„ომებზე თუ დაწერთ, სისხლზე თუ დაწერთ, მოკლულ, დასახიჩრებულ, დაობლებულ ადამიანებზე, გვამებზე და შიშზე, თქვენს ნაწერს არავინ არ წაიკითხავს!“ – მითხრა

ადრე უკვე მომიყოლია ერთი პატარა ბიჭის შესახებ, რომელმაც სანამ ლაპარაკს დაიწყებდა, ხატვა ისწავლა. ისიც განახეთ, როგორ ავალაპარაკე მისი ნახატები, როგორ

როგორც აღმოჩნდა, როცა შენ სიცოცხლის უკანასკნელ წამებს ითვლიდი, მე, ვახო და ზურაბი თბილისის გზას ვადექით. მამაჩემის ტელეფონზე მამაშენმა დარეკა და

– აბა, წავედით, ქაწმაუნი, ზიკო! – მეუბნება უცებ სუფრიდან ამდგარი, მხარზე ხელს მომხვევს და კარისკენ მივდივართ. დედაჩემის ბიძაშვილი, ტრისტან პაჭკორია

მეათე კლასში ჩემმა ისტორიის მასწავლებელმა მითხრა, რომ ჩემი მისწრაფებებისთვის  მეცნიერების შესაფერისი დარგი არსებობდა. მიყვარდა ისტორია, განსაკუთრებით უახლესი ისტორია, რევოლუციებისა და

ლიზი პატარა გოგონაა, რომელიც ზაფხულის გასატარებლად მამასთან ერთად სოფლად, მდელოზე მდებარე სახლში დადის. მამა მეცნიერია – პეპლებს იკვლევს და უნდა

ისაკ, 21 წელი გავიდა ჩვენი გაცნობიდან. იცი რა გამახსენდა? – პირველ კლასში შენზე ამბობდნენ, რომ სკოლაში მოსვლამდე უკვე იცოდი ქართულად

რა გაძლებს კიდევ ერთ საათს? თორმეტს არა, თერთმეტის ნახევარს ველოდები – შუქი მოვა. ცენტრალური. სხვა მხრივ – ადგილობრივი ჰიდროელსადგურის მცირევოლტიანი

„ვინ არის ნაპოლეონზე, ვოლტერზე, აქამდე მოქმედ და მომავალში დასანიშნ მინისტრებზე უფრო გამჭრიახი? ყველაზე დიდი სიბრძნის აღმოჩენა საზოგადოებრივ აზრში, ხალხის დამოკიდებულებაშია