დაწყებითი საფეხურის მოსწავლის მშობელი სამცხე-ჯავახეთიდან: „მე ვთვლი, რომ ბავშვისთვის აუცილებლია საშინაო დავალების მიცემა ყოველდღიურად, იმიტომ რომ,  რაც მან კლასში

ძალიან მოულოდნელად დადგა დრო, როცა ჩვენ ჩვენდაუნებურად ჩვეულებრივი პროფესიის ადამიანების შემჩნევა და დაფასება ვისწავლეთ. ეს ამბავი მადლიერების ტაშმა გამახსენა, რომელიც

ცოტა რამ შეიძლება იყოს იმაზე უარესი, ვიდრე ადამიანებს საკუთარი ხელების გვეშინოდეს. დიახ, ხელების! ჯერ ერთი, იმიტომ, რომ ინფექციის გავრცელების ყველაზე

ზის და ვზივარ! ის ეკრანთან, მე ეკრანს მიღმა. მას ხედავენ, მე უხილავი ვარ. ის საუბრობს, მე გასუსული ვარ. უკვე მეორე

ერთ ოთახში ორი სხვადასხვა კომპანიის თანამშრომელი და  სკოლის მოსწავლე უზის სამ კომპიუტერს. ეს ახალი რეალობაა, რომელიც ქვეყანაში ეპიდსიტუაციის გაუარესებამ განაპირობა.

მოსწავლეთა მშობლების ჩართულობა სასკოლო ყოველდღიურობაში ჯერ კიდევ მძიმე გამოწვევად რჩება ზოგადსაგანმანათლებლო დაწესებულებებისთვის. სკოლებში ამბობენ, რომ სურთ გაზარდონ მშობელთა ჩართულობა, მაგრამ

ბავშვებს რომ სკოლა არ უყვართ, ეს ჩვენს რეალობაში ნორმად მიიჩნევა. დილით ადრე ადგომა ეზარებათ, ყოველდღიური რუტინა არ მოსწონთ, სწავლა ძნელია,

სკოლიდან გახარებული დაბრუნდა. ტესტებში უმაღლესი კატეგორიის შეფასება მიუღია და აღფრთოვანებული იყო. მიზიარებდა ემოციებს, მიყვებოდა, რომ ერთი შეცდომაც არ ჰქონდა დაშვებული.