დეკემბრის დადგომისთანავე  სკოლაში საახალწლო განწყობის შექმნისათვის მზადება დავიწყეთ. ჩავერთეთ სხვადასხვა საზეიმო კონკურსში, რომლის განხორციელების დროსაც ნამდვილი ზეიმი იმართებოდა კლასში. იატაკი

უკვე ერთი სემესტრი გავიდა, რაც მასწავლებლის სახელით სკოლის ზღურბლს გადავაბიჯე და თანდათან ვხვდები, რა რთულ და საპასუხისმგებლო საქმეს შევეჭიდე. სწავლა-სწავლებას

 – რა არის სიცოცხლე?      – სიცოცხლე სევდა არის, ადამიანად ყოფნის ტკბილი სევდა. – სიკვდილი? – სიკვდილიც სევდა არის,

ამას წინათ ჩვენს სკოლაში შემოდგომის ზეიმი გაიმართა. მეორე კლასს პურის ფესტივალის გამართვა დაგვევალა. აღმოჩნდა, რომ მოსწავლეებმა თითქმის არ იცოდნენ, რა

17 ნოემბერი  გალაკტიონ ტაბიძის დაბადების დღეა. ამ დღეს ჩემებურად აღვნიშნავ, მთელი დღის განმავლობაში მონატრებულ ლექსებს ვკითხულობ. ყოველ ჯერზე ახალ გალაკტიონს

უცნაურია, სანამ ვორდის ფაილს გავხსნიდი, სულ სხვა ამბის დაწერა მინდოდა. მოკლე გეგმაც შევადგინე და საჭირო მასალებიც მოვიძიე, მაგრამ როგორც კი

რამდენიმე დღის წინ სკოლაში მთელი დღის შრომით დაქანცული და მშობლების მომლოდინე პატარა თავების „გასანიავებელი” საუბარი წამოვიწყე. პატარებს გავუმხილე, რომ რაც

აი, ახალი სასწავლო წლის პირველი კვირაც დამთავრდა და  ცხრამეტ მეორეკლასელთან ერთად,  ახალი საკუთარი თავიც გავიცანი. მიუხედავად თეორიული ,,მზადყოფნისა”, უამრავი შეცდომა

გურულებს ერთი საინტერესო სადღეგრძელო გვაქვს: ,,მშვიდობა და შვიდი ინჯრა დღეში”. შვიდჯერადი კვების აუცილებლობისა რა მოგახსენოთ, მაგრამ მშვიდობის ფასი ხელთოხიანმა თუ