დაჯილდოების ცერემონიაზე მისვლას არ ვაპირებდი, რადგან ასოციალური კაცი ვარ ინტროვერტული შტრიხებით, ხოდა,  ერთად შეყრილ ბევრ ადამიანს ისე ვუფრთხი, როგორც აფრიკის

როცა დიდი ინგლისელი მსახიობი ჩარლზ ლოუტონი სამუშაოდ ჰოლივუდში მიიწვიეს, გაოცებული იყო სტუდიის თანამშრომლების განათლებით. რეჟისორიდან დაწყებული და გამნათებლით  დამთავრებული, ყველა

წუხელ ჩემი სოფლის ბიბლიოთეკა დამესიზმრა: გაყინულ ოთახში კლასიკოსი მწერლების წიგნებით გამოტენილ თაროებს შორის ვიჯექი და ვკითხულობდი… საკუთარ რომანს. არადა, ამ

მასწავლებლებისგან ნაჭამი ალიყური აბა ვის არ გვახსოვს. ორი სკოლა გამოვიცვალე და ამ მიმართულებით საინტერესო გამოცდილება დამიგროვდა. წესრიგის დამრღვევი მოსწავლისადმი ტრადიციული

  ერთხელ, კარგა ხნის წინ, რეზო ადამიას სახელოსნოში მოვხვდი. ჩემი მაშინდელი შეყვარებულის პორტრეტს ხატავდა და გავყევი, მაინტერესებდა როგორი იყო ნამდვილი

თავის წიგნში „ტიციანი და მისი მეგობრები“ (ასე ჰქვია, თუ სწორად მახსოვს) ნინა მაყაშვილი წერს, რომ, როცა მაიაკოვსკი თბილისში ჩამოვიდოდა და

გავდივარ ჩემი კორპუსიდან (პოლიტკოვსკაიას 44. ყოფილი ჯიქიას 18 ა). წინა კორპუსთან ზევით ვუხვევ. მარცხნივ ბავშვთა სახლია – ძველი, ერთსართულიანი შენობა.

  ალბათ, ყველას გვახსოვს რამდენიმე წლის წინანდელი ამბავი, რომლის თვითმხილველი მწერალი და კრიტიკოსი ლელა კოდალაშვილი იყო: როგორ ჩამოაგდეს, ებოლას ვირუსის შიშით,

მეგრული ორსართულიანი სახლები ძირითადად სამი ტიპისაა: შედარებით მოკრძალებული (ფართოდ იყო გავრცელებული სამოციან, სამოცდაათიან, ოთხმოციან წლებში): რიყის ქვით, ბლოკით, აგურით, სოფ.

ჩვენს გარდაცვლილ მასწავლებლებს   აღდგომის უქმეები იმერეთში, ჩემს მშობლიურ სოფელში გავატარე და ის უნებლიე რიტუალებიც გავიხსენე, რითაც სავსე იყო ჩემი