სამი წლის ვიყავი, პირველად რომ გოგო შემიყვარდა. (“ჰაჰა, შეუყვარდა, მაგარი კაცი”, “შეგიყვარდა კი არა, აიჩემე რაღაცა, შვილო”, “ბიძიკო, სამი წლისამ

ადრე, ერთი ტექსტი დავწერე, აი ესა:პროფესია: სტერეოტიპი ამ ტექსტში პროფესიულ სტერეოტიპებზე ვსაუბრობდი, ანუ იმაზე, თუ საზოგადოების თვალში როგორი იარლიყები ეკერება

ეს ისე, განწყობისთვის. ისე კი, ცხელ გულზე აქტუალურ საკითხთა განხილვა არ ეგების. ხანდახან პრობლემის ყველა ასპექტი ნელ-ნელა ავლენს თავს, შავბნელი

ერთ საიდუმლოს გაგიმხელთ. არ არსებობს წიგნი, რომელიც აუცილებლად უნდა გვქონდეს წაკითხული. არც ისეთი 100 წიგნი არსებობს, რომელიც სიკვდილამდე უნდა წავიკითხოთ.

ერთი წამით წარმოიდგინეთ, რომ გეცხოვრათ იდეალური დაგეგმარების ქალაქში, სადაც ულამაზესი არქიტექტურა, უძველესი ქუჩები და მოედნებია. უცნაურ, ზღაპრულ ატმოსფეროში. ქალაქში, სადაც

ვერც ვიფიქრებდი, ოდესმე ამ ამბავს თუ გავიხსენებდი. ისე მოხდა, თავისთავად, ამოტივტივდა და აღარ შევაკავე, დავწერ-მეთქი, ვიფიქრე, ჩემი რა მიდის, ერთი

ერთი ეგეთი კაი კაცი იყო მეცხრამეტე საუკუნეში, ვილჰელმ მაქსიმილიან ვუნდტი, გერმანელი ფსიქოლოგი, ფიზიოლოგი, ანთროპოლოგი და მოკლედ, ჩვენში რომ იტყვიან ლიტერატურულად,

  ერთხელ ასეთი ამბავი შემემთხვა: მესტიაში ავეხეტე ლიტერატურულ ექსპრესთან ერთად, იქ მივიპოეტ-მოვილექსევე და, ჩემდა სასიხარულოდ, კარგი ქართველი პოეტი, ტარიელ ხარხელაური

მკვდარია ყველაფერი, რაც უნდა მოძრაობდეს და არ მოძრაობს. მკვდარია ყველა ტბა, რომელშიც არ ჩაედინება არცერთი მდინარე და რომლიდანაც არ იღებენ

რამდენიმე დღის წინ ქართულ ინტერნეტსივრცეში ერთი უწყინარი და საყვარელი ვიდეოჩანაწერი გავრცელდა, რომელშიც ასახულია, თუ როგორ უკრავს ეროვნული ბიბლიოთეკის დაცვის თანამშრომელი