სკოლებში აგვისტოს ომისა და ქართველი გმირების შესახებ უნდა ვასწავლოთო, – მომესმა და გამახსენდა სულ ცოტა ხნის წინ, აგვისტოს ომის მე-10

ბავშვობაში მიღებული შთაბეჭდილებებიდან ერთ-ერთი ყველაზე ცოცხალი ის მომენტია, როცა ბავშვთა უფლებების კონვენციის შესახებ გავიგე. მანამდე სასკოლო სივრცეში ძირითადად ვალდებულებებს მახსენებდნენ

რამდენიმე დღის წინ წერილი მივიღე იმ სკოლის დირექტორისგან, სადაც ჩემი შვილი სწავლობს. პირადი მიმოწერის  გასაჯაროება უკიდურესად ცუდი საქციელია და ამ

მაშინ, როცა პატარა გოგო ვიყავი, კითხვა ახალი დაწყებული მქონდა და ასტრიდ ლინდგრენის წიგნებს ერთიმეორის მიყოლებით ვყლაპავდი, იმდენად მოხიბლული ვიყავი მისი

“რა გინდა რომ კაცმა მალოს, ჭირი თავსა არ დამალავს”.   შესავლის გარეშე დავიწყებ. მარტივი ამბავია. შეცდომების  გამოსწორება მათი დანახვით და

თანამედროვე საგანმანათლებლო სისტემების ერთ-ერთი მთავარი გამოწვევა ალბათ ის არის, როგორ შექმნას ციფრულ ტექნოლოგიებთან დამეგობრებული და სმარტფონებით შეიარაღებული ბავშვებისთვის ისეთი სასწავლო

წლების წინ ხელში ჩამივარდა ერთი ქალის დაწერილი წიგნი გოგონებზე (http://bit.ly/2DHToyN), სადაც ბევრ სხვა საინტერესო რამესთან ერთად აღწერილი იყო მისი როგორც

ყოველ დღესა შენს თავს ჰკითხო: – აბა დღეს მე ვის რა ვარგე?   როგორ შევინარჩუნოთ წლების განმავლობაში მონდომება ისე, რომ

შემოდგომაზე ჩემი შვილი სკოლაში მიდის. როცა მასწავლებლებისთვის განკუთვნილი რესურსებისთვის დავიწყე წერა, რამდენიმე თვის მყავდა და ვფიქრობდი, რომ ჯერ შორს იყო

რა გვასწავლეს? გვასწავლეს, რომ სახლში უფრო ადრე უნდა დავბრუნდეთ, ვიდრე ბიჭები; უფრო თავაზიანები უნდა ვიყოთ, დახვეწილი მანერები გვქონდეს, ცუდ სიტყვებს