გლობალური ქალაქი (Global City) გლობალურ ეკონომიკურ სისტემაში მნიშვნელოვან კვანძად მიიჩნევა. ასეთი ქალაქები გლობალიზაციის პროცესში უმნიშვნელოვანეს როლს ასრულებენ, როგორც სტრატეგიული კვანძები, და როგორც ფინანსებისა და ვაჭრობის სფეროს მნიშვნელოვანი ობიექტები. ტერმინი „გლობალური ქალაქი” პირველად 1991 წელს ჩიკაგოს უნივერსიტეტის პროფესორმა, სოციოლოგმა სასკია სასენმა გამოიყენა თავის ნაშრომში – „გლობალური ქალაქი: ნიუ-იორკი, ლონდონი, ტოკიო”.

გლობალური ქალაქის სტატუსი სასურველად და მომგებიანად მიიჩნევა. მიღწეულია კონსესუსი იმის თაობაზე, თუ რა კრიტერიუმებს უნდა აკმაყოფილებდეს ქალაქი, რომ ეს სტატუსი მიენიჭოს. მათ შორისაა ეკონომიკური, პოლიტიკური, კულტურული და ინფრასტრუქტურული მახასიათებლები.

გლობალური ქალაქების მნიშვნელოვანი ფუნქცია ისაა, რომ ისინი ოფიციალური, საქმიანი, სამეცნიერო, წარმომადგენლობით და სხვა სახის სწრაფი კონტაქტების ბაზას წარმოადგენენ. აქ ჩამოდიან სასწავლებლად, სამუშაოდ, დასასვენებლად და ა.შ. მაგ; რეიტინგის პირველი ათეულის ქალაქებში აკუმულირებულია საერთაშორისო ტურისტების 10%. გლობალური ქალაქების კავშირების გეოგრაფია საკმაოდ ფართოა და მათი დაფარვის ზონა თითქმის მთელი მსოფლიოა.

გლობალური ქალაქების რუკა, რომელიც ეფუძნება „გლობალიზაციისა და გლობალური ქალაქების შესწავლის ქსელის” (GaWC) 2010 წლის მონაცემებს.

გლობალური ქალაქების ინდექსი წელიწადში 2–ჯერ დგინდება და ქვეყნდება. პირველად მსგავსი კვლევა 2008 წელს ჩატარდა და სიაში 60 ქალაქი მოხვდა. წელს რეიტინგში 66 ქალაქია, რომელთა მოსახლეობა 1 მლნ–ს აღემატება. ეს ქალაქები ჩვენი პლანეტის სხვადასხვა რეგიონში მდებარეობენ და ეკონომიკური და სოციალური განვითარების სხვადასხვა დონე აქვთ. კვლევის პროცესში ქალაქები 25 კულტურული, სოციალური და პოლიტიკური კრიტერიუმის მიხედვით ფასდებიან, რომლებიც 5 მთავარ კატეგორიაშია დაჯგუფებული.

1. საქმიანი აქტიურობის დონე – საერთაშორისო ორგანიზაციების შტაბ–ბინების რაოდენობა, საფონდო და სასაქონლო ბაზრების ზომა, ქალაქის გავლით საერთაშორისო გადაზიდვების მოცულობა, ქალაქში ჩატარებული დარგობრივი და ეკონომიკური კონფერენციების რაოდენობა.
2. ადამიანური კაპიტალი – ქალაქში მსოფლიოს წამყვანი უნივერსიტეტების რიცხვი, უცხოელი სტუდენტების რაოდენობა, საბაზო და საშუალო დონის საერთაშორისო სკოლების რიცხვი, უმაღლესი განათლების მქონე მოსახლეობის ხვედრითი წილი, უცხოელი მოსახლეობის ხვედრითი წილი.
3. საინფორმაციო გაცვლა – ქალაქში განთავსებული გლობალური მნიშვნელობის მასმედიის კორესპონდენტთა პუნქტების რაოდენობა, საერთაშორისო ახალი ამბების მოცულობა წამყვან ადგილობრივ მასმედიის საშუალებებში, ინფორმაციული და კომუნიკაციური ინფრასტრუქტურა და სხვ.
4. კულტურული დონე – ქალაქში უცხოელი ტურისტების რაოდენობა, მუზეუმების, თეატრების, საკონცერტო და საგამოფენო დარბაზების, ასევე მსოფლიო დონის სხვა კულტურული დაწესებულებების რიცხვი, საერთაშორისო სპორტული შეჯიბრებების რიცხვი, კულინარიული მრავალფეროვნება საზოგადოებრივ კვებაში.
5. პოლიტიკური წონა – სხვა ქვეყნების საელჩოების, საკონსულოების, საერთაშორისო ორგანიზაციების წარმომადგენლობების რიცხვი, ქალაქში ჩატარებული საერთაშორისო კონფერენციების რიცხვი, მსოფლიო მნიშვნელობის პოლიტოლოგიური ინსტიტუტების რაოდენობა, ქალაქის მონაწილეობის ხარისხი საერთაშორისო პოლიტიკურ სფეროში სხვადასხვა მექანიზმის საშუალებით (დაძმობილებული ქალაქების ინსტიტუტი, პროექტები საერთაშორისო თანამშრომლობის სფეროში და სხვა).

გლობალური ქალაქების კლასიფიკაციისა და რანჟირების მრავალი მცდელობა არსებობდა.

ემპირიულად დამტკიცებული, საინტერესო და თანამედროვე კლასიფიკაცია მოგვცა ბრიტანეთის ლაფბოროს უნივერსიტეტის სამეცნიერო კოლექტივმა. მსოფლიო ქალაქების კლასიფიკაცია შედგენილია მათი როლისა და ურთიერთკავშირების გათვალიწინებით მსოფლიო ბაზრის მაღალპროფესიული მომსახურების უდიდესი სეგმენტის ფარგლებში. მისი საფუძველი უმაღლესი მომსახურების 4 ტიპის სფეროში – საბუღალტრო აღრიცხვა და აუდიტი, რეკლამა, ფინანსები და ბანკები, დაზღვევა – ქალაქების ფუნქციების ბალური (ქულების) შეფასებაა.

მიღებული ქულების ჯამის მიხედვით, ყველა ქალაქი დაყოფილია 4 რანგად – α, β, γ, d და პარალელურად 12 კატეგორიად, სადაც მე–12 უმაღლესი, ხოლო 1–ლი – უმდაბლესი კატეგორიაა. ანალიზის შედეგად გამოიყო 66 გლობალური ქალაქი, მათ შორის 4 – ლონდონი, ნიუ–იორკი, პარიზი და ტოკიო – უმაღლეს კატეგორიაშია, ხოლო კიდევ 67 ქალაქს საკმარისი პოტენციალი აქვს, რომ მომავალში გლობალური ქალაქის სტატუსი მიიღონ (იხ. ცხრილი N1).

ცხრილი N1 მსოფლიო ქალაქების რეიტინგები (პ. ტეილორის მიხედვით)

წყარო: Taylor P. World cities and territorial states under conditions of contemporary globalization // Political Geography, 2012.

ტერიტორიულ ჭრილში მსოფლიო ქალაქები არათანაბრადაა განაწილებული. ისინი ეკონომიკის გეოგრაფიას შეესაბამება და კონცენტრაციის 3 მთავარ ზოლს ქმნიან: დასავლეთ ევროპულს, ჩრდილოამერიკულსა და აზია–წყნარ ოკეანურს. მსოფლიოს სხვა რეგიონებში კატეგორია გლობალური ქალაქები მხოლოდ ცალკეული ცენტრების სახითაა წარმოდგენილი. მაგ: სან–პაულო, რიო–დე–ჟანერო და ბუენოს–აირესი – სამხრეთ ამერიკაში, იოჰანესბურგი – აფრიკაში, სიდნეი – ავსტრალიაში და სხვ.

გლობალურ ქალაქებს მნიშვნელოვანი დემოგრაფიული პოტენციალი აქვთ და მსხვილ აგლომერაციებს ქმნიან. მსოფლიოს წამყვანი ქალაქები მსოფლიოს 10 უდიდესი აგლომერაციის სიის ნახევარს შეადგენენ. მსოფლიოს 55 ქალაქს შორის მხოლოდ ერთის – ჟენევის მოსახლეობა არ აღწევს 1 მლნ–ს. გლობალური ქალაქების 3/5–ში მოსახლეობის რაოდენობა 1–5 მლნ კაცია. მიუხედავად იმისა, რომ დასაწყისში სწორედ ადამიანური რესურსების კონცენტრაცია ასრულებდა მნიშვნელოვან როლს ცალკეული ცენტრების წამოწევის საქმეში, თანამდეროვე ეტაპზე გადამწყვეტ როლს, ლიდერებს შორის პოზიციების შენარჩუნების საქმეში, არა რაოდენობა, არამედ ადამიანური რესურსები ხარისხი ასრულებს.

მსოფლიო პოლიტიკა მსოფლიო ქალაქებში იქმნება. მსოფლიოს გეოპოლიტიკური სისტემის ამა თუ იმ როლისა და გავლენის შეფასების საშუალებას სხვადასხვა საერთაშორისო ორგანიზაციის შტაბ–ბინების განლაგება გვაძლევს. საერთაშორისო ორგანიზაციები 2 ჯგუფად იყოფა: სამთავრობოთაშორისო (სსო) და არასამთავრობო (საო). მათი რიცხვი მუდმივად იზრდება და უკვე 13 ათასს გადააჭარბა. მათ შორის უმეტესობა არასამთავრობო სახისაა.

მართალია, სამთავრობოთაშორისო საერთაშორისო ორგანიზაციები გაცილებით ნაკლებია, მაგრამ უფრო მეტი წონისა და გავლენისაა. მათი საქმიანობა მთლიანად საერთაშორისო სამართლის ნორმატივებით რეგულირდება, ამჟამად მათი რიცხვი 300–ს აღწევს, ხოლო მათ შორის მსხვილი და გავლენიანი 150 ორგანიზაციაა.

5873 არასამთავრობო საერთაშორისო ორგანიზაციის ოფისები 20 ქალაქშია განლაგებული, ამასთან 13 ქალაქი – ევროპაშია. პირველ ათეულში შედის ყველა წამყვანი მსოფლიო ქალაქი, მაგრამ ლიდერი ბრიუსელია. აქ 1392 არასამთავრობო საერთაშორისო ორგანიზაციის შტაბ–ბინაა. მეორე და მესამე ადგილებს, შესაბამისად, ლონდონი და პარიზი იკავებენ. ცენტრების ასეთი ტრიუმვირატი მარტივად აიხსნება. თითოეული ეს ქალაქი ტრადიციულად თავისუფალი აზროვნების, ეროვნული და საერთაშორისო საზოგადოებრივ–პოლიტიკური მოძრაობისა და სხვადასხვა ხასიათისა და მიმართულების გაერთიანების, ასევე საერთაშორისო ყრილობების, კონფერენციების და კონგრესების ჩატარების ცენტრებად ითვლებიან. მათ ფონზე მეტად მოკრძალებულად ჩანს ნიუ–იორკისა და განსაკუთრებით ტოკიოს პოზიციები. გეოპოლიტიკური ცენტრების მეორე ათეულში განვითარებადი ქვეყნების ქალაქები გამოირჩევიან – ბუენოს–აირესი (110 არასამთავრობო საერთაშორისო ორგანიზაციის შტაბ–ბინა), ნაირობი (100) და მეხიკო (87).

ცხრილი N3 სამთავრობოთაშორისო საერთაშორისო ორგანიზაციების (სსო*) შტაბ–ბინების განლაგება მსოფლიოს ქალაქებში, 2012 წელი

* სამთავრობოთაშორისო საერთაშორისო ორგანიზაციები (სსო) პირობითად დაყოფილია 4 კატეგორიად მათი მნიშვნელობისა და წევრების რაოდენობის მიხედვით. გლობალურ რანგს მიეკუთვნებიან ისეთი ორგანიზაციები, რომლებშიც მსოფლიოს ყველა რეგიონიდან 100–ზე მეტი წევრი–ქვეყანაა, მაგ; გაერო და მისი სპეციალიზირებული დაწესებულებები, როგორიცაა იუნესკო ან მსოფლიოს ჯანდაცვის ორგანიზაცია. გლობალურ–რეგიონალურსა და რეგიონალურს მიეკუთვნება ნაკლებად წარმომადგენლობითი ორგანიზაციები, რომელთა საქმიანობა ერთი რეგიონის ფარგლებით შემოისაზღვრება, მაგ დსთ ან ანდების ქვეყნების თანამეგობრობა, ხოლო ლოკალური 2–3– წევრითაა წარმოდგენილი, მაგ: გაეროს სადამკვირვებლო მისია ცალკეულ ქვეყნებში.

წყალთან დაკავშირებული პრობლემები მნიშვნელოვანწილად განპირობებულია წარსულში მასზე არსებული მცირე სამომხმარებლო ფასით – ამის გამო მომხმარებელი ვერ აცნობიერებდა წყლის დაზოგვის აუცილებლობას. წყლის სიძვირე აიძულებს ინდივიდებსა და ორგანიზაციებს საჯარო თუ კერძო სტრუქტურებში, მეტად იზრუნონ მის დაზოგვაზე, ინვესტირება მოახდინონ წყლის მენეჯმენტის სისტემის გამართვაში. ამით წახალისდება წყლის მეორეული გამოყენება, შემცირდება მისი დანაკარგი.

პრობლემას წარმოადგენს განვითარებადი ქვეყნებისა და ღარიბი მოსახლეობის უუნარობაც, გადაიხადონ შესაბამისი ღირებულება, მაშინ როდესაც წყლის დეფიციტი მრავალი დაავადების და ხშირად სიკვდილიანობის მიზეზიც არის.

საყოფაცხოვრებო, საირიგაციო თუ ინდუსტრიული დანიშნულებით გამოსაყენებელი წყლის ღირებულება მრავალი ქვეყნისთვის არის არაერთაზროვანი.

მაგალითად, საირიგაციო სისტემების უმეტესობა არაეფექტურია. წყლის მხოლოდ 10-50% გამოიყენება დანიშნულებისამებრ, დანარჩენი ღია წყალსადენებიდან ორთქლდება ან იჟონება. თანამედროვე დახურული და წვეთოვანი სარწყავი სისტემები კი ეფექტურობას 95%-ით ამაღლებს, თუმცა ეს არცთუ იოლი განსახორციელებელია მსხვილი ინვესტიციების გარეშე.

საირიგაციო მეთოდების ეფექტურობა მოცემულია ცხრილში:

უკანასკნელ წლებში საწარმოო სისტემები მეტად არიან ორიენტირებულნი წყლის დაზოგვაზე, თუმცა აქაც გაცილებით მეტის გაკეთებაა შესაძლებელი. 1 კგ ალუმინის საწარმოებლად 1500 ლიტრი წყალია საჭირო. ბევრ წყალს მოითხოვს ქაღალდის წარმოებაც. მრავალი ქვეყანა ცდილობს, დაზოგოს წყალი და წაახალისებს ამ მიმართულებით ახალ სამეცნიერო კვლევებს. მნიშვნელოვანი მიღწევები აქვთ გერმანიასა და იაპონიას. იაპონიაში წყლის 75% ინდუსტრიაში რამდენიმეჯერ გამოიყენება.

როგორც უკვე ითქვა, წყლის დეფიციტი უკვე მრავალი ქვეყნისთვის წარმოადგენს პრობლემას. 2025 წლისთვის წყალზე მოთხოვნა გაორმაგდება, რაც გულისხმობს, რომ თუ თადარიგი დროულად არ იქნა დაჭერილი, „მწყურვალ” ქვეყნებს კიდევ ბევრი შეემატება.

დიდი დანახარჯი აქვს ქალაქის საკანალიზაციო ინფრასტრუქტურას, თუმცა უკვე აქაც მიმდინარეობს ახალი საპილოტო პროექტები (სტოკჰოლმი), რაც ახდენს სეპარაციას სისტემაში და წყლის გამოყენების მინიმიზაციას.

განვითარებული ქვეყნები იძულებული არიან, წყალმოხმარების ახალ, ეფექტურ სისტემებზე გადავიდნენ. ეს ეხება ახალ ინდუსტრიულ და განვითარებად ქვეყნებსაც, ვინაიდან მზარდ მოსახლეობას და, აქედან გამომდინარე – სოფლის მეურნეობასა და მრეწველობას მეტი და მეტი წყალი დასჭირდება.

წყლის დანახარჯი მხოლოდ პირდაპირი მოხმარებით არ იზომება. არსებობს ცნება „ვირტუალური წყალი”, რომლის შესახებაც უკვე უამრავი იწერება. ეს იმ წყლის ჯამური მოცულობაა, რომელიც გამოიყენება საკვების ან ნებისმიერი სხვა პროდუქციის საწარმოებლად. მაგალითად, 1 კგ ხორბლის მოსაყვანად 100 ლიტრი წყალია საჭირო. ხორბლის იმპორტი არიდულ ქვეყნებში ზოგავს ადგილობრივ დეფიციტურ წყალს.

ქვეყნები, რომლებმაც იციან ეს, ზოგავენ წყლის საკუთარ რესურსებს იმ პროდუქციის იმპორტის ხარჯზე, რომელიც ბევრ ვირტუალურ წყალს მოიცავს.

თუ სავაჭრო ბრუნვას ვირტუალურ წყალში გამოვსახავთ, ის 800 მლრდ მ3-ს გაუტოლდება, რაც 10 ნილოსის ეკვივალენტურია.

ვირტუალური წყლის ცხრილი წარმოდგენას შეგიქმნით ყველაზე „წყალტევად” პროდუქციაზე:

ვირტუალური წყლის გამო შექმნილი პრობლემა კენიაში

თუ კენიის ექსპორტის 65%-ს ყავა და ჩაი შეადგენს, ვირტუალური წყლის საერთო მოცულობის 45% ექსპორტირებული ყვავილების წილად მოდის. კენიაში წყლის დეფიციტი უფრო და უფრო მძაფრდება, მოსახლეობა, რომლის რაოდენობაც 50 მლნ-ია, 2050 წლისთვის გაორმაგდება, ეს კი ნიშნავს, რომ 2050 წლისთვის წყლის ხელმისაწვდომი რესურსი ერთ სულ მოსახლეზე გადათვლით 316 მ3-მდე შემცირდება, მაშინ როდესაც საშუალოდ კიდევ 1000 მ3-ია საჭირო მინიმალური საარსებო მოთხოვნების დასაკმაყოფილებლად. სარწყავი სისტემები გაუმართავია და, ამდენად, ადგილობრივი მოსახლეობა წვიმის წყალზე მეტად არის დამოკიდებულნი, თუმცა ნალექის ოდენობა აქ არ აღემატება 630 მმ-ს, ზოგიერთ რეგიონში კი 200 მმ-ს.

ყოველივე ზემოთქმული წარმოაჩენს პრობლემის სიმძაფრეს ყვავილების ექსპორტთან დაკავშირებით. ნიავაშა ტბაა კენიაში, რომლის სანაპიროზეც პრობლემები წარმოიშვა. ერთი მხრივ, ეს არის პესტიციდებით დაბინძურების პრობლემა. წყალს ინტენსიურად იყენებენ ფერმერები. მეორე მხრივ, აქ გაშენებულია ყვავილების პლანტაციები, რომელთა პროდუქციაც საექსპორტოდ გააქვთ. კენიის გარემოს დამცველები, არასამთავრობოები და წყლის სპეციალისტები აქ მოქმედ კერძო კომპანიებს ადანაშაულებენ წყლის უყაირათოდ ხარჯვაში და მის „მოპარვაში” მდინარე ნგიროს ჩამონადენიდან, რომელიც ტბას უერთება და ასაზრდოებს მას. მდინარე ნგირო სიდიდითა და ჩამონადენით მეორეა კენიაში, ის მომთაბარე ტომების მთავარი მასაზრდოებელია, თუმცა დიდია მისი საჭიროება ყვავილების მწარმოებელი ბიზნესისთვისაც. ყვავილები განკუთვნილია გაერთიანებული სამეფოს მაღაზიებისთვის.

ექსპერტები ამტკიცებენ, რომ მოხმარებული წყლის 25% ყვავილების 12 კომპანიის მიერ არის ამოღებული და აუარესებს 100 000 მცირე ფერმერის ყოფას, შეუძლებელს ხდის მათ არსებობას.

ყვავილების კომპანიებს ყვავილების ექსპორტით ქვეყნიდან გააქვთ კენიისთვის დეფიციტური წყალი. ყვავილები 90%-ით წყლისგან შედგება. ამით ერთ-ერთი ყველაზე მშრალი ქვეყნიდან, კენიიდან, ვირტუალური წყალი ერთ-ერთ ყველაზე ტენიან ქვეყანაში გადის. ყვავილების მწარმოებლებსა და ადგილობრივ ფერმერებს შორის უმწვავესი კონფლიქტი წარმოიშვა. წყლის გადასახადს კი წვრილი ფერმერები და მსხვილი ბიზნესის წარმომადგენლები ერთნაირად იხდიან.

წყალთან ერთად მომთაბარეებისთვის მისაწვდომ რესურსებს გამოაკლდა შედარებით ნაყოფიერი მიწაც.

ნეგევის უდაბნოს ტრანსფორმაცია

ისრაელის ნახევარი ნეგევის უდაბნოს უკავია, რომელიც მეჩხერად არის დასახლებული. ის უდაბნოდაა მიჩნეული, რადგან წლის განმავლობაში აქ 200 მმ-ზე ნაკლები ნალექი მოდის. მისი მდინარეების კალაპოტი უმეტესად მშრალია. მიუხედავად ამისა, ეს უდაბნო უამრავ ტურისტს იზიდავს ისტორიული ღირსშესანიშნაობებითა და საინტერესო ლანდშაფტებით. ბოლო ხანს ლანდშაფტები კიდევ უფრო გამრავალფეროვნდა, რადგან დაიწყო მათი ოაზისებად გარდაქმნა. აქ დღეს ახარებენ ვაზს და ისეთ მცენარეებს, რომლებიც ბუნებრივად არც უდაბნოსთვის და არც ნახევარუდაბნოსთვის არ არის ტიპური.

ლანდშაფტების ტრანსფორმაცია მრავალი ფაქტორის ერთობლიობამ განაპირობა, მათ შორის – ნაყოფიერი ნიადაგების გადმოტანამ, წვიმების ხელოვნურად გამოწვევამ, ერთწლიანი მცენარეების მონაცვლეობამ, რათა არ მოხდეს ნიადაგიდან ერთი და იმავე მინერალების გამოლექვა, ასევე – წყლის დაზოგვამ ყველგან, სადაც კი ეს შესაძლებელია. მზის ელექტროსადგურებზე – ისინი კი ისრაელში 300 მზიანი დღის გამო ძალზე გავრცელებულია – ჰელიობატარეების წმენდა ხდება არა წყლით, არამედ მშრალად, რობოტების მეშვეობით (Ketura Sun).

რობოტი ეკოპია მუშაობისას

წვეთოვანი ირიგაცია საშუალებას იძლევა, მცენარეებს ზედმეტი დანაკარგის გარეშე მიეწოდოს წყალი. ასევე პოპულარული ხდება ახალი მიღწევები, ისეთები, როგორიცაა, მაგალითად, „ჭკვიანი” ირიგაცია, რაც მცენარეებს საშუალებას აძლევს თავად გადაწყვიტონ, როდის დალევენ წყალს. უსადენო სენსორები ეწევიან მცენარეთა მონიტორინგს და საჭიროების შემთხვევაში ავტომატურად იწყებენ მათ მორწყვას. წყლის ოდენობა მცენარის სახეობას შეესაბამება. ეს ხელს უშლის წყლის ჭარბ ხარჯვას. წყალზე დაზოგილ თანხებს კი ფერმების გაფართოებაში აბანდებენ, რაც უდაბნოს ეტაპობრივად გარდაქმნის ნაყოფიერ სასოფლო-სამეურნეო ადგილად.

თითოეული ასეთი პატარა მოწყობილობა 1000 აშშ დოლარი ღირს.

უკვე თვალუწვდენელ ტერიტორიაზე მოჰყავთ ვაზი, ატამი, ორქიდეები. ეს ერთგვარი ცოცხალი ლაბორატორიაა, რომელიც მოწმობს, რომ ადამიანის შესაძლებლობებს საზღვარი არ აქვს და რომ სწორი დაგეგმვისა და მენეჯმენტის პირობებში შეუძლებელი არაფერია.

სწორედ თემის საფუძვლიანი შესწავლა იძლევა საშუალებას, დავაფიქროთ მოსწავლეები კაცობრიობის ამ მძაფრ პრობლემებზე. მათ შეუძლიათ, თავადაც არაერთი მაგალითი მოიძიონ სხვადასხვა ქვეყნიდან წყლის მენეჯმენტის შესახებ. უარყოფითი მაგალითები ააშკარავებს წყლისადმი არასერიოზულ დამოკიდებულებას და ნათელყოფს მომავალში პრობლემების გამძაფრებას; იმავდროულად, დადებითი მაგალითები მოწმობს, რომ შესაძლებელია წყალზე ზრუნვა და მომავლის უსაფრთხოების გაზრდა. წყლის მდგრადი მოხმარება, მისდამი გონივრული დამოკიდებულება მომავალ თაობებს საშუალებას მისცემს, წყლის საკმაო რესურსი ჰქონდეთ. წინააღმდეგ შემთხვევაში გაიზრდება წყლით გამოწვეული კონფლიქტების რიცხვი, მრავალი ადამიანი დაიტანჯება წყლით ან მისი დეფიციტით გამოწვეული დაავადებებით.