ვისაც დუშური ზაფხულის ქუხილი არ გინახავთ, დიდი სანახაობა გამოტოვეთ. ქუხილი გამთენიისას. ღრუბელი ცაზე ალაგ-ალაგაა დაყრილი, თითქოს ახალგაკრეჭილი ცხვრის მატყლი ქარმა

დღეს, საღამოს, საქმეებიდან შინ მობრუნებულმა, უკვე ტრადიციულად, დუშეთში, მახლობელ სოფლებში ვიხეტიალე. ბევრთაგან ერთი კაციც შემომაყარა, მოხუცი, გულზე ახალგაზრდა ბიჭის სურათით.

ადამიანი, ეს უცნაური და ამოუცნობი არსება, ძალიან, ძალიან გამძლეა. ამ პატარა პლანეტაზე ის გამარჯვებისთვის დაიბადა, ოღონდ დაიბადა ასეთი – შურით,

ადამიანი, ეს უცნაური და ამოუცნობი არსება, ძალიან, ძალიან გამძლეა. ამ პატარა პლანეტაზე ის გამარჯვებისთვის დაიბადა, ოღონდ დაიბადა ასეთი – შურით,

არაფერი ისე არ აშინებს ადამიანს, როგორც სავარაუდო სიკვდილის მოახლოებული საფრთხე. მით უფრო თუ ამ საფრთხეზე მეგაფონში ჩაყვირიან. ჩვენი, ეროვნული საქმე

მორწმუნესთვის ეს სასჯელია რწმენის სიმცირის გამო. ურწმუნოსთვის ეს სასჯელია ფიქრის ნაკლებობის გამო. მოგზაურისთვის ეს სასჯელია გზების გამოტოვების გამო. მდიდირისთვის ეს

ერთი დღით ადრე, სანამ ახალგაზრდა ქალს ქმარი თუ ქმარყოფილი ყელს გამოსჭრიდა, იმ სოფლის სკოლაში წიგნები ჩავიტანეთ. ახლა ვფიქრობდი, რომ ის

მამაჩემის გარდაცვალების დღეა. ყველაზე მძიმე დღე ჩემს ცხოვრებაში. და უცნაური რამ მინდა მოგითხროთ: თუ რამეზე შეიძლება არ დავიწუწუნო, ეს ხალხის

ხვალ – ვაჟა გაფრინდაშვილისთვის დავაკლოთ ჩვენს ასაწყობ ნაძვის ხეებს ერთი სათამაშო და ამ ცარიელ ადგილს ერქვას ,,თავისუფლება” მე სამოქალაქო აქტივისტი,

შეიძლება პოეტური ბოდვაა და გლობალური დათბობა ძველ კალენდარულ მოწყობებს არ ცნობს, მაგრამ დღემდე ცხადად ვგრძნობ და მტკიცედ მჯერა, რომ აგვისტოს