ხშირად, როცა „ვეფხისტყაოსანის“ სწავლებას ვიწყებ, ვხედავ, როგორ უქრებათ ჩემს თოთხმეტ-თხუთმეტი წლის „სამიზნეებს“თვალებში სხივი, ექუფრებათ სახე, ხელებს უღონოდ ჩამოყრიან, მძიმედ

რა არის იმაზე უფრო სევდიანი, ვიდრე გადაღლილი მასწავლებლის ცარიელი დილა, დასიებული თვალები და სრული უმწეობის განცდა, ბალიშიდან თავის აწევა… მაღვიძარას

ყოველთვის, როცა საჩუქრად წიგნს ვარჩევ, თავში ერთი აზრი მიტრიალებს – რამდენად სწორად ვარჩევ საკითხავს? შეეფერება თუ არა ეს წიგნი მისი

გარეთ გაზაფხულივით მშვიდი შემოდგომაა. მოსწავლეებს ჩემს საყვარელ ლექსებს ვუკითხავ, მათ გაბრწყინებულ თვალებს ვხედავ. მეც მშვიდად ვარ.   ეს ლექსი შარშან

როცა შობაზე ვფიქრობ, უპირველს ყოვლისა ბაგაში ჩაწოლილი პატარა იესო კი არა, ბებია მახსენდება და ვხედავ, რბილი ხელებით როგორ ზელს ცომს

ყველას აინტერესებს, როგორ წერენ მწერლები – სხედან მაგიდასთან, წვანან მინდორში, იმალებიან სარდაფში თუ აივნიდან ქუჩას გაჰყურებენ, წერენ დილით ადრე, როცა

რამდენიმე წლის წინ პარიზში, სენის სანაპიროზე ნაჭრის ჩანთა ვიყიდე, წარწერით –  „სენის ბუკინისტები“ და თეთრთმიან, ასაკოვან ბუკინისტს, უფრო გასაგებად რომ

(კარანტინი, 2020 წელი)   – გამარჯობა! მითხრეს, რომ ჩემს კითხვებზე პასუხის გაცემას შეძლებთ. – შევეცდები, თუკი ბევრს არ მოითხოვთ ჩემგან!

ახლა, როცა უკვე გავიზარდე, როცა ბევრი მოვლენა შევაფასე თუ გადავაფასე, როცა მასწავლებელიც გავხდი და თავად ვაკვირდები სხვების ზრდას, ხშირად ვფიქრობ