თავი I. სხვათა საკვები
- ცუდად მოიქეცი, არ უნდა ჩაგერტყა ძმისთვის ხელში ჩანგალი და არ უნდა გეთქვა, რომ მისი სიკვდილი გინდა – უთხრა დაბნეულმა მამამ, ოთახში შევიდა, გრძელი თითები სანახევროდ გაქაჩლებულ თავში შეიცურა და საწოლის კიდეზე ჩამოჯდა.
- ჩემი თეფშიდან კარტოფილს იპარავდა.
- კარტოფილის გამო ძმას ხელში ჩანგალი უნდა ჩაარტყა?
- სულ ასე იქცევა. არადა, თვითონაც იმდენივე აქვს თეფშზე, რამდენიც მე.
- აბა შემწვარი კარტოფილი არ მიყვარსო?
- არ მიყვარს, მაგრამ მას თავისი აქვს.
- ხვალ, სკოლაში წასვლამდე კიდევ დავილაპარაკოთ. პირობა მომეცი, რომ ბოდიშს მოუხდი.
- სულ ჩემკენ იყურება. მეცადინეობის დროსაც ჩემი წიგნიდან კითხულობს, როცა თავისი ხელში უჭირავს. დიდ დასვენებაზეც სულ მე დამყვება.
- ტყუპები ხართ, შენ მასზე 12 წუთით ადრე გაჩნდი. სულ 12 წუთით. როცა დედაშენის გულზე იწექით, დაე სიმშვიდეში იყოს მისი სული, მაშინაც შენ გიყურებდა.
- ჩემს კარტოფილს ნუ ჭამს. მაგის კარტოფილსაც იგივე გემო აქვს.
- კარგი, ვეტყვი, რომ შენს თეფშზე ხელი აღარაფერს ახლოს.
- და, საერთოდ, უთხარი, რომ აღარ მინდა იმის თამაში.
თვეც არ გასულა, რაც ადამიანთა საბნების ქვეშ ჭვრიტინი და ნანახის სახალხოდ გამომზეურება ჩვენი ქვეყნის საინფორმაციო გამოშვებებისა და სოციალური ქსელების მთავარი სალაპარაკო თემა გახდა. ამ ამბავმა 13 ივნისს ადიდებული მდინარე ვერესავით წალეკა Facebook და იქ დაბუდებული მხეცები გალიებიდან გამოათავისუფლა. მათი დაჭერა, იმ ლომის მსგავსად, დღემდე ვერ ხერხდება.
ამ გულისამრევმა მოვლენებმა ჩემი ძველისძველი, დაუმთავრებელი მოთხრობა გამახსენა. რადგანაც მის დასრულებას ადრე თუ გვიან მოვახერხებ, მხოლოდ ზოგად მონახაზს მოგიყვებით: მოთხრობა აღწერს წინააღმდეგობრივ ამბავს ტყუპი ძმებისა, რომლებიც ყოველ საღამოს უყურებენ სერიალს “ბლანკოს ქვრივი” და გადაწყვეტენ ფილიპესა და დიუვანივით იცხოვრონ. დროთა განმავლობაში ერთ-ერთი მათგანი ხვდება, რომ შეუძლებელია ორ ადამიანს ერთი ცხოვრება ჰქონდეს და ცდილობს დიდი ხნის წინ დაწყებული თამაში უმტკივნეულოდ დაასრულოს, თუმცა ეს ძალიან რთული აღმოჩნდება.
ერთი ადამიანი – ერთი ცხოვრება. ამ თემაზე ჯერ კიდევ მაშინ დავფიქრდი, წერის პროცესში, როცა მივხვდი, რომ შენი მხედველობის სიმახვილე ბნელში უნდა მოექცეს იქ, სადაც მე ფარდას ვაფარებ და აღარ მინდა დაინახო რას ვჭამ, რას ვიცვამ, რას ვაკეთებ.
არსებობს ერთი ევროპულ-ამერიკული პრემიების მომხვეჭელი, ფლორიან ჰენკელ ფონ დონნერსმარკის ფილმი “სხვათა ცხოვრება”. ვიფიქრე, რომ ამ სურათის დახმარებით შევძლებდი ამომეხსნა ზოგიერთი ამოცანა.
ფილმის მოქმედება 1984 წლის აღმოსავლეთ ბერლინში ვითარდება – ადგილზე, სადაც საბჭოთა მეტასტაზები მთელ ტერიტორიაზე და ადამიანთა ტვინებზეა მოდებული. მიწაზე, სადაც კედლებსაც კი ყურები აქვთ – პირდაპირი და გადატანითი მნიშვნელობით. ადგილზე, სადაც ადამიანი თავისუფალი მხოლოდ ფიქრის დროსაა და როცა კი ფიქრი ბგერად გადაიქცევა, აპარატები ირთვება, КГБ-ის მიერ დაგეშილი ფორმიანი და უფორმო ჯალათები კი სმენად მოსხდებიან. იქ მხოლოდ იმის უფლება გაქვს, რომ უკეთესის იმედი გქონდეს სიკვდილამდე. თუკი შენი IQ თვალშისაცემია და ზედმეტის წამოყრანტალება შეგიძლია, შენზე იციან ყველაფერი – რას ჭამ, რა სისწრაფით, რამდენჯერ მიაშურებ ღამით ტუალეტს, რამდენ ხანს ჩერდები იქ, რა გაჩუქეს დაბადების დღეზე, როდის გაქვს ურთიერთობა შენს პარტნიორთან და რამდენად კმაყოფილი ხარ ამით.
ფილმში ნათლად ჩანს, რომ ადამიანის ხელით შექმნილ ბოროტებას, ამ 1000 თვალ-ყურიან ურჩხულს მხოლოდ ადამიანისავე ძალით თუ დაამარცხებ და რაც მეტია ადამიანი, მით უფრო სუსტდება ბოროტება.
ჩვენს ქვეყანაში გავრცელებულ კადრებზე სოციალური ქსელების მომხმარებელთა რეაქციამ სასიამოვნოდ გამაკვირვა. მათ ერთხმად დაგმეს მომხდარი და დიდმა ნაწილმა საერთოდაც უარი თქვა მოგდებული ულუფის ჭამაზე, ანუ ვიდეოებს არ უყურა. ეს ერთადერთი სწორი გზაა.
იგნორირება ყველაზე ძლიერი იარაღია. ჯალათთა დაცინვა, მათი საქმიანობის აბუჩად აგდება კი ამ ამბების დასასრულის დასაწყისი.
ბოლო-ბოლო, ყურები მათ რომ აქვთ, ეგეთი უნდა. სხვისი ცხოვრების მოსმენასთან ერთად, იქნებ თავიანთ სინდისსაც მოუსმინონ.
