პარასკევი, მარტი 29, 2024
29 მარტი, პარასკევი, 2024

ორი თამუნა

სულ პატარა იყო, როცა ჰკითხეს:

– მამაშენს რა ჰქვია?
– თემიურაზი.
– როგორი ბიჭია?
– გადასარევი.

ჰოდა, თამუნას მამამ, ამ „გადასარევმა ბიჭმა” ერთხელაც დაგვაყენა ბავშვები – თავისები და ძმისშვილები – თეატრის წინ და სურათი ყველამ ერთად გადავიღეთ. დიდი ხანია ეს ფოტო არ მინახავს, მაგრამ მახსოვს, რომ ყველაზე ნატანჯი და ნაწვალები მანდ მე ვარ.

თამუნას მაშინ არ უჭირდა სიარული – არც რამე ეტყობოდა საამისო, მაგრამ ის დღე კი არ დამავიწყდება, ბებიას მოსაძებნად რომ გავიპარეთ და გზა აგვებნა. არა, ასე უცებ კი არ მომხდარა: საძროხის კარი ფრთხილად გამოვიხურეთ, დაღმართზე დავეშვით, შემდეგ ჭიშკარი გავაღე და ჩავკეტე საგულდაგულოდ, მერე საქონლისგან გაკვალულ, მოთელილ გზას ჩავუყევით და პირველი, რაც გავიფიქრე, ფიჩხის საგროვებლად იქნება ბებია და ღელემდე თუ ჩავყვებით, ბევრი ძებნაც არ დაგვჭირდება და ფიჩხის ამოზიდვაშიც დავეხმარებით-მეთქი. თამუნაც ამყვა.

დაკლაკნილი დაღმართი სვენებ-სვენებით ჩავირბინეთ, ფეხი მიცურდებოდა და დროდადრო თამუნასკენაც გავაპარებდი თვალს, ისიც ცდილობდა, არ ჩამომრჩენოდა. ღელესთან და იქვე ახლო, თვალმისაწვდენ ადგილას, კაციშვილის ჭაჭანება არ იყო. გორაკს ავხედე, გადაჭრილ ხეს შემოვახტი, იმ სიმაღლიდან თითქოს ყველაფერი უფრო უკეთ უნდა დამენახა. ხე ნაჯახით მოეჭრათ და წაქცეული კი იყო, მაგრამ ნახევარი ტანი ჯერაც მიწაში ედგა. მონდომებული კაცისთვის თვითონვე წაეშველებინა ხელი: შიგანგამოკაფული თავის სიმძიმეს სახსრებში გადაეტეხა.

აღმართს არ ავყოლილვართ, ღელეს გასწვრივ ვარჩიეთ. ბებია აღარ ჩანდა და შინ მიბრუნება მრცხვენოდა. მარტო რომ ვყოფილიყავი, ადგილს მოვწყდებოდი და ამ რაღაც თავის გამოჩენისა და ბეჯით-მგრძნობიარე და მზრუნველ ტიპად ყოფნის სურვილს სახლში შევასწრებდი, სადაც ეზოში, ბიჭებთან ერთად, ბურთსაც ვითამაშებდი და ცხვირ-პირსაც დავამტვრევდით ერთმანეთს.

მაგრამ მარტო არ ვიყავი და თამუნასი მრცხვენოდა. თითქოს ფეხზე ლოდები დაჰკიდესო, დაღლილობისა და დაძაბულობისგან ყველა ნაბიჯი უძნელდებოდა, მაგრამ თავს არ უტყდებოდა და ჯიუტად მომყვებოდა უკან, მისი არყოფნა რომ არ მეგრძნო. ვიცოდი, წამოსვლამდე ვიცოდი, რომ სიარული უჭირდა და მის სხეულს დღითიდღე იპყრობდა ეს უხეში, უჩვეულო ცვლილება, თუმცა არც მე დამიშლია, უფრო პირიქით, მე ავიყოლიე – მინდოდა ბებია გაგვეხარებინა და გაგვებრაზებინა.

ბებია მართლაც საშინლად გაბრაზდა და მთელი გზა – ღელეს გაღმიდან საძროხემდე – ჩემს გაკიცხვასა და ჭკუის სწავლებას დაუთმო, რომ ხუშტურებს აყოლილმა, განებივრებულმა ბიჭმა თავისი ახირებების გამო ბავშვი ამხელა გზაზე არ უნდა წამოიყვანოს.

მენანება, რომ ბებიაჩემი თამუნას გაზრდას ვერ მოესწრო, თორემ ვიცი, სხვებივით ისიც აუცილებლად შენიშნავდა საოცარ მსგავსებას თამუნასა და თავის ქალიშვილობის ფოტოს შორის. კიდევ ბევრ მსგავსებას: ნიჭი, შრომისმოყვარეობა, პრინციპული ხასიათი… და ისიც გაუხარდებოდა, რომ ბავშვი, რომელსაც „ამხელა გზაზე” სიარული აუტანელი მოთმინების ფასად უჯდებოდა, ისევ ძნელ და ნებისყოფიან გზას შედგომია – ცოტა ხანში მკითხველი თამუნა კვარაცხელიას მიერ თარგმნილ ერთ ძალიან კარგ წიგნს მიიღებს.
*
თავის დროზე თამუნა თოლორაია რომ არ ყოფილიყო, წერას ალბათ თავს დავანებებდი: უკვე იურისტობა მქონდა გადაწყვეტილი, დიდ თანაგრძნობასაც ვერ ვხედავდი გარშემომყოფებისგან და „რეალური, პერსპექტიული პროფესიის” დაუფლება მერჩია ძნელი, დაუფასებელი და არამომგებიანი (სოციალური სტატუსითაც და მატერიალურადაც) საქმის კეთებას.

და უცებ ზუგდიდის კულტურის სამსახურის ხელმძღვანელად დაინიშნა ახალგაზრდა ქალი, რომელიც თვრამეტი წლის ბიჭს მენდო. მისი თანადგომა და თითქმის უცნობი ადამიანისთვის გაწვდილი ხელი გადამწყვეტი აღმოჩნდა ჩემთვის – ერთ თვეში ძველი ნაწერები მოვჩხრიკე, ბევრი რამ ხელახლა დავწერე, ახლებიც დავამატე და წიგნიც გამზადდა.

მას შემდეგ ვცდილობ იმ ვალიდან ამოსვლას და, როგორც შემიძლია, სადაც მომიხერხდება, თამუნა თოლორაიასავით მეც მინდა სასოწარკვეთისა და გულგრილი უმრავლესობისგან გაჩენილი ბაცილა ჩავუკლა ადამიანს და მიხარია, რომ ეს ზოგჯერ გამომდის კიდეც.

და კიდევ ის მიხარია, რომ ახლა, ამ წუთას ჩემს ორ ძვირფას ადამიანზე ვფიქრობ და ვწერ – ორივე თამუნა ჩემთვის ნიჭის, სიკეთის, გამძლეობისა და ადამიანის სიყვარულის მაგალითია.

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი