კითხვებისა და პასუხების ბევრი წიგნი არსებობს: მათი ნაწილი ბავშვებისთვის არის დაწერილი და სამყაროს შესახებ ბავშვის თავში გაჩენილ პირველ კითხვებზე სცემს

„რა ვქნისა“ ციხე ავაგე, ჯავრი შევაბი კარადა, საიქიოდან მოიდენ ამ ციხის სანახავადა.   არც კი მახსოვს, როდის წამოვიწყე თამაში –

ცნობილი ამბავია: სიმსუქნე განვითარებად და ღარიბ ქვეყნებში პრობლემაა არა იმიტომ, რომ ადამიანები იმაზე მეტს ჭამენ, ვიდრე განვითარებულ და მდიდარ ქვეყნებში,

„შენ არ იცი, როგორ მენატრება გარეთუბანში სეირნობა, ჩემს ძველ მეგობრებთან ერთად…” – მითხრა ნიკოლოზ ბარათაშვილმა და შემდეგ გამახსენა, რომ ახლად

  “ჩემო ძვირფასებო! ჩემო უთავბოლო, ხმაურიანო, უგუნურო ქვეშევრდომებო! ყველამ  ის მიიღეთ, რაც თქვენი შესაფერისია, მეტს თქვენ არ იმსახურებთ!” – ასე 

  ფორმები და მეთოდები იცვლება. რჩება მხოლოდ შინაარსი, რომელიც ცოდნას უკეთ ცხოვრების ინსტრუმენტად განიხილავს. ბავშვებმა უნდა იცოდნენ, რომ რასაც საბავშვო

არ შეიძლება ყველამ სათითაოდ მოჰყვეს ზაფხულში რა გეგმები აქვს? – კითხულობს ერთი მეექვსეკლასელი გოგო სასწავლო წლის ბოლო დღეს და კლასში

ყველას, ვისაც უხარია გახარებული ბავშვების ყურება, ვინც თავს ვალდებულად თვლის, მოუსმინოს და გაუგოს ბავშვებს, ცდილობს მათი ცხოვრება უკეთესი გახადოს  

ბავშვობაში ხშირად მესმოდა ფრაზა ილიას ლექსიდან, რომლის თანახმადაც ყოველი დღის ბოლოს ადამიანმა თავის თავს უნდა უნდა ჰკითხოს, იმ დღეს ვის

ას წელზე მეტი გავიდა მას შემდეგ, რაც საქართველოს პირველი რესპუბლიკა შეიქმნა   და ასი წელი იმის შემდეგ, რაც ამ რესპუბლიკამ დამოუკიდებლობა