მეორე მსოფლიო ომის დროს საკონცენტრაციო ბანაკებს მხოლოდ პოლონეთისა და გერმანიის ტერიტორიებზე არ აშენებდნენ – სასიკვდილო გეტოებით დაფარული იყო მთელი ევროპა.

მესამე თუ მეოთხე კლასში ვიყავით, როცა დედაჩემმა მამიდამისთან – თამილა პაჭკორია-მაჭავარიანთან წაგვიყვანა ჭორვილაში. გზად ორი ავტობუსი უნდა გამოგვეცვალა – ერთს

  ამ საქმეს გოგოს თითები სჭირდება – თქვა ჰამიდმა და ამაყად დაკეცა ხალიჩა. ქალის თითები? – ვკითხე. გოგოს! გოგოს თითები.

მუსიკალური სმენა ისეთივე თანდაყოლილი ნიჭია, როგორიც ლექსის წერის ან ხატვის უნარი. მე ეს ნიჭი არ დამყვა. დიდად არც ვდარდობ. რასაც

  მესიზმრებოდა, რომ განძის საპოვნელად მიწას ვთხრიდით მე და ჩემი მეზობელი, რომელიც სულაც არ ჰგავდა ჰეკლბერის და ეზოს უკან, ჩაის

  „ აი, უეცრად, სიხარულისგან შევყვირეთ. გზის გადაღმა, უსკრულის სიღრმეში ბობოქრობდა მტკვარი. მთის ფერდებზე კი იარუსებად გაშლილიყო და მდინარის ნაპირებამდე ეშვებოდა

ფანჯარასთან ოთხნი ვდგავართ: მე, დედა, ვახო და ბებო. ზამთრის შუაღამეა. ვაზისუბნის მეოთხე მიკრორაიონის პირველ კვარტალში ჩამოწოლილ სიბნელეს ორად ორი ფანჯრიდან

(ციკლიდან „პირთა საძიებელი“) 1 დალი ფანჯიკიძემ მითხრა ერთხელ: – გამომცემლობებიდან მიგზავნიან ხოლმე თომას მანისა და მაქს ფრიშის ახალგამოცემულ წიგნებს. გაოცებული

მას შემდეგ, რაც ბავშვები მყავს და მათ ოთახებს ვაკვირდები, მივხვდი, რომ ბავშვებისთვის საჩუქრის არჩევა და შესაბამისი ნივთების მოძებნის ჩვევა დამატებითი

ბავშვობაში წაკითხული წიგნები სულ სხვაა. იმ პერიოდიდან დღემდე ნათლად მახსოვს არათუ ავტორი და ნაწარმოების სიუჟეტ-პერსონაჟები, არამედ კითხვის დროს აღძრული განცდები,