდევნო მოსავლის მიღებამდე, იშვიათად ჰყოფნით. შიმშილობა მალავიში ვერ დაბრალდება მხოლოდ სასტიკ დიქტატორს, დამანგრეველ სამოქალაქო ომს ან საშინელ ამინდს. ის აქ ენდემური მოვლენაა. სამწუხაროდ, საკვების ქრონიკული ნაკლებობა არ არის მალავის ერთადერთი პრობლემა. აქ აივ/შიდსის მაჩვენებელი ერთ-ერთი უმაღლესია მსოფლიოში, მალავის კი ჯერაც არ გააჩნია მისი პრევენციის (თავიდან აცილების) ეფექტური პოლიტიკა და ჯანდაცვის მინიმალური საშუალებები, სქესობრივი ცხოვრების საკითხები კი მნიშვნელოვანწილად ტაბუდადებულია.

მაგალითი N5: ვინაიდან ღია მმართველობის პარტნიორობის წევრები ვერთგულობთ: ღია მმართველობის დეკლარაციაში გაცხადებულ პრინციპებს, ადამიანის უფლებათა დეკლარაციას, გაეროს ანტიკორუფციულ კონვენციას და ინკლუზიური ინსტიტუტებისა და ადამიანის უფლებებთან დაკავშირებულ სხვა მნიშვნელოვან საერთაშორისო ინსტრუმენტებს, ჩვენ:

◦ ვაცნობიერებთ, რომ გამჭვირვალობისა და ღია მმართველობის პრინციპების დაცვა გაეროს 2030 წლის მდგრადი განვითარების მიზნების დღის წესრიგის განხორციელების გადამწყვეტ მექანიზმს წარმოადგენს.

◦ ვაღიარებთ, რომ ეს არის ამბიციური გლობალური სამოქმედო გეგმა, რომლის მიზანიცაა დაბალანსებული და ინტეგრირებული მიდგომის გამოყენებით ინკლუზიური მდგრადი განვითარების მიღწევა ეკონომიკური, პოლიტიკური, სოციალური და გარემოსდაცვითი მიმართულებებით, რათა მთელ მსოფლიოში აღმოიფხვრას სიღარიბე და უთანასწორობა.

◦ მივესალმებით გამჭვირვალობის, ანგარიშვალდებულების, კეთილსინდისიერებისა და მოქალაქეთა ჩართულობის უზრუნველყოფას გაეროს 2030 წლის მდგრადი განვითარების მიზნებში. ეს ღირებულებები მნიშვნელოვანია კანონის უზენაესობის უზრუნველყოფისთვის, კორუფციასთან ბრძოლისთვის, საჯარო ინფორმაციაზე წვდომისთვის, ეფექტიანი და ანგარიშვალდებული ინსტიტუტების განვითარებისთვის.

◦ მივესალმებით გაეროს 2030 წლის მდგრადი განვითარების მიზნების მიერ იმის აღიარებას, რომ მშვიდობიანი და ინკლუზიური საზოგადოებები მდგრადი განვითარების არსებითი კომპონენტია.

◦ ვაფასებთ და მივესალმებით სამოქალაქო საზოგადოების ორგანიზაციების მონაწილეობას 2030 წლის მდგრადი განვითარების მიზნების დღის წესრიგის განხორციელებაში.

◦ მხარს ვუჭერთ ღია მმართველობის პარტნიორობას როგორც ნებაყოფლობითი თანამშრომლობისა და ცოდნისა და ინფორმაციის გაცვლის პლატფორმას. მონაწილე მთავრობებისა და არასამთავრობო ორგანიზაციების გამოცდილება ხელს შეუწყობს 2030 წლის მდგრადი განვითარების მიზნების გამჭვირვალე, ანგარიშვალდებულ, მონაწილეობით და ტექნოლოგიებზე დაფუძნებულ განხორციელებას.

 

 

გამოყენებული რესურსები:

  1. გაეროს 2030 წლის მდგრადი განვითარების მიზნების განხორციელების შესახებ (ღია მმართველობის პარტნიორობის გზამკვლევის სპეციალური გამოშვება).
  2. https://worldslargestlesson.globalgoals.org/

გამჭვირვალე წიგნები

0

წიგნი სარკეა. ასე ჯიუტი და რიტორიკული ფრაზით ვიწყებ ჩემი ბლოგის წერას და მინდა, რომ დაგაჯეროთ ან შეგახსენოთ ეს სიმართლე. რისთვის ვკითხულობთ მხატვრულ ლიტერატურას? ზოგი იმისთვის, რომ შემდგომ თქვას, ესა და ეს წაკითხული აქვს და იცის პერსონაჟები, სიუჟეტი და განათლებული, ნაკითხი ადამიანია; ზოგი ესთეტიკურ სიამოვნებას იღებს მხოლოდ; ზოგი რაიმე ფილოსოფიურ აზრებს, იდეებს, შეკითხვებსა და პასუხებს ეძებს, თუმცა, საბოლოო ჯამში, ჩვენ ქვეცნობიერად თუ ცნობიერად წიგნებში ვეძებთ იმ სახეებს, მოვლენებს, რაც გვინდოდა ვყოფილიყავით და როგორც გვინდოდა ჩვენი ცხოვრება მოწყობილიყო.

დაწყებითი კლასის მასწავლებლები დავაკვირდეთ, როგორ ისმენენ პატარები იმ ზღაპრებსა და მოთხრობებს, რომელსაც ვუკითხავთ, როგორ შედიან როლებში და კამათობენ. ჩემთან მოდიან ხოლმე ჩემი მეორე კლასის მოსწავლეები და აგრძელებენ ამბებს ზღაპრებიდან თავიანთი წარმოსახვით, ფანტაზიით, რეალობაში გადმოაქვთ და, უფრო მეტიც, იმთავითვე, კითხვის პროცესშივე რეალობად აღიქვამენ ამ ტექსტებს. ეს არაა თავის მოტყუება, ეს გამოცდილებების გათავისებაა, ისეთივე, როგორც მეგობრისგან რჩევის მიღება, – ზუსტად ასე, – წიგნში მცხოვრები პერსონაჟები რაღაც მნიშვნელოვანს გვასწავლიან ხოლმე.

მწერლები, ლიტერატურის ისტორიის განვითარების მოთხოვნილებათა მიხედვით, ეკონომიკური, სოციალური, პოლიტიკური, გამომხატველობითი რეალობის გავლენით სხვადასხვა ჟანრის, ტიპის, სათქმელის ტექსტებს წერდნენ, თუმცა კარგი მკითხველი მათში ყოველთვის ეძებდა თავის თავს.

ოთხი საუკუნის წინ გაჩენილი დონ კიხოტი და სანჩო პანსა განა ორი სარკე არ არის?!. და ზოგჯერ, როცა ამაზე დავფიქრდები, მიკვირს ხოლმე, როგორ ხდება, რომ დღეს, აბსოლუტურად სხვა სამყაროს ადამიანი მათში საკუთარ თავს ვხედავ და განა მარტო საკუთარ თავს, საკუთარი მეგობრის, მასწავლებლის, მოსწავლის და შენსასაც, ამის მკითხველო.

საბუნებისმეტყველო მეცნიერებების სწავლების პროცესში დიდი მნიშვნელობა აქვს ჩატარებულ ცდებს. რას მატებს მოსწავლის მიერ ჩატარებული ცდა მის ცოდნას? ჯერ ერთი, კომპეტენციას, რომ მას შეუძლია მიღებული ცოდნა გამოიყენოს, შემდეგ კი ამის მთავარი აზრი ისაა, რომ პირად გამოცდილებაზე დაყრდნობით ნასწავლი უკეთესად დამახსოვრებადი, გასაგები და ახლობელია მოსწავლისთვის.

მხატვრული ტექსტების სწავლებისასაც, ჩემი აზრით, ძალიან დიდი შეცდომაა ტექსტისაგან მოსწავლის დაშორება. რა თქმა უნდა, აუცილებელია, რომ რაღაც სხვადასხვა მავნე გავლენებისაგან განზე გამდგარმა და დისტანცირებულმა ბავშვმა განიხილოს, გაარჩიოს მხატვრული ტექსტი, თუმცა ემოციურ დონეზე მას აუცილებლად უნდა ჰქონდეს ძალიან დიდი სიახლოვე ნაწარმოებებთან. სხვა შემთხვევაში, მხატვრული ტექსტი მისთვის იქნება მხოლოდ რიგითი ვალდებულება, ეროვნული სასწავლო გეგმით განსაზღვრული ტანჯვა. პირადი გამოცდილებები კი ყოველთვის საინტერესოა, მას ყველაზე ნაკლებმოტივირებული ბავშვიც ვერ აუვლის გვერდს და აუცილებლად ჩაერთვება საგაკვეთილო პროცესში.

როგორ უნდა მოხდეს მოსწავლის მიერ, ერთი მხრივ, სხვადასხვა ჭრილიდან, განყენებული პოზიციიდან ნაწარმოების თავისებურებების დანახვა და ამასთანავე ტექსტთან ემოციური სიახლოვის შენარჩუნება? ეს არის უმთავრესი დილემა და თუ მასწავლებელმა ამის გადაჭრა მოახერხა, წარმატება და მიზნის მიღწევა გარანტირებული აქვს. მთავარია, რომ, პირველ რიგში, ბავშვს დავანახოთ საჭიროება იმისა, თუ რატომ უნდა წაიკითხოს, გააანალიზოს ეს ტექსტი. შემდგომ მასწავლებელმა თავი უნდა შეიკავოს მხატვრული ნაწარმოების ან მისი ავტორის თავისი შეფასებებისაგან, მანამდე მაინც, ვიდრე ამას მოსწავლეები არ გააკეთებენ. მასწავლებლის პოზიცია ყოველთვის დიდ გავლენას ახდენს მოსწავლეზე და ნაწილობრივ თრგუნავს ბავშვის იდეებსა და აზრებს. ამიტომ, აცადეთ ბავშვებს გამოთქვან თავიანთი აზრები ტექსტის, პერსონაჟების, ავტორის პოზიციის შესახებ და შემდგომ ჩაერთეთ პოლემიკაში, კამათსა და საუბარში.

წიგნი სარკეა და ჩვენ – ადამიანებს, ძალიან ბევრგან ძალიან ბევრი სარკე გვჭიდება, რომ შეგვხსენდეს საკუთარი თავი და მისი თავისებურებები, თან ისე, რომ ამ სარკეებს ვენდობოდეთ და ვიცოდეთ, რომ ისინი სწორად არიან ჩვენ წინ და არა გამრუდებულები, რომ ჩვენ კარგად გავიგეთ, გავიაზრეთ ტექსტები.

ერთხელ ჩემი მეორე კლასის მოსწავლე, საღამოს, გაკვეთილების ბოლოს, დიდხანს მარტო და დაფიქრებული ჯდომის მერე, წამოდგა, მოვიდა და მითხრა:

– თორნიკე, „კალის  ჯარისკაცი“ რო წავიკითხეთ, მოვიწყინე.
– ეს ჰო ზღაპარია. შემდეგში მხიარულ რამეს ავარჩევ.
– მერე რა რო ზღაპარია. შემეცოდა, რო დადნა და მოკვდა.
– არაუშავს, ის ჰო კალის იყო. დადნა, მარა შეიძლება მერე აიღეს და იმ კალით ისევ გააკეთეს ისეთად, როგორიც იყო.
– არააა.
– რატომ?
– იმიტო, რო ორჯერ არავინ იბადება.

გია მასწავლებლის ვარსკვლავი

0

ზრრრრ…ისმის ზარის ხმა. მე, როგორც წესი,დიდ ოთახში ვზივარ და ტელევიზორს ვუყურებ ოჯახის სხვა წევრებთან ერთად. მაგრამ ეს ზარი ამ წესს არღვევს. მამაჩემი ტელევიზორს თიშავს და დედაჩემთან ერთად გადის სხვა ოთახში ან სამზარეულოში. მე შუქს ვანთებ, რომ ადვილად წავიკითხო და დავწერო. რაიმე უშნოდ მიგდებული თუა, ისიც აუცილებელია თავის ადგილას მოთავსდეს. ეს ყველაფერი  იმისთვის ხდება, რომ მაქსიმალურად კომფორტული გარემო შემექმნას ცოდნის მისაღებად. მივდივარ კარის გასაღებად. გია მოვიდა. ჯერ კარი არ გამიღია, მაგრამ ვიცი, რომ გია მოვიდა, რადგან ექვსი საათია. და ყოველ სამშაბათს და შაბათს 6-ზე და 12-ზე ვიცი, რომ გია მოდის. გია მათემატიკის მასწავლებელია. პირველად როდის მოვიდა ჩემს ოჯახში ან საიდან,  არ მახსოვს. აივანზე მოსაწევად ჩუმად გაპარულ სანდროს, ანუ მე, ხშირად შემიმჩნევია დროზე ადრე მოსული გია, ისიც ჩემსავით სიგარეტს ეწეოდა, სანამ ზუსტად 6 ან 12 არ გახდებოდა. ოღონდ, ჩემგან განსხვავებით, მანქანაში იჯდა და არავის არ უმალავდა სიგარეტის მოწევას. მერე ამოვიდოდა და დაიწყებოდა მათემატიკის გაკვეთილი. ბევრი გაკვეთილისგან განსხვავებით, ეს გაკვეთილი ტანჯვა ნამდვილად არ იყო. პირიქით, ყოველთვის ძალიან საინტერესო იყო. მათემატიკის გარდა ჩვენ ვსაუბრობდით ბევრ სხვა თემაზე. გია გამოცდილი კაცი იყო, თავისი სფეროს გარდა მუშაობდა ბევრგან, ნაცნობ თუ უცნობ ადგილას. გია ძალიან კარგი კაცი იყო და ჩემგან  პატივისცემას ნამდვილად იმსახურებდა. ის ყოველთვის მეხმარებოდა, გამოცდების წინ და ბევრ მსგავს გამოუვალ მდგომარეობებში. იმისდა მიუხედავად, რომ ჩემი სკოლის მათემატიკის მასწავლებელი პეტრე მისი მეგობარი იყო, მე რომ სხვა სკოლაში მესწავლა, სადაც პლაგიატისთვის სისხლის ბოლო წვეთამდე ომი ჯერ არ გამოუცხადებიათ, ალბათ, შუა ტესტიდან საპირფარეშოში გასული, გიას დავურეკავდი ვაიბერით და ისიც ამომიხსნიდა ამოცანას ან  შეიძლება  მეშლება და გიაც პლაგიატთან მებრძოლთა რიგებში იდგა და სულაც არ ეთქვა ამოცანის პასუხი, თუმცა გია ძალიან ჭკვიანი იყო და ამოცანის პირობის გაცნობისთანავე იცოდა პასუხი.  ჩემ მიერ სკოლის წარჩინებულად დამთავრებაში დიდი წვლილი გიას მიუძღოდა. მაგრამ არა მხოლოდ გიას, ასევე პეტრეს, თამრიკოს, ქეთის,შორენას, მანანას, ლექსოს, ალეკოს,მაკას, ნათიას, დედაჩემს, რომელიც ჩემს სკოლაში ასწავლიდა, დეიდაჩემს, რომელიც დედაჩემისნაირ მოცემულობაში იყო და კიდევ ბევრ უკარგეს მასწავლებელს.

     ამასობაში გადის ერთი საათი. დავამთავრე ამოცანების ამოხსნა. გია ამაყია, რადგან კარგი მასწავლებელია. მეც ამაყი ვარ, როგორც – კარგი მოსწავლე. მე შევძელი და დავამარცხე ურთულესი ამოცანა, რაც მაძლევს იმის საშუალებას, ვკითხო გიას ჩემთვის საინტერესო დეტალებზე. გავარკვიე, რომ, ბევრ სხვა სამუშაოსთან ერთად, იგი მუშაობს ტოტალიზატორში კოეფიციენტების შედგენაზე. მე არ მიყვარს ფულზე თამაში, მაგრამ, ასაკის გამო, მაინც მაინტერესებს რაღაცები. ამიტომ  ბევრ შეკითხვას ვუსვამ და გიაც მიხსნის ჩემთვის გასაგებ ენაზე, როგორ იზღვევს თავს ტოტალიზატორი ფულის წაგებისგან. ეს ინფორმაცია ჩემთვის ძალიან საინტერესოა. აღფრთოვანებული ვარ და შემიძლია, ჩემს მეგობრებს ვუამბო იმ ფორმულების შესახებ, რომელიც ჩემი რვეულის ბოლო ფურცელზე წერია და ახლაც რომელიღაც უჯრაში დალუქულია, ან, შესაძლოა, საერთოდაც აღარ არის, დედაჩემს ვერავინ დაასწრებს  ჩემი უჯრების დალაგებას…. და უეცრად ოთახში შემოდის დედაჩემი. მას ამ მომენტში არავინ ელის, მაგრამ  ფაქტია, სამზარეულოდან გამოდის და  გიას ჩემს შესახებ ეკითხება. გია მაქებს და მე მიხარია. შემდეგ მამაჩემის ხმაც მესმის.იგი ოთახში შემოსვლისთანავე იწყებს თავის გაკეთებულ კონიაკზე ლაპარაკს. ოჯახის წევრები ვამაყობთ ამ კონიაკით, რომელიც ყველას მოსწონს. მამაჩემს საკუჭნაოდან გამოაქვს ორლიტრიანი ბოთლი, მუხისქერქისფერი კონიაკით სავსე და ჩუქნის გიას. გიას უხარია, რადგან, მათემატიკასთან ერთად, უყვარს დალევაც. ის ფეხზე დგება, მე ვაცილებ და ვემშვიდობები, თან ვფიქრობ იმ ბოლო ინფორმაციაზე,რომელიც მან მომაწოდა და ვცდილობ, კარგად ჩავიბეჭდო ტვინში. ასე გადის “მათემატიკის ერთი საათი”.

     მახსენდება რამდენიმე თვის წინანდელი ამბავი: საღამოს დედაჩემი მოდის სახლში, ითქვამს სულს, სვამს ყავას, მეკითხება, თუ რას ვაპირებ დღეს (რადგან ჩემი დღე საღამოს იწყება ხოლმე),  შემდეგ ახსენდება პეტრეს ნათქვამი და ამბობს : უი, გია გარდაიცვალა. დედაჩემი გულდაწყვეტილია. გია არ იყო ახალგაზრდა, მაგრამ არც მოხუცი იყო – ასე ორმოცდაათი წლის ან ოდნავ მეტის. მე სევდით ვივსები. ჩემ თავზე ძალიან გაბრაზებული ვარ. გია ერთი წელი არ მყავდა ნანახი და, როცა ესტონეთიდან საქართველოში დავბრუნდი, არათუ არ დამირეკავს, არამედ ერთხელაც არ გამხსენებია. შეიძლება გამახსენდა კიდეც, მაგრამ არ მეცალა დასარეკად.  რამდენი თავისუფალი დრო გვაქვს ადამიანებს და მაინც რამდენი რაღაცის გაკეთებას ვერ ვასწრებთ…არადა, მე ყურადღებიანი ვარ ხოლმე. თურმე არც ისეთი. ახალჩამოსული საკმაოდ “დაკავებული” ვიყავი. ძალიან ვნანობ, რომ თუნდაც ჩემი ერთი ზარით სიხარული ვერ შევმატე გიას, ვნანობ, რომ ვერ მოვუყევი, როგორ წარმატებით დავამთავრე ის რთული მათემატიკა, რომელსაც უნივერსიტეტში მასწავლიდნენ და ვერ ვაგრძნობინე მას, რომ ამაში ძალიან დიდი იყო მისი დამსახურება. ვნანობ, მაგრამ გვიანია. ზოგადად სინანული ყოველთვის გვიანია. ადამიანი მაშინ ნანობს, როცა უკვე გვიანია. სინანულიც სწორედ ამას ნიშნავს. მახსოვს,  პატარა ვიყავი, რვა წლის, როცა ბაბუაჩემმა დამირეკა და მითხრა, მოდი, მომინახულეო. მე მთაწმინდიდან ვერაზე გასვლა დამეზარა. იმ დღეს  ბაბუაჩემი გარდაიცვალა. და მთელი ცხოვრებაა ვნანობ, რომ არ წავედი. მაგრამ, როგორც ყოველთვის, გვიანია.

მეორე დღეს გიას პანაშვიდია. მე შემიძლია წავიდე, მაგრამ არ მივდივარ. რატომ არ მივდივარ, არ ვიცი, მაგრამ არც ის ვიცი,  რატომ უნდა წავიდე.

სინანულისგან დასაცლელად ჩემს მეგობარს ვუამბე გიას გარდაცვალების ამბავი. ის იცნობდა გიას,  ჩვენს გაკვეთილს არაერთხელ დასწრებია ჩემი მალე გათავისუფლების მოლოდინით. მან კი უხერხულად მითხრა: „ხოო? ცუდია ძალიან“ და სალაპარაკო თემა შეცვალა. ვერ გავამტყუნებ მას. აბა რა უნდა ეთქვა?!  ჩემი მეგობრებისთვის გია მხოლოდ მათემატიკის მასწავლებელი იყო,  ჩემთვის – უფროსი მეგობარი. და დღესაც, ალბათ, ვერავის წარმოუდგენია, რომ მე გიას გარდაცვალებაზე გული ასე დამწყდა. მინდოდა, ვინმესთვის გამეზიარებინა, მაგრამ ვინ გამიგებდა? ალბათ, ვერავინ.  ყველასთვის უცნაური გასაგები იქნებოდა, ასე ძალიან რატომ უნდა მწყენოდა მათემატიკის მასწავლებლის გარდაცვალება.  ბევრისგან განსხვავებით, თითქმის ყველა მასწავლებელი მიყვარს, პატივს ვცემ მაინც, თუმცა არ ვიცი, რამდენად ვახერხებ ამის გამომჟღავნებას.

  ღამეა, ასე ორი საათი. მე და ჩუკი, ჩემი დეიდაშვილი, მოსაწევად ვართ აივანზე გასულები. გია ჩუკისაც ამეცადინებდა მათემატიკაში. ქვეყანა: ესტონეთი; ქალაქი: ტალინი; მისამართი: უნივერსიტეტის საერთო საცხოვრებელი. რამდენიმე დღეში მათემატიკაში ტესტი მაქვს. მე, სიზარმაცით შეპყრობილ ადამიანს,  სამი დღე მაქვს ორი თვის მასალის სასწავლად. ვცადე მასწავლებლის მოძებნა, რომელიც სკაიპით დამეხმარებოდა სამ დღეში დამემარცხებინება უნივერსიტეტის კიდევ ერთი რთული მათემატიკა, მაგრამ – ამაოდ. და მახსენდება გია. ჩუკის ვეუბნები:

– ეჰ, ახლა  გია ცოცხალი რომ ყოფილიყო, ხომ ამიხსნიდა სკაიპით ყველაფერს მათემატიკაში…

– მოიცა, რას ამბობ? – ჩუკი გაკვირვებულია და  ვხვდები, რომ მან არ იცის გიას შესახებ.

– გარდაიცვალა…

– მართლა?! როდის?!

– რამდენიმე თვის წინ…

– რატომ არ მითხარი? – და დაღვრემილ სახეს იღებს.  ჩუკისაც ეწყინა, ჩემსავით ეწყინა ან ოდნავ ნაკლებად.

– არ ვიცი… – ვპასუხობ გულწრფელად.

– არადა, თბილისში რომ ვიყავი, დამირეკა, მომიკითხა, რას შვები, როგორ მიდის სწავლა უნივერსიტეტშიო…

– მაგარი კაცი იყო…

– კი,  ძალიან…

     ერთი ვარსკვლავი,ძალიან კაშკაშა, წითლად ანათებს. არ ვაზვიადებ და მხატვრული სილამაზისთვის არ ვამბობ. მართლა უცნაურად წითელია. ზოგადად ვარსკვლავები ყვითლად ანათებენ. არც იმის მჯერა, რომ ეს ნიშანია ან დამთხვევა და არც იმის, რომ ეს ვარსკვლავი გიაა. უბრალოდ უცნაურია.

მივემართებით ოთახისკენ და თან გვახლავს იმ წითელი ვარსკვლავივით უცნაური სიჩუმე.

ეძღვნება გიას ხსოვნას…

კინო, ცნობიერების ამაღლებისთვის

0

ესა თუ ის თემა ჩვენთვის ახლობელი რომ გახდეს, პირდაპირ ან ირიბად უნდა გვეხებოდეს ან ინფორმაცია ბუნებრივად უნდა აღწევდეს ჩვენამდე. თანაგრძნობა მიიღწევა როგორც პირადი გამოცდილებითა და ურთიერთობით, ისე ხელოვნების დახმარებით. კინოსა და მხატვრულ ლიტერატურას ცნობიერების ამაღლებაში განსაკუთრებული წვლილი მიუძღვის, რადგან ადვილად ახერხებს მკითხველსა და მაყურებელზე ზემოქმედებას, შთაბეჭდილების მოხდენას. გავიხსენოთ რამდენიმე კინოფილმი, რომელსაც უნდა ვუმადლოდეთ, რომ ამა თუ იმ მდგომარეობის შესახებ მეტი შევიტყვეთ.

Temple Grandin

ხშირ შემთხვევაში, ამ ტიპის ფილმების გმირებს რეალური პროტოტიპებიც ჰყავთ. ფილმი „თემპლ გრანდინი“ მთლიანად ეფუძნება აუტიზმის მქონე ქალის  – თემპლ გრანდინის ბიოგრაფიას. ფილმი მოგვითხრობს მის ცხოვრებაზე – ბავშვობაზე, სწავლის სირთულეებზე, ურთიერთობის პრობლემებსა და დედაზე, რომელმაც ყველაფერი გააკეთა შვილის საზოგადოებაში ინტეგრაციისათვის. თემპლ გრანდინმა გადატრიალება მოახდინა მესაქონლეობის სფეროში, შეიმუშავა სპეციალური სისტემა და ცხოველების მიმართ მოპყრობა უფრო ჰუმანური გახადა. იგი კოლორადოს სახელმწიფო უნივერსიტეტის პროფესორი და არაერთი წიგნის ავტორია, კითხულობს ლექციებს მსოფლიოს სხვადასხვა ქვეყანაში აუტიზმისა და ცხოველთა მიმართ მოპყრობის შესახებ.

“I Am Sam”

„მე სემი ვარ“ ჯესი ნელსონის ფილმია, რომელიც განვითარების დარღვევის მქონე მამისა და მისი პატარა ქალიშვილის საოცარ ამბავს გვიამბობს. მთავარ როლებში შეუდარებელ შონ პენს, დაკოტა ფენინგსა და მიშელ პფაიფერს იხილავთ.

სცენარის ავტორები კარგად გაეცნენ იმ პრობლემებს, რასაც ინტელექტუალურ შესაძლებლობათა შეზღუდვის მქონე პირები აწყდებიან. საბოლოოდ კი, ორი შშმ პირი – ბრედ სილვერმანი და ჯო როზენბერგი ფილმში საკვანძო როლებშიც ათამაშეს.

Rain Man

„წვიმის კაცი“ აუტიზმის თემაზე ყველაზე პოპულარული ფილმია. მან დიდი წვლილი შეიტანა ამ მდგომარეობის შესახებ საზოგადოების ცნობიერების ამაღლების საქმეში. დასტინ ჰოფმანის მიერ არაჩვეულებრივად შესრულებული პერსონაჟის პროტოტიპი კიმ პიკია, რომელსაც განსაკუთრებული უნარები ჰქონდა. მას შეეძლო პარალელურად წიგნის ორი გვერდი ეკითხა, ერთი მარცხენა თვალით, მეორე კი – მარჯვენათი, ჰქონდა უნიკალური მეხსიერება და კალკულაციის უნარი. სამსახურში, სანამ კომპიუტერით ჩაანაცვლებდნენ, ათი წლის განმავლობაში, რამდენიმე საათში, კალკულატორის გარეშე, ანგარიშობდა 160 თანამშრომლის ხელფასს. „წვიმის კაცის“ რეიმონდ ბებიტისაგან განსხვავებით მას FG სინდრომი ჰქონდა. დადგინდა, რომ პიკის თავის ტვინი ჩვეულებრივისაგან ძლიერ განსხვავდებოდა. სწორედ ამით ხსნიდნენ მეცნიერები მის უნარებსაც და შეზღუდულ შესაძლებლობებსაც, რომელიც ძირითადად ვლინდებოდა მოტორიკასა და სოციალურ სფეროში.

Television Programme' The Real Rain Man Extraordinary' People. showing Kim Peek Reading Licensed by CHANNEL 5 BROADCASTING. Five Stills: 0207 550 5509. Free for editorial press and listings use in connection with the current broadcast of Channel 5 programmes only. This Image may only be reproduced with the prior written consent of Channel 5. Not for any form of advertising, internet use or in connection with the sale of any product.

“Being Different, It’s Normal“

ცნობილი, პრემირებული ფილმების გვერდით, ჩემი აზრით, არანაკლები მნიშვნელობა ენიჭება მოკლემეტრაჟიან ფილმებს ან ინფორმაციულ კლიპებს, რომლებიც საზოგადოების ცნობიერების ამაღლებას პირდაპირ ემსახურება.

„ნუცას სკოლა“

ქართული კინოს ისტორიიდან, სამწუხაროდ, მხოლოდ მერაბ კოკოჩაშვილის შესანიშნავი ფილმი – „ნუცას სკოლა“ მახსენდება, სადაც მეოცე საუკუნის 90-იანი წლების საქართველოში მიმდინარე დაძაბული მოვლენების ფონზე წარმოჩენილია პატარა, შშმ ბინადრებით სავსე სახლი. სკოლა სიკეთის კუნძულად მოჩანს ბოროტების დიდ მორევში.

თუ  არ გინახავთ, მოკალათდით ეკრანებთან – ამ ფილმების ნახვას ნამდვილად გირჩევთ!

სკოლა მუზეუმით

0

კასპის რაიონის ხსენების დროს ბევრს ცემენტის ქარხანა ახსენდება. ჩემს მშობლებსაც სამშენებლო საწარმო და იქ დასაქმებული მუშები მოაგონდათ, როდესაც მათ ქალაქგარეთ გამგზავრების შესახებ შევატყობინე. არადა, შიდა ქართლის ყველაზე პატარა მუნიციპალიტეტი უამრავი კულტურული ცენტრითა თუ ძეგლით არის გამორჩეული. კასპთან ახლოს მდებარეობს სამთავისის მონასტერი, რკონის კომპლექსი, ქვათახევი, მეტეხის ეკლესია, ნოსტე. კასპის რაიონს ეკუთვნის ივანე ჯავახიშვილისა და გენერალ მაზნიაშვილის მშობლიური სოფლები. ორივე სოფელში, ხოვლეშიც და სასირეთშიც გახსნილია შესაბამისი სახლ-მუზეუმები. ჩამოთვლილი ადგილების უმრავლესობა ფეხით მაქვს შემოვლილი. აქედან გამომდინარე, გამეღიმა და ძალიან გამიკვირდა, როდესაც პროფესორმა კახა ურიადმყოფელმა და ცნობილმა ანტისტალინელმა არინა თავაქარაშვილმა კასპში დამპატიჟეს და განსაკუთრებული ღირსშესანიშნაობის მონახულება შემომთავაზეს. არ გავჯიუტებულვარ და ინტერესით დავყაბულდი უფროსი მეგობრების წინადადებას.

კახამ და არინამ GAU-ს სტუდენტებთან ერთად ქალაქ კასპის ცენტრში მდებარე მრავალპროფილიან სკოლა-გიმნაზიაში ჩამიყვანეს. სკოლა-გიმნაზია უცნაურ შენობაშია განთავსებული. რამდენიმე წლის წინ სასწავლებლის ხელმძღვანელებს მილიციის ყოფილი შენობა შეუძენიათ. სკოლად გადაკეთებულ მილიციაში სამოქალაქო განათლებისა და ფრანგული ენის მასწავლებელი ნინო ნიპარიშვილი დაგვხვდა და შესანიშნავი ისტორია გვიამბო.

სკოლის სარდაფის მოწესრიგების დროს კასპელებმა „ენკავედეს“ საიდუმლო ოთახები, საკნები და ჩეკისტთა სათათბირო დარბაზი აღმოაჩინეს. ცხადია, იზოლატორებში საკლასო ოთახების მოწყობის გადაწყვეტილებას ვერავინ მიიღებდა, მაგრამ არც სივრცის აუთვისებლად დატოვება სურდათ მასწავლებლებსა და მოსწავლეებს. სასკოლო საზოგადოებამ შესანიშნავი გამოსავალი მოძებნა. სამოქალაქო განათლების პედაგოგმა და მისმა მსმენელებმა სპეციალური პროექტი შეიმუშავეს. პროექტის მონაწილეებმა შეისწავლეს, დაახარისხეს საარქივო დოკუმენტები და ყოფილი მილიციის განყოფილების სარდაფში საბჭოთა ოკუპაციის მუზეუმი მოაწყვეს. პრეზიდენტის ფონდის დახმარებით მუზეუმი ტექნიკურადაც შესანიშნავად არის აღჭურვილი.

თბილისის ოკუპაციის მუზეუმი ძალიან არ მომწონს და საშინლად არ მიყვარს, რადგან ამ სივრცეში ბოლშევიზმის წინააღმდეგ მებრძოლ უამრავ ღირსეულ ადამიანს  კუთვნილი ადგილი რატომღაც იდეოლოგიური ნიშნით  ჩამოართვეს. კასპის მუზეუმის კონცეფცია კი სამართლიანი და მიუკერძოებელია.

სკოლის ნულოვან სართულზე გახსნილი დაწესებულება, კასპელი მოქალაქეების მაგალითზე, შესანიშნავად აღწერს იმას, თუ ვის და რატომ ებრძოდნენ ბოლშევიკები გასული საუკუნის პირველ ნახევარში. გიმნაზიის მუზეუმი ამომწურავ პასუხს სცემს კითხვას: რომელი ჯგუფების განადგურება სცადა საქართველოს საოკუპაციო მთავრობამ?

მუზეუმის კედელზე შეგიძლიათ იხილოთ მიხეილ ლაშქარაშვილის ფოტო. ლაშქარაშვილი საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის სახალხო გვარდიის მაღალჩინოსანი და სოციალ-დემოკრატიული პარტიის წევრი იყო. გასაბჭოების შემდეგ კი ანტიკომუნისტურ პარტიზანულ რაზმს ხელმძღვანელობდა. მისი რაზმი მონაწილეობდა 1924 წლის აჯანყებაში. დამარცხების შემდეგ ლაშქარაშვილი ქვეყნიდან გაიქცა და ემიგრაციაში აღესრულა. კასპელ მოსწავლეებს, კასპელი ჯარისკაცის მაგალითზე, ხშირად უყვებიან, როგორ ცდილობდა „ენკავედე“ არაბოლშევიკური  პარტიების მიუმხრობელ წარმომადგენელთა სრულად განადგურებას.

ლაშქარაშვილის ბანერის სიახლოვეს შეგიძლიათ აღმოაჩინოთ პოსტერი, რომელსაც გრიგოლ სიდამონიძის სახელი აწერია. კასპელი სიდამონიძე 27 წლის ასაკში ბერად აღიკვეცა და მალევე მოიპოვა  ადგილი საქართველოს ეკლესიის იერარქიის სხვადასხვა საფეხურზე. მეოცე საუკუნის მეორე ნახევარში იგი საქართველოს პატრიარქი ეფრემ მეორე გახდა. თუმცა, პატრიარქად აღსაყდრებამდე მან უმძიმესი გზა გამოიარა. სხვა უამრავი სასულიერო პირის მსგავსად, თბილისის ტროიკის გადაწყვეტილებით, ეფრემ მეორესაც მოუწია რვა უმძიმესი წლის (1937-1944) ციმბირში გატარება. რა თქმა უნდა, ბოლშევიკები ოპოზიციური პარტიების გარდა გავლენიანი სოციალური ინსტიტუტების წარმომადგენლების განადგურებასაც ცდილობდნენ.

სკოლის მოსწავლეები მოგიყვებიან გიორგი მაზნიაშვილისა და მისი ვაჟის ისტორიასაც. გენერალი მაზნიაშვილი პირველ მსოფლიო ომშიც მონაწილეობდა, საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის სუვერენიტეტსაც იცავდა და როცა საჭირო გახდა, დამარცხებულ არმიასთან ერთად აჭარაც გაათავისუფლა ქემალისტური შეიარაღებული ფორმირებებისგან. აქედან გამომდინარე, ბუნებრივია, რომ პროფესიონალ სამხედროს საბჭოთა ხელისუფლება საიმედო პირად ვერ აღიქვამდა. პირველივე შესაძლებლობისთანავე, შინსახკომის წარმომადგენლებმა შესანიშნავ გენერალსა და მის ვაჟს, სხვა უამრავი გამოცდილი სამხედროს მსგავსად, სასიკვდილო განაჩენი გამოუტანეს. ბოლშევიკები არ ინდობდნენ პროფესიონალებს, განსაკუთრებით კი სამხედრო საქმის უბადლო მცოდნეებს.

ჩემთვის სრულიად შემზარავი იყო ორსული ქალის ბარბარე კევლიშვილის ამბის მოსმენა. ბარბარე კევლიშვილი კასპის რაიკომის მდივანი და პარტიული ლიდერი გახლდათ. რაიონი დღემდე სარგებლობს მეურნე ქალის მონდომების წყალობით გაყვანილი წყლის სისტემით. წყლის სისტემა აშენებისთანავე არ ამუშავდა, წყალი პირველივე დღეს ვერ ამოიტუმბა გრუნტიდან. „ამხანაგებმა“ ვარო დივერსიაში დაადანაშაულეს და ხუთი თვის ფეხმძიმეს დახვრეტა მიუსაჯეს. განაჩენის გამოტანიდან რამდენიმე საათში ქალაქში წყალი წამოვიდა. ბოლშევიკები რკინის დისციპლინის დამყარების მიზნით თავისიანებსაც კი არ ინდობდნენ.

დღემდე მოქმედი საოკუპაციო ხაზიდან 3-4 კილომეტრში გახსნილ მუზეუმში მრავალი სხვა ისტორიის ამსახველი დოკუმენტიცაა გამოფენილი. ამ დოკუმენტებიდან შეიტყობთ  ნაკლები შაქრის ჭარხლის მოყვანისთვის, შვიდ რიგად სიმინდის ყანის გაშენებისა და ტრაქტორის შეკეთებისთვის დასჯილი ადამიანების ტრაგედიის შესახებ.

ვოცნებობ სკოლებზე, რომლებსაც თავიანთი თეატრალური დასები, ლაბორატორიები, ორკესტრები, მუსიკალური თუ სპორტული გუნდები, მუზეუმები და მრავალფუნქციური დარბაზები ექნებათ. მოსწავლეები საკლასო ოთახის გარეთაც უნდა ახერხებდნენ მათთვის მნიშვნელოვანი სააზროვნო ამოცანების გადაწყვეტაზე ზრუნვას. კასპის სკოლა-გიმნაზიის მოსწავლეებს ცოდნის გამდიდრების სურვილის დასაკმაყოფილებლად კიდევ ერთი დამატებითი სივრცე- მუზეუმი უკვე აქვთ. იმედია, ოდესმე ყველა ქართული სკოლა იქნება მდიდარი ამგვარი მნიშვნელობის დაწესებულებებით.

ეს რომ არ არსებობდეს ჩემს სამყაროში, რობოტად ვიგრძნობდი თავს…“

0

ნიქოზის მეკლდეურთა კლუბი – „ჩემი საყვარელი საქმე ესაა, ეს კლუბი

მე მტკიცედ მწამს, რომ ერთ ადამიანს, ერთ იდეას და ამ იდეის განხორციელების სურვილს დაბრკოლებების მიუხედავად, სირთულეების მიუხედავად, ყველაფრის მიუხედავად – ყოველთვის აქვს შედეგი. იმისიც მწამს, რომ თითოეულ ჩვენგანს აქვს შესაძლებლობა გახადოს სამყარო იმაზე ოდნავ უკეთესი, ვიდრე ის არის.

ასე ფიქრის და ამის რწმენის საფუძველს ის ადამიანები მაძლევენ, ვისაც საკუთარი ძალისხმევით გაუკეთებია რაღაც, რაც სხვების ცხოვრებას უკეთესობისკენ ცვლის.

ასეთი ადამიანი, საბედნიეროდ, ბევრია. დღეს ერთ-ერთ მათგან გაგაცნობთ.

a65c1fb66ac91660678839c4c7888c05

მასზე სრულიად შემთხვევით შევიტყვე მეგობრისგან.

მეგობარს სოციალურ ქსელში ჰქონდა გაზიარებული თხოვნა ხმის მიცემის შესახებ.

 ხმა კი უნდა მიგვეცა პროექტისთვის, რომელსაც თუ დააფინანსებდნენ, ნიქოზში მეკლდეურთა კლუბს ცოცვისთვის საჭირო აღჭურვილობის შესაძენად საჭირო თანხა გადაეცემოდა. საუბარი იყო 2000 ლარზე.

საუბარი იყო იმაზე, რომ ნიქოზში, კონფლიქტურ ზონაში, (!) ბავშვებისთვის, რომლებიც მოკლებულები არიან ასაკისთვის შესაფერისი განვითარებისთვის საჭირო უამრავ რამეს, არის გაკეთებული საცოცი კედელი ( უკვე), ოღონდ არ არის საკმარისი რაოდენობის უსაფრთხოების ლეიბები და აღჭურვილობა. 2000 ლარი კი საშუალებას მისცემდა კლუბს, რომ ბავშვებს ოდნავ ( !) გაუმჯობესებოდათ პირობები.

(ამ ეტაპზე 2000 ლარი ამ კონკრეტული საჭიროებებისთვის ფონდმა „ორბელიანი საქართველოს“ გაიღო).

42423b5f1984b18aa587db09f7fcc7e5

ნიქოზის მეკლდეურთა კლუბი უკვე მესამე წელია არსებობს და სრულიად უსასყიდლოდ ემსახურება და ავარჯიშებს ნიქოზის თემში მცხოვრებ ბავშვებს. ამ კლუბის დამაარსებელი ლაზარე კომახიძეა. ჰყავს მეუღლე, მარიამი და სამი შვილი – მართა, იოანა და ნიკოლოზი.

„ორ ადგილას ვმუშაობ, მაგრამ ჩემი საყვარელი საქმე ესაა, ეს კლუბი. ეს რომ არ არსებობდეს ჩემს სამყაროში, რობოტად ვიგრძნობდი თავს. ერთია საქმე, რომელიც გევალება, რომ გააკეთო, რათა ოჯახი არჩინო და მეორეა იმის კეთება, რაც გულით გინდა აკეთო. სხვა სიხარულით მავსებს აქ ყოფნა. რომ მქონდეს შესაძლებლობა, მხოლოდ ეს ვაკეთო და არ ვიფიქრო ოჯახისთვის საჭირო ფინანსურ შემოსავალზე, მთელ დროს დავუთმობდი ამ ბავშვებს, შედეგებიც ბევრად უკეთესი გვექნებოდა. სამწუხაროდ, დროში ძალიან შეზღუდული ვარ. მადლობელი ვარ ჩემი მეუღლის, რომელსაც ესმის რასაც ვაკეთებ და გვერდით მიდგას. მისი მხარდაჭერის გარეშე ძალიან გამიჭირდებოდა ამ ყველაფრის განხორციელება…“

როგორ გაჩნდა იდეა…

მე თვითონ მეკლდეური ვარ. გარკვეული პერიოდი ძეგვის ბავშვთა სახლში მომიწია ცხოვრება, დედა იქ მუშაობდა. ძეგვის ბავშვთა სახლი ერთი დიდი ოჯახივით იყო, მაგრამ ბავშვების განვითარებისთვის ბევრი ვერაფერი ხდებოდა.  იქ იყვნენ ჩამოსულები გიორგი კომახიძე და მისი მეგობრები. გიორგი მაშინ 18 წლის იყო. დააარსეს კლუბი, სადაც ჩამესახა მეკლდეურობის სიყვარული. 10 წლის ვიყავი, საქართველოს ჩემპიონი რომ გავხდი ამ სახეობაში. ამ კლუბის დაარსება ახალი სიცოცხლესავით იყო. მერე ისე მოხდა, რომ სპორტს ჩამოვშორდი, უნივერსიტეტში ვსწავლობდი, რაღაც პერიოდი მონასტერშიც გავატარე. მოგვიანებით ნიქოზში მომიწია ცხოვრება რამდენიმე წლის განმავლობაში. იქაურ ბავშვებს დავუახლოვდი და სწორედ მაშინ დამებადა იდეა, რომ მათთვის რაღაც სასარგებლო და საინტერესო გამეკეთებინა. ჩემი ბავშვური გატაცება გავიხსენე და მეკლდეურთა კლუბის გახსნა გადავწყვიტე. სპორტის სამინისტროში ახალგაზრდობის განვითარების ფონდში შევიტანეთ პროექტი და დაგვიფინანსეს. პირველი ნაბიჯები ასე ავიდგით და ნელ-ნელა მივდივართ წინ…

იდეა ბევრს უჩნდება, იდეის განხორციელების გზაზე კი სირთულეც ბევრია და დაბრკოლებებიც მრავლადაა. რა დაგეხმარათ წამოწყების ბოლომდე მიყვანაში?

ვფიქრობ, მთავარია, მოგინდეს კარგი რაღაცის გაკეთება და მერე რაღაცნაირად, ყველა და ყველაფერი მობილიზდება, რომ გამოგივიდეს, რომ მიზანს მიაღწიო. ადამიანი თუ მოტივირებულია, თუ იმას აკეთებს, რისიც სწამს, ყველაფერი გამოდის. უფრო უკეთ, ვიდრე ვიღაცის დავალებით რაიმეს გაკეთების შემთხვევაში. მე შემთხვევით გავიგე ამ ფონდის არსებობის შესახებ. მეგობარი დამეხმარა პროექტის დაწერაში, მეუღლემ ფინანსური საკითხები და ბიუჯეტის შედგენა აიღო საკუთარ თავზე. არც ველოდით, მაგრამ დაგვიფინანსდა პროექტი. ძალიან დიდია მეუფე ისაიას წვლილიც. მიწა გადმოგვცა, ფინანსურადაც დაგვეხმარა. თავადაც ძალიან ბევრს აკეთებს აქაური ბავშვებისთვის. ახლა ახალგორშია და ვერ გამოდის იქიდან. რომ წამოვიდეს, აღარ შეუშვებენ, ბიბლიოთეკის გახსნა უნდა იქ. მისი საკვირაო სკოლა ძალიან მნიშვნელოვან საქმეს აკეთებს. ბევრმა მშობელმა გადაიფიქრა ბავშვების გამორიდება იქიდან და ქალაქში გადაყვანა. ეს არის ადამიანი, რომელიც თავად, საკუთარი ხელებით აკეთებს და აშენებს საქვეყნო საქმეს.

c21e8ace69465682819baf350e82f417

ახლა რა სირთულეების წინაშე ხართ? რა არის საჭირო იმისთვის, რომ ბავშვებს პირობები გაუუმჯობესდეთ?

ჩვენთან 9-დან 14 წლამდე ასაკის ბავშვები ვარჯიშობენ. უფრო მეტი მოზარდის მიღებას შევძლებდით,  ვიდრე გვყავს, ლეიბები და საჭირო აღჭურვილობა რომ გვქონდეს. საცოცი კედელი კარგი გვაქვს, ოღონდ ლეიბები მთელ გაყოლებაზე არ გვყოფნის, ამიტომ ბავშვებს ლოდინი უწევთ. უსაფრთხოება ძალიან მნიშნელოვანია. ლეიბების არქონის გამო კი დროს ვკარგავთ. ლეიბები რომ მქონდეს, 50 ბავშვამდეც გავზრდიდით რაოდენობას. ერთდროულადაც მეტი ივარჯიშებდა…

მომავალი ზამთრისთვის კარავიც მინდა გავაკეთო, ნებისმიერ ამინდში რომ შევძლოთ ვარჯიში, წვიმამ და ქარმა არ შეგვაწუხოს და მყუდროდ ვიყოთ. გორის გამგეობასთან არაერთხელ მქონია საუბარი. კარგი იქნება, თუ მცირედი ხელფასი მაინც დაენიშნება ჩემს მეგობარს, რომელიც გვერდით მიდგას და მე როცა ვერ ჩავდივარ, ბავშვებს ავარჯიშებს. დიდი ხნის განმავლობაში ენთუზიაზმით მუშობდა, ახლა საკუთარ ხელფასს ვუყოფ, რაც სამინისტროსგან მაქვს დანიშნული. ნახევარს მას ვაძლევ.

ძალიან მინდა, ამ ბავშვებს უკეთესი პირობები ჰქონდეთ. ნიჭიერები და მონდომებულები არიან. დღესასწაულივით ელოდებიან ვარჯიშებს. გაზაფხულზე საქართველოს პირველობაზე ვიყავით, ჩემპიონატში მივიღეთ მონაწილეობა და მეორე ადგილი დაიკავეს. ეს საუკეთესო შედეგია, რადგან ბავშვებს მაღალ კედელზე მხოლოდ ერთხელ ჰქონდათ ნავარჯიშევი. ჩვენი კედელი დაბალია, მაღალს კი თავისი სირთულეები აქვს. ამათ მხოლოდ ერთხელ ივარჯიშეს მაღალ კედელზე და მაინც კარგი შედეგი დადეს.

კარგი იქნებოდა, ფეხსაცმელები და კარაბინები გვქონოდა. შეჯიბრებისთვის ფეხსაცმელი გვჭირდებოდა, მეგობრის დახმარებით შევიძინეთ  ერთი წყვილი, ეს საკმარისი, ცხადია, არ არის…

რამდენი ბავშვი ვარჯიშობს მუდმივად?

თავიდან 10 გვყავდა, ახლა 25-30 მოზარდი ესწრება სისტემატურად ვარჯიშებს. სოფელში მეტი არაფერი ხდება, ეს და მეუფის დაარსებული ხელოვნების საკვირაო სკოლაა ერთადერთი საშუალება, ბავშვები განვითარდნენ. ძალიან მინდა გასვლითი ღონისძიებების ორგანიზებაც. მნიშნელოვანია ბავშვები ეცნობოდნენ თავიანთ თანატოლებს სხვა რეგიონებიდან. ამის საშუალება არ გვაქვს. თბილისშიც დამყავს ხოლმე, როცა შეგვიძლია, მაგრამ ტრანსპორტირება ძალიან რთულია. საცოც კედელზე კი უფასოდ გვიშვებენ ჩვენი ის მეგობრები და გულშემატკივრები, მაგრამ აქამდე ჩამოყვანაა პრობლემური. პირველ რიგში, ფინანსურად. არადა ბავშვებისთვის როგორი მნიშნელოვანია ასეთი გასვლები. ამათთვის მთელი თავგადასავლაია ხოლმე, თუ სადმე ვახერხებთ გამგზავრებას.

რითია განსაკუთრებით მიმზიდველი სპორტის ეს სახეობა, მეკლდეურობა?

ზოგადად, ყველა ბავშვს უყვარს ხეზე ასვლა, ცოცვა, სირთულეების დაძლევა…კედელზე ცოცვა ძალიან აზარტული და ამავდროულად, სასარგებლო რამაა. ბრძოლისუნარიანობას, ამტანობას, ბევრ სხვა საჭირო უნარს ავითარებს. ბავშვობაში არ ვეშვებოდი, როცა რომელიმე მარშრუტს ვერ გავივლიდი. იქამდე ვამუშვებდი ტრასას, სანამ არ დავძლევდი. ახლა მსგავს შემართებას ბევრ ბავშვს ვატყობ. არ გამოსდით ერთხელ, აკეთებენ ათჯერ და მანამ, სანამ ბოლოს არ გამოუვათ. ბევრ პროფესიულ უნარსაც ავითარებს, მაგალითად, მეძანძრეები, სამაშველო სამსახურები სპეციალურ წვრთნებს გადიან ხელოვნურ კედელზე ცოცვაში,  რომ ფიზიკურად მზად იყვნენ სირთულეებისთვის.

სამომავლოდ რამე გეგმები თუ გაქვთ?

ძალიან მინდა სხვა რეგიონებშიც მეკლეურთა კლუბის დაარსება. გარდა ამისა, 2019 წლისთვის სპორტის ეს სახეობა ოფიციალურადაა შეყვანილი სპორტის ოლიმპიურ სახეობად. კარგი იქნება, თუ ახლავე დაინტერესდებიან და  მეტ ყურადღებას მიაქცევენ ჩვენშიც. მაშინ 2019 წლამდე საფუძვლიანად მომზადებასაც შევძლებთ.

მიგიმართავთ თუ არა ოფიციალური უწყებებისთვის? რა გამოხმაურება გაქვთ, თუნდაც, გორის გამგეობიდან?

ყოველთვის ყურადღებით გვისმენენ ეცნობიან საჭიროებებს და იზიარებენ ჩვენს წუხილს. კარგი იქნება, პრაქტიკულადაც მეტად თუ დაგვეხმარებიან. 2008 წლამდე სოფელში იყო ფეხბურთის სტადიონი კარგი ხელოვნური საფარით და განათებით, ღამეც ვარჯიშობდნენ და თამაშობდნენ ბავშვები. 2008 წლის ომის დროს რუსებმა დაახვიეს ეს საფარი, ხალიჩა და თან წაიღეს. იმის შემდეგ ასეა. გვქონდა საუბარი გამგეობაშიც და ფედერაციაშიც. იმედია, გამონახავენ რესურსს და აღადგენენ. კარგი იქნება, მინიმალური ხელფასი მაინც თუ დაენიშნება იმ ადამიანს, ვინც ჩადის და ნიქოზელ ბავშვებს ავარჯიშებს. ბავშვების ჯანსაღი განვითარებისთვის ძალიან მნიშვნელოვანია მსგავსი პროექტები, მეკლდეურთა კლუბი უკვე არის, მუშაობს და სულ ცოტა მხარდაჭერა გვჭრდება უფრო უკეთ მუშაობისთვის. მომავალს იმედით ვუყურებ. ყველაზე რთული უკვე უკანაა მოტოვებული, ახლა მჯერა, რომ ჩვენი მცდელობა კიდევ უფრო მეტ ნაყოფს გამოიღებს. ეს ბავშვები ამას ნამდვილად იმსახურებენ…

ინტერვიუს ჩაწერის დროს ლაზარე და მისი მეუღლე, მარიამი, პატარას ელოდებოდნენ. ახლა მათ უკვე შეეძინათ მესამე შვილი, ნიკოლოზი.  გულით ვულოცავ ოჯახს პატარა ნიკოლოზის დაბადებას. ბედნიერი იყოს მისი მობრძანება ჩვენს სამყაროში. მშვიდობიან, უზრუნველ და ჯანსაღ გარემოს ვუსურვებ მას.

ლუდვიგ მლოკოსევიჩის ნაკვალევზე

0

ლაგოდეხის დაცული ტერიტორიები ლაგოდეხის სახელმწიფო ნაკრძალსა (19749 ჰა) და აღკვეთილს (4702 ჰა) მოიცავს და საქართველოს უკიდურეს ჩრდილო-აღმოსავლეთ ნაწილში, კავკასიონის სამხრეთ ფერდობებზე, ზღვის დონიდან 590-3500 მეტრ სიმაღლეზე მდებარეობს. ეს ტერიტორიები განთქმულია საუკეთესოდ შემონახული ტყეებით, რომელთა დიდი ნაწილი სრულიად ხელუხლებელია.

ალპური იალაღების თავზე მთის არწივები, ბატკანძერები და ორბები დალივლივებენ. აქ ბინადრობენ როჭო და შურთხიც – ფრინველები, რომლებსაც მხოლოდ კავკასიაში შეხვდებით. თუ გინდათ ნახოთ, როგორ გადმოქუხს ლაღი და წყალუხვი ჩანჩქერები, შრომისხევსა და ნინოსხევს ფეხით უნდა შეუყვეთ. 7-8 კილომეტრის გავლა არაფრად მოგეჩვენებათ იმ სანახაობასთან შედარებით, რომლითაც წყალვარდნილები სტუმრებს ეგებებიან. ზღვის დონიდან 2850 მეტრზე ასულს, შავი კლდეების ტბები დაგხვდებათ, რომლებიც მყინვარის დნობის შედეგად წარმოიშვა.

კლდეებში ჩაგუბებული ტბების სილამაზე გაგაოცებთ და აღგაფრთოვანებთ… თუმცა ყველაფერ ამაზე ქვემოთ უფრო დაწვრილებით მოგითხრობთ, მანამდე კი ნაკრძალის დაარსების ისტორია გავიხსენოთ.

ლაგოდეხის ნაკრძალის დაარსება პოლონელი მოყვარული ნატურალისტის – ლუდვიგ მლოკოსევიჩის სახელს უკავშირდება. დიდგვაროვანი წარმოშობის გადამდგარი ოფიცერი რუსეთის ხელისუფლებამ ლაგოდეხში გადაასახლა, სადაც მან უბრალო მეტყევედ დაიწყო მუშაობა. 1875 წელს მლოკოსევიჩს დაებადა ეჭვი, რომ ლაგოდეხის მთებში მობინადრე როჭო ევროპულისგან განსხვავდებოდა. რამდენიმე ინდივიდი მან იმ დროის მოწინავე ბიოლოგებს გაუგზავნა და მათი შესწავლა სთხოვა.

1889 წელს ლუდვიგ მლოკოსევიჩმა რუსეთის საიმპერატორო მეცნიერებათა აკადემიის წინაშე ლაგოდეხის ხეობის ნაკრძალად გამოცხადების საკითხი დასვა. აკადემიამ ამ საკითხის შესასწავლად ლაგოდეხში ტარტუს უნივერსიტეტის პროფესორი, მეცნიერებათა აკადემიის წევრ-კორესპონდენტი ნიკოლაი კუზნეცოვი მიავლინა.

კუზნეცოვმა და მლოკოსევიჩმა რამდენიმე ექსპედიცია მოაწყო. ამ ექსპედიციების შედეგად გაირკვა, რომ ლაგოდეხის ხეობის მცენარეული საფარი აერთიანებს უიშვიათეს მცენარეებს, რომელთა უმრავლესობა ლოკალური, ენდემური სახეობებია. გეოგრაფიული საზოგადოებისა და მეცნიერებათა აკადემიის შუამდგომლობით 1912 წელს ლაგოდეხის ხეობა ნაკრძალად გამოცხადდა, აიკრძალა ამ ტერიტორიაზე ხის ჭრა, ნადირობა და საქონლის ძოვება.

ლაგოდეხის დაცული ტერიტორიების ფლორა და ფაუნა ძალზე მდიდარია. მრავალფეროვნებასთან ერთად ის იშვიათობითაც გამოირჩევა.

ამ ტერიტორიებზე 1 100 სახეობის მცენარე ხარობს. ტყის ქვედა ზონაში გვხვდება რცხილნარი, მუხნარი, მუხნარ-რცხილნარი და რცხილნარ-წიფლნარი. 850-დან 1700 მეტრამდე უმთავრესად წიფლის ტყეებია, რომელსაც რცხილა, ქართული მუხა, იფანი და ცაცხვი ერევა. 1 800 მეტრის ზევით წიფლის სარტყელს სუბალპური ტყეების სარტყელი მოსდევს, სადაც წიფელთან ერთად გვხვდება მაღალმთის მუხა, მაღალმთის ნეკერჩხალი, ლიტვინოვისა და მეჭეჭიანი არყი.

საქართველოს წითელი ნუსხის სახეობათაგან ლაგოდეხის დაცულ ტერიტორიებზე ნახავთ კაკალს, წაბლს, მაღალმთის მუხას, ლაფანს, უთხოვარს, კავკასიურ ხურმას.

ფრინველებიდან შეხვდებით კავკასიის ენდემურ სახეობებს – საქართველოს წითელ ნუსხაში შეტანილ კავკასიურ როჭოს და კავკასიურ შურთხს, მსხვილი ძუძუმწოვრებიდან – აღმოსავლეთკავკასიურ ჯიხვს, კავკასიურ კეთილშობილ ირემს, არჩვს, დათვს, ფოცხვერს, რომლებიც ასევე წითელ ნუსხაშია შეტანილი. საზოგადოდ, საქართველოში გავრცელებული ძუძუმწოვრების 40% სწორედ ლაგოდეხის ნაკრძალსა და აღკვეთილში ბინადრობს.

როჭოს ჩანჩქერი – ამ მარშრუტის საერთო მანძილი 9.5 კილომეტრია. ის საშუალო სირთულისაა და გამოცდილ მოლაშქრეებს მის დასალაშქრავად 3-5 საათი ეყოფათ.

ნინოსხევის ჩანჩქერის მარშრუტის საერთო სიგრძე 8.5 კილომეტრია. ისიც საშუალო სირთულისად მიიჩნევა და მის დასალაშქრად 4-6 საათზე მეტი არ დაგჭირდებათ. ტური გურგენიანის საინფორმაციო ცენტრიდან იწყება და საცალფეხო ბილიკით მდინარე ნინოსხევის პარალელურად მიემართება. რამდენიმე ნაბიჯი და თვალწინ გადაგეშლებათ ჯადოსნური სანახაობა – საქართველოს ერთ-ერთი ულამაზესი წყალვარდნილი, ნინოსხევის ორმოცმეტრიანი ჩანჩქერი, რომლის ხმაურიც აყრუებს არემარეს და თითქოს სხვა განზომილებაში გადაჰყავხარ. გზად ნახავთ იშვიათ მცენარეებს: ლაგოდეხის ნაღველას, ლაგოდეხის თეთრყვავილას, იულიას ფურუსულას, ჯონჯოლს, ლაფანს, წაბლს, ქართულ მუხას და სხვა. ასევე შესაძლოა გადაეყაროთ შველს, ირემს, გარეულ ღორს, მტაცებელ ფრინველებს.

ფსიქოლოგი – თქვენი ბავშვის თარჯიმანი  

0

 

შფოთვა, აგრესიის შეტევები, ღამის კოშმარები, პრობლემები სკოლასა და მეგობრებთან… ყველა ბავშვი, ისევე როგორც მათი მშობლები, განვითარების რთულ ეტაპებს გადის. როგორ განვასხვაოთ ერთმანეთისგან წვრილ-წვრილი სირთულეები და ნამდვილი პრობლემები, როგორ მოვუხმოთ მოთმინებას, როდის მივმართოთ სპეციალისტს დახმარებისთვის?

ძირითადი იდეები:

*ნუ დაუსვამთ ბავშვს ნაჩქარევ დიაგნოზს, თუკი მისი ქცევა შეიცვალა. შესაძლოა, პრობლემა მასში კი არა, თქვენშია, თქვენს პარტნიორში, ბავშვი კი სიგნალის როლს თამაშობდეს.

*ნუ მოერიდებით ბავშვის სპეციალისტთან მიყვანას. ეს არ ნიშნავს იმას, რომ ბავშვს მარტო ვერ გაუმკლავდით. ეს ნიშნავს იმას, რომ მისი პრობლემების მიმართ გულგრილი არ ხართ.

*ფსიქოლოგის დახმარება მაშინ არის საჭირო, როდესაც ბავშვის ქცევა მკვეთრად იცვლება, სიტუაცია აღარ იმართება და ბავშვის შეცვლილი ქცევა უარყოფითად ზემოქმედებს გარშემომყოფებზე.

*მნიშვნელოვანია გესმოდეთ თქვენი შვილის. ამისთვის ხშირი ურთიერთობა უნდა გქონდეთ მასთან, რათა კარგად განასხვაოთ ერთმანეთისგან ნამდვილი და ცრუ საგანგაშო მდგომარეობა.

ბავშვს ოჯახური არაკეთილდღეობის ნიშნების წინა პლანზე წამოწევა ან სხვა ადამიანების უსიამოვნო მდგომარეობაში ჩაგდება შეუძლია. თუმცა ეს ყოველთვის მისი მიზეზით არ ხდება. უბრალოდ, ბავშვი ერთგვარი სიმპტომის ფუნქციას ასრულებს. ასე უწოდებენ ოჯახის ფსიქოთერაპევტები ადამიანს, რომელიც ოჯახში უამინდობის სიგნალს იძლევა (რეაგირებს).

ეს შეიძლება გამოიხატოს სხვადასხვა ფორმით. მაგალითად, უეცრად ბავშვმა ფრჩხილების კვნეტა დაიწყოს, ანდა გაუგებარი სომატური პრობლემები გაუჩნდეს: დაბალი სიცხე დილაობით, წამოხველება. ის ბრაზიანი ხდება. თავისი ასაკიდან და ტემპერამენტიდან გამომდინარე ქვეცნობიერად მშობელთა ურთიერთობის გამოსწორებას ცდილობს, რადგან ორივე უყვარს. ბავშვი გრძნობს, რომ მასზე ზრუნვამ შესაძლოა მშობლები გააერთიანოს. თუნდაც მათ მისი გულისთვის იკამათონ. მისთვის ყველაზე მთავარი დედ-მამის ერთად ყოფნაა. ბავშვი ოჯახში არსებულ ყველა პრობლემას საკუთარ თავში აკონცენტრირებს, შემდეგ თვითონვე სახავს მათი მოგვარების გზებს.

ერთსა და იმავე სიმპტომის უკან შეიძლება სხვადასხვა პრობლემა იმალებოდეს. სწორედ ამაში ვერ ერკვევა მშობელი. აუცილებლობის შემთხვევაში, ფსიქოლოგი იწყებს ოჯახურ, მეუღლეობრივ, ინდივიდუალურ ან ბავშვთა თერაპიას. ძალიან ხშირად ფსიქოლოგები სასურველ შედეგს მაშინაც კი აღწევენ, როცა მათ ერთი მშობელი მიმართავს. როგორც წესი, პოზიტიური ცვლილებების შემდეგ საქმეში მეორე მშობელიც ერთვება, რომელსაც „მანამდე საამისოდ დრო არ ჰქონდა“.

რაც შეეხება სხვადასხვა პრობლემას. ვთქვათ, ყოველ საღამოს, ძილის წინ ბავშვი იწყებს ცელქობას. ამის მიზეზი შეიძლება იყოს მისი პირადი პრობლემები: სიბნელის შიში, უსიამოვნებები სკოლაში, ყურადღების დეფიციტი მშობლებისგან. დედა აძალებს, რომ ის მალევე დაწვეს ლოგინში, მამა კი, პირიქით, მოითხოვს, რომ ის მანამდე არ დაწვეს, ვიდრე კბილებს არ გაიხეხავს. ბავშვი ცდილობს, მშობლებმა იჩხუბონ, მაგრამ სწორედ ის იყოს ჩხუბის საერთო თემა.

მშობლები რჩევებს მეზობლებს და ნათესავებს თხოვენ, არ იციან როგორ მართონ სიტუაცია. ამ შემთხვევაში საუკეთესო გამოსავალი ფსიქოლოგთან კონსულტაციაა. თუ ეს არ მოხდა, ადრე თუ გვიან, მშობლების შფოთვა ბავშვზე აისახება. აუცილებელია, მშობლები გაერკვნენ, საიდან იღებს სათავეს პრობლემა, რატომ იჩენს თავს, იქნებ ამის მიზეზი ბავშვობის დროინდელი ტრავმაა, ბავშვიც საჭიროებს ფსიქოლოგის დახმარებას და იარის დროულ მოშუშებას.

მშობლები ხშირად აღიარებენ, რომ ბავშვის ფსიქოლოგთან მიყვანა მათ უჩვეულო განცდებს უჩენს, თითქოს პასუხისმგებლობას თავიდან იხსნიან და საკუთარ შვილს უცხო ადამიანს ანდობენ. მათ ეჩვენებათ, რომ უვარგისი დედები არიან. მაგრამ რა უნდა ქნას მშობელმა, რომელსაც ბავშვის არ ესმის? რატომ უნდა გაღრმავდეს დედა-შვილური ურთიერთგაუგებრობის ნაპრალი? რასაკვირველია, თუ მშობელმა რამე არ მოიმოქმედა, ნაპრალი თავისით არ ამოივსება. ამიტომ სასწაულის მოლოდინს აზრი არ აქვს. აზრი აქვს ქმედებას.

სამწუხაროდ, ბევრი მშობელი გადაქანცულია იმით, რომ მუდმივად უნდა „გაუგოს“ ბავშვს, უნდა უსმინოს და აიტანოს მისი პრობლემები. სპეციალისტი დაეხმარება მშობელს დაკარგული რესურსის აღდგენაში, მიახმარს მეთოდებს, რომლებიც ამ რესურსს დაუზოგავენ. ფსიქოლოგი თქვენი შვილის თარჯიმანია. ის ბავშვებსა და მშობლებს ნორმალური ურთიერთობის აწყობაში ეხმარება.

გარდა ამისა, შესაძლოა ბავშვს ვინმესთან, ოჯახის გარეთ, ვინმესთან საუბრის ჩვეულებრივი მოთხოვნილება ამოძრავებდეს. ამიტომ ფსიქოლოგთან ვიზიტის შემდეგ არასასურველია ბავშვისთვის დაკითხვის მოწყობა. თუ სურვილი ექნება, დეტალებს ის თავად გიამბობთ.

საკუთარ პრობლემებში თავჩარგული მშობლები ხშირად ვერც ამჩნევენ, რომ მათი შვილი უფრო მოწყენილი გახდა, ნაკლებად აქტიურია და ყურადღებაგაფანტული. ეს ცვლილებები მშობელზე ადრე შესაძლოა მასწავლებელმა ან სკოლის ექიმმა აღმოაჩინოს. ნუ მოაწყობთ ტრაგედიას, მაგრამ ყურადღების მიქცევა აუცილებელია.

ფსიქოლოგები გვირჩევენ, არ ავყვეთ პანიკას და არ ჩავდგეთ პოზაში, როდესაც ბავშვის შესახებ ნეგატიურ შეფასებებს ვისმენთ. უბრალოდ, მშვიდად და მეგობრული განწყობით უნდა გავერკვეთ დეტალებში. თუ ბავშვმა სკოლაში იჩხუბა, დავადგინოთ ვისთან იჩხუბა, ვინ იყო ჩხუბის მოთავე, ვინ იყო ჩხუბის მოწმე, საერთოდ, რა ხდება მის კლასში. ამ გზით  მიხვდებით, თუ რატომ მოიქცა ბავშვი ასე და არა სხვაგვარად. იქნებ, ეს ბულინგზე საპასუხო რეაქცია იყო ან მას ვინმესთან მიმართებაში რაღაც პრობლემები ჰქონდა? ვიდრე რაიმეს მოიმოქმედებთ, აუცილებელია საზოგადო სურათის დადგენა.

მეგობრების უქონლობა, იმისდა მიუხედავად, თქვენი შვილი ამოიჩემეს თანატოლებმა თუ მან ამოიჩემა ვინმე, მის ურთიერთობებში არსებულ პრობლემებზე მიუთითებს. მიაქციეთ ყურადღება, აქვს თუ არა მოზარდს დაბალი თვითშეფასება ან არის თუ არა ზედმეტად მშფოთვარე. სხვათა შორის, არანაკლებ საყურადღებოა ბავშვი, რომელიც ძალიან დამჯერია. ამის მიზეზიც შესაძლოა იყოს მასზე განხორციელებული ძალადობა. გამოდის, რომ ფსიქოლოგთან მისვლის მიზეზი შეიძლება ნებისმიერი რამ იყოს? რასაკვირველია, არა. თუ ბავშვმა დროებით უკლო სწავლას, ეს ჩვეულებრივი ამბავია, მაგრამ თუ მან საერთოდ ჩაიქნია ხელი სწავლაზე, აქ უკვე საეჭვო შემთხვევასთან გვაქვს საქმე. მშობლის და მასწავლებლის ყურადღება ბავშვის უეცარმა ცვლილებამ უნდა მიიპყროს. ბავშვი მშვიდი თუ იყო და უცბად ნერვული და კონფლიქტური გახდა, ან პირიქით, ყოველთვის ხალისიანობით გამოირჩეოდა და მისი შინაგანი განწყობა რადიკალურად შეიცვალა, დროა რაიმე მოიმოქმედოთ.

საგანგაშო მდგომარეობის კიდევ ერთი სიმპტომია პრობლემები, რომლებიც არ ქრება. თუ ბავშვმა სწავლა უარყო, რაც საკმაოდ ხშირად ხდება 12-13 წლის ასაკის მერე, გამოკვეთილი პრობლემებიც რომ არ ჰქონდეს, პროფილაქტიკის მიზნით, კარგია ბავშვის ფსიქოლოგთან კონსულტაცია. ბავშვის ცხოვრების ხარისხი ამ შემთხვევაში გაცილებით უმჯობესდება.

თუმცა არსებობს განგაშიც, რომელსაც ტყუილად ტეხენ. მაგალითად, ვიღაცის ოჯახში აუტისტი ბავშვია და სხვა მშობელს ეჩვენება, რომ მისი შვილიც ჟესტიკულირებს, დადის ფეხისწვერებზე, ანუ მშობელი გარეგნულ, არარსებულ ნიშნებსაა გამოკიდებული და ნერვიულობას იწყებს. ანდა დედა და შვილი განსხვავებული ტემპერამენტისაა. დედა მშვიდია, მელანქოლიური, ბავშვი კი მოძრავი და აქტიური. ამიტომ დედას ეჩვენება, რომ მის შვილს რაღაც პრობლემები აწუხებს. ვიღაც კი იმაზე წუხს, რომ მისი შვილი სათამაშოების გამო ბევრს ჩხუბობს და ეშინია, ბავშვი აგრესიული არ გაიზარდოს.

ხშირად პრობლემები დაკავშირებულია ასაკის თავისებურებებთან, რამდენად შეუძლია ბავშვს ემოციების დარეგულირება. მშობლების ტიპური ჩივილებია, რომ ბავშვებს არ აინტერესებთ წიგნები, მარტო გართობაზე ფიქრობენ, სხვების მიმართ მოუთოკავ აგრესიას იჩენენ, კაპრიზობენ, შიშები აქვთ, მაგრამ ავიწყდებათ, რომ გარკვეულ ასაკამდე ბავშვის თავის ტვინის ქერქი, რომელიც პასუხისმგებელია კონტროლზე, ჯერ განვითარებული არ არის. მისი განვითარება კი დამოკიდებულია გარემოზე, ახლობელ ადამიანებთან სწორ ურთიერთობაზე.

ამბავი ამბისა-როგორ მივიტანოთ მხატვრული ტექსტები მოსწავლეებამდე

0

იკითხეთ ნებისმიერ რამეზე – „რა არის ეს?“. პასუხი ერთ რამემდე შეიძლება დავიყვანოთ, რომ ეს ამბავია. ამბავი ვარ მე, შენ, კომპიუტერი, რომელშიც ამ ბლოგს ვწერ, ეს ბლოგიც ამბავია. მათემატიკური ამოცანები, ქიმიური ფორმულები ამბებია სამყაროს თავისებურების, მისი მოწყობისა და არსებული შესაძლებლობების შესახებ. ყველაზე მეტი გამომხატველობით კი ამბავი მხატვრულ ლიტერატურაში გვხვდება და ის ათასგვარია თავისი სიმძაფრით, შინაარსით, სათქმელის ფორმით, გამოხატვის ტექნიკით.

თანამედროვე ტექნოლოგიების განვითარებამ კაცობრიობის პოლიტიკურ, ეკონომიკურ თუ კულტურულ ყოველდღიურობაში მასმედიის როლის საოცარი ზრდა გამოწვია. სურვილის მიუხედავად, ადამიანი ჩაერთო ინფორმაციის ნაკადში, რომელიც უწყვეტად მოედინება სოციალური ქსელებიდან, საინფორმაციო გადაცემებიდან, ჟურნალ-გაზეთებიდან. სახლში, მანქანაში, ქუჩაში ჩვენ მუდმივად ვართ ინფორმაციის მიმღები და ხშირად ამ ინფორმაციის მსხვერპლიც კი, როცა მისი სწორად მიღება და, მით უმეტეს, სწორი ინფორმაციის არასწორისგან, არასაჭიროსგან გარჩევა არ ვიცით.

ძველ რომში იყო ქვის სვეტები, რომლებზეც ყოველდღიურ ახალ ამბებს, ძირითადად სენატის გადაწყვეტილებებს აკრავდნენ. გამოქვაბულებში ნახატი ბიზონები, ვიღაც პირველყოფილმა რომ ალბათ ნანადირევის ძვლით ან გალესილი ქვით ამოკაწრა, ასევე ამბავია. ამის შემდეგ კაცობრიობა თანდათან უფრო მეტად ხდებოდა ცნობისმოყვარე, რაც პირდაპირპროპორციულად მის განვითარებასა და ზრდაზე იყო და არის დამოკიდებული.

ამბავი, თავისი შინაარსით, განსხვავებულია. როგორც უკვე ვთქვი, ამბავი ვარ მეც, თუ ვინმეს უნდა გამიგოს, როგორც ამბავი, უნდა დამაკვირდეს ყოველდღე, გამოიკვლიოს წარსული და ნახავს, რომ ეს ასეა. ამბავია ისიც, რასაც პირდაპირ ჩართვაში ჟურნალისტები გადმოსცემენ და ამბავია ნაპოლეონის ლაშქრობა ეგვიპტეში. დანაშაულის ადგილზე ნაპოვნი ყველა ნივთმტკიცებაც ამბავია და ისინი ბევრ რამეს გვიყვებიან, მიუხედავად იმისა, რომ ეს ტექსტუალური თუ ვერბალური გამომხატველობით არ ხდება.  , თუ არა ასე?!. ჩემი დაკვირვებით, მხატვრული ტექსტების სკოლაში სწავლებას იშვიათად და ნაკლებად ახლავს ის დიდი ცნობისმოყვარეობა, რაც ახლავს რაღაც ახალი ამბის წაკითხვით თუ მოსმენით გაგებას. შესაძლოა მასწავლებელთა ნაწილი მოსწავლეებს ტექსტებს ასე არ აწვდის და ამიტომ. ეს ყველაფერი კი შემდგომ მოტივაციაზეც მოქმედებს.

სწავლების პროცესში ზოგჯერ დადგენილი წესები უფრო საზიანოა. მოდი, დავავიწყოთ მოსწავლეებს ეროვნული სასწავლო გეგმა და ლიტერატურის წიგნებში წინდაწინ გაწერილი შეკითხვები ტექსტის გააზრებაზე და დავალებები, რომლებიც მუდმივად ერთი შინაარსისაა, რომ მათ პერსონაჟთა ხასიათი განიხილონ და ა.შ. და ა.შ., რომელიც ჩვენ სასწავლო გეგმით განსაზღვრული მიზნების შესრულებაში გვჭირდება. საგაკვეთილო პროცესის ერთ ნაწილში დავივიწყოთ ეს ყველაფერი ისე, რომ ეს მოსწავლეებმაც იგრძნონ. დავდგეთ და მათ წავაკითხოთ უბრალოდ ამბები, არა საშინაო დავალებები, ან შემდგომი საგაკვეთილო მასალა და ასეთი ჯადოები, რაც ჩვენც – მასწავლებლებსაც მობეზრებული გვქონდა ჩვენი მოსწავლეობის დროს. არა, მოვუყვეთ ამბავი. წავაკითხოთ „ალუდა ქეთელაური“, ისე, როგორც პირდაპირი ჩართვა ხდება ხოლმე რაღაც შემთხვევის ადგილებიდან – ასეთი სიმძაფრით, ყურადღების ასეთი დაძაბვით და ვნახავთ, რომ ჩვენ ისღა დაგვრჩება, დაველოდოთ, როდის დაიწყებს მოქმედებას თვითონ ამბავი, რომელიც უკვე გაცოცხლდა და ყველა თავისკენ მიახედა.

მწერლები სკოლებში. (ნაწილი პირველი)

0

დიახ, ის ხალხი, ვინც წერს მოთხრობებსა და ლექსებს, მიდიან სკოლებში და ბავშვებს მწერლობის შესახებ უყვებიან… გადავწყვიტე, გესაუბროთ სკოლებში მოწვეულ მწერლებზე. უფრო სწორად, მწერლების შეხვედრებზე მოსწავლეებთან, მათ მიერ წაკითხულ ლექციებზე თუ ჩატარებულ გაკვეთილებზე. ეს ბევრგან მიღებული და გამოცდილი პრაქტიკაა, განსაკუთრებით, ინგლისურენოვან ქვეყნებში. ახლგაზრდა თუ უფრო გამოცდილი და ხნოვანი მწერლები შეხვედრაზე უთანხმდებიან სკოლას ან მწერალს ბავშვებთან შესახვედრად სკოლა თავისი შეხედულებისამებრ იწვევს.  ასეთ ღონისძიებებს, როგორც წესი, აფინანსებს სახელმწიფო (განათლების სამინისტრო, რაიონული განყოფილება ან მსგავსი საჯარო ინსტიტუტი) ადგილობრივ მწერალთა კლუბები/ასოციაციები და სკოლები. მაგალითად, ირლანდიაში, პროგრამა სახელად Writers in Schools ქვეყანაში ერთ-ერთი ყველაზე გრძელვადიანი და პოპულარული ღონისძიებაა, რომელიც 1977 წლიდან ტარდება. ამ პერიოდის განმავლობაში, ირლანდიელი მოსწავლეების თაობებსა და მწერლებს უკვე 500,000-ზე მეტი შეხვედრა აქვთ  ჩატარებული. მწერლებისა და ბავშვების შეხვედრები თუ გაკვეთილები მხოლოდ სკოლის შენობებში არ მიმდინარეობს. ხშირია სკოლის გარეთ აქტივობებიც, როგორებიცაა, შეხვედრები კაფეებში, მწერალთა სახლებში, კოლექტიური კითხვის საღამოები თუ მცირე კონკურსები სკოლის ასაკის მწერლებისა და პოეტებისათვის. როგორც ჩვენი თანამედროვე, ცნობილი ირლანდიელი საბავშვო მწერალი ქალი, შიონ პარკინსონი (Siobhán Parkinson) ამბობს,  „პროგრამა Writers in Schools  ბავშვებს საშუალებას აძლევს კლასიდან გაუსვლელად შეიძინონ შეუფასებელი ახალი გამოცდილება ლიტერატურაში. ქვეყანაში ყველა სკოლის ყველა მოსწავლეს წელიწადში ერთხელ მაინც ეძლევა საშუალება, შეხვდეს ცოცხალ მწერალს, მოისმინოს მისი საუბარი, მისი ისტორიები და შეეხოს სამყაროს მისეულ აღქმას. ეს დაუვიწყარი გამოცდილებაა“.

ალბათ ვერაფერი შეედრება იმ პროცესს, როდესაც მწერალი ბავშვებთან საკლასო ოთახში მარტო რჩება. მრავალწლიანმა გამოცდილებამ სხვადასხვა ქვეყანის კულტურულ სივრცეში ნათლად აჩვენა, რომ ეს შეხვედრები ხელს უწყობს ახალგაზრდებში კითხვის, წერისა და შემოქმედებითი პროცესის მძაფრ აღქმას. ქვემოთ გთავაზობთ იმ შესაძლებელ შედეგებს, რომლებიც მწერლების ბავშვებთან შეხვედრებს შეიძლება მოჰყვეს:

კითხვის წახალისება

როდესაც მოსწავლეები წიგნის ან მოთხრობის „შიდა ისტორიების“ შესახებ იგებენ, მათ შესაძლებლობა ეძლევათ, წარმოიდგინონ ის სიძნელეები თუ სიხარული, რომელთანაც მწერალს წერის დროს, ტექსტის რედაქტირებისა და წიგნის გამოცემის პროცესში უწევს შეხება. ეს ისტორიები სულ სხვანაირად წარმოჩინდება მათთან, რადგან ისინი უშუალოდ ავტორისგან მოდის.

შეხვედრები საშუალებას იძლევა „დიდი წიგნების“ ავტორები მოსწავლეებისათვის რეალურ ადამიანებად იქცნენ. ეს მათთვის იმ სამყაროს ხსნის, რომელსაც მკითხველისა და მწერლის ურთიერთობა ჰქვია. მათ საკუთარი ყურით ესმით იმ პერიოდის შესახებ, როდესაც ავტორი კონკრეტულ წიგნს წერდა. მოსწავლეებს შეუძლიათ, გაიგონ იმ არჩევნისა თუ წინააღმდეგობების შესახებ, რომლის წინაშეც ავტორი მოთხრობის სიუჟეტის შექმნისას წიგნის გმირებთან ერთად იდგა. ეს მოსწავლეებს „კარგი მკითხველის“ დამახასიათებელი თვისებების განვითარებაში ეხმარება, როგორებიცაა, ასოციაციები, მოთხრობილი ამბის შესაძლო დაბოლოება, სიუჟეტის განვითარების სხვადასხვა ვერსიების წინასწარგანჭვრეტა და სხვა.

ერთი წამით წარმოიდგინეთ, რომ თქვენს ბავშვთან, რომელსაც „ჰარი პოტერის“ ციკლის წიგნები მრავალჯერ აქვს წაკითხული და უყვარს ამ საოცარი ზღაპრის გმირები, საკლასო ოთახში ჯოან კ. როულინგი მივიდეს და ჰარი პოტერის, პროფესორი დამბლდორის ან ჰერმიონა გრეინჯერის გმირების შექმნის პროცესის შესახებ მოუთხროს… დიახ, ეს დაუვიწყარი გამოცდილება და შთაბეჭდილება იქნება თქვენი შვილისთვის.  

წერის სურვილის წახალისება

როდესაც ავტორი საკლასო ოთახში შედის, მას შეუძლია ბავშვებს მოუთხროს მისთვის დამახასიათებელი სამწერლო „ხერხებისა” თუ მისი „საფირმო ეშმაკობების“ შესახებ. უმეტეს შემთხვევაში, ეს მოსწავლეთა დიდ ინტერესს იწვევს და ახლგაზრდებს (არა მხოლოდ იმათ, ვისაც კითხვა უყვართ) რამის დაწერის სურვილს უღვივებს. იმის მოსმენა, თუ როგორ მიმდინარეობდა ცნობილი მწერლის შემოქმედებისა და ცხოვრების პროცესი – ნაწარმოების იდეიდან გამოქვეყნებულ წიგნამდე – ბავშვებში ახლა უკვე უცნობ ინტერესსა და ცნობისმოყვარეობას წარმოშობს. ხშირად მოსწავლეებს მოთხრობების ან ლექსების წერა, მწერლის ვიზიტიდან კარგა ხნის შემდეგ უცდიათ.

შემოქმედების პროცესისთვის „საიდუმლოების“ საბურველის მოხსნა – დემისტიფიკაცია

ავტორები – პოეტები თუ პროზაიკოსები, ჩვეულებრივი ადამიანები არიან. ხშირად, ჩვენ მათ, როგორც უნიკალური და გენიალური ტალანტის მქონეთ, მაღალ პიედესტალზე მივუჩენთ ხოლმე ადგილს. ამ დროს მწერალი ის ადამიანია, რომელიც ხშირად მარტოობაში ატარებს დღეებს და ძირითად დროს წერას უთმობს. მაგრამ იგივე მწერალი ჩვენსავით დგას სალაროს რიგებში, აგვარებს სახლის საქმეებს, თუ ცოცხით გვის ოთახებში დაგროვილ მტვერს… არის მცირე განსხვავებაც – ავტორები თავიანთი შეუპოვრობითა და მოთმინებით ხდებიან ავტორები. დიახ, ტალანტი, ნიჭიერება ნიშნავს იმას, რომ ვიღაცას რომელიმე საქმე უფრო ადვილად გამოსდის, მაგრამ სიტყვების წერა და მათი ნაწარმოებად გადაქცევა არასდროს ყოფილა ადვილი საქმე. მწერლობისთვის არ არის საკმარისი მხოლოდ გეგმა, რომელიც გონებაში დაიბადა. მწერალი კედლებს ახლის თავს და ყოველთვის სურს თავი მიანებოს დაწყებულ ტექსტს. ყოველი ახალი ისტორია მას იმის მძაფრ შეგრძნებას უჩენს, რომ არ იცის, რას აკეთებს…

ეს ყველაფერი შემოქმედების პროცესია და ავტორებს ნამდვილად შეუძლიათ ამის ბავშვებისათვის მოყოლა.

რისკის წახალისება

როდესაც ბავშვები სასკოლო დავალებას წერენ, მათი მკითხველი აუდიტორია მხოლოდ მასწავლებელია. მოსწავლეები, უმეტეს შემთხვევაში იმას აკეთებენ, რაც საჭიროა ნორმალური შეფასების მისაღებად და ძირითადად, დამატებითი ძალისხმევით არ იწუხებენ თავს. მით უფრო, თუ ამ „დამატებით აქტივობას“  მასწავლებლის უკმაყოფილების გამოწვევა შეუძლია. თუმცა გამონაკლისებიც არსებობს. მწერლების (და არა მასწავლებლის) ბავშვებთან შეხვედრას, როდესაც იგი ახალგაზრდებს თვითონვე მოუთხრობს წერის პროცესზე, მის შეგრძნებებსა და განცდილ ემოციებზე, შეუძლია ბავშვებში მათი იდეების,  სამყაროსადმი დამოკიდებულებისა და, ზოგადად, მათი ფილოსოფიის ქაღალდზე გადატანის სურვილი გააჩინოს და წაახალისოს მოსწავლეები, რისკი გასწიონ: თავისებურად, საკუთარი სიტყვებით, მათ ხელთ არსებული სამწერლო „არსენალით“ აღწერონ მათი უნიკალური ისტორია; გამოხატონ განცდილი, მხოლოდ მათთვის დამახასიათებელი  ინდივიდუალური ფორმით.

შემოქმედებითი ენერგიის გამოვლინების წახალისება

სკოლაში ცნობილი მწერლის ვიზიტს არა მხოლოდ „სამწერლო პროექტების“ ხელშეწყობა, არამედ (როგორც ხშირად მომხდარა) ადამიანში არსებული ოცნების წახალისება შეუძლია. მოსწავლეებსა და მასწავლებლებს უთქვამთ, რომ ავტორის ვიზიტის შემდეგ, მათ თავიდან გასჩენიათ სურვილი აესრულებინათ ის ოცნება, რომელიც უკვე დიდი ხანია ჰქონდათ, მაგრამ რიგი მიზეზებისა თუ გარემოებების გამო მალავდნენ, ჩქმალავდნენ თუ თრგუნავდნენ მას.

ერთ შემთხვევაში, სკოლაში ჩატარებული შეხვედრის განხილვის შემდეგ, მასწავლებელი ავტორთან მივიდა და გაუმხილა, რომ თავს ვერ პატიობს, რომ აქამდე თვითონვე თრგუნავდა მასში არსებულ ხატვის სურვილს და ახლა აუცილებლად გახსნის აკვარელების ყუთს, რომელიც სხვენში იმტვერება.

სხვის მიერ განვლილი გზის შესახებ მოსმენილ ამბავს დიდი ძალა ახლავს თან.

განამტკიცებს მასწავლებლის რეპუტაციას

მასწავლებლებს ხშირად უთქვამთ, რომ ის თემები, რომლებზეც მუდმივად „უჩიჩინებდნენ“ და უყვებოდნენ მოსწავლეებს, ბავშვებისთვის მისაღები და საყურადღებო მწერალთან შეხვედრის შემდეგ გამხდარა.

სასკოლო განათლების თავისებურებებისა და პროცესის ხანგრძლივი ფორმატის გამო, ხშირად მასწავლებელი მოსწავლისათვის ოჯახის წევრის მსგავს ადამიანად გადაიქცევა ხოლმე – ბავშვები ეჩვევიან სელექციურ მოსმენას (ერთ ყურში შეშვებას და მეორედან გამოშვებას), ან მასწავლებლისგან მომდინარე ინფორმაციის ფილტრაციას, რაც დროთა განმავლობაში ვითარდება. მაგრამ როდესაც იმავე საკითხს, ამბავს თუ თემას, სხვა ადამიანისგან (მწერლისგან, რომელიც მოსწონთ), მისივე ინტერპრეტაციით გაიგებენ, მათთვის ეს ინფორმაცია უფრო ფასეული და რეალური ხდება. ისინი თავიდან აღმოაჩენენ იმას, რაც უკვე გაგონილი ჰქონდათ, ოღონდ ყურადღების მიღმა დატოვეს.

წარმოშობს ახალ მეგობრობას

ბევრი ცნობილი მწერალი, სკოლებში ჩატარებული შეხვედრების შემდეგ წერდა, რომ მათ ახალი მეგობრები შეიძინეს, მოსწავლეებისა და მასწავლებლებისგან ელექტრონული წერილები მიიღეს. მოსწავლეებმა თუ მასწავლებლებმა მწერლები „ფეისბუქზე“ და სხვა ელექტრონულ პლატფორმებზე მოძებნეს და იქ მისწერეს. ბავშვები იზრდებიან და მწერლებს უზიარებენ თავიანთ ნაწერს, ნახატებს, პერსონალურ ახალ ამბებს თუ თავს გადამხდარ ისტორიებს. მასწავლებლები კი ხშირად მხატვრული წერის გაკვეთილებზე იწყებენ სიარულს, იღებენ კონსულტაციებს „სამწერლო გაკვეთილების“ შესახებ, აგრძელებენ მწერლების საკლასო ოთახში მიწვევას გარკვეულ თემებზე სასაუბროდ და სხვა. მაგრამ ყველაზე ფასეული მწერლისთვის ალბათ ის არის, რომ ისინი ახალ ურთიერთობებს იწყებენ მოსწავლეებთან მათგან მიღებული ნაწერის კითხვით. მწერლებთან შეხვედრების შემდეგ ბევრ სკოლაში „სამწერლო კლუბები“, „კრიტიკოსების წრეები“ ან „ერთად წერის“ ჯგუფები გაჩენილა. მოსწავლეთა სურვილითა და თვითორგანიზებით ბავშვებს ახალი სამყარო გაუჩნდათ, სადაც მათ ნაცნობი თუ უცნობი ადამიანების გარემოში თვითგამოხატვის საშულება მიეცათ; მათ თანამოაზრეები და „სულიერი“ მეგობრები შეიძინეს; მათ ახალი გატაცება და ვნება აღმოაჩინეს. ვნება კი ხშირად გადამდებია. გატაცებას, ცნობისმოყვარეობას, ნამდვილ ვნებას, ინტერესსა თუ სიყვარულს მთების გადაბრუნება შეუძლია. ბავშვების ბიოლოგიურად და ევოლუციურად განპირობებული ინტერესი, ლტოლვა ახლის გაგებისა და ერთად გართობისკენ, ადამიანის ალბათ ყველაზე ძლიერი მამოძრავებლები არიან. გატაცებას და ოცნებისკენ სიარულს, შემეცნებისა და ახლის სწავლის პროცესი შეუძლია სასურველი და საყვარელი გახადოს.

ხომ არ არის ეს ის, რაც ჩვენ ჩვენი ბავშვებისთვის გვსურს?

სტატია მოამზადა ლევან ალფაიძემ

გამოყენებული წყაროები:

https://www.literary-arts.org/what-we-do/wits-home/students-teachers-parents-say/

https://deblund.com/debs-services/author-visits/benefits-of-author-visits/

ვიდეობლოგი

მასწავლებლის ბიბლიოთეკას ახალი წიგნი შეემატა- სტატიები განათლების საკითხებზე

ჟურნალ „მასწავლებლის“ თითოეული ნომრის მომზადებისას, ცხადია, ვფიქრობთ მასწავლებელზე და იმ საჭიროებებზე,რომელთა წინაშეც ის ახლა დგას. ვფიქრობთ მასწავლებელზე, რომელიც ჩვენგან დამოუკიდებლადაც ფიქრობს, როგორ მოემზადოს გაკვეთილისთვის, რა...