როცა სკოლას ვამთავრებდი, ეგეთი წესი იყო – ბოლოკლასელები სკოლასთან გამომშვიდობების სიხარულის აღსანიშნავად სხდებოდნენ გაპრიალებულ მანქანებში, რომლებსაც ბაფთები და ყვავილები ჰქონდა

“- ჩემი ბიჭი 16 წლის არის და საერთოდ არ აინტერესებს ის, რასაც მე ვაკეთებ. სპორტსმენია, ეროვნულ ნაკრებში თამაშობს, ერთი-ორი წელიც

პირადი ბლოგი დაახლოებით 10 წლის წინ გავაკეთე და მაშინ, როცა უზარმაზარ ქსელში ჩემს პატარა ავტორიზებულ სივრცეს ვინიშნავდი, ვერაფრით წარმოვიდგენდი, რომ

მზიან ამინდებში დახურულ სივრცეში მშვიდად ჯდომა დღემდე მიჭირს. გაზაფხულის პირველი თბილი დღეები დადგება თუ არა, მინდა, კამერა მხარზე გადავიკიდო და

ე.წ. „სიყვარულის დღეს”, ანუ 14 თებერვალს, ბავშვების დაბადების დღის ცენტრში აღმოვჩნდი, ჩვენი მეგობრის შვილის და ჩვენი შვილების მეგობრის დაბადების დღე

სასკოლო აქტივობებიდან ალბათ ერთადერთი, რაც უპირობოდ მომწონდა, ექსკურსიაზე წასვლა იყო. მიმართულების არჩევა, წასაღები საკვების დანაწილება, ჩანთის ჩალაგება და გამგზავრების წინა

ბებიაჩემმა 90 წელზე ოდნავ მეტი იცხოვრა და ცოტა ხნის წინ, ზამთრის ერთ ჩვეულებრივ დღეს მოკვდა. მიუხედავად იმისა, რომ მოხუცი ადამიანის

„თავიდან ძალიან უჭირდათ საუბარი, ისხდნენ და ცოტა შეშინებულები გვისმენდნენ. მერე ერთმა გოგონამ ამოიღო ხმა. აღმოჩნდა, რომ მისი არასრულწლოვანი და ცოტა

“ძალიან ბევრი მშობელი ვიცი, რომელიც საერთოდ არ ასწავლის შვილს დამოუკიდებლობას, უნდათ, რომ ყველანაირად მათზე იყონ დამოკიდებული. უნდათ, გააკონტროლონ და კონტროლი

ლიზი პატარა გოგონაა, რომელიც ზაფხულის გასატარებლად მამასთან ერთად სოფლად, მდელოზე მდებარე სახლში დადის. მამა მეცნიერია – პეპლებს იკვლევს და უნდა