ასე მახსოვს:
ზამთრის ან გვიანი შემოდგომის რომელიმე ცივ, სუსხიან დღეს ჩავბარგდებოდით თბილისელი შვილები და შვილიშვილები, წავიდოდით. გზა კახეთისკენ გრძელი და დამქანცველი სულაც არ ყოფილა, დაუღალავად ვლაქლაქებდით, წარმოვიდგენდით, ლამპის შუქზე როგორ უსხდნენ ბებო და პაპა მუხის იმ ძველ, ოვალურ მაგიდას, სვამდნენ ჩაის და, სავარაუდოდ, კითხულობდნენ რომელიმე ძველ ჟურნალს. არ გველოდნენ. მოულოდნელად ვიცოდით ჩასვლა. თუ შუქი იყო, ტელევიზორს მიჩერებულებს დავადგებოდით თავზე. ყასიდად უყურებდნენ, უფრო თვლემდნენ და შიგადაშიგ რომელიმე სერიალის რომელიმე მონიკას ცრემლების საგულშემატკივროდ თუ ახედავდნენ ეკრანს. მთავარ ამბებს არ გამოტოვებდნენ. საქმის კურსში უნდა ყოფილიყვნენ. ჩავიდოდით. მიმქრალ ღუმელს ააგუზგუზებდნენ, გაუჩენელს გააჩენდნენ, რძეს შემოდგამდნენ და რძის რბილი სუნი რომ დატრიალდებოდა, მაგიდას ყველა ერთად შემოვუსხდებოდით, ქალაქისას გავიხსენებდით, ესენი სოფლისას მოგვაშველებდნენ.
ასე მახსოვს:
გამოაკრავდნენ ახალთახალ თეთრეულს რკინის საწოლებს და იმ ოთახში, შუა ოთახად წოდებულში, ყველა ერთად დავიძინებდით. ეს „ყველა ერთად” ბავშვებისთვის ტკბილი რამეა, ყველა შოკოლადს ეგ გვერჩივნა – ერთად ვახშმობა, ერთად ძილი, ერთად საუზმე და გაღვიძება. და მერე, როცა დავიქსაქსეთ, და მერე, როცა მივივიწყეთ ის ძველებური ერთიანობა და სიმყუდროვე, რძის მოტკბო სუნი და ღუმლის სითბო, ვთქვით: გავიზარდეთ.
ასე მახსოვს:
ჩემი მაღალი, ლამაზი ბებო გადავიდოდა სოფლის შორეულ მაღაზიაში, – თვითონ გადასვლას ეძახდა და წასვლა კი იყო, – მოგვიტანდა იმდენ ტკბილეულს, როგორმე უნდა მოვრეოდით. გარეთ ქვეყანა ინგრეოდა, ქარიშხლიანი სიცივიდან შემოსულ ბებოს გარს ვეხვეოდით, ვსაყვედურობდით, რამ გაიყვანა იმ სუსხიან შემოდგომის მიწურულში ანდაც ზამთარში, – უშოკოლადოდაც ხომ გვიყვარდა, მართლა გვიყვარდა. ის კი იდგა და იღიმებოდა. იმ მაგიდასავით ხმელი, იმ მაგიდასავით მყარი და, შესაძლოა, სულაც მუხის.
ასე მახსოვს:
კარტს ვთამაშობდით ჩვენ, ბებო, პაპა. დიდი შულერი ვიზრდებოდი, დიდი თაღლითი. ვგრძნობდი, ვაგებდი. გაიძვერულად გადავმალავდი აგურის ექვსიანს და თამაშიც აიშლებოდა. ახალი ხელი ჩემი იყო, ჯილდოდ – ღვეზელი, ვაშლის, ცხელ-ცხელი. ტრიალებდა სახლში სურნელი, და სიყვარული იყო სადა, იყო მარტივი.
ასე მახსოვს:
