პარასკევი, მარტი 29, 2024
29 მარტი, პარასკევი, 2024

რატომ ნატურალური?

საბჭოთა კავშირის არსებობის დროს, როდესაც ყურძნის მოწევისა და ღვინის დაყენების დიდმა მასშტაბებმა აბსურდის სახე მიიღო, უკანა პლანზე გადაინაცვლა ძველი ქართული მეთოდით ქვევრში ღვინის დაყენების წესმა და, ე.წ. ინდუსტრიულმა ღვინომ მთლიანად გადაყლაპა ქართული ქვევრი, რომელსაც ღვინის დაყენება–შენახვა–დავარგების უნიკალური თვისებები გააჩნდა. მისი ადგილი კი ბევრად მარტივმა და ადვილად მოსავლელმა ჭურჭელმა დაიკავა, რამაც ერთიანად შეცვალა ქართული მეღვინეობა. როგორც მეღვინე – ტარიელ ტოკლიკაშვილი ამბობს – “ქვევრის მივიწყებამ, ქართულ მეღვინეობას საყრდენი გამოაცალა”.   
ეს მავნე ტრადიცია მომავალშიც გაგრძელდა და ბოლო წლების მანძილზე, საქართველოში კვლავ ბევრი მეღვინე თვლიდა, რომ ქვევრში ღვინის დაყენების წესი ღვინის დამზადების მოძველებული ხერხი იყო. ქვევრი ითვლებოდა სიბინძურის წყაროდ და რთულად მოსავლელ ჭურჭლად, რომელმაც ავტომატურად ვერ გაუძლო დროს და მისი მივიწყება სამართლიანი იყო. უკანასკნელ პერიოდში ქართული ღვინის ბიზნესში მომხდარმა ცვლილებებმა კი კიდევ ერთხელ დააფიქრა ქართველი მეღვინეები იმაზე, რომ ქვევრის მივიწყება ერთ–ერთი ყველაზე დიდი შეცდომა იყო ქართული მეღვინეობისათვის. 
 
ბოლო სამი წელია, მკვეთრად იმატა ევროპიდან საქართველოში ქვევრის შესაძენად ჩამომსვლელი მეღვინეების რიცხვმა. ჩვენი ქვეყნიდან, ასეულობით  ქვევრი წაიღეს იტალიელმა, სლოვენიელმა, ხორვატმა, გერმანელმა და ფრანგმა მეღვინეებმა. განსაკუთრებულ ინტერესს მაინც იტალიელები იჩენენ. იტალიაში ვერონასა და ტოსკანას რეგიონებში უკვე გავიდა ბაზარზე ქართულ ქვევრში დაყენებული ღვინო, რომელთაც კონტრეტიკეტზე მითითებული აქვთ, რომ ღვინო”ქართულ ქვევრში” დააყენეს. ეს ყველაფერი კი ხდება მაშინ, როდესაც ქართული ღვინის კომპანიების დიდმა ნაწილმა ახლაღა ირწმუნა ქვევრის ღირსებები. არადა, სულ ცოტა ხნის წინ,  საქართველოში არსებობდა გაბატონებული აზრი, რომ ქართული ღვინის ევროპის ბაზარზე გასატანად თითქოს საჭიროა ღვინის, ე.წ. ევროპული წესით (ძირითადად კასრში, უკლერტოდ დადუღებული ღვინო) დაყენება, ხელოვნური საფუარების საშუალებით ღვინის არომატიზება და მხოლოდ ამის შემდეგ დაინტერესდებოდა ევროპა ქართული ღვინით. 
როგორც უკვე ვთქვით, ევროპელი მეღვინეები ქართული ქვევრისადმი განსაკუთრებულ დაინტერესებას გამოთქვამენ. ბევრი ევროპელი, საქართველოდან წაღებულ ქვევრში დაყენებული ღვინის ეტიკეტზე პატიოსნად უთითებს, რომ ღვინო ქართულ ქვევრშია დაყენებული. თუმცა მეღვინე სოლიკო ცაიშვილის თქმით, უკვე გამოჩნდნენ ისეთი ევროპელი მეღვინეები, რომლებიც გარკვეული მიზნებით თავს არიდებენ ქვევრის იდენტურობის მითითებას, რაც მომავალში შეიძლება მეტად ცუდ ტენდენციად იქცეს.
 
ევროპელების მხრიდან ქართული ღვინით დაინტერესება, ლოგიკური რამ გახლავთ. ქვევრი მართლაც რომ უნიკალური ჭურჭელია თავისი თვისებებით, რაც ევროპელების მახვილმა თვალმა ადვილად შენიშნა. ევროპაში, რა თქმა უნდა, არსებობს თიხის ჭურჭლის კეთების ტრადიცია, მაგრამ კლასიკურ ქართულ ქვევრს ანალოგი არ გააჩნია და, თითოეული გამონაკლისის გარდა, ქართული ქვევრის “ქართულობაზე” არავინ კამათობს. 
 
ევროპელების ქართული ქვევრით დაინტერესება ლოგიკური გაგრძელება იყო იმ ტენდენციისა, რაც დასავლეთში მიმდინარეობს. არიან ადამიანები, რომელთაც  სურთ, რომ მეღვინეობა ძველ ფესვებს დაუბრუნდეს, როდესაც ღვინო ბუნებრივი, ყოველგვარი “ალქიმიისაგან” თავისუფალი სასმელი იყო. სუფთა, ხარისხიან ღვინოს უკვე ყველგან აფასებენ და ხვდებიან, რომ ღვინოში ხელოვნური ჩარევები, როგორც წესი, ძალიან ცუდი საქციელია. ევროპელები კი ადვილად მიხვდნენ ქვევრის ღვინის ღირსებებს და ქართული ქვევრების ყიდვაც მასობრივად დაიწყეს, მაგრამ ამის დასაჯერებლად ყველაზე მეტი დრო ქართველებს დასჭირდათ.
თუმცა, არ უნდა იფიქროთ, რომ ყველა ევროპელი ჩვენზეა გადაყოლილი და ყველა ქართული ღვინის დიდი გულშემატკივარია. მაგალითად, არსებობს ერთ–ერთი იტალიელი მეღვინე, რომელმაც ღვინო საქართველოდან წაღებულ ქვევრში დააყენა, მაგრამ ქართული ქვევრის მითითებას ვინ ჩივის, ბოთლის ეტიკეტზე მის დაყენებულ ღვინოს ეწერა, რომ ღვინო თითქოს დაყენებული არის ძველი რომაული წესით, ძველ ჭურჭელ – ამფორაში. ამფორასა და ქვევრს შორის განსხვავება სპეციალისტებისათვის თვალსაჩინოა, მაგრამ რიგით მომხმარებელს ვერ მოსთხოვ იმის ცოდნას, რომ ამფორა და ქვევრი ისევე განსხვავდება ერთმანეთისაგან, როგორც ჯანსაღი და “ალქიმიკოსების” მიერ გაკეთებული ღვინო. 
 
სამი წლის წინ, შემოდგომაზე, საქართველოში ჩამოსული იყო ცნობილი ფრანგი სომელიე და ღვინის სპეციალისტი ქალი – იზაბელ ლეჟერონი. ლეჟერონს განსაკუთრებით აინტერესებდა ქართული ქვევრი და საქართველოში გადაღებული დოკუმენტური ფილმი – “საქართველო ღვინის აკვანიც”, უმეტესად სწორედ ქვევრში დაყენებულ ქართულ ღვინოს და ბიომეღვინეებს მიუძღვნა. იზაბელ ლეჟერნს დიდი დაინტერესება არ გამოუთქვამს კასრებში, ან სხვა ტიპის ჭურჭელში დაყენებული ღვინისადმი, რამაც საქართველოში ბევრის გულისწყრომა გამოიწვია. მის მიერ გადაღებული ფილმის პრეზენტაციაზე წარსადგენად კი ლეჟერონმა საქართველოდან მხოლოდ და მხოლოდ ქვევრის ღვინო მოითხოვა. ამ საკითხში იზაბელ ლეჟერონი იმდენად შეუვალი აღმოჩნდა, რომ მას გადაწყვეტილი აქვს, ფილმის პრეზენტაციაზე მისულ მსოფლიო მეღვინეობის ცნობილ წარმომადგენლებს მხოლოდ და მხოლოდ ქვევრის ღვინით გაუმასპინძლდეს და არ სურს ისეთი ქვევრის ღვინოც კი, რომელიც ქვევრიდან ამოღების შემდეგ, თუნდაც ერთი თვე ინახებოდა უჟანგავი ფოლადის ჭურჭელში ან კასრში.  
 
ევროპელი მეღვინეებისა და ღვინის სპეციალისტების მხრიდან ქართული ქვევრით დაინტერესებამ, გარკვეული ზეგავლენა უკვე იქონია ქართულ ღვინის ბიზნესზე. რამდენიმე კომპანიამ, მაგალითად: კომპანია “ხარებამ”, “თელავის ღვინის მარანმა” და “ბადაგონმა” ხელი საფუძვლიანად მოჰკიდა ქვევრის ღვინოზე ერთბაშად თუ არა, ეტაპობრივად მაინც გადასვლის საქმეს. “ბადაგონმა” თავისი დაქვემდებარების ქვეშ მოაქცია ალავერდის მონასტრის მარანი, სადაც ალავერდელი მიტროპოლიტის – მეუფე დავითის უშუალო ზედამხედველობით, ადგილობრივი ბერები უკვე 6 წელია რაც ტრადიციული კახური წესით ქვევრში აყენებენ რქაწითელს, კახურ მწვანესა და საფერავს (კუპაჟური ვარიაციებითურთ) და ამ წამოწყებას ევროპაში გამართულ სხვადასხვა ღვინის კონკურსებზე უკვე მოჰყვა გარკვეული აღიარება. 
თავის მარნებში რამდენიმე ასეული ქვევრი უკვე ჩაყარა კომპანია “ხარებამაც” და მომავალში კიდევ იგეგმება ქვევრების შესყიდვა. “კასრის ძილისაგან” თანდათან ფხიზლდებიან სხვა კომპანიებიც. თუმცა კვლავ დიდი კითხვის ნიშნის ქვეშ დგას ის საკითხი, რამდენად იქნება ხარისხიანი და ჯანსაღი  ქვევრში იმ მეღვინეების მიერ დაყენებული ღვინოები, რომლებიც ხშირად წლების მანძილზე “ანტიქვევრისტებად” გვევლინებოდნენ.
 
მიუხედავად გარკვეული წინააღმდეგობებისა, საქართველოში თითქმის ყველა თანხმდება, რომ ევროპელი მეღვინეების მიერ ქართული (იგულისხმება როგორც კახური, ასევე იმერული, ჭურის ტიპის ქვევრები) ქვევრებით დაინტერესება მეტად დადებითი მოვლენაა და მომავალში შესაძლოა ბევრი დადებითი ტენდენციის წინაპირობაც გახდეს. ახლა ყველაფერი ქვევრის ქართველ სპეციალისტებზე, მევენახეებსა და მეღვინეებზეა დამოკიდებული. იმედია, ქართული ღვინის პოპულარიზაციის ამ შანსს მაინც გამოვიყენებთ სათანადოდ. 

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

მარიამი სად არის?!

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი