დიდი ხანია, რაც ბილინგვიზმი – ორენოვნება – განათლების უმნიშვნელოვანეს ასპექტადაა მიჩნეული. საქართველოში უკვე ხშირია შემთხვევა, როდესაც ორი ენის მცოდნე ბავშვს

  ვასწავლოთ მოთმინება ბავშვებს, რომლებიც ძნელად მართავენ თავიანთ ქცევას, აქვთ აკადემიური ჩამორჩენაც. თუ ისინი დროის უმეტეს ნაწილს უარყოფითი ქცევითი შაბლონებით

(ნაწილი პირველი) ბოლო დროს განათლების ქართველი ექსპერტები დაუფარავად საუბრობენ იმის შესახებ, რომ, დახარჯული ფინანსების მიუხედავად, საქართველოში სასკოლო განათლების ხარისხი ვერ

ორენოვან ბავშვებზე დაკვირვებამ ცხადყო, რომ მათთვის ამა თუ იმ ენაზე მოსაუბრე ადამიანი იმ კულტურის ერთგვარი ნიმუშია, რომელზეც საუბრობს. თუ ასეთი

“შეიძლება ზოგიერთმა თქვენგანმა მოახერხოს და შეიცნოს მითის პრინციპი.  შესაძლოა, ამ შეცნობის გზაზე ბევრი გაიხლართოს ვერცხლისფერ ბადეში. მნიშვნელობა მარტო იმას აქვს,

სამგვარი ანბანის არსებობით განებივრებულ ქართველებს ანბანის კიდევ ერთი სახეობა შეგვემატა. ოღონდ იგი მთავრულს და ნუსხურს მხოლოდ იმდენად უკავშირდება, რამდენადაც მათი

(ნაწილი მეორე) თანამშრომლობა განათლების, და მით უფრო, ჩართულობის განათლების  მნიშვნელოვან საფუძვლად და წინაპირობად მოიაზრება იმდენად, რამდენადაც   ავითარებს სოციალურ და სხვა

„სწავლაზე ორიენტირებულ პარადიგმაში, განვითარების თანაბარი შანსის მისაცემად, მასწავლებელი თითოეულ მოსწავლეს  განსხვავებულ პირობებს სთავაზობს, მათი ადრეული ცოდნისა და გამოცდილების გათვალისწინებით. იგი

ოდესმე განგიცდიათ იმედგაცრუება ნიჭიერ მოწაფესთან ან ოჯახის წევრთან მუშაობისას იმის გამო, რომ სხვებთან ვერ ახერხებდა საკუთარი შესაძლებლობების გამოვლენას? იქნებ თქვენს

ბოლო ზარმა უკვე საქართველოს ყველა სკოლაში ჩამოჰკრა. უმრავლესობისთვის წარმატების ზარი იყო, უმცირესობისთვის – ვერა, რადგან 12 წლის „შრომა“ კიდევ ერთი