იმაზე მსჯელობისას, მივცეთ თუ არა ბავშვებს დავალებები არდადეგებისთვის, ჩემი სკოლის პირველი წლებიდან სულ ორი რამ მახსენდება:   მეორე კლასში რომ

ზღვაზე დასვენებისას ბავშვები გონიოს ციხეში წავიყვანე. ვიფიქრე, რომ ამაზე კარგ ადგილს რომაელებზე, ბიზანტიის იმპერიაზე, წყალგაყვანილობის სისტემებზე, არქეოლოგიასა და საბრძოლო იარაღებზე

პანდემიისას მივხვდი – როცა კრიზისი იწყება, ყველა გაუკეთებელი საქმე და არსებული პრობლემა თავს გახსენებს და მძიმე ტვირთად გაწვება. პანდემიისასვე განსაკუთრებით

ერთ დღესაც ბავშვების ნახევრად შევსებული სავარჯიშო რვეულების, ყდამოგლეჯილი წიგნების, წლების წინ დახატული ნახატების დალაგება და დახარისხება დავიწყე და მივხვდი, რომ

არსებობს ერთი გადასარევი ქართული საბავშვო წიგნი: “მხიარული ოჯახი”, – რომელზეც მასწავლებლის ჟურნალშიც დაგვიწერია და თუ მის შესახებ მეტის გაგებას მოისურვებთ,

„ძალიან ბევრს მიიღებთ მელორი ტაუერსისგან, ეცადეთ, ყველაფერი სასიკეთოდ გამოიყენოთ! იყავით სამართლიანები და პასუხისმგებლობიანები, ზნეკეთილები და შრომისმოყვარეები! წარმატებად მივიჩნიოთ, თუ აქედან

მას შემდეგ, რაც ეს ვერაგი ვირუსი გამოჩნდა და ცხადი გახდა, რომ ადრე თუ გვიან თითქმის ყველას კართან ჩამოდგება, იმაზე ვფიქრობ,

კორონავრუსი და რასისტული განწყობები მაშინ, როცა საქართველოში კორონავირუსით ინფიცირების ჯერ კიდევ არცერთი შემთხვევა არ იყო აღრიცხული, სკოლებში ჩვეულებრივი გაკვეთილები ტარდებოდა

ბავშვები და მოზარდები საჯარო სივრცეებიდან გაქრნენ და ონლაინ სამყაროში გადაინაცვლეს. დახურულია სკოლები, ბაღები და უნივერსიტეტები. ლექციები და გაკვეთილები ონლაინ ტარდება,

ჩემი შვილის მასწავლებელთან შეხვედრა მქონდა, საბავშვო ბაღს ამთავრებს და სკოლაში მიდის. იმაზე ვლაპარაკობდით, რამდენად მზად არის ახალი ეტაპისთვის. მითხრა, ბავშვების