უწინ თუ მშობლები ბავშვების ეზოში დიდხანს ყოფნის გამო გამოთქვამდნენ უკმაყოფილებას, დღევანდელ მშობლებს სხვა სატკივარი გვაქვს. ჩვენი შვილები ეზოში აღარ ჩადიან!

სოციალურ ქსელში, ალბათ, არ არსებობს სკოლის მოსწავლეთა მშობლების დახურული ჯგუფი, სადაც მსგავსი შინაარსის ჩანაწერს ვერ ნახავთ: „გოგოებო! ახალი წელი მოდის.

წარმოიდგინეთ, სახელმწიფომ მანქანით ზოლში მოძრაობა მოგთხოვოთ, მაგრამ ქუჩები არ დახაზოს! საღებავიც კი არ დახარჯოს ზოლების გავლებაზე. თქვენ კი უხილავი საზღვრების

„დე, შენ სექსი გქონია?!“-  ვფიქრობდი, წერა იმ კონტრშემთხვევით დამეწყო, რამაც სტატიაზე მუშაობა გადამაწყვეტინა, მაგრამ სულაც არ მინდა, ერთი რეალური, მაგრამ “ყვითელი”

სულ ცოტა დრო რჩება სექტემბრის იმ დღემდე, როცა შვილებს ტანისამოსს გავუწიკწიკებთ, თაიგულებს დავაჭერინებთ, ჩანთებს ავკიდებთ, სკოლაში გავყვებით და სოციალურ ქსელებს

დედამიწაზე რამდენი ადამიანიც ცხოვრობს, იმდენი „პირადი სივრცე“ არსებობს. რეალური თუ ირეალური მანძილი ყოველ ინდივიდამდე სხვადასხვაა.  ხილული საზღვრების გარდა ადამიანები თავის

შვილისთვის სკოლის შერჩევა მშობლობის ერთ-ერთი საჭირბოროტო გამოწვევაა. არც თუ იშვიათად, სახლთან ახლოს მდებარე საჯარო სკოლა ვერც გამართული საგანმანათლებლო ინფრასტრუქტურით დაიკვეხნის

„მასწავლებლებს მიაჩნიათ, რომ ოჯახებს არ უნდათ მონაწილეობის მიღება, როცა სინამდვილეში ოჯახებმა არ იციან, როგორ მიიღონ მონაწილეობა“ – კარინ სალინასი თითქოს