ათასობით სხვადასხვა თამაშს ვიგონებდი, ხან პეპი ვიყავი, ხან- დედა, ხან- ბოროტი კუდიანი, ხან- კეთილი, ხან- მოხუცი, ყავარჯნებით, წვალებით, ნელა მოვირწეოდი, ხანაც- ინდიელი, „მრისხანე წერო”, „ნეკერჩხლის ტოტი” ან „მოცეკვავე კოიტი” ვიგვამს ვიცავდი, მამაც ვიყავი, შვილიც და მგზავრიც. ერთი სიტყვით, ბავშვობაში იმდენი ვინმე ვიყავი და იმდენი ვინმე მინდოდა გამოვსულიყავი, რომ დიდობაში დავიბენი და დღემდე ბაკალავრიატებს ზედიზედ და პარალელურად ვამთავრებ.
იმ ვარდისფერ, პატარა, გოგოურ საბავშვო ჩანთას ავიკიდებდი ხოლმე და ვითომვითომ მივდიოდი. ვითომვითომ დიიდ ზურგჩანთას მივათრევდი, მაგალითად, სამხრეთ ამერიკაში, ან, რა ვიცი, ჩრდილო კორეაში. დიდი მაწანწალა ვიზრდებოდი. პარალელურად, ასევე ხშირად, მშენებლობითაც ვკავდებოდი. სახლში სახლს, ოთახში ოთახს ვაშენებდი. ყველა ბავშვი ხო გიჟდება საკუთრებაზე, როგორც პატარა საიდუმლოზე, ან ხელშეუხებელ სიწმინდეზე. ვინ შემირყვნიდა იმ სიწმინდეებს: დედაჩემს ჩემი დღიურების კითხვა აზრად არ მოუვიდოდა და მაინც სარდაფში ვმალავდი, ოთახი მქონდა და სკამებს ერთმანეთს მივადგამდი, ზედ პლედს გადავაფარებდი, შევძვრებოდი შიგნით, მაგიდის ლამპას შევიყოლებდი და რამე წიგნს, მაგალითად, „კალეს”, ან, რა ვიცი, „მუმინებს”, თუნდაც კიპლინგს, მოვკალათდებოდი ოდნავ მოხრილი, მაგრამ მაინც ბედნიერი: დაცული ვიყავი. თავზე ჭერი მქონდა, თანაც- ჩემი ხელით აშენებული.
რო გავდიდდი, მივხვდი, როგორი მნიშვნელოვანია ეს პრივატული სივრცეები. თითქოს ბავშვები იმთავითვე დიდობას იმზადებენ, ცხვირს რო ვერავინ ჩაყოფს, ისეთს. მგონი, მაგ სახლების, შტაბების და ათასი ოინის მოწყობისას ვისწავლე საუკეთესო რამეები, რომლებიც დამეხმარა, დიდობისას უფრო კეთილი ვყოფილიყავი. მაგალითად, გაზრდილი და დიდი მე საზღვრებს არასდროს არღვევს, ის პატივს სცემს სხვების ცხოვრებას ზუსტად ისევე, როგორც საკუთარს. ისე, ცოტათი ცნობისმოყვარე კია, მაგრამ ნუ გაკიცხავთ, დაჟინებით თუ მისჩერებია თქვენს ფანჯარას, არაფერი განუზრახავს ცუდი, მაქსიმუმ მისი მოთხრობის გმირი გახდეთ.
ეგრეა, ბავშვობაშივე ვგრძნობთ, რომ, მართალია, ჩვენი თავი ჩვენ უნდა გვეკუთვნოდეს, მაგრამ ის რატომღაც მაინც სახალხოა, თითქოს ჩვენი საკუთრებაა და თან ბოლომდე ჩვენი არ არის. მაგ სახალხოობას მასე ვებრძვით, ჩვენებურად, ნივთიერად. სკამების ოთახებს ვიშენებთ.
ასე დაიწყო ჩემი თავის პრივატიზაცია.
ასე დაიწყო ბევრი თქვენგანიც- საკუთრების უფლების შეგრძნებების დონეზე გაცნობიერებით.
მერე მეგობრებიც შევიძინეთ. ბაღელები თუ სკოლელები. „ჩემი ოთახი და ჩემი მეგობრები”,- ეს უკვე საკუთარი ცხოვრებაა, ნამდვილად. ახალი წიგნის სათაურივით კი ჟღერს, რომელიც აუცილებლად ბავშვობაზე იქნება, რომელშიც დედა ამ შენს ნამდვილ ცხოვრებაში არ ჩაერევა, ნუ, შესაძლოა, ხანდახან ოინებისთვის დაგსაჯოს, მაგრამ მეგობრებს კი არაფრისდიდებით გაგიკრიტიკებს, არც შენს წერილებს წაკითხავს, რადგან ის ნამდვილი დედაა, დედობანას კი არ თამაშობს შენსავით, არა, დედაა და თან მეგობარი.
რატო გამახსენდა ეგ ძველი სახლები. გერმანულის ლექციაზე ვზივარ და თემაა ეგეთი, „ბედნიერება”. ამ ჩვენს ბედნიერებებზე გერმანულად უნდა ვილაპარაკოთ. იმან ჩემი მეგობრები არიან ჩემი ბედნიერებებიო, ამან- ჩემი შვილიო, იმან- შოპინგიო, ამან- მუსიკაო, იმან კიდე, საერთოდაც, ხელოვნებაო, მე- დარიჩინის ჩაი- მეთქი, რძით და საღამოობით, ერთმა კიდე- ჩემი სახლიო.
