პანდემიის ფონზე, კიდევ ერთხელ გამოჩნდა, რომ სკოლა არ არის საზოგადოებისაგან ცალკე მდგომი, დახურული ინსტიტუცია და მასზე გავლენას შიდა ფაქტორებთან ერთად

2017 წლის ნოემბერში მქონდა ბედნიერება, სევილიაში ვყოფილიყავი და დავსწრებოდი განათლების, კვლევებისა და ინოვაციების საერთაშორისო კონფერენციას (სხვათა შორის, სევილია იმდენად ლამაზია,

  – გამარჯობა, ბავშვებო! – ვეუბნები მე-7 კლასელ მოსწავლეებს პატარა ყუთიდან. – გაააამარჯობა, მას! – ისმის მეორე მხრიდან რამდენიმე ხმაში

სირთულეები თუ ამ წერილის პირველი ნაწილი წაიკითხეთ, ნახავდით, რომ ეს არის პირადად ჩემი მასწავლებლობის პირველი წლის გამოცდილების შეჯამება. წინა სტატიაში

„თუ დრო არ გაქვს, ნუ დაიწყებ კითხვას.“ ასე იწყებს გოდერძი ჩოხელი თავის რომანს, „ადამიანთა სევდა.“ ხოდა, აქაც, რაღაც ეგეთი ამბავია…

ვიცინი, მაშასადამე ვსწავლობ… ვხუმრობ, მაშასადამე ვასწავლი. რენე დეკარტეს რა გითხრათ მაგრამ, ეს ორი ფრაზა არანაკლები ჭეშმარიტება მგონია. კორონავირუსით გამოწვეული გაუგებრობის

სწავლა- სწავლების პროცესში  ფილმების გამოყენების სიკეთეზე  ხშირად წაგვიკითხავს.  მათ შორის, დოკუმენტური ფილმების სიკეთეებზე. დასაწყისშივე უნდა ვთქვა, რომ დოკუმენტალისტიკასთან შეხება დიდი

დაახლოებით ერთი თვის წინ მე და ჩემი კოლეგა თბილისის სახელმწიფო სამედიცინო უნივერსიტეტში ძალიან საინტერესო ლექციას დავესწარით. შეხვედრას უძღვებოდა პროფესორი იუსეფ

სკოლის გახსენებისას ყველას სხვადასხვა მოგონებები აქვს. რა დასამალია და უამრავი ადამიანისათვის სკოლა ალბათ ყველაზე ცუდი გამოცდილებაა ცხოვრებაში. დღეს განსაკუთრებით აქტუალურია

2019 წლის სექტემბერში, არაერთი მცდელობისა და 13 წლიანი პაუზის შემდეგ, ისევ სკოლას დავუბრუნდი. ამ შემთხვევაში, მასწავლებლის სტატუსით. სიმართლე უნდა ვთქვა,