პარასკევი, ივლისი 25, 2025
25 ივლისი, პარასკევი, 2025

ტრანსფერის სწავლება -მეორე ნაწილი

0
წინა სტატიაში ყურადღება შევაჩერეთ ტრანსფერის/ცოდნის გადაცემის  სხვადასხვა ფორმებზე. ახლა კი ჩამოვაყალიბოთ რა მნიშვნელობა აქვს ტრანსფერს და როგორ შეიძლება ცოდნის გადაცემის მეტად ეფექტიანად განხორციელება.

მთავარი შეცდომა, რომელიც მასწავლებლებს სწავლების პროცესში მოსდით არის მათი ვარაუდი, რომ ცოდნის გადაცემა თავისთავად ხორციელდება. ის რომ, თუკი მასწავლებელი გარკვეულ ინფორმაციას მიაწოდებს, ის უკვე ათვისებული იქნება. ეს კი სამწუხაროდ არასწორია, სწავლების პროცესი ასე მარტივად ვერ მიმდინარეობს, ბევრად მეტი გააზრებული მუშაობაა მასწავლებლებისგან საჭირო, რათა ინერტული ცოდნა გახდეს აქტიური და მოსწავლეებმა შეძლონ ათვისებული ცოდნის სხვა კონტექსტში გადატანა.

გრამატიკა რუსული ენის გაკვეთილზე

0
პირველი ნაწილი 
ცნობილია, რომ რუსული ენის გრამატიკა რთულია, მისი ცოდნის გარეშე ვერც ილაპარაკებ და ვერც სწორად დაწერ. თვით რუსებიც კი ლაპარაკისა და წერის დროს ბევრ შეცდომას უშვებენ. გამოცდილებამ გვიჩვენა, რომ იმ მოსწავლეთა უმეტესობას, რომლებმაც კარგად იციან გრამატიკული ფორმები, შესაბამის უცხო ენაზე ლაპარაკი უჭირს. რამდენად მიზანშეწონილია, მოსწავლეებს შეცდომებით ლაპარაკის ნება დავრთოთ? რა ადგილი უნდა ეკავოს გრამატიკას გაკვეთილზე? საჭიროა თუ არა მოსწავლეებისთვის ყველა გრამატიკული მოვლენის ახსნა? რა გრამატიკული მინიმუმია აუცილებელი რუსული ენის სწავლების დაწყებით ეტაპზე? რა ტიპის დავალებების გამოყენებაა მიზანშეწონილი გრამატიკის სწავლებისას?

ეს კითხვები ხშირად ისმის, როდესაც ერთმანეთს ვადარებთ ახალ და ძველ მიდგომებს რუსული ენის სწავლების მეთოდიკაში. უნდა აღინიშნოს, რომ ოციოდე წლის წინ რუსულ ენას განსხვავებული სტატუსი ჰქონდა – ის ისწავლებოდა როგორც პირველი ენა მშობლიურის შემდეგ. ბავშვები ენას ასე თუ ისე ფლობდნენ, მასწავლებლის ამოცანა მხოლოდ მისი დახვეწა და მოსწავლეებისთვის რუსული კულტურის გაცნობა იყო, ამიტომ ძველი მიდგომა დღეს აღარ არის აქტუალური. მასწავლებლები, რომლებიც ისევ ძველი მეთოდით ხელმძღვანელობენ, აწყდებიან სხვადასხვა პრობლემას, რაც ხელს უშლის ესგ-ით გათვალისწინებული შედეგის მიღებას. რა პრობლემები აქვთ მასწავლებლებს? რას უნდა მიექცეს ყურადღება გრამატიკის სწავლებისას?
წარმოგიდგენთ ხარვეზებს, რომლებსაც ვაწყდებით გრამატიკაზე მუშაობის დროს.

* მასწავლებელი დიდხანს და ზედმიწევნით ხსნის მასალას, არ ახდენს ძირითადსა და მნიშვნელოვანზე კონცენტრირებას, ხშირად ყველაფერს ერთად ხსნის – ბრუნებას, უღლებას, აწვდის მოწაფეებს საჭიროზე მეტ ინფორმაციას.

* წინსწრებით ხსნის რაიმე გრამატიკულ ფორმას, რომელიც ტექსტში შეხვდა. მაგ., მოსწავლეს შეხვდა ფორმა «Я с другом», მაგრამ შესაბამისი ბრუნვა მან ჯერ არ იცის. მასწავლებელი, იმის მაგივრად, რომ შესთავაზოს სინონიმი «Я и друг», იწყებს ბრუნვის (Творительный падеж) ახსნას. ამით იგი დაგეგმილ აქტივობას გვერდს უვლის და წინსწრებით ხსნის დაუგეგმავ მასალას. არ არის გამორიცხული, ამან მოსწავლე დააბნიოს.

* მასწავლებელი ახალი მასალის ახსნისთანავე თითქმის გაუვარჯიშებლად იწყებს მის კონტროლს (შეფასებას). ზოგჯერ ეს მე-2 და მე-3 გაკვეთილზევე ხდება.

* მასწავლებელი კონტროლს (შეფასებას) იწყებს უკვე სამეტყველო დონეზე, თუმცა მოსწავლეებმა ეს მასალა ჯერ მხოლოდ ენობრივ დონეზე გაიგეს (ჯერ მიუღწეველია ავტომატიზმის დონე, ამიტომ ცოდნა და კონტროლი ერთმანეთს არ თანხვდება).

* გრამატიკაზე მუშაობისას მასწავლებელი არ ავითარებს სამივე (ენობრივ, სამეტყველო და კომუნიკაციურ) კომპეტენციას. ის ძირითადად მუშაობს მხოლოდ ენობრივზე, იშვიათად – სამეტყველოზე და აღარ გადის საკომუნიკაციოზე. ამის შედეგად მოსწავლე მეტყველებს შეცდომებით, რასაც მასწავლებელი ხარვეზად უთვლის და თავიდან იწყებს ახსნას და გავარჯიშებას ენობრივი კომპეტენციის ფარგლებში, რაც ნიშნავს, რომ მოსწავლე თავისით ვერ გადავა საკომუნიკაციო დონეზე. 

* ყველაზე ხშირი და უეფექტოა, როდესაც გრამატიკის გაკვეთილი მოწყვეტილია სხვა მიმართულებებს. ხდება მხოლოდ გრამატიკული სავარჯიშოების შესრულება, რთული ტერმინოლოგიის გამოყენება, რაც მოსწავლისთვის არაფრის მომცემია, თუ ეს ენობრივი კომპეტენცია სამეტყველოსა და საკომუნიკაციოში არ გადაიზარდა.
ზემოაღნიშნული ხარვეზებიდან გამომდინარე, მეთოდისტები მასწავლებლებს სთავაზობენ შემდეგ რეკომენდაციებს:

Прежде чем объяснять, как образуется форма грамматического явления, надо обратить внимание на его значение, т.е. идти от значения (смысла) к форме. Например, сначала сообщить, что фраза У меня нет книги , означает отрицание наличия чего-нибудь. Затем говорить, как это выражается. 
От смысла – к форме – опять к смыслу.
1.Необходимо постоянно работать с текстом, с фразой, а не с отдельным словом или словосочетанием.
2.Работу над грамматической формой надо проводить до тех пор, пока ученики не научатся употреблять ее в общении, и контролировать правильность использования формы в трех видах компетенции: 
язык –речь- коммуникация.
3.Не забывать, что все популярные упражнения с подстановкой формы и с переводом – это контроль только языковой компетенции. 
4.Больше привлекать учеников к объяснению нового материала и самостоятельной формулировке правила. Шире использовать различные стратегии обучения.
5.Дать возможность высказать свою мысль, не исправляя поминутно его грамматические ошибки. Ученик имеет право ошибаться!
გრამატიკული სტრუქტურა
გრამატიკის სწავლებისადმი სხვადასხვანაირი მიდგომა არსებობს. ერთი მათგანია გრამატიკულ-მთარგმნელობითი მეთოდი, რომელსაც ძირითადი ადგილი ეკავა. აქ მოსწავლეებს მოეთხოვებოდათ წესების ზეპირად ცოდნა, ფორმებში გადაყვანა და ვარჯიში. მეორე, პირდაპირ მეთოდში, გრამატიკა მეორეხარისხოვანი იყო. აქ აქცენტი კეთდებოდა მხოლოდ სამეტყველო ნიმუშების გამოყენებაზე.

როგორ უდგება ამ პრობლემას თანამედროვე მეთოდიკა? 

1. ახალი მეთოდიკის მიხედვით, არ ხდება გრამატიკის როლის არც დაკნინება და არც გაზვიადება.
2. გრამატიკული მოვლენები განიხილება როგორც ენის, მეტყველებისა და კომუნიკაციის ერთობლიობა.
გრამატიკის სწავლება ითვალისწინებს სამივე კომპეტენციას: ლინგვისტურს (გაგება, ანალიზი, გრამატიკული მოვლენის ცოდნა), სამეტყველოს (სამეტყველო ნიმუშების აღქმა, გამოყენება) და კომუნიკაციურს (კონკრეტული გრამატიკული კონსტრუქციის გამოყენებით ტექსტების აღქმა და შექმნა). თანამედროვე მეთოდიკაში გრამატიკული მოვლენის სწავლება იწყება ტექსტზე (დიდაქტიზებულ) მუშაობით, რომელიც მოიცავს კონკრეტულ გრამატიკულ ფორმას. გთავაზობთ სამივე კომპეტენციის დაწვრილებით ანალიზს, რომელიც გრამატიკის გაკვეთილის სწორად დაგეგმვაში დაგეხმარებათ.
 

 Формирование языковой компетенции
1.Чтение текста с использованием изучаемой формы. Преподаватель обращает внимание на данную форму. 
2.Ученики вспоминают уже знакомые им модели типа: Кто это? Студент. Что делал студент? Он читал и т.д.  
·Ученики должны знать …… 
3.Преподаватель обращает внимание учеников на третий элемент в структуре.
·Вин.падежом мужского рода. Напр. Она читала журнал. Я смотрела телевизор. 
·Ученики делают выводы о значении третьего элемента – это объект, это существительное мужского рода, форма совпадает с начальной. 
·Затем преподаватель даёт примеры со словами среднего рода:
Он писал письмо.
Они слушали радио.
·Снова ученики делают выводы о значении третьего элемента – это объект, это существительное среднего рода, форма совпадает с начальной. 
·Наконец, даются формы женского рода. 
·Снова анализ и выводы. Ученики сами могут вывести правило образования винительного падежа женского рода.
·Обобщение.
4.Следующий шаг – на какой вопрос отвечает третий член. 
5.Контроль понимания формы. Даются упражнения на подстановку формы типа «раскройте скобки», «переведите фразы».
 Формирование речевой компетенции
1.Тренировка в речи – многочисленные вопросы.
Я читала книгу, а вы?
Что вы читали?
Что вы слушали?
Вы читали книгу или журнал?
2.Присоединитесь к мнению. 
– Я читала книгу.
– Я тоже читал книгу.
 3. Скажите противоположное.
– Я чиала книгу.
– А я смотрел фильм.
 4. По образцу составьте диалог.
 5. «Снежный ком».
– Я читала книгу.
– Анна читала книгу, а я смотрела фильм.
6. Ситуации. Вы в магазине просите показать вещи.
Модель: – Дайте, пожалуйста, …….. 
7.Контроль употребления винительного падежа в речи (устно и письменно).
·Разыграйте ситуацию «В магазине». Вы просите продавца дать вам вещи.
·Ответьте на вопросы. 
Формирование и контроль коммуникативной компетенции
Разыгрывание ситуаций, требующих самостоятельной деятельности учащихся. 
1.Спросите друг друга и запишите, что надо купить в магазине (продукты, вещи) или что он (она) купил(а) на этой неделе и т.п. Затем расскажите об этом всем.
2.Расскажите (напишите), что вы читали (писали, слушали, учили) на прошлой неделе.

ოპუსი სილაბუსის შესახებ

0
სილაბუსი ქართული სიტყვაა და ნიშნავს: „არ მიაფუჩეჩო, მაინც გაიშიფრები!”

დიახ, დიახ, სწორედაც.

თქვენ შესაძლოა მძიმე და სქელყდიანი უცხო სიტყვათა ლექსიკონი გადამიშალოთ და ამ სიტყვის სულ სხვა წარმოშობასა და ძირებზე მესაუბროთ, მაგრამ ჩემს პირად ლექსიკონში ასეა და მომკალით.

ჯერ კიდევ შოთა რუსთაველმა გელათის აკადემიის თანამედროვე ლიტერატურის კურსის შედგენისას ღრმად ამოიხრა და თქვა: „სილაბუსი არვის მიხვდეს უსასყიდლოდ, უვაჭრელად”, – და დააყოლა: „სჯობს, სილაბუსსა უჩვენნე საქმენი საგმირონია”.

აბა, მე რაღა ვთქვა, ვზივარ და გულდასმით ვანაწილებ ტექსტებსა თუ სავარჯიშოებს ცხრილებსა და უჯრებში, ვთვლი და ვთვლი, ვჭრი და ვკერავ.

იმისთვის, რომ სილაბუსი საინტერესო და მრავალფეროვანი იყოს, სახელმძღვანელოს მასალის გარდა, უცხო ტექსტებს, უცხო ისტორიებს, მუსიკას, კინოს, მხატვრობას უხვად ვამატებ.

ვფიქრობ, როგორ გავხადო გაკვეთილები უფრო საინტერესო და მხიარული, მით უმეტეს, ამ სილაბუსს მეხუთე კლასისთვის ვადგენ. ეს იმას ნიშნავს, რომ მაქსიმალურად ინტერაქტიული და შემოქმედებითი უნდა იყო – ამ ასაკის ბავშვები ზრდილობის გამო არ მოგისმენენ.

მე და ჩემმა კოლეგებმასალომემ და ნინომ, გადავწყვიტეთ, თემატური კვირეულები ჩავატაროთ, სადაც საპროგრამო მასალასთან ერთად მხატვრულ თუ არამხატვრულ, .. კლასგარეშე ლიტერატურას შევიტანთ.

პირველი კვირა გაცნობისა გვექნება – ტექსტები ლიტერატურიდან, სადაც წიგნის პერსონაჟები ერთმანეთს ეცნობიან, გრამატიკული მასალიდან – სიტყვა და ჟესტი, მიმართვა, შორისდებულის სწორად გამოყენება, მერე თანდათან ერთმანეთს და ერთმანეთის ცხოვრებას გავეცნობით, ოჯახზე სასაუბროდ ასტრიდ ლინდგრენის „ჩვენც სალტკროკელები ვართ” ან როალდ დალის „ჩარლი და შოკოლადის ქარხანა” გამოგვადგება, მეგობრებზე საუბრისას „სანლორენცოელ ბიჭებს”, „ბიულერბიუელ ბავშვებს” ან ნოდარ დუმბაძის „ჰელადოსს” მოვიხმობთ, საკუთარ თავზე ლაპარაკს კი რა უნდა, ყოველგვარი ლიტერატურული პარალელების გარეშეც შეიძლება.

ამ კლასის წიგნში რეზო ინანიშვილის შესანიშნავი მოთხრობაა – „ეთერი” , პატარა გოგონაზე, რომელიც დიდ და საინტერესო მანძილს გადის სკოლაში მისასვლელად.

ამ მოთხრობას „განათლების უფლების” თემაში გავაერთიანებ, ბავშვის უფლებათა კონვენციის მუხლსაც გავაცნობ განათლების უფლების შესახებ, მალალაზეც მოვყვები, ამ გმირ გოგოზე, ინდოეთში, ხიდის ქვეშ გახსნილ სკოლაზე და კიდევ იმაზე, რამდენმა ბავშვმა არ იცის წერა-კითხვა დღეს, ტექნოლოგიების საუკუნეში. 

სკოლის თემას მხატვრული ნაწარმოებებიდან ამონარიდი ეპიზოდებით განვაგრძობ – აკაკი წერეთლის „ჩემი თავგადასავალი” (აკაკი სკოლაში), ჰარი პოტერი (ჰოგვორტსის სკოლა), საშინელი ლოვუდის პანსიონი „ჯეინ ეარიდან”, უფლისწულის სკოლა მეფე მათიუშიდან, ცოტას ტომ სოიერის ცელქობის ამბავსაც გავიხსენებთ.

მომდევნო კვირის თემა იქნება „ადამიანები, რომლებმაც ბავშვთა განათლების უფლებისათვის იღვაწეს”. დავიწყებთ იაკობ გოგებაშვილით, წერა-კითხვის გამავრცელებელი საზოგადოებით, გავაგრძელებთ ეკატერინე გაბაშვილითა და ბარბარე ჯორჯაძით, ცოტა ილია ჭავჭავაძესა და ილია წინამძღვრიშვილსაც დავუმატებთ – საინტერესო, დრამატული, მხიარული და არაორდინარული ამბები მათი ცხოვრებიდან ბავშვებს აუცილებლად დააინტერესებს. დაბადებისა და გარდაცვალების წლების დაზეპირებას ასე ჯობია – პირად წერილებსაც წავიკითხავთ, შევიყვარებთ და დავუახლოვდებით. თემას იანუშ კორჩაკით დავამთავრებ – ამ შესანიშნავი პედაგოგის ცხოვრება და ყველაზე სევდიანი, მაგრამ ჰუმანური სიკვდილი ჩემს მოსწავლეებს თანასწორობის, სხვისი დარდის გაზიარების, სხვათა დახმარების მაგალითს მისცემს.

ამის შემდეგ სხვა, არანაკლებ საინტერესო თემატური კვირეულის დრო მოდის, სახელმძღვანელოში – იაკობ გოგებაშვილის „იავნანამ რა ჰქმნა”. საკმაოდ დიდი მოთხრობაა, ბევრი დროის დათმობაც მოგვიწევს. კვირის თემაა „მშობლიური ენა”. მაშ ასე, რამდენიმე სამეცნიერო-პოპულარული სტატია იმის შესახებ, რომ უკვე მუცლადყოფნის პერიოდში განარჩევს ნაყოფი მშობლიურ ენას, რამდენიმე საინტერესო ლინგვისტური თეზა, რადიარდ კიპლინგის „მაუგლი”, დიახ, დიახ – ენობრივი გარემოს მიღმა განვითარებული ბიჭის ისტორია და იაკობ გოგებაშვილის „იავნანამ რა ჰქმნას” პერსონაჟი, ქეთო – მშობლიურ ენობრივ გარემოს მოშორებული, და დაბრუნების რთულზე რთული პროცესი…

რასაკვირველია, გრამატიკულ ნაწილსაც არ ვივიწყებ, მაგალითად, ბარბარე ჯორჯაძეზე საუბრისას ვახსენებ მის რომელიმე რეცეპტს და ვხსნი რიცხვით სახელს, სიტყვის აგებულების შესწავლისას თვითონ ვქმნით სიტყვებს – ასე უფრო ადვილად ავხსნი სტრუქტურას, ხოლო ზმნის პირის ასახსნელად, არც მეტი, არც ნაკლები – თვით შექსპირი და მისი შესანიშნავი მთარგმნელი, ტრაგიკული ბედის მქონე ივანე მაჩაბელი დამეხმარებიან.

მოკლედ, ბევრს აღარ გავაგრძელებ.

კიდევ ერთხელ გადავხედე ჩვენს სილაბუსს და არ დაგიმალავთ, მომეწონა.

საინტერესო სასწავლო წელს ველოდები და თქვენც იმასვე გისურვებთ.

ჰონკონგის სასკოლო განათლება

0
მსოფლიოს ყველაზე განვითარებული საგანმანათლებლო სისტემის მქონე ქვეყანათა ოცეულის სათავეში ფინეთი, სამხრეთ კორეა და ჰონკონგი მოხვდნენ. კვლევა ბრიტანულმა კომპანია Pearson-მა განახორციელა ჟურნალ Economist-ის დაკვეთით, კვლევის შედეგები კი გაზეთ Times-ში გამოქვეყნდა. აღნიშნულ რეიტინგში, მაგალითად, დიდმა ბრიტანეთმა მეექვსე ადგილი დაიკავა, ხოლო რუსეთმა – უკანასკნელი. რეიტინგი 2006-2010 წლებში სკოლის გამოსაშვებ საერთაშორისო ტესტებში მიღებული შედეგების გათვალისწინებით შედგა (სხვათა შორის, Pearson-ის შედეგებში გათვალისწინებულია სხვა მსგავსი საერთაშორისო კვლევის – Pisa-ს შედეგებიც). რეიტინგის ერთ-ერთი ავტორის, მაიკლ ბარბერის თქმით, ყველაზე წარმატებული ის ქვეყნები აღმოჩნდნენ, სადაც მასწავლებლის სტატუსი მაღალია და განვითარებული საგანმანთლებლო კულტურა არსებობს.

ფინეთის, სამხრეთ კორეისა და დიდი ბრიტანეთის შესახებ ჩვენ უკვე ვწერდით ინტერნეტგაზეთ „მასწავლებლის” გვერდებზე. ამჯერად გთავაზობთ მონაცემებს ჰონკონგის განათლების სისტემის შესახებ, რომელიც ბევრი რამით სამხრეთკორეულ ვარიანტს ჩამოჰგავს. აქ ბავშვი ექვსი წლის ასაკში დაწყებით სკოლაში მიდის, თორმეტი წლისა გადადის არასრულ საშუალო სკოლაში, სადაც 15 წლამდე სწავლობს. ამ ეტაპზე მოსწავლე გამოცდების ჩაბარების დამადასტურებელ ჰონკონგურ სერტიფიკატს იღებს, რაც GCSE-ს ეკვივალენტია. ამის შემდეგ ორი წელიწადი ის სრულ საშუალო სკოლაში სწავლობს, სასკოლო განათლების შემდეგ კი მათთვის გზა ხსნილია უმაღლესი განათლების მისაღებად. ყველა სასწავლო დაწესებულებაში სავალდებულოა სპეციალური უნიფორმის ტარება.

ჰონკონგის განათლების სისტემა ცდილობს, ზედმიწევნით შეინარჩუნოს ყოველივე ის, რაც მან დიდი ბრიტანეთისგან იმემკვიდრევა. 1861 წელს ჰონკონგის განათლების სისტემის რეფორმირება ინგლისელებმა განახორციელეს. ამის წყალობით მისი განათლების სისტემა კონკურენტუნარიანია მსოფლიოში. 

1841 წლამდე ჰონკონგი ცინის იმპერიის ნაწილი იყო. იმ დროისთვის უკვე არსებობდა საგანმანათლებლო დაწესებულებების გარკვეული ჩანასახები – დაწყებული სოფლის სკოლებით, სადაც უბრალოდ წერა-კითხვას ასწავლიდნენ, დამთავრებული სხვადასხვა სახელობო სასწავლებლებით, რომლებიც ძირითადად მონასტრებში იყო განთავსებული, თუმცა ზუსტი ისტორიული მონაცემები ამგვარი სკოლების რაოდენობისა და ფუნქციების შესახებ არ არსებობს. პირველი სკოლა, რომელზეც ცნობებია შემორჩენილი, დაარსებულ იქნა 1075 წელს. 1860 წლისთვის კი ჰონკონგში 20 სოფლის სკოლა იყო. თუმცა ჩინელებმა, რომლებიც იმ დროისთვის ჰონკონგის ტერიტორიაზე სახლობდნენ, ამჯობინეს, შვილებისთვის სამშობლოში მიეცათ განათლება. 1861 წელს, ჰონკონგში ინგლისელების მოსვლიდან მოყოლებული, მდგომარეობა კარდინალურად შეიცვალა.

საინტერესოა სასკოლო სწავლის ხანგრძლივობის ისტორიული განვითარების დინამიკა ჰონკონგში. 1960 წლიდან სასკოლო განათლება გულისხმობდა ოთხწლიან დაწყებით და ხუთწლიან საშუალო განათლებას, 1971 წლის შემდეგ – ექვსწლიან სავალდებულო საწყის განათლებას და სამწლიან საშუალო განათლებას (ორივე საფეხური, 1971 წლის მონაცემებით, სახელწიფოსგან ფინანსდებოდა), 2007 წლიდან – სამწლიან საბავშვო ბაღს, ექვსწლიან დაწყებით განათლებას, სამწლიან საშუალო განათლებას, ორწლიან უფროს კლასებს და ორწლიან მოსამზადებელ კურსს უმაღლეს სასწავლებელში ჩასაბარებლად. 

ჰონკონგის სკოლებში დიდ ყურადღებას აქცევენ მოსწავლის დისციპლინას. სკოლების უმეტესობა საჯარიმო ქულების სისტემას იყენებს. მოსწავლის ანგარიშზე აღირიცხება შინაგანაწესის ყოველი დარღვევა. დისციპლინის მესამე სერიოზული დარღვევის შემდეგ მოსწავლე სკოლიდან ირიცხება. უდისციპლინობამ კი შეიძლება სერიოზული ზიანი მიაყენოს მის მომავალ კარიერას. თუმცა აქვე უნდა ითქვას, რომ ჰონკონგის სკოლებში მოსწავლეებს ერთნაირ დისციპლინურ მოთხოვნებს არ უყენებენ. შეინიშნება მასწავლებლების მხრივ საკუთარი უფლების ბოროტად გამოყენების შემთხვევებიც – ანგარების მიზნით საჯარიმო ქულების არდარიცხვასთან დაკავშირებით.

დაწყებითი განათლება. ამ საფეხურზე სასწავლო პროგრამა გულისხმობს ჩინური და ინგლისური ენების, მათემატიკის, მუსიკისა და ფიზიკური კულტურის შესწავლას. მანამდე სწავლა ორიენტირებული იყო სამ კომპონენტზე – საზოგადოებრივ მეცნიერებებზე, მედიცინასა და ზუსტ მეცნიერებებზე. 1996-1997 სასწავლო წელს შემოღებულ იქნა რელიგიური განათლებაც.

საშუალო განათლება. ჰონკონგში საშუალო განათლება განსაკუთრებით არის ორიენტირებული ინგლისური განათლების სისტემაზე. გიმნაზიის მოსწავლეთა უმრავლესობამ უნდა აირჩიოს სპეციალიზაცია – მეცნიერების, ხელოვნების ან ბიზნესის სფეროში. სწავლის დასრულებისთანავე მოსწავლეს ეძლევა სერთიფიკატი HKCEE, რომელიც ეკვივალენტია ბრიტანული GCSE-ს სერთიფიკატისა. თუ მოსწავლემ განსაკუთრებული ცოდნა გამოამჟღავნა და მიიღო HKALE-ს სერთიფიკატი, მას თავისუფლად შეუძლია უმაღლეს სასწავლებელში უგამოცდოდ ჩარიცხვა. 

საერთაშორისო სკოლები, რომლებიც დაწყებით და საშუალო განათლებას იძლევა, ჰონკონგში წარმოდგენილია შემდეგი დაწესებულებების სახით: International institutions like Li Po Chun United World College, Hong Kong International School, German Swiss International School, Canadian International School, French International School and Chinese International School. ასეთ სკოლებში ჩასარიცხად არ არის საკმარისი ჰონკონგური გამოცდების ჩაბარება. აუცილებელია А დონისა და ბრიტანული სკალის მიხედვით GCSE, IGCSE-ს შესაბამისი ცოდნის დემონსტრირება ან ამერიკული სისტემა SAT-ის დაკმაყოფილება.

დაწყებით სკოლაში ბავშვები არავითარ გამოცდას არ აბარებენ. 2012 წლამდე ჰონკონგის განათლების სისტემაში გათვალისწინებული იყო ორი გამოცდა: პირველი – არასრული საშუალო სკოლის დამთავრებისას და მეორე – სრული საშუალო სკოლის დამთავრებისას, – მაგრამ 2013 წლიდან შემოიღეს ცვლილებები, რომელთა მიხედვით, სკოლის მოსწავლეებს მხოლოდ ერთი გამოცდის ჩაბარება მოუწევთ – სკოლაში სწავლის მთლიანი ციკლის დასრულების შემდეგ.

ჰონკონგური სკოლის მოსწავლეებს შეუძლიათ, აირჩიონ ერთ-ერთი პროგრამა: სწავლა დილის საათებში, დღის მეორე ნახევარში ან მთელი დღის განმავლობაში (ანუ ე. წ. გახანგრძლივებული სკოლა). სასწავლო დაწესებულებათა უმეტესობის პრიორიტეტულ პროგრამას სწორედ ეს უკანასკნელი წარმოადგენს. ზოგიერთ პროგრამაში ძირითადი დისციპლინების გარდა ყურადღება ექცევა ასევე მოსწავლის საქმიანობას სკოლის მიღმა. სკოლებში სწავლება ჩინურ ენაზე მიმდინარეობს. მეორე ენად არცთუ იშვიათად ინგლისურსაც ასწავლიან.

ჰონკონგის განათლების სისტემა უკანასკნელ წლებში არსობრივად მოდერნიზდა, სამხრეთ კორეის მსგავსად, აქაც ინტენსიურად დაიწყეს ბეჭდური სასწავლო მასალების ჩანაცვლება ციფრული მატარებლებით. საკლასო ოთახში მოსწავლეთა რაოდენობამ შეიძლება ორმოცსაც მიაღწიოს, მაგრამ მასწავლებელს კვირაში 10-12 საათზე მეტხანს მაინც არ უწევს სწავლება. 

მოამზადა დავით თინიკაშვილმა 

ედრიან მოულის ყველაზე მელოდრამატული საიდუმლო დღიურის შესახებ

0

თუ 14 წლის მოზარდი
ხარ, აკნე გაწუხებს, მშობლებს შენთვის არ სცალიათ, მიგაჩნია, რომ არასრულფასოვნად იკვებები, ხოლო შენს ოჯახში დაძაბული მდგომარეობაა, მაშინ იცოდე, შენც ედრიან მოულივით
ინტელექტუალად ყალიბდებიინტელექტუალებს, როგორც წესი, მძიმე ბავშვობა აქვთ გადატანილი. ასე ჰგონია 13 წლის ედრიან, რომელიც ვეტერინარობას
აპირებს და არც ინტელექტუალობაზე
ამბობს უარს.

სანამ ედრიანი ვეტერინარი
გახდება, შესაძლოა, პროფესიული გეგმები შეცვალოს და სიტუაციური კომედიების მწერალი გახდეს,
ეს კი მეტ-ნაკლებად BBC-ის მალკოლმ მაგერიჯზეც არის დამოკიდებული, რომელსაც ედრიანი თავის ხელნაწერ
ლექსებს უგზავნის, მაგრამ მისგან პასუხს
ვერა და ვერ ეღირსა.

 

აი, მისი ერთ-ერთი ლექსი:

 

ონკანი

 

ონკანი წვეთავს და არ მაძინებს,

დილით ვიხილავ იმის ქვეშ ტბას.

ონკანის გამო ფუჭდება ნოხი,

ისევ იშრომებს მამილო ჯოხით.

იღონე რამე, ნუ ხარ ზარმაცი,

გვიხსენი, მამი, თუკი ხარ კაცი!

 

ასეთ მძიმე ვითარებაში ჩავარდნილი ედრიანი იმდენ საქმეს აკეთებს სახლში, არა მგონია, მისი თანატოლირომელიმე ქართველი მოზარდი იმავეს ახერხებდეს. მას შეუძლია, გახეხოს უნიტაზი, გაწმინდოს ნიჟარა და აბაზანა,
მოამზადოს საუზმე, ჩართოს სარეცხი მანქანა,
წავიდეს ბინძურ კომუნისტ ბერტ ბაქსტერთან და ჭურჭელი გაურეცხოს, შრომის გაკვეთილზე
გამოაცხოს ვაშლის ღვეზელი, შინ დაბრუნებულმა
მტვერსასრუტით გაწმინდოს შემოსასვლელი, მისაღები და სასადილო, დათალოს კარტოფილი, დაჭრას კომბოსტო, ხორცის დაბეგვილი
ნაჭრები დააწყოს გრილზე და კულინარიულ წიგნში იპოვოს საწებლის რეცეპტი, გარეცხოს ჭურჭელი, დასალბობად ჩაალაგოს მიმწვარი
ტაფებიგავაგრძელო?
შესაძლოა, გაიფიქრეთ კიდეც:საწყალი ბიჭი, ნუთუ დედა არ ყავს, რომ ბავშვს საჭმელი მოუმზადოს?კი, როგორ არა, ედრიანს ყავს ჟღალთმიანი
დედა პოლინი, რომელიც ბოლო ხანს ღირსების
გრძნობის განსავითარებელ სემინარებზე დადის, სადაც მხოლოდ ქალები დაიშვებიან და ფემინისტურ
ლიტერატურასაც კითხულობს, რომ თავისი თავი
იპოვოს. არავინ
თქვას მდაა” – არც ერთმა ჩვენგანმა
არ იციწინასწარ,
რა ელის. იდეალური
დედის უკან შეიძლება დაღლილი, გატანჯული
დედა იდგეს, რომელსაც მძიმე დრო უდგას. და ედრიანსაც
სხვა რა გზა აქვს, ცდილობს, ამ ყველაფერს
გაგებით მოეკიდოს.

 

ედრიან მოულის საიდუმლო დღიურითებერვლის ერთ სუსხიან დღეს წავიკითხე და მას შემდეგ, თუკი სადმე მარტოსულ მოზარდს გადავეყრები, ამ წიგნს ვთავაზობ.
ის დამკვიდრებული ტერმინი რომ
მოვიშველიოთ, რომლითაც წიგნებს აფასებენ, ედრიან მოულის ამბავი მართლაც ძალიან ცხოვრებისეულია, თანაც ბევრ თანამედროვე პრობლემას ასახავს: თუნდაც იმას, როგორ ჩნდება ბზარი ოჯახურ ურთიერთობებში, რა ცოტა
დრო რჩება მშობლებს შვილისთვის,
აოდენ მნიშვნელოვანია, ორივე მშობლი თანაბრად ზრუნდეს შვილზე, აოდენ მნიშვნელოვანია შვილის ღირსებებზე საუბარი და ამ
ღირსებების მიხედვით
პატარა ადამიანის მოტივირება. ამიტომ ეს წიგნი
რეკომედებულია მშობლებისთვისაც,
რათა სულ სხვა რაკურსიდაინახონ
თავიანთი შვილების ცხოვრება, რომელიც მათ თვალწინ მიედინება.

 

13-14 წელი კი მართლაც ძალიან ფაქიზი ასაკია, გულისგამაწვრილებელი
ვულგარული აკნეთი, კომპლექსებით, გარემოსადმი ფრთხილი დამოკიდებულებით. ხშირად გარემო თავად
არის არაადეკვატური და დაკომპლექსებული, სათანადო ყურადღებას და სითბოს
ვერ იჩენს, მერე კი, ოდესმე, ჩვენს ოთახში შეკეტილები, ვიწყებთ დღიურის წერას, ვყვებით ჩვენს პრობლემებზე,
რომლებიც მშობლებს და მეგობრებს არ გვანდეთ – შეგვეშინდაან სათანადო ნდობა ვერ ვიგრძენით მათ მიმართ; მშობლებსაც ისე თავზე საყრელად ჰქონდათ საზრუნავი, ალბათ ავიწყდებოდათ
ძილის წინ საწოლის თავთან ჩამოჯდომა და პრობლემებზეგულახდილად საუბარი.

 

მთავარი პრობლემა კი ნდობაა, უკეთ, მისუქონლობა.მშობლები არ ენდობიან შვილებს. თავის მხრივ, არც შვილები ენდობიან მათ. ეს ორმხრივი უნდობლობა
კი ოჯახურ ურთიერთობებში სრულ გაუცხოებას
იწვევს.

 

სიუ ტაუსენდი,რომელიც მოულების ოჯახში ჩასახლდა, ეგებ ცოტა უხერხულადაც კი მოიქცა, რომ ედრიანის მელოდრამატული ამბები საჯაროდ გამოიტანა,
მაგრამ ეს ქერათმიანი შუახნის ქალბატონი რომ არა, ვერასდროს
გავიცნობდით ედრიან მოულს და თავი ყველაზე უბედური და მარტოსული ადამიანი
გვეგონებოდა მთელ მსოფლიოში,
თან კარგა ხანს ვერ ვიცინებდით
ისე გულიანად, როგორც მისი დღიურის კითხვისას.

 

სულელური მელოდრამებიც კი ხანდახან სიმართლეს ამბობენ,
მაგალითად, ასეთს: რასაც
ვკითხულობთ, იმას ვემსგავსებით,
ისეთივეები ვხდებითან კარგები, ან ცუდები. იგივე ხდება
საბავშვო ლიტერატურის კითხვის დროსაც – სულ ცოტა ხნით საკუთარ თავთან, მზით გამთბარ ბავშვობაში გვაბრუნებს,მერე კი საკუთარ შვილებთან. ამიტომ არასოდეს უნდა შევწყვიტოთ პატარების წიგნების კითხვა და მათი
მოსმენა, თუ გვინდა, არასოდეს დავკარგოთ ისინი.

ბლუმის ტაქსონომია მათემატიკის სწავლებისას

0

სიტყვა „ტაქსონომია” აღნიშნავს ქმედებას, რომელიც კლასიფიცირებას
უკავშირდება. იგი წარმოდგება ბერძნული სიტყვებისგან























 – ტაქსის, რაც ნიშნავს წესრიგს, დალაგებას
და






 – ნომოს, რაც ნიშნავს კანონს, მეცნიერებას.
ეს ქმედება (კლასიფიცირება) შესაძლოა დაკავშირებული იყოს როგორც რეალურ ობიექტებთან,
ასევე ცნებებსა და იდეებთანაც. გარდა ამისა, იგი მოიცავს იმ პრინციპების აღწერასაც,
რომლებსაც ეფუძნება ეს კლასიფიკაცია. კერძოდ, განათ­ლების სფეროში საკმაოდ გავრცელებული
ტერმინი ბლუმის ტაქსონომია უკავშირდება სასწავლო მიზნების კლასიფიკაციას და
ამ კლასიფიკაციის პრინციპების აღწერას. იგი 1956 წელს შეიმუშავა განათლების სპეციალისტთა
ჯგუფმა, რომელსაც ხელმძღვანელობდა ბენჯამინ ბლუმი. ამ პრინციპების მთავარი მიზანი იყო
განათლების სპეციალისტებს შორის კომუნიკაციის გაუმჯობესება, სასწავლო კურიკულუმებისა
და შეფასების სისტემების შექმნის ხელშეწყობა.

ვრცლად

სასურველი (საძულველი) ჰაგიოგრაფია

0
– შუშანიკს, – მიპასუხა მეათეკლასელმა ისეთი ხმითა და გამომეტყველებით, თითქოს რაიმე ოკულტურ მეცნიერებას ან მსხვერპლშეწირვის რიტუალს ასწავლიდნენ სკოლაში. სტატიის დაწერაც ამის შემდეგ გადავწყვიტე.

მოსწავლეები, მშობლები თუ მეურვეები ამბობენ, რომ ჰაგიოგრაფიული ლიტერატურა ძნელი გასაგებია, რომ არ არის საჭირო, ამ ტიპის ტექსტები სკოლაში ისწავლებოდეს და ა.შ. რა იღონოს ამ დროს მასწავლებელმა?!

პრობლემა ის არის, რომ ამ ტექსტების ღირსებათა წარმოჩენა დღეს სიტყვა „ჰაგიოგრაფიულით” იწყება და მთავრდება. ავიღოთ კოორდინატთა სიბრტყე, სადაც X და Y კოორდინატთა კვეთა ანუ ნულია სიტყვა „ჰაგიოგრაფია”, ხოლო ამ ტიპის ტექსტთა ყველა საინტერესო თავისებურებას ნულისგან განსხვავებული მდებარეობა აქვს. მოსწავლისთვის ტექსტი მხოლოდ ამ შემთხვევაში იქნება მისაღები.

არა მხოლოდ 15-16 წლის მოზარდისთვის (რომელსაც კომპიუტერული თამაშები და მეგობრებთან ვირტუალური მიმოწერა აინტერესებს), არამედ უფროსი ასაკის ადამიანისთვისაც ნაკლებსაინტერესო იქნებოდა ჰაგიოგრაფიული ლიტერატურა, ეს ტექსტები მხოლოდ წმინდანთა გაბმული ტანჯვა-ვაების სურათებად რომ დაგვესახა.

მასწავლებელი ვალდებულია, ჰაგიოგრაფიული ტექსტები კარგად „შეფუთოს”, ბრენდირება გაუკეთოს მათ. ყველა ამ ტიპის ტექსტში აღწერილია სასწაულები, რაც მას საშუალებას აძლევს, კონკრეტული ტექსტი ახსნას როგორც ფენტეზის ჟანრის თანამედროვე ლიტერატურული პროდუქტი (ამ შემთხვევაში მასალისადმი მოსწავლეთა ინტერესი და საგაკვეთილო პროცესში ჩართულობა გაიზრდება).

მსოფლიო ჰაგიოგრაფიულ ტექსტთა შაბლონური გეგმა ასეთი იყო: წმინდანის მშობლები, მისი დაბადება, აღზრდა, ქრისტიანული იდეალების ბავშვობიდან შეყვარება, წმინდა ცხოვრება, მარხვა-ზიარება, ლოცვა, მარტვილობა, სასწაულები, ტანჯვის დათმენა და აღსასრული.

ახლა ქართულ ჰაგიოგრაფიას დავუბრუნდეთ და გავიხსენოთ კონკრეტული ტექსტები, თუნდაც წმინდა შუშანიკის ცხოვრება: იაკობ ხუცესს, გარდა იმისა, რომ დასაწყისიდან აღსასრულამდე აღწერს წმინდანის მარტვილობას, აღუნიშნავი არ რჩება შუშანიკის ხასიათის თავისებურებანი, მცირე ცხოვრებისეული დეტალებიც კი. ხუცესი არ ერიდება ისეთი ფაქტების ჩაწერას, რომლებიც თითქმის მიუღებელია ჰაგიოგრაფიული ტექსტების შინაარსისთვის (გავიხსენოთ შუშანიკის ქცევა სუფრაზე, ჯოჯიკის ცოლთან დაპირისპირება).

კიდევ უფრო საყურადღებოა ერთი რამ. შუშანიკის წამებაში ვკითხულობთ: „და წყლულებანი დიდ-დიდნი იყვნეს და მატლიცა დასხმულ იყო წყლულთა მათ, რომელ-იგი აღიღო ხელითა თვისითა და მიჩვენებდა მე, და ჰმადლობდა ღმერთსა…” გიორგი მერჩულეს „გრიგოლ ხანძთელის ცხოვრებაში” კი წერია: „იყო ხილვითა დიდ, ხორცითა თხელ, ჰასაკითა სრულ, ყოვლად კეთილ, სრულიად გვამითა მრთელ და სულით უბიწო”. პირველი ტექსტი მეხუთე საუკუნეშია შექმნილი, მეორე – მეათეში, მაგრამ ორივე მათგანი ერთ ეპოქას ეკუთვნის. საინტერესოა, რატომ განსხვავდება ორი ქრისტიანი ავტორის მიერ აღქმა ქრისტიანობისა, ქრისტიანისა?!

შუშანიკი გმობს თავის ხორციელ სხეულს. არა მგონია, გრიგოლ ხანძთელს გამაჯანსაღებელ სპა-სალონებში ევლო, მაგრამ მერჩულე მის მიერ სხეულის გმობაზე არაფერს ამბობს. რა თქმა უნდა, საბანისძე არ იცნობდა ნეოპლატონიკოს პლოტინის, მაგრამ შუშანიკზე საუბრისას არ შეიძლება არ გაგახსენდეს პლოტინის მიერ საკუთარი სხეულის გმობა, რაზეც შემდეგ იოანე პეტრიწიც ლაპარაკობს და მას „დიდ პლოტინუსს”, „კითიგემონ პორფირისს”* უწოდებს. 

„ხორცითა თხელ, ჰასაკითა სრულ, ყოვლად კეთილ, სრულიად გვამითა მრთელ”, უნდა ვიგულისხმოთ, რომ გამოხატავს ხანძთელის სულის, სხეულისა და სამშვინველის ჰარმონიულ თანაარსებობას. ეს სწორედ ის პერიოდია, როდესაც სამყაროს დუალისტური მოდელი უფრო მისაღებად მიიჩნეოდა, ვიდრე წარსულ საუკუნეებში. აქ მერჩულე არ ტოვებს (და ეს წამოუდგენელიც იქნებოდა მისთვის) იმ „სამოქმედო არეალს”, რაც არსებობდა ჰაგიოგრაფი ავტორისთვის, მაგრამ ერთი შეხედვითაც ჩანს, რა დიდი სხვაობაა მეხუთე-მეათე საუკუნეების წმინდანთა აღწერილობაში.

ქართველი ჰაგიოგრაფები ახერხებენ, არ დაარღვიონ ჰაგიოგრაფიულ ტექსტთა წერის ნორმები და, ამასთანავე, ქმნიან ტექსტებს, რომლებშიც მკაფიოდ ჩანს წმინდანთა ემოციები, აზრები, ფიქრები, ეჭვები, შიში, იმედი – ყველაფერი ის, რაც ახასიათებს ჩვეულებრივ ადამიანს.

სწორედ ეს არის კიდევ ერთი საშუალება, რამაც უნდა გააქროს გაუცხოება მოსწავლესა და ჰაგიოგრაფიულ ტექსტებს შორის ისე, როგორც ეს უკანასკნელი არ არსებობს თანამედროვე ტექსტებთან დაკავშირებით.

ჩინელ დაოისტ ფილოსოფოს ჩჟუან-ძის დაესიზმრა, რომ იყო პეპელა და როდესაც გამოეღვიძა, დიდხანს ვერ მიხვდა, ვინ იყო ის – ჩჟუან-ძი, რომელსაც დაესიზმრა, რომ იყო პეპელა, თუ პეპელა, რომელსაც დაესიზმრა, რომ იყო ჩჟუან-ძი. აქაც სწორედ ეს მდგომარეობაა; მასწავლებელმა, უპირველესად, უნდა აუხსნას და დაუსაბუთოს მოსწავლეებს, რომ ჰაგიოგრაფიული ტექსტები და მათი ავტორები შესაძლოა სულიერი და გონებრივი განვითარების უფრო მაღალ საფეხურზე იდგნენ, მეტად ჰქონდეთ შემეცნებული საგნებისა და მოვლენათა თავისებურებანი, ვიდრე თანამედროვე ადამიანს.
* კითიგემონი – ბელადი, წინამძღვარი

პალადიუმი – იდეალური რანდევუ ნახშირბადატომებისთვის

0
დღევანდელ პოლიტიკური, სოციალური თუ ეკონომიკური კატაკლიზმებით დამუხტულ სამყაროში ურთიერთობის ფენომენი კიდევ უფრო დიდ დატვირთვას იძენს. კონფლიქტების თავიდან ასაცილებლად თუ მათ მოსაგვარებლად ყველაზე ეფექტური იარაღი ურთიერთობის ხელოვნებაა, და თუ ჩვენს დედამიწას სადმე პირგახსნილი იარა ამჩნევია ან ჯერაც არ მოშუშებია ძველი ჭრილობა, მხოლოდ და მხოლოდ იმიტომ, რომ ვერ შევძელით, ერთმანეთისთვის თვალებში ჩაგვეხედა.

ქიმიური რეაქციაც ურთიერთობაა, მოლეკულების ურთიერთობა, და ხშირად რეაქციის ჩატარება ამ ურთიერთობის ხელოვნების დიდ ცოდნას მოითხოვს. შესაძლოა, ვინმეს დაებადოს კითხვა: რატომ არ შედიან ერთმანეთთან ყოველთვის რეაქციაში ორგანული ნაერთები? ყველა მათგანი ხომ ნახშირბადის შემცველია. დღეს ნახშირბადის ჩამომავლობის იმდენი კლასის ნაერთია მიღებული, რომ შორეული წინაპარი ძნელად თუ ახსოვს ვინმეს… ჩვენც და რუსებიც, ბერძნებიცა და თურქებიც, ირლანდიელებიცა და ინგლისელებიც ადამის მოდგმისანი ვართ, თუმცა, ჩვენი დღევანდელი ურთიერთობების შემხედვარე, ამის დაჯერება ძნელია.

ძნელია, მოლაპარაკების მაგიდასთან დასვა სხვადასხვა პოლიტიკური შეხედულების მქონე ქვეყნები. ასევე ძნელია ისეთი სუბსტანციების ერთმანეთთან რეაქციაში შეყვანა, რომლებიც ერთმანეთში უხსნადნი არიან ან სხვადასხვა აგრეგატული მდგომარეობა აქვთ. აირს ყოველთვის უჭირს სითხესთან, მით უფრო – მყარი აღნაგობის სუბსტანციასთან, ურთიერთობა. ამ დროს რეაქციები შეხების მხოლოდ საზღვარზე მიმდინარეობს და საზღვრიდან დაშორებული მოლეკულებისთვის უცნობია საზღვრისპირა „კონფლიქტში” ჩართული თანამოძმეების ვნებათა ღელვა. ისინი მხოლოდ მაშინ ჩაერთვებიან ჭიდილში, როცა მორეაგირე კომპონენტების გამყოფი საზღვარი „მათ ბოსტანზე გაივლის”. ამიტომ რეაქცია (ურთიერთქმედება) მეტისმეტად ჭიანურდება და ხშირად ჩვენთვის სასურველი მიმართულებითაც არ მიდის.

მაგრამ ქიმიკოსებს, პოლიტიკოსებისგან განსხვავებით, შეგვიძლია ვიამაყოთ, რადგან ჩვენ მოლეკულათა ურთიერთობის ხელოვნება ისეთ რანგში ავიყვანეთ, როცა შეგვიძლია, ორ ერთმანეთში უხსნად ნაერთს შორის რეაქცია ჰომოგენურ არეში ჩავატაროთ – ვიპოვეთ, შევქმენით კატალიზატორები, რომელთა ზედაპირი შესანიშნავი „მოლაპარაკების მაგიდაა” კონფლიქტში ჩართული მოლეკულებისთვის.

ასეთი მეთოდი და კატალიზატორი არაერთია, მაგრამ ამჯერად მინდა შევჩერდე რეაქციაზე, რომელმაც 2010 წელს ნობელის პრემია დაიმსახურა.

ორგანული ქიმია ისე განვითარდა, რომ ხელოვნებაში შეიჭრა და დღეს მეცნიერებს უკვე ხელეწიფებათ, სინჯარებში განსაცვიფრებელი ნივთიერებები მიიღონ. ყოველივე ამისგან კი კაცობრიობა იღებს დიდ ბენეფიტს ახალი თაობის მედიკამენტების, მიკრო- და ნანოელექტრონიკისა თუ სხვა მოწინავე ტექნოლოგიების მასალების სახით.

2010 წელს ნობელის პრემია ქიმიაში მიენიჭათ რიჩარდ ფ. ჰეკს, ეი-იჩი ნეგიშს და აკირა სუზუკის „ორგანულ სინთეზში პალადიუმკატალიზური ჯვარედინი შეუღლებების მეთოდის შემუშავებისთვის”. ამ მეთოდის წყალობით ქიმიკოსებს მიეცათ საშუალება, მიეღოთ ისეთი რთული აღნაგობის ნახშირბადოვანი ნაერთები, რომელთა სინთეზი მხოლოდ ბუნებას შეეძლო!

ორგანული ქიმია (ნახშირბადოვანი ნაერთები) არის სიცოცხლის საფუძველი და პასუხისმგებელი მრავალი ბუნებრივი ფენომენის არსებობაზე, მაგალითად, ისეთებისა, როგორიც არის ყვავილის ფერი, გველის შხამი და ბაქტერიების გამანადგურებელი სუბსტანციები (მაგ., პენიცილინი).

ასეთი რთული აღნაგობის ნაერთების მისაღებად ქიმიკოსებს უწევთ ნახშირბადატომების ერთმანეთთან დაკავშირება, მაგრამ ნახშირბადი მდგრადი ნაერთია და მისი ატომები არც ისე ადვილად ურთიერთქმედებენ ერთმანეთთან. პირველი მეთოდი, რომლის საშუალებითაც შესაძლებელი გახდა ნახშირბადოვანი ჩონჩხის კონსტრუირება, ითვალისწინებდა ერთ-ერთი ნანშირბადატომის გადაყვანას აქტიურ, შედარებით უფრო რეაქციიისუნარიან ფორმაში. მაგრამ ასეთი მეთოდები, მიუხედავად იმისა, რომ წარმატებით მუშაობს მარტივი სტრუქტურების მიღებისას, არაპრაქტიკული აღმოჩნდა რთული აღნაგობის ნაერთების სინთეზის დროს, ვინაიდან ძირითად ნაერთთან ერთად ყოველთვის მიიღება დიდი რაოდენობის უამრავი თანაური პროდუქტი.

პალადიუმით კატალიზირებულმა ჯვარედინი შეუღლების მეთოდმა აღნიშნული პრობლემა მოაგვარა და ქიმიკოსებს საშუალება მისცა, შედარებით მარტივი ტექნიკის საშუალებით მიეღოთ საკმაოდ რთული სტრუქტურები. ჰეკის, ნეგიშისა და სუზუკის რეაქციებში ნახშირბადისა და პალადიუმის ატომების ურთიერთშეხვედრის ეფექტი შეიძლება აქსელერატორზე ფეხის სწრაფ დაჭერას შევადაროთ.

პალადიუმკატალიზირებული ჯვარედინი შეუღლების რეაქციას დღეს უკვე ფართოდ იყენებენ, მათ შორის – მედიკამენტებისა და ელექტრონიკაში გამოსაყენებელი მასალების სამრეწველო სინთეზში.
კატალიზატორის მოქმედება კი სქემატურად ქვემოთ არის ნაჩვენები:
 
 
ამრიგად, ნახშირბადატომებისთვის პალადიუმი უკვე ნაპოვნია. ახლა ადამიანების „პალადიუმია” საპოვნელი…

,,ნათლობის“ კვირა, საფობიეთი და მოშინაურებული მგლები

0
აი, ახალი სასწავლო წლის პირველი კვირაც დამთავრდა და  ცხრამეტ მეორეკლასელთან ერთად,  ახალი საკუთარი თავიც გავიცანი. მიუხედავად თეორიული ,,მზადყოფნისა”, უამრავი შეცდომა დავუშვი და კლასიც და ხმაც ერთდროულად ,,გამექცა”,  პირველად ვიტირე უფროსის კაბინეტში, გადავიტყავე მუხლები, ეჭვი შევიტანე საკუთარ ძალებში და  ბოლოს, მგლის შიშით ლამის ცხვარიც გავწყვიტე, ანუ  სასოწარკვეთაში ჩავვარდი… ,,ვიჯექ სასოწარკვეთაში, როგორც მგლისათვის გათხრილ ბნელ ორმოში და ველოდებოდი მგელს. მგელი, სამწუხაროდ, სასოწარკვეთაში არ ჩამოვარდნილა”, პირიქით, თავზე ერთგული ძაღლივით დამწკმუტუნებდა და  წამოდგომას მთხოვდა. 

აქამდე თავი საკმაოდ დიდი და ძლიერი მეგონა, მაგრამ მოულოდნელობის ტყიდან გამოვარდნილი  უცნობი მტაცებელი (სქოლიოფობია – სკოლის შიში)  შტორმივით დამატყდა თავს და ეს ჩემი  მრავალ ქარიშხალგამოვლილი ნებისყოფა ხუხულასავით,  სულის ერთი შებერვით, დამინგრია, მერე კი თავად  გამომიწოდა დახმარების ხელი. სწორედ ამ ახლად შეძენილ–დამეგობრებულმა ფობიამ გამახსენა მთელი ჩემი ბავშვობის საფობიეთი, მოშინაურებული მგლები  და მათთან ერთად შიშის ყველა კუთხე–კუნჭულში  შეჭყეტილი გოგო.
***
1993  წლის პირველი თვე იდგა. ეს უხვთოვლიანი ზამთარი სახლიდან ჭიშკრამდე გაყვანილი თოვლის გვირაბების, მოხარშული სიმინდისა და ღუმელში შებრაწული დაშაქრული ვაშლის სურნელით  სავსე  საღამოების გარდა, ათიოდე წლის გოგოს დამოუკიდებლად მიღებულ პირველ და ყველაზე მნიშვნელოვან გადაწყვეტილებას მახსენებს.  სწორედ მაშინ გადავწყვიტე პერსონალური საფობიეთის მოშინაურება, თუმცა წარმოდგენაც არ მქონდა, სად მდებარეობდა ეს მხარე და  იმ ერთადერთ ,,გზის მაჩვენებელს” გავყევი, ჩვენი სახლის უკანა ეზოში რომ მეგულებოდა.

ბატონი ნიქტო(ფობია) ქალბატონ მელანო(ფობია)სთან  მეგობრობდა. ის დაღამებისთანავე უზარმაზარი ჩრდილის მოსასხამს მოიგდებდა მხრებზე და ყორანივით შავი კაბის  ფრიალ–შრიალით მონარნარებულ ,,მელანოს” ტანგოს ეცეკვებოდა.  ამ ,,საცეკვაო მოედანზე” მარტო გასვლას ყოველთვის  ვარიდებდი თავს. მაგრამ ერთ საღამოსაც ქათმების განწირულმა კრიახმა მაიძულა ბეწვის ხიდიც გადამერბინა და უღრან ტყეში, ანუ ღამის იდუმალებით  ერთიორად გადიდებული საქათმის მიწაზე დამედგა ფეხი. მიუხედავად იმისა, რომ ყველა პატარა გოგოს მსგავსად, შუაგულ საზღაპრეთში ვცხოვრობდი, გზის გამოსაგნებად თოვლიან ბილიკზე პურის  ნამცეცები არ დამიყრია (არადა, დღისით, ბაბუასეულ უზარმაზარ ბაღში შესვლისას, ხშირად  ვიქცეოდი ასე). ახლაც  ვგრძნობ, როგორ მეხვეოდნენ აჩურჩულებული ჩრდილები, მიძვრებოდნენ ქურთუკის საყელოში, თვალებში. შიში ჩემს სხეულს ტალღასავით  ეხეთქებოდა და სახლისკენ მიბიძგებდა, მაგრამ რადგან გადავწყვიტე, უკან დახევა  აღარ  ვიკადრე  და შედეგად ორიოდე ქათამი მაინც გადაურჩა ტურის მსგავსი არსების კლანჭებს. როგორც ჩანს,  ჩემს საფობიეთში ალეკროფობია, ანუ ქათმების შიში  არ ბინადრობდა,  ან უფრო ადრე, ღრმა ბავშვობის ბინდბუნდში მოვიშინაურე და არ მახსოვს.

შემდეგ მელისოფობიის (მელიისა არ გეგონოთ) –  ფუტკრების შიშის კარმიდამოს მივადექი. ალბათ ყველას გახსოვთ ვინი პუჰი – ,,საავდრო ღრუბელი”  თაფლის მოპარვას რომ  განიზრახავს. ჰოდა, მეც მას დავემსგავსე,  ფუტკრებთან დამეგობრების თუ მოტყუების ყველა ბუშტი– მცდელობა რომ გამისკდა და ძირსაც მწარედ დავენარცხე.  მელისოფობიის კარ–მიდამოში მეგობრობანას თამაში მასპინძლისათვის ფატალური, სტუმრისთვის კი გასიებულ ცერა თითზე ალესილი დანის პირის დასმით დასრულდა. დავრჩით მე და ჩემი მკბენარა ფობია  კონფლიქტური ზონებივით. მას მერე როცა ფუტკარს, ბზიკს ან უარეს შემთხვევაში, ბაზს ვხედავ, იან ლარის საკუთარ ეზოში მოხეტიალე კარიკასა და ვალიკას მსგავსად ვპატარავდები და უახლოესი თავშესაფრისკენ გავრბივარ.

ჩემი საფობიეთი ალბათ ფუტკრების ვერმოშინაურებას უნდა უმადლოდეს კიდევ ერთი დე–ფაქტო ტერიტორიის შემომატებას.  ნემსის შიში(ენეტოფობია)  ტკივილის შიშზე (ალგოფობია) ძლიერი აღმოჩნდა და  ჩემდა საუბედუროდ, გულის წასვლის ფონზე გაკეთებული ანალიზების,  არასდროსგაყუჩებული ყბებისა და გაოცებული სტომატოლოგების თვალწინ, კიდევ უფრო იზრდება და ძლიერდება. 

არავის უსწავლებია და არც ის ვიცი, რატომ ვაკეთებ ამას, მაგრამ როცა რაღაც ძალიან მტკივა, წარმოვიდგენ, რომ იმ ადგილას რაიმე წვეტიანი საგანი მაქვს შერჭობილი (მაგალითად, ხიჭვი) და წარმოდგენის ძალით ვცდილობ მის ამოღებას. თქვენ წარმოიდგინეთ, ხშირად გამომდის–კიდეც.

 ცოტა რომ გავიზარდე , სადღაც მეთხუთმეტედან მეთექვსმეტე შემოდგომისკენ მიმავალ გზაზე ერთ ძალიან უცნაურ საფობიეთის მკვიდრს გადავეყარე. მაშინ უკვე პირველი სიყვარულის სურნელი იდგა ჩემს სამყაროში.  შესაბამისად, საკუთარ მომავალზეც დავფიქრდი, რამდენიმე წლის იქით გადავიხედე და ეს ცოტათი მოსულელო, მაგრამ დიდი მაკვარანცხი  ქალბატონი მაგეიროკო (ფობია), ანუ საჭმლის მომზადების შიში დავლანდე. არ გეგონოთ, ოჯახი მშიერი დამეტოვებინოს, მაგრამ როგორც ჩემი საუკეთესო კულინარი–მეგობარი ამბობს, ჩემს გაკეთებულ კერძებს რაღაცნაირი, შიშის გემო დაჰყვებათ (მარილის და სანელებლების გადაჭარბების მეშინია). 

კიდევ ერთი სასაცილო ფობია მახსენდება. კარადასავით დიდი, მჭექარეხმიანი და კიდევ, გუგულიანი  კედლის საათების მეშინოდა. ჩემი  ღამეული ისტერიკების წყალობით,  ახალი ოჯახის საამაყო საგვარეულო რელიკვიამ დიდი ხნით სხვენზე დაიდო ბინა. 

გავიდა დრო და სიყვარულის შემეშინდა, ფილოფობიის ფილოსოფიას ვერაფერი გავუგე და დაკარგული ტერიტორიების სიას მივუერთე. მაგრამ რა ვიცოდი, რომ  ჩემ მიერ ასე დიდსულოვნად გათავისუფლებული მონა  მთელ  მონოფობიეთს (საკუთარი თავის შიში)  ამიჯანყებდა და მისი ბატონობა ყველაზე დიდხანს გასტანდა. ამ პერიოდში ყველა მოშინაურებული მგელი გამიველურდა. სიზმრების ტყეში თავისუფლად დაძუნძულებდნენ ახალი მეთაურის – სომნიფობიის (ძილის შიში) თანხლებით, რომელიც ხანდახან  ახლაც კამკრავს ხოლმე კბილს. 

ამ სამიოდე წლის წინ მოვიკრიბე ძალა და ყველა ძველ მეგობარს თუ ახალ შიშს თვალებში ჩავხედე. მათი უმეტესობა  ნელ–ნელა გამიყუჩდა, ანუ ერთად  ცხოვრება ვისწავლეთ. მთელ ამ საფობიეთში ერთადერთი შიში დამრჩა მოსაშინაურებელი და ამას მაშინ მივხვდი, როცა წალკის რაიონის ყველაზე მაღალ სოფელში მოვხვდი. ასე მეგონა, იმ  თვალუწვდენელ, უხეო სივრცეში ბუშტივით ამაფრიალებდა ქარი და ვეღარაფერი დამიჭერდა დედამიწაზე. საქმიანი ვიზიტი რომ არა, ალბათ იმ დღესვე დავუბრუნდებოდი დედაქალაქს.

რაც შეეხება ბრბოს და ხმაურის პანიკურ შიშს,  იგი ძალიან ძნელად საცნობი გამოდგა და სანამ სახელს მოვუძებნიდი, დამასწრო და თავად მომიშინაურა. მას მერე ყოველთვის მპოულობს  ბევრ ხალხში და ხმაურში ჩაკარგულს და ღიმილით მახსენებს, რომ მიუხედავად შიშისა, მე მაინც ძალიან, ძალიან მიყვარს ადამიანები.

***
მოვა დრო და ჩემს მოსწავლეებს სწორედ ასეთ ქალბატონ თამთას გავაცნობ და დამალობანას ნაცვლად, ჩემს ბეწვისხიდებიან თამაშს ვასწავლი. ვინ იცის, ამ პატარა ,,წითელქუდებს” რამდენი მგელი ჰყავთ მოსაშინაურებელი.

ორნი გზისპირას

0
– მაპატიე, ბეჟანი ხომ არ ხარ შენ? ბეჟანი, ზაზას ახლობელი… აი მაშინ, ლაგოდეხში… 

– ბოდიში და რომ ვერ გიცანი ჩემო ბატონო. ისე ბეჟანი ვარ. კი.

– როგორ ვერ მიცანი, შე კაცო, არ გახსოვს, მაშინ, ზაზას ბიჭის ნათლობაში, ჩემ გვერდით რომ იჯექი? წარსულების სადღეგრძელოზე ლექსი რომ თქვი…

– ოჰ, ახლა გამახსენდი. რავა ყველაფერი მავიწყდება ამ ბოლო დროს…

– რას შვრები, ჩემო ბეჟან, ისევ რესტორანში მუშაობ? როგორც ვიცი, კაი ფული გამოგდიოდა ადრე.

– რაღა დროს რესტორანია, კაცო. ახლა სხვა საქმეს მოვკიდე ხელი და ვნახოთ, რა იქნება…

– მაინც რა საქმეა?

– ისეთი არაფერი, ბავშვებს ვავარჯიშებ ფეხბურთში. ძმაკაცს თავისი სტადიონი აქვს და ვჯახირობ რაღაცას.
– კაცო, შენ არ იყავი მაშინ ნათლობაზე რომ დაგვცინოდი, ამხელა ხალხს მეტი საქმე არა გაქვთ, ღამეებს ფეხბურთის ცქერაში რომ ათენებთ, დასხედით, იქეიფეთო?!

– გაჭირვებას რა ვუთხარი, ჩემო ძმაო. აბა, შენ მირჩენ ოჯახს?

– ეგ ყველაფერი კარგი და თუ არ გიყვარს ეს ფეხბურთი, ბავშვებს რას ასწავლი, მითხარი ერთი, თუ კაცი ხარ!
– ვინ გითხრა, რომ არ მიყვარს?! ახლა ძალიანაც მიყვარს. ბავშვები ჩვენი ჩემპიონატის თამაშებზეც დამყავს და ვსწავლობთ ერთად ცოტ-ცოტას. აბა, ისე როგორ იქნება…

– მარტო ბავშვების ფეხბურთზე ტარება ხომ არაა საქმე? ტაქტიკა, ვარჯიში, რამე… ამას ხომ ცოდნა უნდა?

– შენ რა გგონია ახლა, ბავშვთა ფეხბურთში ყველა მწვრთნელი გარკვეულია ასეთ რამეებში?! არავინ მოგატყუოს. მე ვცდილობ მაინც, რაღაც ვისწავლო და ზოგიერთი ისეთია, არც იცის და არც აინტერესებს. აი ამ კვირას, მაგალითად, ერთ გუნდს შევხვდით, რომლის მწვრთნელი ჩემს ძმასთან მუშაობდა თეთრეულის ფაბრიკაში. ფეხბურთის გაგებაში არაა, მაგრამ ისე დაიბღინძება, იგი როა, ჰო, ლიპი თუ კლიპი – ის გეგონება! მაგან რა უნდა ასწავლოს ბავშვებს, მთელი ცხოვრება ქალის ნიფხვების მოპარვის მეტი არაფერი უკეთებია, მარა იხმარა ჭკუა, ბიძია, და ახლა კი დაბრძანდება კაი „მერსედესით”. 

– შენ არ გეწყინოს და, მართლა ძალიან ცუდად ყოფილა ჩვენი ფეხბურთის საქმე, თქვენაირი ხალხი ბევრი თუა ჩვენს ბავშვთა ფეხბურთში… 

– მე რას მემართლები, ჩემო ძმაო? სამწვრთნელო ლიცენზია მაინც მაქვს პატიოსანი გზით აღებული. ცოტა კი გამიჭირდა, მარა, აგერ, ნახე (ბეჟანი ჯიბიდან ორად გაკეცილ ლიცენზიას იღებას და ნაცნობს აჩვენებს), ახლა შემიძლია, ბაღნების გუნდი თავისუფლად გავწვრთნა. ულიცენზიო ხალხით რომაა სავსე ჩვენი ფეხბურთი, ჯობია, ამას მიაქციონ ყურადღება. თან, ხომ გეუბნები, თანდათან მეც ვსწავლობ რაღაცეებს, ისე კი არაა საქმე…
– მაინც რას სწავლობ ასეთს, მითხარი ერთი, თუ კაცი ხარ…

– როგორ თუ რას?! შეხვალ ინტერნეტში, შენ ხარ ჩემი ბატონი და, რა გინდა, სულო და გულო, რომ ვერ ნახო. სადაც რომელიმე მწვრთნელს რამე ნახაზი გაუკეთებია, ყველაფერი, რომ იტყვიან, ხელისგულზეა. შენც ადექი და ჯერ ერთი სცადე, მერე – მეორე, მერე – მესამე და ასე… ისე როგორ იქნება, ერთი ვერ გამოგადგეს. ძლიერ გუნდს დაცვაში რომ უნდა ჩაუჯდე და სუსტს რომ უნდა შეუტიო, ეს ხომ ისედაც ყველამ იცის და ასე, მიდის საქმე წინ. 
– რამდენ ბავშვს ავარჯიშებ ახლა?

– იქნება ასე, 40-45. ზუსტად არ მახსოვს, რომ არ მოგატყუო. ფულს ბევრს მე არ ვახდევინებ და არაფერი. 50 ლარი ახლა ისეთი ფული მართლა არაა, რომ მამამ შვილს ფეხბურთის ამბავში ვერ გადაუხადოს და გამოდის პატარა რაცხა..

.

– ესე იგი შენ ამბობ, რომ თვეში 2000 ლარს არაფერში აკეთებ?

– რას ქვია არაფერში? როგორ მელაპარაკები, ბიჭო, შენ?!

– როგორც იმსახურებ, ისე გელაპარაკები! ატყუებ აქ პატარა ბავშვებს და არ გრცხვენია ამხელა კაცს! რაღა ფეხბურთით გინდა ფულის შოვნა? რაც იცი, ის გააკეთე. წადი, რა, მიხედე იმ შენს რესტორანს!

– გამასწარი, თორემ მეცემინები ახლა, ბიძია, შენ! უყურე ამას… გამოვიდა ჭკუის კოლოფი…

– უსინდისო კაცი ხარ შენ. მიგტყიპავენ, ერთხელაც იქნება, მაგ ბავშვების მშობლები და ნახავ მერე…
– ახლა არ მეჩქარებოდეს, გიზამდი საქნელს…

ბატონი ბეჟანი სწრაფად ჩაჯდა იქვე, ჭადრის ხესთან გაჩერებულ მცირელიტრაჟიან ჯიპში და წავიდა. ადრიანი შემოდგომის გრილი დღე იყო. ისეთი კარგი დღე, ვარჯიში რომ მოუნდება კაცს…

ვიდეობლოგი

მასწავლებლის ბიბლიოთეკას ახალი წიგნი შეემატა- სტატიები განათლების საკითხებზე

ჟურნალ „მასწავლებლის“ თითოეული ნომრის მომზადებისას, ცხადია, ვფიქრობთ მასწავლებელზე და იმ საჭიროებებზე,რომელთა წინაშეც ის ახლა დგას. ვფიქრობთ მასწავლებელზე, რომელიც ჩვენგან დამოუკიდებლადაც ფიქრობს, როგორ მოემზადოს გაკვეთილისთვის, რა...