„- შემიძლია, თავს ნება მივცე და სამართლიანად განვსაჯო, მე მაქვს ამის უფლება, – გადმოსძახა მოხუცმა კიბის სიმაღლიდან, – დელაკრუა ღვთის

წიგნი სარკეა. ასე ჯიუტი და რიტორიკული ფრაზით ვიწყებ ჩემი ბლოგის წერას და მინდა, რომ დაგაჯეროთ ან შეგახსენოთ ეს სიმართლე. რისთვის

ბოლო დროს ძალიან მაღიზიანებს კომპიუტერი. სოციალური ქსელი, სხვადასხვა პორტალები, ინტერნეტ მისამართები, ფოტოები, ვიდეოები, ზღვა ინფორმაცია, რომელითაგან დიდი ნაწილი ბსოლიტურად უსარგებლოა

– ეეეს არიიი (მწერლის სახელს და გვარს ამბობს) მისი მაგიდაა. ამ მაგიდასთან მჯდომი წერდა ის თავის უკვდავ ნაწარმოებებს, _ არ

“კმაყოფილი ჭაბუკი მივიმღერი, ვიჩქარი, იღვიძებენ გზადაგზა სიყმაწვილის დღეები; წისქვილები, მინდვრები, წყაროები, ტყეები და… კაკლების ჩეროში ჩვენი სახლიც… შეხედე!“ მერე რამდენიმე

წიგნები, გმირები, რომლებსაც ჩვენ წლების თუ რაღაც დროის შემდეგ ვუბრუნდებით, მუდმივად სახეცვლილი გვხვდებიან. ეს, რა თქმა უნდა, მეტაფორულად რომ ვთქვათ,