შაბათი, მაისი 17, 2025
17 მაისი, შაბათი, 2025

საერთაშორისო სასკოლო ინტერნეტპროექტები

0

ინტერნეტის მეშვეობით განხორციელებული საერთაშორისო სასკოლო პროექტები სულ უფრო დიდ ადგილს იკავებს ევროპულ საგანმანათლებლო სივრცეში. მათი მიზანი სხვადასხვა ქვეყნის მოსწავლეთა ერთმანეთთან დაკავშირება და საინტერესო, შემეცნებით ერთობლივ საქმიანობაში ჩაბმაა. ინტერნეტის საერთაშორისო სასკოლო პროექტებში მონაწილეობა ამაღლებს მოსწავლეთა როგორც ენობრივ, საკომუნიკაციო და ინტერკულტურულ უნარ-ჩვევებს, ისე მათ კომპეტენციებს ინფორმაციული საკომუნიკაციო ტექნოლოგიების სფეროში.

 

 

მსგავსი პროექტები უმთავრესად იმით გამოირჩევა, რომ მათი წარმოება ინტერნეტის (ელექტრონული ფოსტით მიმოწერის, ვებგვერდებზე მასალის განთავსების) მეშვეობით ხდება. პროექტი შესაძლებელია მოიცავდეს ისეთ დარგებს, როგორებიცაა სამოქალაქო განათლება, ისტორია და კულტურა, ბუნებისმეტყველება, ეკოლოგია და მრავალი სხვა. ასეთი პროექტები განსაკუთრებით საინტერესოა უცხოური ენების დაუფლების კუთხით, რადგან, ბუნებრივია, საერთაშორისო სასკოლო პროექტების უცხოურ ენაზე ხორციელდება.

 

ხშირად სასკოლო პროექტების იდეა თვითონ სკოლებში იბადება. სკოლები აყალიბებენ პროექტების მიზნებსა და მათი განხორციელებისთვის საჭირო პირობებს და ეძებენ უცხოელ პარტნიორებს, რომლებიც მათ მიერ შემუშავებულ პროექტში მონაწილეობისა და ამა თუ იმ დარგში ინფორმაციისა და გამოცდილების გაზიარებია სურვილს გამოთქვამენ. უცხოელი პარტნიორების ძებნაში სკოლებს პროექტების ვებგვერდები ან საერთაშორისო ვებგაერთიანებები ეხმარება.

არსებობს არაერთი ვებგაერთიანება, რომლებიც პროექტში მონაწილეობის მსურველი სკოლების/კლასების ერთმანეთთან კავშირსა და პროექტის მსვლელობისათვის საჭირო სივრცეებს უზრუნველყოფს ინფორმაციული საკომუნიკაციო ტექნოლოგიების კუთხით. საერთაშორისო დონეზე აღიარებული პროექტებია: e-twining (პროექტის Comenius ფარგლებში), iEarn, European Schools Project, European Collaborative Learning Network (Ecole), The Image of the Other და მრავალი სხვა. ზოგიერთი მათგანი მხოლოდ ევროკავშირის წევრ ქვეყნებს მოიცავს, ხოლო ზოგი – ევროსაბჭოში შემავალი ქვეყნების სკოლებს.

იმის გამო, რომ სკოლები ინტერნეტის მეშვეობით ურთიერთობენ, ასეთი პროექტები ხშირად არც რაიმე სახის დაფინანსებას მოიაზრებს და არც პირისპირ შეხვედრებს გულისხმობს. საერთაშორისო სასკოლო პროექტში შესაძლოა მონაწილეობდეს ორი ან მეტი სკოლა/კლასი, პროექტის მიზნებისა და ამოცანების, აგრეთვე მონაწილე მხარეების სურვილისა და საჭიროებების მიხედვით.

საერთაშორისო სასკოლო პროექტების ფარგლებში პარტნიორ სკოლებს საშუალება ეძლევათ იმუშაონ ყოველი მონაწილე მხარისათვის საინტერესო თემებზე. წარმატებულად მიიჩნევა ისეთი პროექტები, რომლებიც ინფორმაციული საკომუნიკაციო ტექნოლოგიების გამოყენებისა და კარგად დაგეგმილი აქტივობების ბალანსს წარმოადგენს. გარდა ამისა, ძალზე მნიშვნელოვანია, მსგავსი პროექტები წარმატებით ეხმიანებოდეს მონაწილე სკოლების ეროვნულ სასწავლო გეგმებს.

საერთაშორისო სასკოლო პროექტებში მონაწილეობის მისაღებად სულაც არაა აუცილებელი, რომ მონაწილე კლასის/სკოლის მასწავლებელი ინფორმაციულ-საკომუნიკაციო ტექნოლოგიებში დახელოვნებული იყოს. პირიქით, ასეთი პროექტები უმთავრესად მონაწილე მხარეთა ისტ-კომპეტენციების ამაღლებას და საინფორმაციო ტექნოლოგიების მათ ყოველდღიურ სამუშაოში ინტეგრირებას ითვალისწინებს.

პროექტის თემა შესაძლოა იყოს როგორც საგნობრივ, ისე გამჭოლ კომპეტენციებზე ორიენტირებული. ინფორმაციულ-საკომუნიკაციო უნარების ინტეგრაცია მსგავს პროექტში აუცილებელ პირობად და მოცემულობად გვევლინება. ზოგჯერ ასეთი პროექტები სწორედ ისტ-კომპეტენციების ამაღლებასა და საინფორმაციო ტექნოლოგიების ყოველდღიურ სასწავლო პროცესში ინტეგრირებას ემსახურება.

საერთაშორისო სასკოლო ინტერნეტპროექტები ძალზე წარმატებულად მიიჩნევა უცხოური ენების სწავლებისას. სამიზნე ენის მატარებლებთან ან სამიზნე ენის შემსწავლელ უცხოელ პარტნიორებთან პროექტის წარმოება წარმატებულია სხვადასხვა ასპექტით. პირველ შემთხვევაში მოსწავლეებს ენის მატარებლებთან კომუნიკაციის საშუალება ეძლევათ, ხოლო მეორე შემთხვევაში პარტნიორები ცოდნასა და უნარ-ჩვევებს ერთმანეთს უზიარებენ. მთავარი კი ის არის, რომ უცხოელ თანატოლებთან მიმოწერისას მოსწავლეები ეუფლებიან წერითი კომუნიკაციისა და სწავლის სწავლისთვის საჭირო ღირებულ უნარ-ჩვევებს, აგრეთვე – ინტერკულტურულ და სოციოკულტურულ უნარებს.

პროექტების თემატიკა შესაძლოა სხვადასხვანაირი იყოს, დაწყებული ისეთი გლობალური საჭირბოროტო საკითხებიდან, როგორებიცაა ეკოლოგია, გეოგრაფია, ბავშვთა უფლებების დაცვა, ცხოვრების ჯანსაღი წესი მოსწავლეთა შორის. ხშირია პროექტები საბუნებისმეტყველო და ისტორიული, კულტურული და სოციოკულტურული თემატიკის შესახებ – ”ჩემი ქვეყანა”, ”ჩემი ქალაქი”, ”ჩემი სოფელი” და სხვა.

გლობალური თემატიკის ირგვლივ აგებულ საერთაშორისო პროექტში მონაწილეობა შესაბამისი ენის სათანადო დონეზე ფლობას მოითხოვს. რაც შეეხება ინტერკულტურული შინაარსის პროექტებს, – ისეთებს, როგორებიცაა ”ჩემი ქვეყანა”, ”ჩემი ქალაქი” და სხვა, – მათში მონაწილეობა იმ მოსწავლეებსაც შეუძლიათ, რომლებმაც ახლახან დაიწყეს უცხოური ენის შესწავლა. მასალა მხოლოდ განვლილ მარტივ ლექსიკასა და სამეტყველო ფუნქციებს მოიცავს და მარტივი ინფორმაციის გაცვლა-გამოცვლით შემოიფარგლება. დამწყებ ენის შემსწავლელთა შორის წარმოებული პროექტების ფარგლებში უმთავრესად ელექტრონული მიმოწერა და ინტერკულტურული და სოციოკულტურული ინფორმაციის გაზიარება ხდება. ელექტრონული კორესპონდენციის თემები შესაძლოა შემდეგნაირი იყოს: ”გაცნობა”, ”მიმოწერის მეგობარი”, ”ჩემი ოჯახი, ”ჩემი ჰობი”, ”ჩემი სახლი/ ბინა”, ”ჩემი სკოლა”, ”ჩემი ქვეყანა” და სხვა. ასეთი ელექტრონული წერილები შესაბამის თვალსაჩინოებასა და ილუსტრაციებს მოითხოვს. მნიშვნელოვანია, რომ ყოველ წერილს მოსწავლეებმა შესაბამისი თემატიკის შესახებ კითხვებიც დაურთონ, რათა რესპონდენტ/პარტნიორ მოსწავლეს შეეძლოს, საპასუხო წერილში გამოეხმაუროს მონათხრობს და თავის თავზე, თავის სკოლაზე, ქალაქზე და ა.შ. მოუთხროს თანატოლს.

უცხოური ენის მასწავლებლის როლი ელექტრონული წერილის წერისას მნიშვნელოვანია შემდეგი კუთხით: მან მოსწავლეებს უნდა ასწავლოს სამიზნე ენაში კორესპონდენციისთვის მისაღები კლიშეების მართებულად გამოყენება, მისალმების, დამშვიდობებისა თუ მიმართვის ფორმულები იქნება ეს, კორესპონდენციის ტიპის (ოფიციალური წერილი, მეგობრული წერილი) შესაბამისი თხრობის ფორმები, რეგისტრი – თავაზიანი/მეგობრული, დათარიღება თუ სხვა. გარდა ამისა, მასწავლებელმა მოსწავლეებთან სტილისტიკური და ენობრივი შეცდომების აღმოსაჩენად და აღმოსაფხვრელადაც უნდა იმუშაოს, რაც აამაღლებს მოსწავლეთა არა მარტო წერით-საკომუნიკაციო, არამედ ზოგად ენობრივ უნარ-ჩვევებსა და ცოდნის დონეს.

რაც შეეხება უცხოური ენების შემსწავლელ საქართველოს სკოლების მოსწავლეებს, უცხოური ენების განახლებულ სასწავლო გეგმაში მნიშვნელოვანი ადგილი ეთმობა ენის პრაქტიკული გამოყენების (მედიაციის) მიმართულებას, რომელიც ამა თუ იმ პროექტის უცხოურ ენაზე წარმოებას გულისხმობს. გარდა ამისა, ახალ სასწავლო გეგმაში ინფორმაციული საკომუნიკაციო ტექნოლოგიების გამოყენება სწავლის სწავლის მიმართულების მნიშვნელოვან ასპექტად გვევლინება. უდავოა, რომ სასწავლო გეგმის ორივე ზემოხსენებული მიმართულება წარმატებით პოვებს განვითარებას მსგავს პროექტებში მოსწავლეთა მონაწილეობისას.

საერთაშორისო ინტერნეტპროექტში მონაწილეობას მოსწავლეთათვის კიდევ ერთი მნიშვნელოვანი სარგებლობა მოაქვს, რაც, თავის მხრივ, ეროვნული სასწავლო გეგმის უმნიშვნელოვანესი მიმართულების – სწავლის სწავლის უნარის განვითარებას უწყობს ხელს. კერძოდ, პროექტთან დაკავშირებულ საქმიანობაში შესაძლებელია მონაწილე კლასის უკლებლივ ყველა მოსწავლის ჩაბმა, განურჩევლად მათი კომპეტენციების დონისა და აკადემიური მოსწრებისა. როგორც ყველა ჯგუფური სამუშაო, პროექტში მონაწილეობაც ხომ გასხვავებული იდეებისა და უნარების ერთობლიობას, აგრეთვე – გუნდურ სულისკვეთებას მოითხოვს: ზოგიერთი მოსწავლე შესაძლოა მუშაობდეს ტექსტობრივ მასალაზე, ზოგი – საჭირო ინფორმაციის მოპოვებასა და დამუშავებაზე, ზოგი – თვალსაჩინოებაზე, ზოგი კი ისტ-საქმიანობას თაოსნობდეს. ყოველივე ეს უფრო სახალისოს ხდის და მოტივაციას მატებს სასწავლო პროცესს.

ზემოხსენებულ პროექტებში მონაწილეობისას ევროსაბჭოსა და ევროკავშირის არაერთი ქვეყნის სკოლა, კლასი თუ ცალკეული მოსწავლე წარმატებას აღწევს. ვიმედოვნებთ, ამ ასპარეზზე სულ მალე საქართველოს სკოლებიც დაიმკვიდრებენ ადგილს.

ნელსონ მანდელა: „როლიჰლაჰლა“ – ის, ვინც თავის თავზე იღებს დარტყმებს

0
18 ივლისს სამხრეთ აფრიკის რესპუბლიკაში აპარტეიდის რეჟიმის წინააღმდეგ მებრძოლი გმირისა და პირველი შავკანიანი პრეზიდენტის, ნელსონ მანდელას დაბადების დღე აღნიშნეს. ამ დღეს 12 მილიონამდე მოსწავლემ უმღერა მას სადღეობო ჰიმნი: “დაბადების დღეს გილოცავთ, ნელსონ მანდელა”, ხოლო რესპუბლიკის მინისტრებმა სხვადასხვა საქველმოქმედო აქცია გამართეს. თვითონ იუბილარმა მოკრძალებით აღნიშნა ეს დღე ოჯახის წევრებთან ერთად. 

სამხრეთ აფრიკის ყოფილმა პრეზიდენტმა ცხოვრების 67 წელი აპარტეიდის წინააღმდეგ ბრძოლასა და თანამემამულეთა უფლებების დაცვას შეალია. ამის გასახსენებლად მანდელას ფონდმა ყოველ სამხრეთაფრიკელს მოუწოდა, მონაწილეობა მიეღო აქციაში “67 წუთი”: ეს დრო კეთილი საქმეების კეთებაში დაეხარჯა, ადამიანებს დახმარებოდა და მათთვის იმედი მიეცა. აქციაში ხელისუფლების წარმომადგენლებიც ჩაერთვნენ: ესტუმრნენ მოხუცთა და ობოლთა თავშესაფრებს, მონაწილეობა მიიღეს ღარიბებისთვის საკვების განაწილებაში და ა.შ. ამავე დღეს ქვეყანაში მანდელასადმი მიძღვნილი უამრავი გამოფენა გაიხსნა.

“ყველაზე დიდი საჩუქარი, რაც კი ჩვენს ხალხს შეუძლია, ნელსონ მანდელას მიუძღვნას, ეს მისი კეთილშობილებისა და დიდსულოვნების გაზიარებაა,” – განაცხადა აპარტეიდთან ბრძოლის აქტივისტმა, მშვიდობის დარგში ნობელის პრემიის ლაურეატმა, არქიეპისკოპოსმა დესმონდ ტუტუმ. 

მას შემდეგ, რაც სახელმწიფო საქმიანობიდან გადადგა, მანდელა მშობლიურ სოფელში დასახლდა და ბოლო ორი წელი, ნაკლებად ჩნდებოდა საჯაროდ, თუმცა კი მუდმივად თვალს ადევნებდა ქვეყანაში მიმდინარე მოვლენებს. შეგახსენებთ, რომ 2009 წლის 11 ნოემბერს გაეროს გენერალურმა ასამბლეამ მიიღო რეზოლუცია, 18 ივლისი ნელსონ მანდელას საერთაშორისო დღედ გამოცხადებულიყო. ეს იმას ნიშნავს, რომ კაცობრიობა აღიარებს ნელსონ მანდელას ცხოვრებისეულ ფასეულობებს და მის მნიშვნელოვან წვლილს კონფლიქტთა დარეგულირებასა და რასობრივი ურთიერთობების მოგვარებაში, ადამიანთა უფლებების დაცვაში, გენდერული თანასწორობის უზრუნველყოფაში, ბავშვთა და სამყაროს სხვა დაუცველი მოსახლეობის უფლებებისათვის, ასევე ღატაკი და ნაკლებად განვითარებული სოციალური ჯგუფების ცხოვრების გაუმჯობესებისათვის ბრძოლაში. 

სამყაროს ახსოვს ნელსონ მანდელა – აფრიკის ნაციონალური კონგრესის (ანკ) მეთაური, აპარტეიდის წინააღმდეგ მებრძოლი, რომელიც 27-წლიანმა პატიმრობამაც ვერ გატეხა. 1990 წელს 73 წლის მანდელას გათავისუფლება წლის უმნიშვნელოვანესი, ყველაზე ამაღელვებელი მოვლენა გახდა. ვესტერის ციხიდან მის გამოსვლას მთელი მსოფლიო ადევნებდა თვალს პირდაპირ ეთერში. ყველამ დაინახა, რომ ხანგრძლივმა პატიმრობამ მხოლოდ მის სხეულს დაატყო კვალი, ხალხის კეთილდღეობისთვის მებრძოლის სულისკვეთებას კი ვერაფერი დააკლო. მანდელას გულმხურვალე შეხვედრა მოუწყვეს: უამრავი ტელეკამერა, ფოტოაპარატი, ჟურნალისტი ელოდა მის გამოჩენას. რაც მთავარია, ყოფილ პატიმარს უამრავი კეთილი სურვილი და დიდი იმედი შეაგებეს. მანდელა გაოცებასა და სიხარულს ვერ მალავდა: “გუშინ ტერორისტს მეძახდნენ, ციხიდან გამოსული კი ბევრმა ჩამიკრა გულში, მათ შორის ჩემმა ყოფილმა მტრებმაც”. 

მანდელა ციხიდან გამოსვლისთანავე ანკ-ის მეთაური გახდა და მონდომებით შეუდგა თავისი მიზნების განხორციელებას. შემოიარა მთელი სამხრეთ აფრიკის რესპუბლიკა და ხალხს თანასწორუფლებიანობისკენ მოუწოდა. ექვს თვეში მან ოფიციალურად განაცხადა ანკ-ის შეიარაღებული ბრძოლის დასრულების შესახებ. ბრძოლის არაძალადობრივი მეთოდებისთვის უპირატესობის მინიჭებამ მანდელას ყველაზე გულმხურვალე მხარდამჭერები ჩამოაშორა. ეს ცვლილება მრავალი შიდა დაპირისპირების მიზეზიც გახდა. ზოგიერთისთვის იგი მხოლოდ პატივსაცემი ჯენტლმენი იყო, რომელსაც კეთილშობილური, მაგრამ უტოპიური, განუხოციელებელი იდეები ჰქონდა.

მანდელამ აქტიური თანამშრომლობა დაიწყო მოქმედ პრეზიდენტ დე კლარკთან. „თუ მშვიდობა გინდა, შენს მტერთან ერთად უნდა იმუშაო, მაშინ ის შენი პარტნიორი ხდება,” _ განაცხადა მან. მართალია, მათი ურთიერთობა სავსე იყო კონფლიქტებითა და დაპირისპირებებით, მაგრამ მაინც მოხერხდა მნიშვნელოვანი შედეგების მიღწევა. მათ შორისაა მანდელასა და დე კლარკის „ურთიერთგაგების ჩანაწერი”. 1993 წელს მანდელა და დე კლარკი მშვიდობის დარგში ნობელის პრემიით დააჯილდოვეს. 

მთავარ მიზანს – თავისუფალი და სამართლიანი არჩევნების ჩატარებას – ნელსონ მანდელამ 1994 წლის 27 აპრილს მიაღწია. იმ დღეს სამხრეთ აფრიკის რესპუბლიკა დიდმა მღელვარებამ მოიცვა. შავკანიან მოქალაქეებს პირველად მიეცათ არჩევნებში მონაწილეობის უფლება საკუთარ ქვეყანაში. მანდელას ლიდერობით ანკ-მა ხმების 62,6% მოაგროვა და ნელსონ მანდელა სამხრეთ აფრიკის რესპუბლიკის მოქალაქეთა უმრავლესობის მიერ არჩეული პირველი პრეზიდენტი გახდა. ბევრისთვის გასაკვირად, მან კაბინეტში ეროვნული პარტიის (თეთრკანიანების) და მოწინააღმდეგე შავკანიანთა პარტიის წევრებიც დანიშნა. მანდელამ პრეზიდენტობის პერიოდში პოლიტიკური მოწინააღმდეგეების პატივისცემა მოიპოვა. დაიწყო აპარტეიდული კანონების გაუქმება. ამავე დროს პრეზიდენტი აფრთხილებდა მოსახლეობას, დიდი ცვლილებები ერთ ღამეში არ ხდება, ხვალვე „მერსედესები” არ გეყოლებათ და არც საკუთარ აუზებში იცურავებთ უდარდელადო.  

მანდელას მთავრობის პრიორიტეტებს ჯანმრთელობა, განათლება და ეკონომიკური სტაბილურობა წარმოადგენდა. ამასთანავე ის მუდმივად მოუწოდებდა თავის თანამემამულე შავკანიან უმრავლესობას და თეთრკანიან აფრიკელებს სიყვარულისა და ურთიერთგაგებისაკენ. „არავინ იბადება სხვა ფერის კანის, სხვა წარმოშობისა და სხვა რელიგიის მქონე ადამიანებისადმი თანდაყოლილი სიძულვილის გრძნობით. ამ სიძულვილს ადამიანები სწავლობენ და რადგან ამ სიძულვილის სწავლა შეიძლება, მაშინ სიყვარულის სწავლაც შესაძლებელი უნდა იყოს,” _ ამბობდა იგი. მანდელას მიერ გაღებული ძალისხმევის კარგი მაგალითია შავკანიანებისთვის ერთ დროს საძულველი თეთრკანიანი რაგბისტების გუნდის გულშემატკივრობა 1995 წლის მსოფლიო თასზე. სიყვარულისა და თანასწორობის ნიშნად, მანდელამ „სფინგბოქსების” მაისური ჩაიცვა და ისე გადასცა გუნდის კაპიტანს ჯილდო.

ნელსონ მანდელა პრეზიდენტობის ვადის გასვლის შემდეგაც აქტიურად არის ჩართული სამხრეთ აფრიკის საზოგადოებრივ ცხოვრებაში. მას დღესაც „მადიბას” – ოჯახის უფროსს ეძახიან. ის და მის მიერ დაარსებული საქველმოქმედო ორგანიზაცია „46664″ შიდსის წინააღმდეგ იბრძვიან. მისი ვაჟი შიდსით გარდაიცვალა. მას ესმის ამ ვირუსით დაავადებულებისა და მათი ახლობლების ტრაგედია. 2007 წელს მანდელამ თანამოაზრეებთან, დესმონ ტუტუსა და გ. მაჩელთან ერთად იოჰანესბურგში მსოფლიოს ლიდერთა ჯგუფი „უფროსები” ჩამოაყალიბა, რომლის მიზანიც ლიდერთა მიერ ცოდნისა და გამოცდილების ურთიერთგაზიარებაა მსოფლიო მნიშვნელობის მქონე საჭირბოროტო საკითხების მოგვარების მიზნით. ამ ჯგუფის წევრთა არასრული სია ასე გამოყურება: კოფი ანანი, ჯიმი კარტერი, მერი რობინსონი, მუჰამაუ იუნუსი… 

დაბადებისას მას „როლიჰლაჰლა” დაარქვეს, რაც ნიშნავს: „ის, ვინც თავის თავზე იღებს დარტყმებს”. სკოლის მასწავლებელმა მას ნელსონი შეარქვა, რადგან აფრიკული სახელის წარმოთქმა უჭირდა. იგი ახალგაზრდობიდანვე ჩაება პოლიტიკურ მოძრაობებში. 22 წლის იყო მანდელა, როცა კოლეჯიდან გარიცხეს სტუდენტური გაფიცვის ორგანიზების გამო. მალე ის იოჰანესბურგში გადავიდა და ოქროს მაღაროში დაიწყო მუშაობა. ამავე დროს უნივერსიტეტში იურიდიული ფაკულტეტიც დაამთავრა. იოჰანესბურგშივე გაიცნო მან სულიერი მოძღვარი ვოლტერ სისულუ და მომავალი თანამებრძოლი ოლივერ ტამბო.

 

მალე მანდელამ ოლივერ ტამბოსთან ერთად იოჰანესბურგში პირველი საადვოკატო ფირმა გახსნა, რომელიც შავკანიანებს ემსახურებოდა. თავისი საქმიანობის გამო ის ყოველდღე აწყდებოდა რასიზმის დამამცირებელ გამოვლინებებს. 1944 წელს ნელსონი აფრიკის ნაციონალურ კონგრესს შეუერთდა. ანკ-ი იმ დროისათვის სამხრეთ აფრიკაში შავკანიანთა სოციალური და პოლიტიკური უფლებებისათვის მებრძოლი ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი ორგანიზაცია იყო. მანდელა და ანკ-ის ახალგაზრდული ლიგის წევრები თავიდან განდის მშვიდობიანი წინააღმდეგობის იდეით იყვნენ შთაგონებულნი და ბრძოლის პაციფისტურ მეთოდებს უჭერდნენ მხარს. 

პრაგმატულობით, სხვისი მოსმენისა და მოთმინების უნარის წყალობით მანდელამ მალევე შეძლო თანაგუნდელების მოხიბლვა. 1951 წელს ის ანკ-ის ახალგაზრდული ლიგის პრეზიდენტი გახდა. პასუხისმგებლობის ზრდასთან ერთად შეიცვალა მისი პაციფისტური შეხედულებებიც, იგი ყველაზე რადიკალურ ფრთას – წინააღმდეგობის ჯგუფს ჩაუდგა სათავეში. ამის მიზეზი სამხრეთ აფრიკაში შავკანიანთა მდგომარეობის მკვეთრი გაუარესება იყო. 1948 წლიდან კოალიციურმა მთავრობამ, დანიელ მალანის ხელმძღვანელობით, მწვავე რასისტული და დისკრიმინაციული პოლიტიკის განხორციელებას მიჰყო ხელი. აიკრძალა სხვადასხვა რასის ადამიანთა შორის ქორწინება, დადგინდა მკაცრი გეოგრაფიული ზონები სხვადასხვა რასის წარმომადგენელთათვის, შავკანიანთა გადადგილების შეზღუდვის მიზნით მკაცრად გაიმიჯნა შავკანიანთა და თეთრკანიანთა საავადმყოფოები, სკოლები, პარკები, ავტობუსები და სხვ. 

მანდელას თაოსნობით ანკ-ის ახალგაზრდული ლიგა აქტიურად მოუწოდებდა შავკანიანებს სამოქალაქო წინააღმდეგობისაკენ. მათ აპარტეიდის კანონის საწინააღმდეგოდ 600-მდე დემონსტრაცია და გაფიცვა მოაწყვეს. მთავრობამ ანკ-ი კანონგარეშედ გამოაცხადა და მანდელას, როგორც მისი ახალგაზრდული ლიგის პრეზიდენტს და წინააღმდეგობის ჯგუფის ხელმძღვანელს, 9 თვით პატიმრობა მიუსაჯა. მოგვიანებით, 1956 წელს, მას ღალატის ბრალდებაც წაუყენეს. ანკ-ის წევრებისა და საერთოდ, სამხრეთ აფრიკის შავკანიანი მოსახლეობის სახალხო მოძრაობისათვის გადამწყვეტი აღმოჩნდა შარფევილის მშვიდობიანი დემონსტრაციის სასტიკი დარბევა 1960 წელს. ამ სისხლიან დარბევას 60-მდე შეუიარაღებელი შავკანიანის სიცოცხლე ემსხვერპლა. მთავრობამ საგანგებო მდგომარეობა გამოაცხადა და ამავე დროს ანკ-ისა და პანაფრიკული კონგრესის ყოველგვარი მოქმედება აკრძალა. მანდელასა და მის თანამებრძოლებს ადამიანთა უფლებების დეკლარაციის სწამდათ. მათ სწამდათ, რომ ხელისუფლების ძალაუფლების საფუძველი ხალხის ნება უნდა ყოფილიყო. ხანგრძლივი ფიქრის შემდეგ ანკ-მა დაასკვნა, რომ იმ დროს ბრძოლის შეწყვეტა აფრიკის სამუდამო დამუნჯების ტოლფასი იქნებოდა. 

მანდელას აზრით, აპარტეიდული ხელისუფლების დასამარცხებლად საჭირო იყო ძალისმიერი მეთოდების გამოყენება. 1961 წელს ეთიოპიაში პანაფრიკულ კონფერენციაზე მან განაცხადა: „როცა ჩვენს ქვეყანაში უმცირესობის მთავრობა მხოლოდ ძალის გამოყენებით ახერხებს ხელისუფლების შენარჩუნებას უმრავლესობის წინააღმდეგ, თავისუფლად შეგვიძლია ვთქვათ, რომ მშვიდობა ჩვენს ქვეყანაში აღარ სუფევს”. იმავე წელს ჩამოყალიბდა იატაკქვეშა შეიარაღებული მოძრაობა „ერის მახვილი”, რომლის საპატიო მდივნადაც ნელსონ მანდელა დაინიშნა. მიუხედავად დიდი რისკისა, ორგანიზაციისათვის საჭირო ფინანსების მოსაძიებლად ის აფრიკის სხვადასხვა რეგიონში მოგზაურობდა. დაბრუნებისას მანდელა ქვეყნის უკანონოდ დატოვებისა და არაკანონიერი დემონსტრაციების მოწყობისათვის დაპატიმრეს. მას 5-წლიანი პატიმრობა მიუსაჯეს. სასამართლო პროცესზე მან კიდევ ერთხელ გამოთქვა თავისი შეხედულება: „მე რასისტი არ ვარ და არანაირი სახის რასიზმს არ ვუჭერ მხარს. ჩემთვის თეთრკანიანების რასიზმიც ბარბაროსობაა და შავკანიანებისაც”. 

1964 წელს პრეტორიის უზენაესმა სასამართლომ მანდელას ქვეყნის ღალატში დასდო ბრალი. თავის სიტყვაში ნელსონმა მკაფიოდ ჩამოაყალიბა საკუთარი მრწამსი და შეხედულებები; ხაზგასმით აღნიშნა, რომ თავის დროზე ანკ-ს სწამდა მშვიდობიანი წინააღმდეგობის ძალისა, რომ მისი პოლიტიკა და მოქმედება შარპელვილის სისხლისღვრამდე მხოლოდ და მხოლოდ მშვიდობიანი იყო. მან უარყო ღალატის ბრალდება და ამავდროულად აღიარა, რომ “ერის მახვილის” მიერ ორგანიზებული შეიარაღებული თავდასხმები ერთადერთი გზა იყო აპარტეიდის დასამარცხებლად, რადგან მთავრობის მოქმედებებმა სხვა არჩევანი არ დაუტოვეს. 

ნელსონ მანდელას სასამართლომ მუდმივი პატიმრობა მიუსაჯა. მისი ბოლო, 27-წლიანი პატიმრობა კეიპტაუნიდან 11 კილომეტრით დაშორებულ რობენის კუნძულზე დაიწყო. ამ კუნძულზე სეგრეგირებული ზონები არსებობდა თეთრკანიანი და შავკანიანი პატიმრებისათვის. აქვე იყო განსაკუთრებული სიმკაცრით გამორჩეული ზონა პოლიტპატიმრებისათვის. ავტობიოგრაფიულ წიგნში „გრძელი გზა თავისუფლებამდე” მანდელა იხსენებდა, რომ მას მხოლოდ ექვს თვეში ერთხელ ჰქონდა უფლება, ერთი მნახველი და ერთი წერილი მიეღო. ეს უკანასკნელი ხშირად დიდი დაგვიანებით მოსდიოდა და ისე იყო დაზიანებული, რომ მისი წაკითხვა შეუძლებელი ხდებოდა. ქვეყანაში აიკრძალა მანდელაზე საუბარი – ამ გზით მთავრობას სურდა, საზოგადოებას დავიწყებოდა ის და მასთან ასოცირებული ბრძოლა ადამიანის უფლებებისათვის. 

მანდელა განსაცვიფრებელი მოთმინებით იტანდა მძიმე პატიმრობას. მას არც იმედი დაუკარგავს და არც ცხოვრების ხალისი. ამის დასტურია ის ფაქტი, რომ მან ლონდონის უნივერსიტეტში დისტანციური სწავლება გაიარა და იურისპრუდენციის ბაკალავრის ხარისხი მიიღო. ხანგრძლივმა პატიმრობამ კვალი მის ჯანმრთელობას დაამჩნია. შავკანიან აქტივისტებზე მანდელას „არასასურველი გავლენის” შესამცირებლად მთავრობამ ის და ანკ-ის სხვა ლიდერები პოლსმურის ციხეში გადაიყვანა. პატიმრობისას მას არაერთხელ შესთავაზეს გარიგება – საკუთარი თავისუფლების სანაცვლოდ ბანტუსტანის პოლიტიკის მართებულობა ეღიარებინა და ანკ-ის ბრძოლის მეთოდები დაეგმო. მანდელამ ყველა შემოთავაზება უარყო: „არ მესმის, რა თავისუფლებას მთავაზობენ, როცა ხალხის ორგანიზაცია ჯერ კიდევ აკრძალულია. პატიმრებს არ შეუძლიათ მოლაპარაკება და არც გარიგება. ეს მხოლოდ და მხოლოდ თავისუფალ ადამიანებს შეუძლიათ”.  

ნობელის პრემიის გარდა, ნელსონ მანდელას 20-ზე მეტი საერთაშორისო ჯილდო ქონდა მიღებული მსოფლიოს სხვადასხვა ქვეყანაში, მათ შორის სამხრეთ აფრიკის რესპუბლიკის პირველი ხარისხის ორდენი, მეგობრობის ორდენი რუსეთისგან, პლაი ხირონის ორდენი კუბისგან, ხალხთა მეგობრობის ვარსკვლავი გერმანიის დემოკრატიული რესპუბლიკისგან, დამსახურების ორდენი დიდი ბრიტანეთისგან, აშშ-ს კონგრესის ოქროს მედალი და პრეზიდენტის თავისუფლების მედალი, უკრაინის კნიაზ იაროსლავ ბრძენის პირველი ხარისხის ორდენი, ბხარატ რატნას ორდენი ინდოეთისგან, აცტეკური არწივის ორდენი მექსიკისგან და სხვ. 

ნელსონ მანდელას პატივსაცემად ინგლისურმა ჯგუფმა “The Specials”  ჩაწერა სიმღერა “ნელსონ მანდელა”. მისი სახელი ეწოდა უგანდის საქალაქო ოლქს, აქვე გაიხსნა მისი სახელობის ეროვნული სტადიონი. კეიპტაუნში მანდელას სახელი მიენიჭა ქუჩას, ლონდონის ცენტრში კი მისი მონუმენტი აღმართეს. 1988 წელს საბჭოთა კავშირში მანდელასადმი მიძღვნილი საფოსტო მარკა გამოუშვეს. 2009 წელს კი გამოვიდა დოკუმენტური დრამა “დაუმორჩილებელი”, რომელიც ამ დიდი საზოგადო მოღვაწის ცხოვრების შესახებ მოგვითხრობს. მიმდინარე წელს კომპანია Google-მა ნელსონ მანდელას ციფრული არქივი შექმნა. 

იგი 5 დეკემბერს სამ­ხ­რეთ აფ­რი­კის რეს­პუბ­ლი­კა­ში 96 წლის ასაკ­ში გარ­და­იც­ვა­ლა.

საფრანგეთის რევოლუციის მნიშვნელოვანი პერიოდი – „დიდი ტერორი“

0

რჩევა მოსწავლეს:

* წერილობით გამოხატე შენი მოსაზრება. დაწერე
შესავალი, რომელშიც გააკეთებ მოკლე ისტორიულ მიმოხილვას, მაგრამ ისტორიამ არ
გაგიტაცოს, ყოველთვის გახსოვდეს, რა თემას წერ და რატომ. მოიყვანე (მინიმუმ) ორი
ურთიერთსაპირისპირო არგუმენტი. დასკვნა რადიკალური ნუ იქნება, ეცადე, დაიცვა
ბალანსი. კრიტიკული ხედვა, სასურველია, დასკვნაშიც გამოამჟღავნო. პარალელები თემაში
არაჩვეულებრივია, მაგრამ მათი მეშვეობით მხოლოდ მთავარი სათქმელი უნდა გამოთქვა, ამიტომ
ახსენი, რატომ გინდა ამ ანალოგიის გამოყენება, რის მანიშნებელია ეს? დასკვნაში
ახალ ფაქტებს ნუ მოიყვან.

ვრცლად

თავგატეხილასთან, გამოქვაბულში

0
თქვენი არ ვიცი, მაგრამ რატომღაც მგონია, რომ ყველაზე მძაფრი ამბები ბავშვობაში ხდება, თავგადასავლებიც უფრო ბუნებრივი, შეუნიღბავი და ადამიანურია. ოღონდ ეგაა, დამახსოვრება უნდა შეძლო.

ერთი ასეთი ამბავი დიდი ხნის წინ, გასულ საუკუნეში მომხდარა სიღნაღში. ხმა გავარდა, ბიჭები დაიკარგნენო. პატარა ქალაქი იყო და ყველამ შეიტყო, ყველა გამოვიდა დაკარგულების საძებრად. ბიჭებიც პატარები იყვნენ, იმ ასაკში, როცა ადვილად შეიძლება მოიხიბლო წაკითხულ-გაგონილი ზღაპრული თავგადასავლებით, ამან წაგაქეზოს და შენც სცადო მსგავსი რამ – ერთფეროვანი გარემოსგან თავის დასაღწევად. 

შემდეგ ეს ამბავი რომანის ფურცლებზეც შეიძლება მოხვდეს, ისეთი რომანისა, რომლის მსგავსიც იშვიათად იწერება.

მოდით, ერთად გავიხსენოთ –

როგორ ხვდებიან ფარნაოზი და ინო დარიაჩანგის ბაღში ერთმანეთს, როგორ აუყვებიან ხრიოკ, ბუჩქნარებით მოფენილ ფერდობს, მღვიმეს გადააწყდებიან და ჩქარი სიარულისგან დაღლილები და გაოფლილები, დასვენებას გადაწყვეტენ.

მერე მღვიმე დააინტერესებთ, შეიხედავენ და იქიდან რომელიღაც ფრინველი გამოიჭრება გარეთ ფართხაფურთხით. „მღვიმის სული გამოფრინდაო” – სრული სერიოზულობით იტყვის ფარნაოზი.

ორივეს მოეწონებათ მღვიმე, შეთანხმდებიან, რომ აქ სიამოვნებით იცხოვრებენ და შეუდგებიან იქაურობის დასუფთავებას. ქვა-ღორღს გამოზიდავენ, იატაკს მოასწორებენ, გამოგვიან და მერე გარეთ, ხველებ-ხველებით გამოცვენილები დიდხანს უცქერენ, როგორ გამოდის მღვიმიდან წითელი მტვერი და თავის ბუნაგს მომხვდურებს უთმობს.

ესეც მათი პირველი განზრახვისა და სითამამის თავშესაფარი. ოღონდ რაც გაქცევამდე არ არსებობდა – შიმშილი, წყურვილი და ხიფათები – გაქცევის შემდეგ, გამოქვაბულში ერთიანად წამოყოფს თავს: სადღაც ტურები ახარხარდებიან, განგებ დაგორებული თუ თავისით მომწყდარი ქვა დიდხანს მოხტუნავს ფერდობზე, სანამ ხევში ჩაინთქმება. 

ერთი სიტყვით, ღამეა, ჩამობნელდა, ჩამოცხა, დუმილი გაურკვეველი, საიდუმლო ხმებით გაივსო, ცაზე ვარსკვლავები აჩახჩახდნენ. ინო და ფარნაოზი ტყუპებივით მიხუტებიან ერთმანეთს. „აი, ის ვარსკვლავი შენთვის მიჩუქნია!” – ამბობს ფარნაოზი და ინო თვალს ვეღარ აშორებს დიდ, ლურჯ ვარსკვლავს. იქამდე უყურებს, სანამ თვალები არ აებლანდება, მერე გაიღიმებს და საჩუქარს გულში ჩაიკრავს. გული უცნაურად დაუმძიმდება. ინოს უკვირს, რას იფიქრებდა, თუ ეს ციმციმა ნაპერწკალი ასე მძიმე იქნებოდა, სუნთქვას შეუკრავდა და წვეტიანი ქიმებით გულის კედლებს ჩაუკაწრავდა.

…ერთი კვირის მერე აზმუვლებული ნახირი ჩამოივლის სოფელში. ქვაფენილზე ჩლიქების ფხაჭუნისა და ზანზალაკების ყურისწამღები ხმა რომ მიწყნარდება, ნახირის მწყემსები იტყვიან, გამოქვაბულში ბავშვებს მოვკარით თვალიო. მერე ის მოხდება, რომ ვანელები შიმშილისგან დაოსებულ, გამოქვაბულის კუთხეში მიყრილ ინოს და ფარნაოზს მოულოდნელად დაადგებიან თავზე, დაიჭერენ და ყველას დასანახად ჩამოატარებენ ქალაქში.

 

ეს ეპიზოდი ოთარ ჭილაძის რომანიდან „გზაზე ერთი კაცი მიდიოდა” ბევრს გვახსოვს, მაგრამ სულ რამდენიმე ადამიანმა იცოდა, რომ მსგავსი ამბავი გასულ საუკუნეში მართლა მოხდა სიღნაღში (მშობლიური სიღნაღი მოგვიანებით ოთარ ჭილაძის კიდევ ორ რომანში დაიდებს ბინას – „ყოველმან ჩემმან მპოვნელმან” და „მარტის მამალი”). 

თამაზ ჭილაძე თავის წიგნში – „ოთართან ერთად” მოგვითხრობს:

„ერთ დღეს სიღნაღში ხმა გავარდა, ბიჭები დაიკარგნენო – ანუ ოთარი და მის მიერ ფანტასტიკური სათავგადასავლო ამბებით მონუსხული ერთ-ერთი მისი კლასელი, რომლის სახელიც, სამწუხაროდ, არ მახსოვს… მთელი ქალაქი ეძებდა დაკარგულ ბიჭებს, ისინი „თავგატეხილას” ქვევით (განთქმული წყაროა სიღნაღში), კლდეში გამოჭრილ გამოქვაბულში იყვნენ შეყუჟულები. ეტყობა შესცივნოდათ და ცეცხლი დაენთოთ. ვიღაც მგზავრს კვამლი შეენიშნა…

ამ ცეცხლს დიდი ხნის მერე ფარნაოზი დაანთებს ოთარის პირველ რომანში…”

ეს ჩანაწერი, გარდა იმისა, რომ ერთ საინტერესო ფრაგმენტს გვაცნობს ოთარ ჭილაძის ბავშვობიდან, მის ლიტერატურულ ვერსიაზეც გვაძლევს ინფორმაციას. მაგრამ ყველაზე მთავარი მაინც ის „ცეცხლის დანთებაა”, რომელიც იქამდეა ერთი კაცის ბიოგრაფიის ნაწილი, სანამ დიდი მწერლის ხელში მოხვედრილი, მის წარმოსახვაში ამოვლებული მარადიულ სიცოცხლეს არ შეიძენს. 

გია ნიჟარაძე – რაგბი ქართული სპორტია

0
არსებობს გადმოცემა, რომ რაგბი 1823 წლის 7 აპრილს დაიბადა. ამ დღეს ინგლისის ქალაქ რაგბიში (ინგ. Rugby;  აქედან მომდინარეობს თამაშის სახელწოდებაც) 16 წლის მოსწავლემ უილიამ უებ ელისმა ფეხბურთის თამაშის დროს ხელი დასტაცა ბურთს და მეტოქის კარისაკენ გაიქცა. დღეს ეს ვერსია, მართალია, ოფიციალურად უარყოფილია, მაგრამ რაგბიში მთავარ ჯილდოს, მსოფლიოს თასს, მაინც ელისის სახელი ჰქვია. სინამდვილეში იმხანად ფეხბურთის თამაში ფეხითაც შეიძლებოდა და ხელითაც. 1845 წელს რაგბის სკოლის მოსწავლეებმა დაწერეს წესები, რომლებმაც სათავე დაუდო ახალ თამაშს – Rugby-football-ს. 1863 წლამდე, სანამ ინგლისში ფეხბურთის ასოციაცია ჩამოყალიბდებოდა, გუნდები თამაშის წინ თანხმდებოდნენ, რომელი წესებით ეთამაშათ. განსხვავება ის იყო, რომ რაგბიში ბურთის ხელში დაჭერა და გაქცევა შეიძლებოდა, ფეხბურთში კი – მხოლოდ დაჭერა. 1869 წელს ფეხბურთში საბოლოოდ აიკრძალა ხელით თამაში, 1871 წელს კი თამაშის ამ წესის მიმდევრებმა დააარსეს ინგლისის რაგბის კავშირი, რომელმაც 21 კლუბი გააერთიანა. იმავე წელს გამოიცა თამაშის პირველი ოფიციალური წესები და გაიმართა პირველი საერთაშორისო მატჩიც ინგლისსა და შოტლანდიას შორის.

როგორც მორაგბეები ამბობენ, ქართველებმა რაგბი პირველად მეცხრამეტე საუკუნის ბოლოს ითამაშეს; ოფიციალური წყაროების მიხედვით, რაგბის რამდენიმე საჩვენებელი მატჩი ჩვენთან 1919, 1940 და 1948 წლებში გაიმართა, პირველი ქართული კლუბი კი 1959 წლის 15 ოქტომბერს დააფუძნა პოლიტექნიკურ ინსტიტუტში ფრანგმა იმიგრანტმა ჟაკ ასპეკიანმა. 1961 წლის დეკემბერში გივი მრელაშვილის თაოსნობით შეიქმნა პირველი ოფიციალური ორგანო – თბილისის რაგბის საქალაქო სექცია, რომელიც  1964 წელს თბილისის რაგბის ფედერაციად გადაკეთდა. პირველი შეჯიბრება, თბილისის პირველობა, ოთხი გუნდის მონაწილეობით 1962 წელს გაიმართა.

უკანასკნელ ხანს რაგბი საქართველოში სპორტის ერთ-ერთი ყველაზე წარმატებული და პოპულარული სახეობაა, რის გამოც სულ უფრო მეტი ახალგაზრდა გამოთქვამს სურვილს, გახდეს მორაგბე. რა ხიბლი აქვს რაგბის და რით იზიდავს იგი ქართველ ახალგაზრდებს? ამის შესახებ mastsavlebeli.ge-ს რაგბის კავშირის პრეზიდენტი გია ნიჟარაძე ესაუბრება.
• ბატონო გია, ბოლო ხანს ქართველმა მორაგბეებმა მრავალი სასახელო გამარჯვება მოიპოვეს. მხოლოდ ამის წყალობით არის, რომ რაგბი ქართველ ახალგაზრდებში ასეთი პოპულარული გახდა?

– გამარჯვებები თავისთავად არ მოდის; ისინი დიდი შრომის საზღაურია. უამრავმა თაობამ სისხლისა და ოფლის ფასად მოიტანა რაგბი დღევანდელ დღემდე. საბჭოთა კავშირის დაშლისა და დამოუკიდებლობის მოპოვების შემდეგ უეცრად დაინგრა მთელი სისტემა, შეწყდა ცენტრალური დაფინანსება, სპორტის მრავალ სახეობას გაუჩნდა პრობლემები, მაგრამ ჩვენ გადავრჩით, ალბათ იმიტომ, რომ ძალიან ძლიერი ოჯახი ვართ. ბევრმა გმირმა მორაგბემ სახლები და სხვა ქონება გაყიდა და ამ გზით შეინარჩუნა ეს ოჯახი. შემდეგ ნელ-ნელა განვვითარდით და ჩამოყალიბდა რაგბის კავშირი. თითოეულმა მოთამაშემ, ხელმძღვანელის ჩათვლით, ყველაფერი გააკეთა, რომ წლების განმავლობაში გავძლიერებულიყავით. დიდმა შრომამ და უზარმაზარმა სიყვარულმა მოგვიყვანა აქამდე. ზოგჯერ ჩვენც მოგვდის უთანხმოება, როგორც ყველას, მაგრამ ყოველთვის ვპოულობთ გამოსავალს და ვაკეთებთ იმას, რაც ქართული რაგბისა და ჩვენი ქვეყნისთვის არის სასიკეთო. ალბათ ამით განვსხვავდებით სხვებისგან.

რაგბი მორაგბისთვის არ არის მხოლოდ სპორტი; ეს არის ცხოვრების წესი, ფასეულობათა მთელი ნაკრები, რომლის გარეშე ეს სპორტი ჩვენთვის არაფერს წარმოადგენს. არ მინდა, გაცვეთილი ფრაზებით ვილაპარაკო, მაგრამ ფაქტია – ჩვენი ფასეულობებია სამშობლოს სიყვარული, ქვეყნის სამსახური, თავგანწირვა, მეგობრობა, რაინდობა, მეტოქე გუნდისა და მისი მაყურებელის დაფასება, სუსტის დახმარება. უამრავ ისეთ რამეს ვაკეთებთ, რაც სპორტს არ უკავშირდება, მაგრამ ვერავინ იგებს, რადგან ვაკეთებთ პიარისა და ქულების ჩაწერის გარეშე. ერთი სიტყვით, ეს ფასეულობები კრავს ჩვენს ოჯახს. დიახ, მე ოჯახს ვეძახი სარაგბო საზოგადოებას და ამ სულისკვეთებით ვზრდი ახალგაზრდა თაობებსაც, მერე ისინი ზრდიან მომდევნოს და ასე… ასეთივე სულისკვეთებაა მსოფლიო რაგბიში. ჩვენც ნაწილი ვართ ამ საერთაშორისო სარაგბო ოჯახისა, რომელიც ღირსეული ფასეულობებით ცხოვრობს. გამონაკლისი აქ არ არსებობს, მიუხედავად ამ რთული სამყაროსი, სადაც ფასეულობები ან იმსხვრევა, ან იცვლება და, სამწუხაროდ, არცთუ სასიკეთოდ.

• რა მონაცემები უნდა ჰქონდეს მოზარდს, რომ მორაგბე გახდეს? 

– ჩემი პირველი მოწოდება მშობლებისადმი ის იქნება, რომ ბავშვი სპორტის ნებისმიერ სახეობაზე მიიყვანონ. ნუ იქნება რაგბი, ოღონდ მიიყვანეთ. ერი კნინდება ფიზიკურად და, შესაბამისად, სულიერადაც. არ შეიძლება, ბავშვი სპორტის გარეშე არსებობდეს. რაც შეეხება რაგბის, ის ძალიან დემოკრატიული სპორტია და არავითარ სპეციალურ მონაცემებს არ მოითხოვს. ჩვენთან არის ღონიერები, სუსტები, მაღლები, დაბლები… ნებისმიერ ადამიანს შეუძლია რაგბის თამაში, თუ ექნება სათანადო ფიზიკური მომზადება და, რაც მთავარია, სულიერი სიმტკიცე. ამასთან, ის რაგბის ფასეულობების ერთგული უნდა იყოს. ეს ყველაფერი საწინდარია იმისა, რომ ადამიანი ძალიან წარმატებული მორაგბე გახდეს.
• ჩემთვის ცნობილია, რომ სკოლებში არჩევითი სპორტის სახეობად შეტანილია რაგბიც. ბევრი მოსწავლე ირჩევს ამ სპორტს?

– უფრო და უფრო მეტი. სამწუხაროდ, რაგბი ყველა სკოლაში არ არის დანერგილი, რადგან არ არსებობს შესაბამისი ინფრასტურქტურა. ჩვენ შეგვიძლია, ნებისმიერი სკოლის მასწავლებელს დავეხმაროთ სარაგბო კვალიფიკაციის ამაღლებაში, ჩავუტაროთ ტრენინგები ქვედა დონეზე, მაგრამ შემდეგ თავს იჩენს ინფრასტრუქტურული პრობლემა. არა მარტო რაგბიში – ფეხბურთშიც იგივე პრობლემები აქვთ. აქ განათლების სამინისტროს უზარმაზარი როლის შესრულება შეუძლია. იმედია, სახელმწიფო მეტ თანხას გამოყოფს იმისთვის, რომ აშენდეს და გარემონტდეს დარბაზები. ბავშვებს უნდა მიეცეთ სპორტის სხვადასხვა სახეობაში ჩართვის საშუალება. რაგბის ანბანის სწავლება დარბაზებშიც შეიძლება. სპეციალური „ანის და ბანის პროგრამებიც” გვაქვს, რის შემდეგაც მოსწავლეები გადავლენ სპეციალურ სექციებში, კლუბებში. ასე განვითარდებიან და ჩამოყალიბდებიან მორაგბეებად. 
• რატომ მოინდომეთ სასჯელაღსრულების სისტემაში რაგბის დანერგვა?

– ავჭალის კოლონიაში ვავარჯიშებთ არასრულწლოვან პატიმრებს, ვასწავლით რაგბის ფასეულობებს, ვახვედრებთ თანატოლებს. შემდეგ, როდესაც სასჯელს მოიხდიან, ვანაწილებთ ჩვენს კლუბებში, რომლებიც პასუხისმგებელნი ხდებიან მათ მომავალზე. ეს ჩემი იდეა და ოცნება იყო, რადგან მცირეწლოვანის ციხეში მოხვედრა ტრაგედიად მიმაჩნია. ჩვენ შეგვიძლია დავეხმაროთ მათ, კარგ ადამიანებად ჩამოყალიბდნენ. იმავეს ვაკეთებთ ობოლ ბავშვთა სახლებში, დევნილებთანაც.

ჩემი მეგობრების ინიციატივით, საინტერესო პროექტი წამოვიწყეთ არაქართულენოვან მოსახლეობაში: ასპინძაში გვაქვს ბაზა, სადაც ახალქალაქიდან ვიწვეთ სომხური წარმომავლობის ბავშვებს. ამ პროექტის ერთ-ერთი მიზანი ის იყო, სომეხ ბავშვებს ქართულ საზოგადოებაში ინტეგრაცია გაადვილებოდათ, დაეძლიათ სხვადასხვა პრობლემა. ფანტასტიკური შედეგი გვაქვს – ბავშვები თამაშობენ რაგბის, ლაპარაკობენ ქართულად, მეგობრობენ თანატოლებთან…
• საზოგადოება გამორჩეულად აფასებს მორაგბეთა წარმატებას. ქართულმა რაგბიმ სახელი გაითქვა საერთაშორისო ასპარეზზე, რაც ისეთი პატარა ქვეყნისთვის, როგორიც საქართველოა, განსკუთრებით მნიშვნელოვანია. 

– ჩვენ ჩავატარეთ კვლევა და გაირკვა, რომ საზღვარგარეთ საქართველოს სახელის გატანაში რაგბის უზარმაზარი წვლილი შეუტანია. ეს არის საშუალება, დააინტერესო რაც შეიძლება მეტი ადამიანი მთელ მსოფლიოში, რათა გადაშალონ ენციკლოპედია და წაიკითხონ საქართველოს შესახებ, ჩამოვიდნენ, დაიწყოს ურთიერთობები, რომლებიც კულტურულ, სპორტულ, საქმიან თუ პოლიტიკურ ურთიერთობებში გადაიზრდება. ჩვენ ამ კუთხით დიდი დახმარების გაწევა შეგვიძლია ჩვენი ქვეყნისთვის, რასაც ვაკეთებდით, ვაკეთებთ და გავაკეთებთ მომავალშიც. 

• რაგბის ტრადიციებსა და რიტუალებზე ლეგენდებს ჰყვებიან… რა რიტუალები აქვს ქართულ რაგბის? 

– ამ ტრადიციებს მე ფასეულობებს დავარქმევდი. ერთ-ერთ ფასეულობაა მოწინააღმდეგის პატივისცემა. მორაგბეებმა მოედანზე შესაძლოა ჩახოცონ ერთმანეთი, მაგრამ გაისმება თუ არა მსაჯის სასტვენის ხმა, ეს ყველაფერი დავიწყებას ეძლევა. გამარჯვებული გუნდი გარბის მოედნის კიდისკენ, აკეთებს დერეფანს და ტაშით აცილებს დამარცხებულ გუნდს, რომელიც ამ დერეფანში გადის. ამით ის დამარცხებულის მიმართ პატივისცემას გამოხატავს და მადლობას უხდის თამაშისთვის. მერე უკვე დამარცხებული გუნდი აკეთებს დერეფანს გამარჯვებულისთვის… ბოლოს „მესამე ტაიმი” იმართება – ორივე გუნდი, მსაჯები და სპორტული საზოგადოების სხვა წარმომადგენლები ერთად მიდიან რესტორანში, სვამენ ღვინოს ან ლუდს და საუბრობენ რაგბიზე.

რიტუალი ყველა გუნდს თავისი აქვს. ზოგიერთი, მაგალითად, ახალზელანდიელები და სამოელები, მოედანზე საბრძოლო რიტუალს ატარებს. ჩვენი რიტუალი ასეთია: თამაშის წინ ბიჭები მარტო რჩებიან გასახდელში, დგებიან წრეში, ეხვევიან ერთმანეთს და „მამაო ჩვენოს” კითხულობენ… ჩვენ ჩვენი ქვეყნის მეომრები ვართ. ჩვენი წინაპრები სამშობლოსა და ქრისტიანობისთვის იბრძოდნენ. ჩვენც ჩვენი ქვეყნისა და უფლისთვის ვლოცულობთ და ასე გავდივართ მოედანზე.

• ქართველი მორაგბეები ხშირად ამტკიცებენ, რომ რაგბი ქართული თამაშია. რატომ? 

– პირველი – ჩვენში საუკუნეების განმავლობაში თამაშობდნენ ლელოს, რომელიც ძალიან ჰგავს რაგბის. მეორე – ფასეულობები, რომლებიც ჩამოვთვალე, ჩვენი მენტალიტეტიდან, ტრადიციებიდან, წარსულიდან მოდის. დიახ, ეს ჩვენი სპორტია, ამიტომ მეტ და მეტ წარმატებას მივაღწევთ და ამ პატარა ქვეყნის შვილები მსოფლიოში წარმატებულ ადგილს დავიმკვიდრებთ. დარწმუნებული ვარ, სამოასთან ისტორიული მოგება კიდევ უფრო მეტ ინტერესს გაუჩენს ქართველ ახალგაზრდებს სპორტის ამ სახეობის მიმართ. 

რაგბი ერთ-ერთი ყველაზე საოცარი სპორტია, რომელიც ახალგაზრდას ბევრ რამეს მისცემს: ხალხის სიყვარულს, პატივისცემას, ფიზიკურ და სულიერ სიჯანსაღეს, წარმატებას. მორაგბე ბუნებით ლიდერია და სადაც არ უნდა წავიდეს – ბიზნესში, პოლიტიკაში თუ სხვაგან, ლიდერად დარჩება. ვფიქრობ, ეს ძალიან მნიშვნელოვანი რამაა. მე გარანტიას ვაძლევ მშობლებს, რომ რაგბის წყალობით მათი შვილებისგან კარგი ადამიანები დადგებიან. ამიტომ უნდა აირჩიონ რაგბი.

ესაუბრა თამარ კაციტაძე

ჰოვარდ გარდნერის თეორია საკლასო ოთახში

0
ჰოვარდ გარდნერის მრავალმხრივი ინტელექტის თეორია

უკან დაგვრჩა სასერტიფიკაციო გამოცდების ოთხი წელი. როგორც ამბობენ, წინ ახალი საგამოცდო პერიპეტიები გველის, რომლებიც, ჯერ არ ვიცით, რა კრიტერიუმებზე იქნება აგებული, ამიტომ, მოდი, ამჯერად წარსულზე ვთქვათ ორიოდე სიტყვა. რა მოგვცა ამ წლებმა? მოსაზრება უამრავია და ურთიერთგამომრიცხავი, შეფასებებში დადებითს უარყოფითი სჭარბობს. როგორც ამ გამოცდებისა და ტრენინგების აქტიურ მონაწილეს (ამ ოთხი წლის განმავლობაში ყოველ წელს ვმონაწილეობდი სხვადასხვა საგანში სხვადასხვა მიზნით), საკმაო გამოცდილება დამიგროვდა. მერწმუნეთ, ამ გამოცდილებაში უარყოფითიც მრავლად მოიპოვება, მაგრამ ნება მომეცით, დღეს მაინც დადებით მხარეებზე გესაუბროთ.

თუ მკითხავთ, რა მიმაჩნია სასერტიფიკაციო გამოცდების დადებით მხარედ, ასე გიპასუხებთ: მასწავლებლების აქტიურმა ნაწილმა უკეთესად გაიცნო (ან ახლაღა აღმოაჩინა) მსოფლიო პედაგოგიური აზროვნების კორიფეები. იმედია, ამ აღმოჩენებს უკვალოდ არ ჩაუვლია და გაკვეთილების ხარისხზე აისახა, სასწავლო პროცესი უფრო მრავალფეროვანი და აქტიური გახადა. მინდა, ამ წერილში სწორედ ერთ ასეთ „აღმოჩენაზე”, კერძოდ, ჰოვარდ გარდნერსა და მის მრავალმხრივი ინტელექტის თეორიაზე გესაუბროთ.

ჰოვარდ გარდნერის მრავალმხრივი ინტელექტის თეორია რამდენიმე მიზეზის გამო მიმაჩნია საინტერესოდ. უწინარესად იმიტომ, რომ ის ფართო ასპარეზს იძლევა შემოქმედებითი უნარის წარმოსაჩენად. თეორია სულ რამდენიმე ათეული წლის წინ ჩამოყალიბდა. შემდეგ ის თავად ავტორმაც განავრცო და მისმა მიმდევრებმაც. ახალი იდეების წარმოშობა მომავალშიც არის მოსალოდნელი. გარდნერის თეორია საინტერესოა მის ირგვლივ წამოჭრილი აზრთა სხვადასხვაობის გამოც. მას გამოუჩნდა უამრავი მომხრე, რომლებიც ამტკიცებენ ამ თეორიის სიცოცხლისუნარიანობასა და გამოსადეგობას, მიიჩნევენ, რომ მასწავლებლებს წარმატებით შეუძლიათ მისი გამოყენება სასწავლო პროცესში. ამასთანავე, დღემდე არ წყდება საპირისპირო მოსაზრებებიც. ზოგიერთი სავსებით უარყოფს ამ თეორიას (მათ მიაჩნიათ, რომ მრავალმხრივი ინტელექტი არ არსებობს, რომ ადამიანს ერთი ზოგადი ინტელექტი აქვს), ზოგიერთი კი ირწმუნება, რომ მრავალმხრივი ინტელექტის თეორია პრაქტიკაში ძალზე რთული გამოსაყენებელი და, შესაბამისად, უსარგებლოა.

თავისი წიგნი „გონების ჩარჩოები: მრავალმხრივი ინტელექტის თეორია” ჰარვარდის უნივერსიტეტის პროფესორმა ჰოვარდ გარდნერმა 1983 წელს გამოაქვეყნა. მას იმთავითვე ფართო გამოხმაურება მოჰყვა. გარდნერის მომხრეებს მიაჩნდათ, რომ მრავალმხრივი ინტელექტის თეორია ექსპერიმენტატორი მასწავლებლის მრავალ კითხვას გასცემდა პასუხს, შეგვაძლებინებდა, გაგვეგო მოსწავლეებისთვის, რომლებიც ვერ ერგებოდნენ „ჩვეულებივი” მოსწავლის ყალიბს. გარდნერმა თვალნათლივ დაგვანახვა, როგორ განსხვავდებიან ერთმანეთისგან მოსწავლეები თავიანთი ინტელექტუალური მონაცემებით და გვირჩია, ყურადღება იმაზე გაგვემახვილებინა, რა შეუძლიათ მოსწავლეებს, ნაცვლად იმისა, რა არ შეუძლიათ მათ.

გარდნერის მრავალმხრივი ინტელექტის თეორია ამტკიცებს, რომ ინტელექტი არ ნიშნავს ტესტებში მიღებულ მაღალ ქულას – ეს პრობლემა ორგანიზებული განათლების დაარსების დღიდან არსებობს. გარდნერის თეორიამ განათლების მუშაკებს ახლებურად გაააზრებინა IQ-ს მნიშვნელობა და გონებამახვილობის განმარტება. მან შეცვალა მრავალი მასწავლებლის სწავლების სტილი.

თავისი იდეები გარდნერმა განავრცო კიდევ ორი წიგნით: „როგორ აზროვნებენ ბავშვები და როგორ უნდა ასწავლონ სკოლებმა” (1991) და „მრავალმხრივი ინტელექტი: თეორია პრაქტიკაში” (1993). 

გარდნერის მრავალმხრივი ინტელექტის თეორიის წარმატებით გამოყენების შემთხვევაში მასწავლებლებს შეუძლიათ, მოსწავლეებს სწავლის მრავალი ახალი გზა აღმოაჩენინონ და თითოეულ მათგანს შეურჩიონ ის მეთოდი, რომელიც მას ყველაზე მეტად შეეფერება და თავისი რეალური შესაძლებლობების გაგებისა და შეფასების საშუალებას მისცემს.

ჰოვარდ გარდნერმა უარყო ინტელექტის ერთი საზომით გაზომვის პრინციპი. თავდაპირველად მან გამოყო ინტელექტის 7 სახეობა:

• ლინგვისტურ-ენობრივი ინტელექტი – საუბრისას თუ წერისას ენის ოსტატურად გამოყენების უნარი, კარგი ლექსიკური მარაგი; 

• ლოგიკურ-მათემატიკური ინტელექტი – მათემატიკური ოპერაციებისა და კომპლექსური ლოგიკური აზროვნების გაძლიერებული უნარები;

• მუსიკალური ინტელექტი – მუსიკის შესანიშნავად გაგებისა და შექმნის უნარი; 

• სივრცული ინტელექტი – სამყაროს ვიზუალურად ზუსტი აღქმის, დანახულის გონებაში ან ქაღალდზე ასახვა-შეცვლის უნარი; 

• სხეულებრივ-კინესთეტიკური ინტელექტი – სხეულის მოქნილად გამოყენების, სისწრაფისა და შეხების შეგრძნების უნარი;

• ინტერპერსონალური ინტელექტი – სხვების ხასიათების, სურვილების, მოტივაციების გაგებისა და ემპათიის უნარი;

• ინტრაპერსონალური ინტელექტი – თვითშემეცნების, საკუთარ გრძნობებსა და ემოციებში გარკვევის, თვითდისციპლინის უნარი.

მოგვიანებით გარდნერმა თავის ნაშრომში „პირველი შვიდი და მერვე” განსაზღვრა მერვე – ნატურალისტური ინტელექტიც.

გარდნერი წერს: „ნატურალისტური ინტელექტი არის უნარი, აღიქვა და ერთმანეთისგან განასხვაო მცენარეები, მინერალები, ცხოველები, გქონდეს ფლორისა და ფაუნის ყველა სახეობის განსაკუთრებული სიყვარული. ზოგიერთი ბავშვი 3-4 წლის ასაკში გაცილებით უკეთესად განასხვავებს ერთმანეთისგან დინოზავრების სახეობებს, ვიდრე ზრდასრულთა უმეტესობა”. მკვეთრად გამოხატული ნატურალისტური ინტელექტის მქონე პიროვნებად გარდნერს ჩარლზ დარვინი მიაჩნდა.
გარდნერის თეორია საკლასო ოთახში

როცა გარდნერს ჰკითხეს, როგორ მოახერხებდნენ მასწავლებლები მისი თეორიის სასწავლო პროცესში იმპლემენტაციას, მან უპასუხა: „ძალიან მნიშვნელოვანია, რომ მასწავლებელი თითოეულ მოსწავლეს ინდივიდუალურად მიუდგეს. იგი უნდა ცდილობდეს ბავშვის ხასიათის ამოცნობას და იმის გარკვევას, რით განსხვავდება ერთმანეთისგან მათი ინტელექტუალური შესაძლებლობები; რაც მთავარია, ხელს უწყობდეს მოსწავლეებს მათი შესაძლებლობების ზედმიწევნით ეფექტურად გამოყენებაში”.

ჰოვარდ გარდნერმა შესაძლებლობა მისცა განათლების სფეროს მუშაკებს, გამოეთქვათ ახალი ვარაუდები სწავლისა და მოსწავლეების შესახებ. მასწავლებლებმა ამ თეორიის მეშვეობით გადაიაზრეს სწავლებისადმი ძველი მიდგომა, მოახერხეს გაკვეთილებისა და შესასწავლი თემების ახლებურად გააზრება.

პატრიცია ვებერი, მრავალმხრივი ინტელექტის თეორიის ერთ-ერთი მიმდევარი, წერს: „განათლების სისტემის მიერ დამკვიდრებული ინტელექტის ვიწრო ხედვა უნდა შეიცვალოს და მობილიზაცია გაუკეთდეს ადამიანის მრავალმხრივ ინტელექტს”.

მასწავლებლების უმრავლესობა კარგი მოსწავლე იყო. ისინი თითქმის ყველა მიმართულებით აკმაყოფილებდნენ კურიკულუმის მოთხოვნებს, ანუ მათი უნარები კარგად იზომებოდა ოფიციალურად დამკვიდრებული შეფასების მეთოდებით. მაგრამ რა ქნან იმ მოსწავლეებმა, რომლებმაც ვერ შეძლეს თავიანთ შესაძლებლობათა ტრადიციული გზით დემონსტრირება? გვიფიქრია იმაზე, როგორ ვსჯით მათ?

გადნერის თეორია აფართოებს საზღვრებს, რომლებიც ჩვენს წარმოდგენაში არსებობს სწავლის შესახებ. შეიძლება ითქვას, რომ ეს ჩვენი თანამედროვეობის უდიდესი მომენტია. 21-ე საუკუნის მოქალაქეები მხოლოდ ლიტერატურული ან მათემატიკური უნარების დახვეწით ვერ მიაღწევენ წარმატებას; მათ მოეთხოვებათ გარემომცველი სამყაროს რეალური პრობლემების დანახვა და გადაჭრა. მომავალ თაობას უნდა შესწევდეს უნარი, იოლად მოიპოვოს და გამოიყენოს ამისთვის ყოველგვარი ინფორმაცია, იყოს პროდუქტიული. გარდნერის თეორია შესაძლებლობას გვაძლევს, ამ გამოწვევებისთვის დღესვე დავიწყოთ მზადება.

გარდნერის თეორიის კიდევ ერთი მიმდევარი, თომას არმსტრონგი, დიდი ხანია აწყობს ვორქშოპებს და პრეზენტაციებს მასწავლებლების დასახმარებლად, შეიმუშავებს მათთვის საკლასო აქტივობებსა და მეთოდებს. არმსტრონგი ეხმარება მასწავლებლებს, გაამრავალფეროვნონ სწავლის მეთოდები, უფრო მეტი იფიქრონ იმ ბავშვებზე, რომლებსაც წარუმატებლობა სდევთ თან, განსაკუთრებით მათზე, რომლებსაც დაქვეითებული აქვთ სწავლის უნარი ან ჰიპერაქტიურობის გამო ყურადღების მობილიზება უჭირთ.

არმსტრონგს მიაჩნია, რომ, მიუხედავად ყველა სირთულისა (დროის დეფიციტისა, რესურსების ნაკლებობისა და სხვ.), მასწავლებლებს შეუძლიათ გაკვეთილზე რვავე ინტელექტის გამოყენება. ამისთვის ზოგჯერ ყურადღება სახელმძღვანელოდან ისეთ ელემენტებზე გადავიტანოთ, როგორიცაა ვიზუალი, დრამატიზება, სიტყვიერება, სოციალიზაცია და ნატურალიზაცია. არმსტრონგის აზრით, მასწავლებელი უკეთეს შედეგს მიაღწევს, თუ მიმართავს მრავალმხრივი ინტელექტის თეორიაზე დაფუძნებულ სწავლების სტილს და მოიშველიებს შემდეგ ქმედებებს: დახატავს დაფაზე, მოჰყვება ამბებს, საუბრისას ზომიერად გამოიყენებს სხეულის ენას, მოხერხებულად გამოიყენებს რიტმიკას, მოიყვანს მაგალითებს ბუნებიდან და ა.შ.

არმსტრონგი სთხოვს მასწავლებლებს და მშობლებს, უარი თქვან ტრადიციულ წარმოდგენებზე მოსწავლეების ნიჭიერების შესახებ, არ შემოიფარგლონ აკადემიური უნარების შეფასებით და ყურადღება მიაქციონ ისეთ უნარებს, როგორებიცაა, მაგალითად, თაგადასავლების სიყვარული, გარემომცველი სამყაროს ესთეტიკური აღქმა, თანაგრძნობა, გამბედაობა, ხელგარჯილობა, ემოციური სიმწიფე და სხვ.

როგორც ვთქვით, მრავალმხრივი ინტელექტის თეორიას არც კრიტიკოსები აკლია. ზოგიერთი მათგანი მრავალმხრივი ინტელექტის თეორიას იმის გამო აკრიტიკებს, რომ ამ თეორიით მიღწეული შედეგები ზუსტად არ იზომება ტესტებით. არმსტრონგი ამ მოსაზრებას აბსურდულად მიიჩნევს, რადგან მრავალმხრივი ინტელექტის თეორია თავისთავად პარადიგმული ცვლილებაა, რომელიც სრულიად ახლებურ მიდგომას მოითხოვს შეფასების პრინციპების, საშინაო დავალებების და, საერთოდ, ყველაფრის მიმართ, რაც აზროვნებასთან არის დაკავშირებული. 

დაბოლოს, გარდნერის თეორია მასწავლებლებს – განსხვავებული გზებით სწავლების, მოსწავლეებს კი სწავლის პროცესის კორექტირების, საკუთარი შესაძლებლობების გაგებისა და შეფასების საშუალებას აძლევს.

სასკოლო განათლება უნგრეთში

0
უნგრეთში, ისევე როგორც მსოფლიოს უმეტეს ქვეყანაში, ბავშვებს აქვთ უფლება და ვალდებულება, იარონ სკოლაში. განათლების სამინისტროს შესაბამისი უწყება სათანადო ასაკს მიღწეული ბავშვების რეგისტრაციას აწარმოებს. თუ ბავშვის დარეგისტრირება არ მოხდა ან ეს პროცესი გადასცდა დადგენილ ვადას, დაიწყება გამოძიება. თუ დადასტურდა ზოგადი განათლების კანონის დარღვევის ფაქტი, შესაძლოა, მშობლებს დიდი ჯარიმა დაეკისროთ.

უნგრეთში ხუთ წელს მიღწეული ყველა ბავშვი ვალდებულია, იაროს სკოლამდელი აღზრდის დაწესებულებაში, რომლის მიზანი დაწყებითი სკოლისთვის მომზადებაა. როცა ბავშვი ექვსი წლის ასაკს მიაღწევს, სკოლაში შეჰყავთ – მიიჩნევა, რომ ის უკვე საკმარისადაა მომზადებული სწავლის დასაწყებად. მიუხედავად ამისა, უნგრეთის განათლების კანონი მშობლებს საშუალებას აძლევს, შვილი სკოლაში ცოტა ადრე ან ცოტა გვიან შეიყვანონ. ბავშვებს, რომლებმაც მიაღწიეს განვითარების განსაზღვრულ დონეს, შეუძლიათ სკოლაში მისვლა, თუ ექვსი წელი წლის ბოლომდე ანუ 31 დეკემბრამდე შეუსრულდებათ. ასევე, მშობლის ინიციატივითა და ბავშვთა ფსიქოლოგის რეკომენდაციით, შეიძლება ბავშვის დატოვება სკოლამდელი აღზრდის დაწესებულებაში, სანამ იგი არ მიაღწევს განვითარების იმ დონეს, რომელიც სკოლაში სწავლისთვის არის აუცილებელი.

უნგრულ სკოლებში სწავლა უფასოა ანუ მას სახელმწიფო აფინანსებს. ბიჭები და გოგონები ერთად სწავლობენ (მაგალითად, ბრიტანული და ავსტრალიური სკოლებისგან განსხვავებით). მოსწავლეებს სასკოლო ფორმა არ აცვიათ. ვიდრე მოსწავლე სკოლის ტერიტორიაზე იმყოფება, მის უსაფრთხოებაზე პასუხისმგებლობა მთლიანად სკოლის ადმინისტრაციას ეკისრება.

სკოლა თანაბარ პირობებს უყენებს როგორც საკუთარ, ისე სხვა ქვეყნებიდან ჩამოსულ მოსწავლეებს. სასტიკად იკრძალება ბავშვების დისკრიმინაცია როგორც მასწავლებლების, ისე თავად მოსწავლეების მხრივ კანის ფერის, ეთნიკური წარმომავლობისა თუ აღმსარებლობის მიხედვით.

უნგრეთში არსებობს კერძო სკოლებიც, რომელთა ნაწილი რელიგიური ორგანიზაციების მიერაა დაფუძნებული. მშობლებს უფლება აქვთ, საკუთარი მსოფლმხედველობის მიხედვით გადაწყვიტონ, რომელ სკოლაში შეიყვანონ შვილი. თუ, მაგალითად, მშობელი ეჭვობს, რომ მისი შვილი ამა თუ იმ სახის დისკრიმინაციას განიცდის, რომლის აღმოფხვრა მოცემული სასწავლო დაწესებულების ფარგლებში შეუძლებლად ეჩვენება, მას შეუძლია, საჩივარი შეიტანოს ბავშვის უფლებათა დამცველ უწყებაში ან მიმართოს ბავშვთა განათლების უფლებებზე მომუშავე ინსპექციას.

უნგრეთში სავალდებულოა სასკოლო პროგრამის დასრულება, როცა მოსწავლეს 16 (უმრავლეს შემთხვევაში) ან 18 წელი უსრულდება. ამრიგად, კანონი განათლების სავალდებულო ხასიათის შესახებ წყვეტს მოქმედებას იმ ახალგაზრდების მიმართ, რომელთაც მიაღწიეს 18 წელს.

სკოლის ადმინისტრაციას შეუძლია, თავად გადაწყვიტოს იმ ბავშვის მიღება-არმიღების საკითხი, რომელსაც არ გაუვლია ზემოხსენებული წინასწარი მომზადება, მაგრამ მშობლებს მიაჩნიათ, რომ მათი შვილი უამისოდაც გაართმევს თავს სასკოლო პროგრამას. ამ დროს ადმინისტრაცია კონსულტაციისთვის იწვევს შესაბამისი დარგის სპეციალისტებს, რომელთა აზრის გაუთვალისწინებლად ამ საკითხს არ წყვეტენ.

თუ ბავშვს აქვს ფიზიკური, მენტალური ან სხვა ნაკლი, სკოლა გამოწვლილვით შეისწავლის ამ საკითხს. თუ გაირკვევა, რომ ნაკლის გამოსწორება-დაძლევისთვის დროა საჭირო, ბავშვს ამის საშუალებას აძლევენ, მაგრამ ვადა არ აღემატება ორ წელს. თუ ამ ხნის განმავლობაში მდგომარეობა შესამჩნევად არ გამოსწორდა, მშობელს ორი ალტერნატივა აქვს – ან შინ მისცეს შვილს საშუალო განათლება, ან უნარშეზღუდული ბავშვებისთვის განკუთვნილ სპეციალურ სკოლაში მიაბაროს.

ზოგადი განათლების შესახებ კანონი უნარშეზღუდული ბავშვებისთვისაც უზრუნველყოფს სპეციალურ განათლებას. განსაკუთრებული საჭიროებების მქონე ბავშვებს, პირველიდან ბოლო კლასამდე, შეუძლიათ მონაწილეობა მიიღონ მათთვის შესაფერის მეცადინეობებში. როგორც უკვე ითქვა, კანონი ამგვარი განათლების ორ ფორმას განსაზღვრავს: შინ ან სპეციალურ სკოლებში სწავლას, რომელთა ფუნქციობაც განსაკუთრებული მეთვალყურეობით მიმდინარეობს.

უნგრეთში სრული სასკოლო განათლება გულისხმობს აუცილებელ და არააუცილებელ საკლასო გაკვეთილებს, დამატებით გაკვეთილებსა და ინდივიდუალურ მეცადინეობებს, ფიზიკურ აღზრდას, მაღალი კლასების მოსწავლეთათვის კი აუცილებელი მხოლოდ საკლასო გაკვეთილებზე დასწრებაა.

მშობლები პასუხისმგებელნი არიან ბავშვის დასწრებაზე. თუ მოსწავლე სკოლაში არ გამოცხადდა ან რომელიმე გაკვეთილი გააცდინა, სკოლის ადმინისტრაცია ამას დაუყოვნებლივ აცნობებს მშობლებს. შესაბამისი ცნობის წარმოდგენის შემთხვევაში გაცდენა საპატიოდ ითვლება. თუ გაკვეთილების არასაპატიო მიზეზით გაცდენა და სხვა დარღვევები დადასტურდა, მშობლები შვილებისთვის განკუთვნილ ფინანსურ თუ სხვა სახის შეღავათებს ვერ მიიღებენ. თუ მშობელს დიდი ხნით სურს ბავშვის სკოლიდან წაყვანა (მაგალითად, საზღვარგარეთ), ის ვალდებულია, რამდენიმე ხნით ადრე და შესაბამისი პროცედურების დაცვით წერილობით აცნობოს სკოლის დირექციას ამის შესახებ.

სკოლის დაწყებით კლასებში ყველა საგანს ერთი მასწავლებელი ასწავლის. მეხუთე კლასიდან მოსწავლეებთან მუშაობას იწყებენ საგნობრივი მასწავლებლები. ზოგად სასწავლო პროცესს კი კლასის დამრიგებლები კურირებენ. მასწავლებლები, რომლებსაც მოსწავლეთა აღზრდა-განათლებას ანდობენ, ვალდებულნი არიან, სათანადო კვალიფიკაციის მისაღებად 5-6-წლიანი მომზადება გაიარონ უნივერსიტეტის პედაგოგიურ ფაკულტეტებზე.

უნგრეთის სკოლებში სწავლება უნგრულ ენაზე მიმდინარეობს, მაგრამ არსებობს ისეთი სასწავლო დაწესებულებებიც, სადაც ყველა ან ზოგიერთ საგანს უცხო ენებზე ასწავლიან. სკოლებს უფლება აქვთ, საკუთარი სასწავლო პროგრამები შეიმუშაონ. სახელმძღვანელოებს მშობლები ყიდულობენ.

სასწავლო წლის განმავლობაში მოსწავლეებს აფასებენ როგორც წერილობითი ნაშრომების, ისე ზეპირი გამოკითხვის საფუძველზე. ამ შეფასებას დაწყებით კლასებში ტექსტობრივი (ანუ აღწერილობითი) ფორმა აქვს, მომდევნო კლასებში კი შეფასების ხუთქულიანი სისტემა მოქმედებს. ხუთიანი უმაღლესი ქულაა, ხოლო ერთიანი – ყველაზე დაბალი. შეფასების საშუალო მაჩვენებელი გამოჰყავთ წელიწადში ორჯერ.

მოსწავლეები კვირაში ხუთი დღე სწავლობენ. სწავლა დილის რვა საათზე იწყება. გაკვეთილი 45 წუთის განმავლობაში გრძელდება, შესვენებები კი ათწუთიანია. ბავშვები სამჯერ იკვებებიან: დილით, შუადღისას და ნაშუადღევს. თუ მშობელი სკოლას კვების გადასახადს არ უხდის, ის ვალდებულია, თავად უზრუნველყოს ბავშვის სამჯერადი კვება, მაგრამ უნდა გაითვალისწინოს, რომ სკოლაში არ შეიძლება ცხელი კერძის მიტანა. 

სკოლებს აქვთ გახანგრძლივებული ჯგუფებიც, სადაც დაკავებულ მშობლებს შეუძლიათ შვილების დატოვება. აქ ბავშვები მეთვალყურის დახმარებით ასრულებენ საშინაო დავალებებს.

უნგრეთში ყველა მოსწავლეს აქვს მოსწავლის ბილეთი, რაც მათ საშუალებას აძლევს, 50-პროცენტიანი ფასდაკლებით ისარგებლონ სხვადასხვა ტრანსპორტით მგზავრობისას, ასევე – მუზეუმებში, თეატრებსა და ზოგიერთ მაღაზიაში.

Galaktion.ge ანუ გალაკტიონი – ჩემი ვირტუალური მეგობარი

0
ნეტავ ბევრი იყოს ისეთი კითხვა, რომელზეც „კის” ან „არას” უპასუხებ…
ნეტავ შეიძლებოდეს, ზოგიერთ კითხვას უპასუხო უბრალოდ „იმიტომ!”
მერე რა, რომ ეს ბავშვობისდროინდელ თამაშს დაემსგავსება, ასეთ თამაშს:

– რატომ აიღე ჩემი კალამი?
– იმიტომ.
– რატომ იმიტომ?
– იმიტომ იმიტომ.
– რატომ იმიტომ იმიტომ?
და ა.შ.

ასეთივე პასუხს გავცემდი კითხვაზე, რატომ უნდა ვასწავლოთ სკოლაში პოეზია. იმიტომ! აი ასე! ხოლო თუ კიდევ რამის თქმას მაიძულებდნენ, დავამატებდი:  „იმიტომ, რომ აუცილებელია”.

მეხუთე კლასის ლიტერატურის პროგრამაში პოეზიას ცალკე თემატური თვე დავუთმე. ჯერ, საზოგადოდ, პოეზიის არსსა და წარმოშობაზე, დანიშნულებასა და ისტორიაზე ვესაუბრე – რომ პირველად იყო სიმღერა და რომ ზეპირად, ბაგიდან სმენაში და სმენიდან ბაგესა და მეხსიერებაში გადადიოდა პოეზია…

შემდეგ რელიგიასთან მის სიახლოვეზე ვისაუბრეთ, ძველეგვიპტურ და ძველბაბილონურ საღმრთო ჰიმნებზე… ძველ ბერძენ აედებზე, ორფეოსის მითზე, ანტიკური ხანის ყველაზე დიდ უსინათლო გენიოსსა და მის პოემებზე.
გრძელი სიტყვა რომ არ გამომივიდეს, მოკლედ გეტყვით, რომ მეხუთე გაკვეთილის ბოლოს ქართულ ჰიმნოგრაფიამდეც მივაღწიეთ და მერე თანდათან შოთა რუსთაველის სამყაროსაც გავუთამამდით, ისე, მსუბუქად, თორემ რუსთველის გენიალური პოემის რამდენიმე თავი ამ წლის პროგრამაში ისედაცაა. როგორ ვაპირებ, რთული და გენიალური ტექსტი მარტივად და გენიალურად მივაწოდო, ამაზე მოგვიანებით, სხვა წერილში მოგიყვებით.

თანდათან პოეზიის ჟანრებსა და ფორმებზე გადავედი, რითმიანი ლექსები განვიხილეთ, რიტმიც, საზომიც… მერე – ვერლიბრი. ჩვენც ვცადეთ სხვადასხვანაირი ლექსების დაწერა. გვარიანად ვიმხიარულეთ, მართალი გითხრათ. 
რასაკვირველია, მულტიმედიური მასალები გამოვიყენეთ, პოეტების ხმის ჩანაწერები, ცნობილ პოეტურ ტექსტებზე დაწერილი სიმღერები, ილუსტრირებული პოეტური კრებულები, მხატვრული თუ დოკუმენტური ფილმები… ნაწილი ამ მასალისა მე მოვამზადე, ზოგიც ბავშვებმა მოიძიეს.

ბევრი ვიარეთ თუ ცოტა (ქართული ზღაპრებისა არ იყოს), მეოცე საუკუნის ქართული პოეზიის გენიოსს – გალაკტიონ ტაბიძესაც მივადექით.

როდესაც ვიკითხე, იცით თუ არა, ვინ არის-მეთქი გალაკტიონი, ყველამ ერთხმად მიპასუხა, რომ მათი და მათი მშობლების საყვარელი პოეტია. გამიხარდა, რა თქმა უნდა, ძალიან გამიხარდა… მაგრამ სულ რამდენიმე წუთში მივხვდი, რომ ჩემი სიხარული ნაადრევი იყო, რადგან პოეტის შესახებ ბევრი არაფერი იცოდნენ, არც მათ და, როგორც აღმოჩნდა, არც მათმა მშობლებმა. საქართველოში რამდენიმე სხვა ტრადიციასთან ერთად ერთიც არსებობს: როდესაც გკითხავენ, ვინ არის შენი საყვარელი პოეტი, უნდა უპასუხო: გალაქტიონი. დიახ, სწორედ ასე.
მე კი მგონია, რომ სიყვარული გააზრებული უნდა იყოს, უნდა იცოდე, ვინ რატომ, რა დამსახურებისა და მიზეზების გამო გიყვარს. ჰოდა, გადავწყვიტე, ჩემი მოსწავლეებისთვის გალაკტიონ ტაბიძე გამეცნო.

17 ნოემბერს, გალაკტიონ ტაბიძის დაბადების დღეს, გ. ლეონიძის სახელობის ლიტერატურის მუზეუმმა ქართველ მკითხველს უდიდესი საჩუქარი უძღვნა: ეს არის შესანიშნავი საიტი https://galaktion.ge, რომელიც გალაკტიონ ტაბიძის არქივს, ნაწარმოებებს, ხელნაწერებს, ფოტოებს, დღიურს, ჩანაწერებს და სხვა მასალას მოიცავს.

გარდა ლიტერატურული მნიშვნელობისა, ეს საიტი ძალიან კარგი რესურსია სკოლებისთვის – გალაკტიონ ტაბიძის პოეზია ხომ როგორც დაბალი, ისე მაღალი კლასების ქართული ლიტერატურის პროგრამაში უხვად შედის.

სწორედ ამ საიტის დახმარებით დავგეგმე მოგზაურობა გალაკტიონ ტაბიძის სამყაროში, ყველა ის მასალა, რაც ცალ-ცალკე უნდა მეგროვებინა, გადამეწერა, გადამექსეროქსებინა, წიგნებში მეძებნა და ა.შ., ამ შესანიშნავი რესურსის წყალობით თვალწინ, საკუთარი კომპიუტერის ეკრანზე მქონდა, ამიტომაც უამრავი საინტერესო რამე მოვიფიქრე.

ფეისბუქომანია სჭირთ ჩემს საყვარელ მეხუთეკლასელებს, მათთვის რეალურად მხოლოდ ის არსებობს, ვინც სოციალურ ქსელშია. მათი ეს დამოკიდებულებაც მშვენივრად გამოვიყენე. წარმოიდგინეთ, რომ გალაკტიონ ტაბიძე თქვენთან ერთად არის-მეთქი სოციალურ ქსელში; თქვენ მეგობრობის მოთხოვნა გაუგზავნეთ, ისიც დაგთანხმდათ, ჰოდა, შეგიძლიათ, მის ცხოვრებას ანუ, განათლებულის ენით რომ ვთქვათ, თაიმლაინს თვალი ადევნოთ-მეთქი… galaktion.ge-ზე პოეტის ცხოვრების მნიშვნელოვანი მომენტები სწორედ ასე, ერთ ჰორიზონტალურ, დროით ხაზზეა განლაგებული… ჰოდა, როგორც რომელიმე „ფრენდის” კედელი გამცნობთ, რომ ამა და ამ რიცხვში თქვენმა მეგობარმა ცოლი მოიყვანა ან უნივერსიტეტი დაამთავრა, ასევე შეიძლება ადევნოთ თვალი გალაკტიონ ტაბიძის ცხოვრებასაც, წარმოდგინოთ, რომ ის თქვენი თანამედროვეა, სოციალურ ქსელებსაც სტუმრობს და საკუთარ აზრებსაც სტატუსებად გიზიარებთ… 

(მომდევნო წერილში მოგიყვებით, რა და როგორ ვიპოვეთ, როგორ გავაცოცხლეთ და შემოვიყვანეთ ჩვენი ვირტუალურ-რეალური მეგობარი, გალაკტიონ ტაბიძე, ჩვენი სკოლის ერთ პატარა კლასში).

კვალიფიციური საკლასო შეფასების ინდიკატორები

0

ეროვნული სასწავლო გეგმის მიხედვით, მოსწავლის შეფასების მიზანია სწავლა-სწავლების ხარისხის მართვა, რაც სწავლის ხარისხის გაუმჯობესებაზე ზრუნვას და მის კონტროლს გულისხმობს.

ეროვნულ სასწავლო გეგმაში განირჩევა საკლასო შეფასების ორი სახესხვაობა: განმსაზღვრელი და განმავითარებელი. პირველი ფართოდ გამოიყენება სკოლაში, თუმცა კი მისი ხარისხი დახვეწას საჭიროებს. რაც შეეხება განმავითარებელ შეფასებას, ის ნაკლებადაა ცნობილი ჩვენი პედაგოგებისთვის და მისი არსი, სტრატეგიები თუ ტექნიკა სპეციალურ განმარტებას მოითხოვს.

ვრცლად

პრობლემაზე დაფუძნებული სწავლა და მეტაკოგნიცია

0
პრობლემაზე დაფუძნებული სწავლა განათლებისადმი ზოგადი მიდგომაა. კვლევები ადასტურებს, რომ ამ მიდგომით განათლებამიღებული მოსწავლეები წარმატებებს აღწევენ პროფესიულ ცხოვრებაშიც და აკადემიურ სფეროშიც. 

პრობლემაზე დაფუძნებული სწავლის მიდგომას ახასიათებს სამი ძირითადი ასპექტი:
1.სწავლა ეყრდნობა ღიად დასმულ პრობლემურ შეკითხვებს;

2.მოსწავლეები მუშაობენ მცირე ჯგუფებში;

3.მასწავლებელი არის ”ფასილიტატორის” როლში, რის შედეგადაც მოსწავლე იღებს მეტ პიროვნულ პასუხისმგებლობას საკუთარ სწავლაზე და ხდება აქტიური შემმეცნებელი.
ფსიქოლოგიაში პრობლემის გადაჭრის პროცესებს ციკლის საშუალებით აღწერენ (Bransford & Stein, 1993; Hayes, 1989; Sternberg, 1986, Davidson & Sternberg, 2003). ტერმინი „ციკლი” თანმიმდევრობისა და საფეხურების გამოსახატადაა გამოყენებული. ციკლი აღწერს თითოეულ საფეხურს და გულისხმობს იმას, რომ შედეგის მისაღწევად ყოველ ეტაპზე დაბრუნება შეიძლება რამდენჯერმე მოხდეს. ამასთან, როგორც წესი, ეტაპების თანმიმდევრობას განაპირობებს თავად პრობლემის ტიპი და პრობლემის გადამჭრელი მოსწავლის თავისებურებები.
პრობლემის გადაჭრის მთლიანი ციკლი შემდეგნაირად შეგვიძლია წარმოვიდგინოთ:  
1. პრობლემის მოძებნა და განსაზღვრა

·მნიშვნელოვანია, მოსწავლემ უპასუხოს შეკითხვებს: რა, სად, როგორ, როდის, ვისთან და რატომ? _ რათა მოკლედ აღიწეროს პრობლემა _ ტექსტის, დიაგრამის, ფორმულის, ცხრილის გაგება; მოხდეს სხვადახვა წყაროს ერთმანეთთან დაკავშირება და ა.შ.

·მნიშვნელოვანია, მოსწავლემ შეძლოს პრობლემის დანაწევრება სხვადასხვა შემადგენელ ან დაკავშირებულ პრობლემად;

·აუცილებელია პრობლემის პრიორიტეტების მიხედვით დალაგება იმ შემთხვევაში, როცა ერთდროულად რამდენიმე ურთიერთდაკავშირებული პრობლემაა წარმოდგენილი.

2. პრობლემის ჩამოყალიბება და წარმოდგენა

·მნიშვნელოვანია, მოსწავლე მივაჩვიოთ პრობლემის ჩამოყალიბებას შემდეგი სტრუქტურით: 

· მნიშვნელოვანია პრობლემის წარმოდგენა ხელსაყრელი გზით:  ვერბალურად ან/და ვიზუალურად, ან წარმოდგენის ახალი ფორმის მოძებნა.

3. პრობლემის შესახებ ინფორმაციისა და რესურსების ორგანიზება და ცოდნის მობილიზება

·აუცილებელია, მოსწავლემ მოახერხოს პრობლემის შესატყვისი ინფორმაციის ამორჩევა;

·პრობლემის გადაქცევა ამოცანად _ იმის გამიჯვნა, თუ რა არის ცნობილი და რა არის საძიებელი;

·გამოცდილებაზე დაყრდნობით ამოცანის ტიპზე წარმოდგენის შექმნა, რათა მოხდეს  საძიებელი არეალის შეზღუდვა;

·ინფორმაციის შეგროვების სხვადასხვა მეთოდის გამოყენება, ინფორმაციის მოძიება და ორგანიზება.

4. შესაძლო ალტერნატივების ან გადაჭრის გზების მოძიება

·მნიშვნელოვანია, რომ მოსწავლემ იდეები თავისუფლად, ყოველგვარი კრიტიკის გარეშე წარმოაჩინოს, მოცემულ პრობლემასთან დაკავშირებული ყველა ორიგინალური იდეა, მოულოდნელი და არასტერეოტიპული ანალოგია და ასოციაცია წარმოადგინოს.
5. პრობლემის გადაჭრის სტრატეგიების შერჩევა
 
მოსწავლემ უნდა შეძლოს:

·პრობლემის გადაჭრის შესაძლო გზების შეფასება სხვადასხვა პერსპექტივიდან;

·თითოეულ სტრატეგიასთან დაკავშირებული სხვადასხვა რისკის განსაზღვრა;

·უფრო რეალური და მისაღები სტრატეგიის შერჩევა (რესურსები, დრო და ა.შ.);

·შერჩეული სტრატეგიის დამაჯერებლობის დასაბუთება.

6. შერჩეული სტრატეგიის განხორციელება და პროგრესზე დაკვირვება

 მოსწავლემ პროცედურულად უნდა შეძლოს:

·პრობლემის გადაჭრის სამოქმედო გეგმის შემუშავება (თითოეული საფეხურის განსაზღვრა თავისი რესურსებით და დროის განრიგით);

·პრობლემის გადაჭრის სამოქმედო გეგმის წარმატებით განხორციელების ინდიკატორების განსაზღვრა;

·მოქმედების გეგმის სხვებისათვის გაზიარება და ცვლილებების შეტანა.

7. შედეგების შემოწმება და შეფასება

მოსწავლემ უნდა განახორციელოს:

·წარმატების ინდიკატორების შემოწმება _ განხორციელდა თუ არა გეგმის მიხედვით; რამდენად რეალური იყო გეგმა; რამდენად საკმარისი იყო რესურსები და სხვ.

·ახალი ცოდნის, უნარ-ჩვევების შეფასება. როგორც აღინიშნა, რთული პრობლემის შემთხვევაში, შესაძლოა, ადამიანმა პრობლემის გადაჭრის ეს ეტაპები არ გაიაროს თანმიმდევრობით და საჭიროების შემთხვევაში დაუბრუნდეს წინა ეტაპსა თუ ეტაპებს.
პრობლემური ხასიათის ამოცანები, ზოგადად, შესაძლოა ეხებოდეს სიტუაციებს, სადაც საჭიროა:
1. არჩევანის გაკეთება;
2. გადაწყვეტილების მიღება;
3. შედარება-შეპირისპირება;
4. დაკავშირება-კანონზომიერების აღმოჩენა;
5. შეუთავსებლობის აღმოფხვრა;
6. ობიექტებზე შეხედულების შეცვლა;
7. ექსპერიმენტის, ცდის ჩატარება;
8. კვლევა-ძიება;

9. შემოქმედებითი მიდგომის გამოყენება /გადაწყვეტის ორიგინალური გზის ძიება.
პრობლემაზე დაფუძნებული სწავლის პროცესი მოსწავლეს აყენებს აქტიური შემმეცნებლის როლში, რომელსაც წამოჭრილ პრობლემებთან გამკლავება უხდება. კერძოდ, პრობლემაზე დაფუძნებული სწავლებისას მოსწავლე აწყდება პრობლემას, რომლის გადაჭრაც მას უჭირს მხოლოდ იმ ცოდნით, რომელიც აქვს. იგი არკვევს, თუ რა უნდა იცოდეს დასმული პრობლემის უკეთ გასაგებად. ამ პროცესში მოსწავლე აქტიურია, მიმართავს თვითგანათლებას, ეძებს საჭირო ინფორმაციას (წიგნებს, გამოკვლევებს, ანგარიშებს, ელექტრონულ ინფორმაციას) და ა.შ. ამის შემდეგ ახალი ცოდნით აღჭურვილი მოსწავლე კვლავ უბრუნდება პრობლემას და ახერეხებს მის გადაჭრას.  
  
ბოლოს მოსწავლე აფასებს საკუთარ თავს – თვითშეფასება არის მოსწავლის არსებითი უნარ-ჩვევა, რაც მას ეხმარება ეფექტიან, დამოუკიდებელ სწავალაში.
პრობლემაზე დაფუძნებული სწავლის დროს მოსწავლე არის პრობლემის გადამჭრელი, რომელიც ცდილობს პრობლემის გაგებას, ეძებს გამოსავალს და ამ პრობლემის მოგვარების საუკეთესო გზას. პრობლემაზე დაფუძნებული სწავლა მიმდინარეობს ღია და მხარდამჭერ გარემოში, სადაც მოსწავლე არის აქტიური და საკუთარ თავზე ორიენტირებული, ხოლო მასწავლებელი – თანამშრომელი, რომელიც მოსწავლეს აჩვენებს სწავლის მიმართ ენთუზიაზმისა და ინტერესის მაგალითს. აშკარაა, რომ პრობლემაზე დაფუძნებული სწავლების დროს მასწავლებელი-მოსწავლის ტრადიციული როლები იცვლება.

       

მოსწავლეების პასუხისმგებლობა თანდათანობით იზრდება, მათ უვითარდებათ სწავლისადმი მაღალი მოტივაცია და სწავლის კარგი უნარ-ჩვევები. მასწავლებელი კი ხდება მრჩეველი, ინფორმაციის მიმწოდებელი და შემფასებელი. იგი ხელმძღვანელობს მოსწავლეს პრობლემის გადაჭრის მცდელობებისას. ამრიგად, პრობლემაზე დაფუძნებული სწავლა განსაკუთრებით ზრდის მოსწავლის მოტივაციას. მოსწავლე ჩართულია აქტიურ სწავლაში, მუშაობს რეალური პრობლემების გადაჭრაზე, რის შედეგადაც სწავლა მისთვის  უფრო საინტერესო და სახალისო ხდება. 

პრობლემაზე დაფუძნებული სწავლის პროცესში მოსწავლე იმუშავებს კოგნიტურ სტრატეგიებს, რომლებიც მას ეხმარება უჩვეულო, მოულოდნელი და არარუტინული სიტუაციის ანალიზში. აქვე უნდა აღვნიშნოთ, რომ განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია, პრობლემის გადაჭრა ეფუძნებოდეს არასპეციფიკურ, ნაკლებად სტრუქტურირებულ სიტუაციას და მხოლოდ ერთი სწორი პასუხით არ შემოიფარგლებოდეს. 
ამგვარი პრობლემის მოგვარება უფრო დაეხმარება მოსწავლეს რეალური ცხოვრებისეული პრობლემების მოგვარებაში _ ცხოვრებისეული პრობლემები ხომ უფრო კომპლექსურია, არ არსებობს მხოლოდ ერთი სწორი გზა. სწორედ ამგვარი უნარ-ჩვევების განვითარებაა პრობლემაზე დაფუძნებული სწავლების ძირითადი მიზანი. ეროვნული სასწავლო გეგმის ძირითადი მიზანი კი პრობლემაზე დაფუძნებული სწავლება, სხვადასხვა დისციპლინაში მიღებული ცოდნისა და უნარ-ჩვევების ინტეგრირებაა.

მეტაკოგნიცია ნიშნავს საკუთარი შემეცნებითი პროცესების – აზრების, ფიქრების – გაცნობიერებას და მართვას, ანუ მეტაკოგნიცია არის აზროვნება აზ­როვნების შესახებ, ცოდნა საკუთარი კოგნიტური სისტემისა და მისი ფუნქციონირების შესახებ და მისი კონტროლის უნარი. მეტაკოგნიციის დროს ხდება იმის შემეცნება, თუ რა ვიცით (მეტაკ­ოგნიტური ცოდნა), იმის გაცნობიერება, თუ რას ვაკეთებთ, როგორ ვიქცევით (მეტაკოგნიტური უნარი), ან როგორია ჩვენი მიმდინარე კოგნიტური და ემოციური მდგომარეობა (მეტაკოგნიტური შეგრძნე­ბა). ფაქტია, პრობლემაზე დაფუძნებულ სწავლასა და მეტაკოგნიციას შორის პირდაპირი კორელაცია არსებობს, ამიტომ პრობლემაზე დააფუძნებული სწავლება საუკეთესო საშუალებაა, მოსწავლეს ვასწავლოთ აზროვნება აზროვნების შესახებ.  

ცნობილია, რომ მეტაკოგნიცია მოიცავს მეტაკომპონენტებს: პრობლემის არსებობის აღიარებას, პრობლემის გაცნობიერებას და იმ პროცესების ამორჩევას, რომლებიც გამოდგება პრობლემის გადასაჭრელად, სტრატეგიის არჩევას, მენტალური რეპრეზენტაციის შერჩევას, გონებრივი რესურსების განაწილებას, პრობლემის გადაწყვეტის მსვლელობაზე კონტროლს, პრობლემის გადაწყვეტის ეფექტიანობის შეფასებას. როდესაც მეტაკოგნიცია ეხება საკუთარი სწავლის პროცესების გაცნობიერებას, მაშინ ხდება სწავლის სწავლა _ მოსწავლის მიერ საკუთარი სწავლის მართვა, რომელიც მოიცავს სწავლის დაგეგმვას, შეფასებას და მუდმივ მონიტორინგს. 

ვიდეობლოგი

მასწავლებლის ბიბლიოთეკას ახალი წიგნი შეემატა- სტატიები განათლების საკითხებზე

ჟურნალ „მასწავლებლის“ თითოეული ნომრის მომზადებისას, ცხადია, ვფიქრობთ მასწავლებელზე და იმ საჭიროებებზე,რომელთა წინაშეც ის ახლა დგას. ვფიქრობთ მასწავლებელზე, რომელიც ჩვენგან დამოუკიდებლადაც ფიქრობს, როგორ მოემზადოს გაკვეთილისთვის, რა...