,,ქართლ-კახეთი, იმერეთი, გურია და რაჭა, ყველა ჩემი სამშობლოა, სამეგრელოს გარდა’’ დიახ, ჩვენ გვახსოვს და ეგებ გვიმღერია კიდეც ცნობილი ტექსტის ეს

მისი სისხლი ნავთობი იყო. თვალებიდან ცრემლის ნაცვლად ნავთი სდიოდა. ადამიანები ხანდახან ეგრეც იბადებიან. ხანდახან ანუ იშვიათად. დენიელი ამ დაბადების კაცი

ხომ არის ჩაძინების სახეობები და ჩაძინებათაგან საფეხურით მაღალი საქმე: ტელევიზორთან შეპარვით მიძინება. კომპიუტერში რომ მუსიკა გაქვს ჩართული, „ვინდოუს მედია პლეირის”

ადამიანი ბოლო ამბებს ძნელად იმახსოვრებს. ანუ კონკრეტულ, უკანასკნელ შემთხვევებს ცალკე საქმისას. ეგრე მიმავიწყდა ბევრი დასაკვირვებელი ამბავი, მათ შორის – ის

სანამ ქარი ჩადგა, იქ ვიდექი. მერე სიჩუმემ შემაშინა და წამოვედი. ირგვლივ ეგეთი სურათია – კი არ ჩადგეს, ეკრანზე რომ გაყინო

სამი მწვანე გვქონდა და ერთი სტაფილოსფერი. საახალწლოდ გვიყიდეს. მანამდეც ვაფეთქებდით. გამოზოგვით. სხვადასხვა მეთოდით – ბოთლში. სკოლის ქვეშ რომ სარდაფია, იქ.

ესაა ნაღდი სიყვარულის ამბავი, რომ იმ წელს დიდი თოვლი მოვიდა. სანამ მოვა, ბავშვი ხარ და ცას უყურებ. გინდა შეივსოს ის

მთვარემოჭრილი ღამე რომ არის, ვარსკვლავებგამოფხეკილი ანუ უკუნი, კუნაპეტი. საბნის ქვეშ და საბნის გარეთ ერთი ფერია და იღვიძებ და გგონია, დაბრმავდი.

დილა გრძელდებოდა ჩაით. ლადო ასათიანი იგონებდა ერთ გურულ ჯარის მეგობარზე: ვიღაცას ვეძებდით და ჩასვეს – მითხრაო. უფიქრია ჰაუპტვახტში ჩასვესო. გურულად

„- ფუთქავს ცოტას, იცრიალებს და წაი, გადააბი, თვარა აღარაა იქინე აფერი და მიადგება თხილებს!” გადააბამ და ზიხარ. ძროხა ძოვს, მერე