ჩემს გეოგრაფიის მასწავლებელს უკვე იმ დროისთვის ძველმოდური სახელი – ცუცა ერქვა. ის აქტიური პედაგოგი იყო, უყვარდა სკოლა, ბავშვებიც, სიმკაცრესაც იჩენდა

შესანიშნავია, როდესაც დროს ერთი ნაბიჯით უსწრებ, როდესაც ხვდები, რა უნდა გააკეთო იმისთვის, რომ ხვალინდელი დღე უკეთესი გახადო, ოცი წლის შემდეგაც

თითოეულ მოსწავლესა და მშობელს საკუთარი კრიტერიუმები აქვს მასწავლებლის პროფესიონალიზმის შესაფასებლად. ზოგისთვის მნიშვნელოვანია პედაგოგის გამოცდილება, ზოგისთვის – საგაკვეთილო მასალის პრეზენტაციის უნარი,

კლასის დამრიგებლის დავიწყება შეუძლებელია, ის პირველი მასწავლებელივითაა – სულ გვახსოვს, რა საგანს ასწავლიდა, როგორი ურთიერთობა ჰქონდა ჩვენს მშობლებთან, თავის კოლეგებთან

მოზარდებს და მათ მშობლებს, როგორც წესი, სხვადასხვა რამ უნდათ, თუმცა არც მოზარდებს სურთ, აწყენინონ მშობლებს და არც თავად მშობლები ოცნებობენ

განათლების ნაცნობი ვერტიკალი „მასწავლებელი-მოსწავლე“ ჩვენ თვალწინ ტრანსფორმირდება. ბავშვი და მისი მშობელი ორგანულად შემოდიან ახალ სქემაში და  მომხმარებელთა რანგიდან პროცესის მონაწილეთა

ტელეფონთან მეგობრობა სტატისტიკის თანახმად (http://influence-central.com/kids-tech-the-evolution-of-todays-digital-natives/), ბავშვების დიდ ნაწილს პირველ მობილურ ტელეფონს ათი წლის ასაკში ჩუქნიან. თუმცა ამ თემის ირგვლივ მასწავლებლები

თანასწორობა, საკუთარი აზრის გამოხატვის შესაძლებლობა, სხვადასხვა ასაკობრივი ჯგუფები, ყურადღების გამახვილება მოსწავლეთა ემოციებზე – ეს არა იდეალური სკოლის აღწერა, არამედ ებრაული

სკოლაში ბევრს საუბრობენ მოსწავლეთა მოტივაციის საჭიროებაზე. ამასთან, ყველას არ ესმის, საიდან უნდა გაუჩნდეს მოსწავლეს სწავლის სურვილი. ხშირად ამ პროცესში ვერც

  ყველა მასწავლებელს მოსწავლეების გაცნობის საკუთარი სტრატეგია აქვს, მაგრამ ბევრი პედაგოგი მხოლოდ ზედაპირული ცოდნით შემოიფარგლება. კარენ ლოუმ, საშუალო სკოლის ამერიკელმა