ერთი დიდი ღმერთი, ლენინი, სადღაც შორს იდგა და დანარჩენ ღმერთებს – სტალინს, ხრუშოვს და სხვებს – შობდა. ზოგიერთი შეიძლება ძმას

  მესიზმრებოდა, რომ განძის საპოვნელად მიწას ვთხრიდით მე და ჩემი მეზობელი, რომელიც სულაც არ ჰგავდა ჰეკლბერის და ეზოს უკან, ჩაის

– ყური დამიგდე, ჰეკი, ორ ბურთულას მოგცემ მაგაში. თუ გინდა პარასკევ ღამით ჩხრიალების დასაჭერადაც გაგყვები… ჰეკლბერი ბარემ მკვდარ კატაშიც არ გაცვლიდა, მაგრამ

მთელი ჩემი ლევილური ვოიაჟებისას, საკმარისად დავაკვირდი აქაურებს და დავასკვენი, რომ გურული და ფრანგული საერთო ძირიდან მოდის. აი, წარმოიდგინეთ დიალოგი: –

ახალი წელი მუდამ სძულდათ, როგორც რომ ერთი რამ, გადმონაშტპამიდვრის  წვენიანი ქილები არ დაუმალავთ.  საგანგებოდ, დემონსტრაციულად  ამ ,, იარაღით’’ ხელში ჩაიარეს

სიკვდილზე ბევრი დამიწერია.  ახლა აღარ ანუ უფრო ზუსტად, ვეღარ დავწერ. არის სიკვდილები, რომელიც ისე მტკივნეულია,  ფიქრს არიდებ.  თან უამრავი სიტყვა

ხანდახან ჩვენი უმთავრესი პრობლემა წარსულის არასწორი, ან ვთქვათ რბილად: თავისებური გაგებაა. ის, ვინც უარესია, ზოგჯერ უკეთესი გვგონია. ის ვინც უკეთესია,

მცირე ვირუსმა მცირე ხნითვე სახლში დამტოვა და ვაგრძელებ სხვა დღიურების წერას. მოკლედ, ასე: თუ ოდესმე ქალაქ ოზურგეთში, კალანდარიშვილის ქუჩა #12

შემოდგომის სცენის გამნათებელი ყველაზე შემოქმედებითი კაცი უნდა იყოს დანარჩენ ოთხთა შორის, მზის ნათურას სასწაულს აკეთებინებს. მთავარია ქარი ქროდეს. პარტერიდან და

  ადრეც მითქვამს: აკვიატების ადამიანი ვარ. ზოგი აკვიატება მოვიშალე, ზოგიც შემრჩა. აი, დილით, გზაზე, ერთი მოურჩენელი ახირება გამახსენდა. ერთხელ, ვიქნებოდი