ბავშვებს რომ სკოლა არ უყვართ, ეს ჩვენს რეალობაში ნორმად მიიჩნევა. დილით ადრე ადგომა ეზარებათ, ყოველდღიური რუტინა არ მოსწონთ, სწავლა ძნელია,

სკოლიდან გახარებული დაბრუნდა. ტესტებში უმაღლესი კატეგორიის შეფასება მიუღია და აღფრთოვანებული იყო. მიზიარებდა ემოციებს, მიყვებოდა, რომ ერთი შეცდომაც არ ჰქონდა დაშვებული.

ძნელი სათქმელია, პირველად როდის გაჩნდა ჩემს ცნობიერში სიტყვათა წყობა – ამბის მიტანა, ენის მიტანა, დასმენა, დაბეზღება ან „ჩაშვება“. ის კი

უწინ თუ მშობლები ბავშვების ეზოში დიდხანს ყოფნის გამო გამოთქვამდნენ უკმაყოფილებას, დღევანდელ მშობლებს სხვა სატკივარი გვაქვს. ჩვენი შვილები ეზოში აღარ ჩადიან!

სოციალურ ქსელში, ალბათ, არ არსებობს სკოლის მოსწავლეთა მშობლების დახურული ჯგუფი, სადაც მსგავსი შინაარსის ჩანაწერს ვერ ნახავთ: „გოგოებო! ახალი წელი მოდის.

წარმოიდგინეთ, სახელმწიფომ მანქანით ზოლში მოძრაობა მოგთხოვოთ, მაგრამ ქუჩები არ დახაზოს! საღებავიც კი არ დახარჯოს ზოლების გავლებაზე. თქვენ კი უხილავი საზღვრების

„დე, შენ სექსი გქონია?!“-  ვფიქრობდი, წერა იმ კონტრშემთხვევით დამეწყო, რამაც სტატიაზე მუშაობა გადამაწყვეტინა, მაგრამ სულაც არ მინდა, ერთი რეალური, მაგრამ “ყვითელი”

სულ ცოტა დრო რჩება სექტემბრის იმ დღემდე, როცა შვილებს ტანისამოსს გავუწიკწიკებთ, თაიგულებს დავაჭერინებთ, ჩანთებს ავკიდებთ, სკოლაში გავყვებით და სოციალურ ქსელებს

დედამიწაზე რამდენი ადამიანიც ცხოვრობს, იმდენი „პირადი სივრცე“ არსებობს. რეალური თუ ირეალური მანძილი ყოველ ინდივიდამდე სხვადასხვაა.  ხილული საზღვრების გარდა ადამიანები თავის