„შიმშილით კვდომა სამარცხვინოა ღვთისმშობლის ქვეყანაში“. კარლო კაჭარავა   2013 წელი იყო. გასაოცარი ოთხი წლისთვის ვემზადებოდით. გაერომ კვლევა გამოაქვეყნა, რომელმაც გვითხრა,

ე, ფიუ, ჩემი ძმა, მოიწი აქეთ.. რა ხდება? აქ კაი ბიჭებს ცოტა ფული გვჭირდება და დაგვეხმარე რა.. აა.. არ მაქვს

სამი წლის ვიყავი, პირველად რომ გოგო შემიყვარდა. (“ჰაჰა, შეუყვარდა, მაგარი კაცი”, “შეგიყვარდა კი არა, აიჩემე რაღაცა, შვილო”, “ბიძიკო, სამი წლისამ

ადრე, ერთი ტექსტი დავწერე, აი ესა:პროფესია: სტერეოტიპი ამ ტექსტში პროფესიულ სტერეოტიპებზე ვსაუბრობდი, ანუ იმაზე, თუ საზოგადოების თვალში როგორი იარლიყები ეკერება

ეს ისე, განწყობისთვის. ისე კი, ცხელ გულზე აქტუალურ საკითხთა განხილვა არ ეგების. ხანდახან პრობლემის ყველა ასპექტი ნელ-ნელა ავლენს თავს, შავბნელი

ერთ საიდუმლოს გაგიმხელთ. არ არსებობს წიგნი, რომელიც აუცილებლად უნდა გვქონდეს წაკითხული. არც ისეთი 100 წიგნი არსებობს, რომელიც სიკვდილამდე უნდა წავიკითხოთ.

ერთი წამით წარმოიდგინეთ, რომ გეცხოვრათ იდეალური დაგეგმარების ქალაქში, სადაც ულამაზესი არქიტექტურა, უძველესი ქუჩები და მოედნებია. უცნაურ, ზღაპრულ ატმოსფეროში. ქალაქში, სადაც

ვერც ვიფიქრებდი, ოდესმე ამ ამბავს თუ გავიხსენებდი. ისე მოხდა, თავისთავად, ამოტივტივდა და აღარ შევაკავე, დავწერ-მეთქი, ვიფიქრე, ჩემი რა მიდის, ერთი

ერთი ეგეთი კაი კაცი იყო მეცხრამეტე საუკუნეში, ვილჰელმ მაქსიმილიან ვუნდტი, გერმანელი ფსიქოლოგი, ფიზიოლოგი, ანთროპოლოგი და მოკლედ, ჩვენში რომ იტყვიან ლიტერატურულად,

  ერთხელ ასეთი ამბავი შემემთხვა: მესტიაში ავეხეტე ლიტერატურულ ექსპრესთან ერთად, იქ მივიპოეტ-მოვილექსევე და, ჩემდა სასიხარულოდ, კარგი ქართველი პოეტი, ტარიელ ხარხელაური