ჯავახეთში, ახალქალაქის რაიონის სოფელ კარწახში, ერთი ოთხსართულიანი შენობა იდგა. მიუხედავად იმისა, რომ ერთი წელი გავატარე იქ და სოფლის სასაფლაოთი დაწყებული,

„- შემიძლია, თავს ნება მივცე და სამართლიანად განვსაჯო, მე მაქვს ამის უფლება, – გადმოსძახა მოხუცმა კიბის სიმაღლიდან, – დელაკრუა ღვთის

წიგნი სარკეა. ასე ჯიუტი და რიტორიკული ფრაზით ვიწყებ ჩემი ბლოგის წერას და მინდა, რომ დაგაჯეროთ ან შეგახსენოთ ეს სიმართლე. რისთვის

ბოლო დროს ძალიან მაღიზიანებს კომპიუტერი. სოციალური ქსელი, სხვადასხვა პორტალები, ინტერნეტ მისამართები, ფოტოები, ვიდეოები, ზღვა ინფორმაცია, რომელითაგან დიდი ნაწილი ბსოლიტურად უსარგებლოა

– ეეეს არიიი (მწერლის სახელს და გვარს ამბობს) მისი მაგიდაა. ამ მაგიდასთან მჯდომი წერდა ის თავის უკვდავ ნაწარმოებებს, _ არ

“კმაყოფილი ჭაბუკი მივიმღერი, ვიჩქარი, იღვიძებენ გზადაგზა სიყმაწვილის დღეები; წისქვილები, მინდვრები, წყაროები, ტყეები და… კაკლების ჩეროში ჩვენი სახლიც… შეხედე!“ მერე რამდენიმე