„მამულო, შენთვის მოვკვდები, შენთვის ჩავიცვამ შავსაო, შენ შემოგწირავ სიცოცხლეს, შემოგევლები თავსაო“. თითქმის ერთი თვეა, ჩემი შვილი ბაღის დამამთავრებელი ზეიმის ლექსს

„შენ დაისვენე, ახლა ჩვენ მივხედავთ” – როდესაც, მძიმე, დატვირთული და დამღლელი წლის ზაფხულის პირველ თვეს ასეთი შინაარსის  სიტყვებს მოისმენთ, შფოთი

მარნეულის რაიონის სოფელ ილმაზლოში ორი მხრიდან მოხვდებით: მარნეულის გზითაც და რუსთავი-წითელი ხიდის გზის გავლითაც. ამჯერად ილმაზლოში რუსთავიდან სამარშრუტო მიკროავტობუსს მივყვები

სექტემბრის  თვეში რამდენჯერმე მომიწია ცხინვალის მოსაზღვრე სოფელში, ნიქოზში ჩასვლა. ჯერ იყო და ანიმაციის მერვე საერთაშორისო ფესტივალი ჩატარდა, სადაც ქართველი და

„ოდესმე გიგრძნია, რომ დედა ან მამა არ გისმენენ, როცა რაიმეს ეუბნები? კი? ჰოდა, ზუსტად დეიზივით ყოფილხარ. დეიზის მათთვის თუნდაც ის

„დედა, ბოდიში, რომ მოგატყუე, თასმის შეკვრა არ მისწავლია, უბრალოდ, მინდოდა გამეხარებინე“, – მითხრა ჩემმა ხუთი წლის შვილმა, რომელიც რამდენიმე თვის