გითხარით ხომ, ერთ-ერთ სკოლაში უფროსკლასელებისთვის ინტერნეტში სამოქალაქო აზროვნების კურსის კითხვა დავიწყე. ერთხელაც გაკვეთილის წინ ვფიქრობდი, რომ მეორე დღეს ბავშვებს მოვუყვებოდი

საქართველოში, სადაც სამოქალაქო განათლების სკოლებში შეტანის პროცესიც რთულად და მტკივნეულად წარიმართა, ჯერ თითქმის არავინ საუბრობს იმაზე, რომ თანამედროვე ბავშვებს არა

სამყაროში დროდადრო ჩნდებიან ბავშვები, რომლებსაც თავიანთი ისტორიებით, მოთხოვნებით და აქტიურობით უფროსების ცხოვრებაში გვარიანი დისონანსი შემოაქვთ. გრეტა ტუნბერგი, მალალა იუსაფზაი, ემა

როგორ შეიძლება სასკოლო ექსკურსია გართობასა და დასვენებასთან ერთად შემეცნებითიც იყოს და დაუვიწყარიც, ამაზე მეც დამიწერია და სხვებსაც. ისიც ცნობილი ამბავია,

„გავბრაზდი, ძალიან გავბრაზდი და შეურაცხყოფილი ვიყავი, როგორ გვატყუებდნენ, როგორ არაფრად გვთვლიდნენ, არანაირი ინფორმაცია არ გვქონდა, რა ხდებოდა მაშინ ჩვენს თავს”

მედია ლაპარაკობს იმაზე, რომ ფინეთმა გაიმარჯვა ცრუ ინფორმაციასთან ომში. სასწავლო კურსები, რომლებიც ყველა ასაკის მოქალაქეებს ასწავლიდა ცრუ ამბების ამოცნობას და

როცა ჩემი შვილი პირველ კლასში მივიდა, თვითონაც ახალბედა მასწავლებელმა ისეთი მისასალმებელი დახვედრა მოუწყო, გულაჩუყებულს ცრემლები მდიოდა და, მგონი, ცოტა სულელურადაც

“დავინახე, რომ დედაჩემი იღლიებს იყნოსავდა, ასე კი იმ შემთხვევაში იქცევა ხოლმე, როცა ცხელა და ნესტია. სურს, რომ დეზოდორანტის ეფექტურობაში დარწმუნდეს.

სასწავლო წელი რომ მთავრდებოდა, ერთ-ერთი სკოლაში მქონდა შეხვედრა, აინტერესებდათ, როგორ შეიძლება ასწავლო უფროსკლასელებს სოციალური მედია ისე, რომ სკოლის დამთავრების შემდეგ

იცით რომ ბიჭვინთის სანაპიროზე ნეპტუნის ზეიმი იმართებოდა, სოხუმს კი გასული საუკუნის შუა წლებში ამერიკელი ფერმერები სტუმრობდნენ? იცით რა ხდებოდა მუშტაიდის