ბებიაჩემმა 90 წელზე ოდნავ მეტი იცხოვრა და ცოტა ხნის წინ, ზამთრის ერთ ჩვეულებრივ დღეს მოკვდა. მიუხედავად იმისა, რომ მოხუცი ადამიანის

  იონა მეუნარგიას თხზულებათა ხუთტომეული ჩემი პირველი საგამომცემლო პროექტი იყო. საშუალება მეძლეოდა სტუდენტობის დროიდან ნაგროვები მასალები (ზოგი წიგნად გამოცემული და

ხოლო ბაქო – ქარის ქალაქი, კუშტი, ასფალტისფერი ზღვა, ფანტასმაგორიული ქუჩა-ბილიკების მოურღვევი ქსოვილი, ქალწულის საბედისწერო კოშკი, ჩაი, ჩაი, ჩაი…მეჩეთები, მეჩეთები..კლუბებიც –

საინტერესო ფენომენია ადამიანის მეხსიერება. თითქოს ერთბაშად ირთვება რომელიღაც ასაკში. მანამდე თავს გადამხდარი არაფერი გახსოვს, მხოლოდ სხვის მონათხრობს თუ სჯერდები.  მეხსიერების

უკვე რამდენი ხანია, რაც ჩვენი პატრიოტული თავმოწონების  ერთ-ერთი მთავარი მიზეზით, ქართული მრავალხმიანობით, ქართული მუსიკალური ფოლკლორით ვამაყობთ და ყველგან, სადაც კი

* 2010 წელს ასეთი გულუბრყვილო რაღაც ჩამიწერია: „რამდენს ინატრებდიო, რომ მკითხონ, სისხლსავსედ ცხოვრების ხუთ წელს ვიკმარებდი ალბათ, ოღონდ თუ ამაში

„თავიდან ძალიან უჭირდათ საუბარი, ისხდნენ და ცოტა შეშინებულები გვისმენდნენ. მერე ერთმა გოგონამ ამოიღო ხმა. აღმოჩნდა, რომ მისი არასრულწლოვანი და ცოტა

aასეთი მეზობელი მყავდა. გურიკა. უწყინარი და მოწყენილი კაცი. ჩემი სახლის მოპირდაპირედ ცხოვრობდა. სულ ჭიშკართან იდგა და ხმას არ იღებდა. მხოლოდ

ყოველთვის ეშინოდა დიდი მთავრის, ისეთი ამბები სმენოდა მასზე. ლევან დადიანზე რაღას არ ამბობდნენ, ზოგს მართალს, ზოგსაც მონაჭორს.  სისხლიანი კაცი იყო,

ისტორიას უამრავი შემფასებელი ჰყავს, თუმცა ყველა თავისი სარკმლიდან გაჰყურებს მის ბურუსით მოცულ კონტურებს და მის წიაღში თავისთვის საინტერესო საგნებსა და