ნებისმიერ  ქომაგს სურს, რომ ჩვენი ეროვნული ნაკრები მსოფლიოსა თუ ევროპის ჩემპიონატებზე ასპარეზობდეს, ჩვენი კლუბები კი სხვადასხვა ევროტურნირებზე წარმატებით გამოდიოდნენ. უკვე

მას შემდეგ, რაც კოსოვოში ომი დამთავრდა, თანაგრძნობის ცრემლებიც შეშრა და ევროპის წინ მყიფე რეალობა აისვეტა, ბევრმა დაინახა, რომ კოსოვო, როგორც

ძალიან ცდებით თუ გგონიათ, რომ ყველა ადამიანი ერთნაირი გაცისკროვნებით უყურებს ფეხბურთს. ფეხბურთის მოყვარულები ერთმანეთისგან ძალიან განსხვავებული ხალხია და თუკი მათ

შეიძლება ადამიანმა 200 წელი იცოცხლოს და ისე გაუდგეს გზანათელს, რომ საერთოდ ვერ გაიგოს ბევრი რამის არსებობის შესახებაც კი. და მერე

სპორტულ მაისურზე დატანილი ნომერი და სპორტსმენის გვარი, ერთი შეხედვით, უმნიშვნელო რამაა და ბევრი ადამიანი მსგავსი საკითხებით თითქმის არ ინტერესდება. ერთი

სამი სიცოცხლეც რომ ჰქონდეს კაცს, შესაძლოა, მაინც ვერ მიაღწიოს ისეთ დაფასებას, როგორსაც სერ ალექს ფერგიუსონმა თავისი ცხოვრების შვიდი ათეული წლის

პელესა და მარადონას ურთიერთდაპირისპირებაზე, ამ ორი ფეხბურთელის შედარებასა და ხელ–ფეხის დატოლებაზე თითქმის აღარავინ წერს. ეს ის თემაა, რომელიც იმდენად გადაიღეჭა

როდესაც რბოლებს ტელეეკრანზე ვუყურებთ, გვეჩვენება, რომ ბოლიდები ლიანდაგებზე დადიან, კოკპიტების თავზე განლაგებული კამერებით კი მხოლოდ საჭისა და პილოტის მუზარადის ჯანჯღარი

სადღაც ორი ათწლეულის წინ, როდესაც ჩვენი საფეხბურთო ჩემპიონატი ჯერ კიდევ ჩემპიონატობდა და, მიუხედავად იმისა, რომ ქვეყანაში ტყვიის მასრები ყველგან და