შეუძლებელია, რამე სხვაზე წერო, როცა კარს მიღმა ჯერ ისევ ცამეტი ივნისის ღამეა. ეს ამბავი სიზმარს მაგონებს – თითქოს ფეხები შეკრული

2014 წლიდან დაწყებითი კლასების სადამრიგებლო პროგრამაში სავალდებულო გახდა ,,კითხვის საათის” ჩასმა,  რაც მიზნად ისახავს მოსწავლეებში გააზრებული კითხვის უნარების განვითარებას. თავისთავად,

ამას წინათ საინფორმაციო საშუალებებით გავრცელდა კიდევ ერთი შემზარავი ამბავი – დონეცკში ორი ბავშვი მოკლეს. მანამდე კი იყო ასურელი ბავშვების მიერ

 მეორე ნაწილი წერილს ლიტერატურაში ყოველთვის დიდ როლს ანიჭებდნენ. მისი დახმარებით იხსნებოდა სიუჟეტური კვანძი, იმართებოდა აქტიური დიალოგი პერსონაჟებს შორის. წერილები იგზავნებოდა,

ყოველგვარი ტიპის წერილს: საქმიანს, პირადს, საჯაროს თუ სამოტივაციოს, – ერთი მთავარი დანიშნულება აერთიანებს – კომუნიკაცია. მიუხედავად იმისა, რომ წერილობითი დიალოგი

აღდგომა მოდის და სკოლაში სააღდგომო პროექტებზე მუშაობაა გაჩაღებული: ბავშვები სათამაშო კვერცხებს ათასგვარად რთავენ, ხორბალს თესავენ, მუშაობენ სადღესასწაულო კედლის გაზეთზე… პატარებს

დაწყებითი სკოლის მოსწავლეთა მშობლები ხშირად ჩივიან, რომ მათი შვილი გამოუსწორებელი მატყუარაა, თან, თავისივე სიცრუის ქსელში გაბმულს, ყველაფრის სჯერა, რასაც ე.წ.

გაზაფხულმა გამახსენა, როგორ ვდარაჯობდი თითოეული ხის ,,აფეთქებას”, როგორი ჯადოსნური იყო ყველაფერი ჩემ გარშემო, როცა პატარა ვიყავი. ხანდახან გადმოვიღებ ძველ ფოტოალბომს,

ამას წინათ, საგაკვეთილო გეგმებსა და სილაბუსთან ჭიდილში დაღლილს, ყელზე ყულფივით მომიჭირა კითხვამ: სად არის პოეტი თამთა დოლიძე? ჯერ სულ რაღაც

ვირჯინია ვულფი წერს: „თუ თვალს გავუსწორებთ სინამდვილეს, რომ არ არსებობს მაჯა, რომელსაც შეგვიძლია ჩავეჭიდოთ, არამედ მარტონი მივდივართ ცხოვრების გზაზე, მაშინ