ანზორ ერქომაიშვილი და მე უკანასკნელი ორი წელია, რაც დავმეგობრდით. თუ შეგვიძლია სიტყვა „ეპოქალური“ უბორძიკოდ და იოლად ვახსენოთ – ეს ამ

მეორე ნაწილი აი, იმ ბიჭს, ასე რომ მომწერა: „ძვირფასო თოვლის ბაბუ, მე ბევრი სურვილი მქონდა, მაგრამ რაც მამა გარდაიცვალა, მხოლოდ

გაზაფხული მოდის. ქაქუთში ბლის ხეები აყვავდებიან, მერე ხასხასა კუნწულებს გამოიბამენ და ბლის ხეებზე ნინოს თანატოლები ავლენ. ნინო თებერვალში ავიდა. რომ

ხშირად მეკითხებიან: „არ იღლები?“ ვიღლები. ხან ძალიანაც. აგერ, ბოლო ერთი კვირის მანძილზე ხუთ რეგიონს მოვედე. ცხადია, რომ ვიღლები. მაგრამ ეს

ამასწინ ერთ ძალიან, ძალიან შეჭირვებულ ოჯახს კომპიუტერი ჩავუტანე. მრავალშვილიანს. როგორც არის ხოლმე – წამიერი სიხარულის ჩასუნთქვა, რომ რაღაც კარგი გააკეთე,

წუხელ მკითხეს, შენი ღმერთი როგორიაო. რწმენა ხმამაღალი საქმე არ მგონია, ამიტომაც ვლაპარაკობ ცოტას, ან საერთოდაც არ ვლაპარაკობ. მაგრამ კითხვა ისეთი

ცოტა შორიდან მოგიყვებით: ისე გავიზარდე – მშობლები, რომლებიც მოულოდნელად გაღარიბდნენ, ისევე, როგორც სხვები იმ უმძიმეს წლებში, წელზე ფეხს იდგამდნენ. თვითონ

გურიაში ვარ. დაკასთან, სკიჯის სახლში. წუხელ შემოვრჩით და რაღაც თავგადასავლები გვიამბო. ერთს თქვენც მოგიყვებით. პირველი ტურისტი, ვინც აქაურობას ესტუმრა, თანაც

საქართველო ვერ არის ადვილად სალაპარაკო. აბა, საკუთარ თავზე როგორ უნდა ილაპარაკო. თანაც ობიექტურად. ან საერთოდ არსებობს კი ობიექტური ლაპარაკი. არ

*** ღამით მარიამი გარდაიცვალა. აი, ასე – გოგონა დიდი ოცნებებით. გარდაიცვალა. ისე ცუდად ვარ, მართლა მაკანკალებს – ცალკე ტკივილისგან და