„გავბრაზდი, ძალიან გავბრაზდი და შეურაცხყოფილი ვიყავი, როგორ გვატყუებდნენ, როგორ არაფრად გვთვლიდნენ, არანაირი ინფორმაცია არ გვქონდა, რა ხდებოდა მაშინ ჩვენს თავს”

მედია ლაპარაკობს იმაზე, რომ ფინეთმა გაიმარჯვა ცრუ ინფორმაციასთან ომში. სასწავლო კურსები, რომლებიც ყველა ასაკის მოქალაქეებს ასწავლიდა ცრუ ამბების ამოცნობას და

როცა ჩემი შვილი პირველ კლასში მივიდა, თვითონაც ახალბედა მასწავლებელმა ისეთი მისასალმებელი დახვედრა მოუწყო, გულაჩუყებულს ცრემლები მდიოდა და, მგონი, ცოტა სულელურადაც

“დავინახე, რომ დედაჩემი იღლიებს იყნოსავდა, ასე კი იმ შემთხვევაში იქცევა ხოლმე, როცა ცხელა და ნესტია. სურს, რომ დეზოდორანტის ეფექტურობაში დარწმუნდეს.

სასწავლო წელი რომ მთავრდებოდა, ერთ-ერთი სკოლაში მქონდა შეხვედრა, აინტერესებდათ, როგორ შეიძლება ასწავლო უფროსკლასელებს სოციალური მედია ისე, რომ სკოლის დამთავრების შემდეგ

იცით რომ ბიჭვინთის სანაპიროზე ნეპტუნის ზეიმი იმართებოდა, სოხუმს კი გასული საუკუნის შუა წლებში ამერიკელი ფერმერები სტუმრობდნენ? იცით რა ხდებოდა მუშტაიდის

ერთმა მასწავლებელმა მოსწავლეებს დაავალა, გაეკეთებინა ცნობილი ისტორიული გმირების Facebook- პროფილები და აღმოაჩინა, რომ მშვენიერი მეთოდი იპოვა ბავშვებისთვის ძველი ამბების მათთვის

დღიურების წერა ალბათ ერთ-ერთი ამბივალენტური პროცესია, რასაც ადამიანები აკეთებენ, მით უფრო, თუ ამას ბავშვობაში აკეთებენ. ის თან ისეთ ინფორმაციას, განცდებს

სკოლებში აგვისტოს ომისა და ქართველი გმირების შესახებ უნდა ვასწავლოთო, – მომესმა და გამახსენდა სულ ცოტა ხნის წინ, აგვისტოს ომის მე-10

ბავშვობაში მიღებული შთაბეჭდილებებიდან ერთ-ერთი ყველაზე ცოცხალი ის მომენტია, როცა ბავშვთა უფლებების კონვენციის შესახებ გავიგე. მანამდე სასკოლო სივრცეში ძირითადად ვალდებულებებს მახსენებდნენ