სასკოლო სპორტულ ოლიმპიადა დაიწყო. ოლიმპიადის პროგრამის მიხედვით, საქართველოს 11 ქალაქში (გორი, თბილისი, ბათუმი, მცხეთა, რუსთავი, თელავი, ახალციხე, ქუთაისი, ოზურგეთი, ზუგდიდი,

ბოლო დროს ბევრს საუბრობენ იმაზე, თუ რომელი ქვეყნის მოდელია საუკეთესო ნიმუში ქართული საგანმანათლებლო სისტემისათვის და ამ საკითხზე მსჯელობა ალბათ კვლავ

როგორ მივაღწიოთ, რომ ბავშვი იქ სიხარულით დადიოდეს და არა ძალდატანებით. სწორად რომ აირჩიოთ ბავშვისთვის სპორტის სახეობა, რამდენიმე მთავარი მომენტი უნდა

ქართული საგანმანათლებლო სისტემისა და სპორტის ერთობლივი სატკივარია ის, რომ ჩვენი ქვეყნის საჯარო სკოლებში სპორტის მასწავლებლები სათანადო ცოდნისა და მოზარდების დონით

გადარეული ბიჭი იყო ჯერ კიდევ ფეხბურთელობის დროს და თამაშისას მისი მიმიკითაც მიხვდებოდი, როგორ ემოციებშიც დააბოტებდა ბურთთან ერთად. მერე წლებმა თავისი

საქართველოში ფეხბურთით გატაცებულ 12 წლამდე ასაკის მოზარდებს რომ ჰკითხოთ, რა არის მათი ყველაზე დიდი ოცნება სპორტული კუთხით, დარწმუნებული ბრძანდებოდეთ, უმრავლესობა

სამწუხაროდ, ჩვენი თაობის დიდი ნაწილი კლიშეებისა და წარმოსახვების ტყვეობაში გაიზარდა და რაც დღეს ერთი შეხედვით სასაცილოდ მოჩანს. იყო დრო, ეს

როგორც ცნობილია, ბავშვებისათვის ფიზიკური აღზრდის სწავლებას ჯერ კიდევ ძველ საბერძნეთში ჩაეყარა საფუძველი ძვ. წ. მე-8 საუკუნეში, თუმცა საგანმანათლებლო დაწესებულებებში ფიზაღზრდის

სპორტი ჩვენი ქვეყნის სოციალური პოლიტიკის მნიშვნელოვანი სფეროა. ის ეფექტური საშუალებაა მოსახლეობის ჯანმრთელობის განსამტკიცებლად, თითოეული მოქალაქის სრულფასოვან პიროვნებად ფორმირებისთვის, პატრიოტული გრძნობების

ყველაზე დიდ და ლეგენდარულ სპორტსმენსაც კი ჰქონია  ბავშვობაში ერთგვარი შიშები. მასაც არ უნდოდა ძიუდოზე და ჭიდაობაზე შესვლა. ასე ამბობდა, ამათ