რუსთაველს მივუყვები საკუთარი თავით, გეგმებით, საქმეებით, პრობლემებით დამძიმებული. ხვალინდელ დღეს ვიმეორებ სხაპასხუპით, თავდაჯერებულად, უკიდურესი სიზუსტით. პრობლემებმა პასუხისმგებლობების ზრდასთან ერთად მოიმატა და ამას მხოლოდ ხანდახან, სხვათაშორის ვამჩნევ, გზად ერთი სამსახურიდან მეორისაკენ. ამაში ტრაგიკული არაფერია, უბრალოდ, ხანდახან მავიწყდება, რომ დღეს ხუთშაბათია და მე და თომას დიდი გეგმები გვაქვს: სულაც არაა მარტივი, იყიდო ზუსტად ისეთი ზაზუნა, რომელზეც თომა ამდენი ხანია ოცნებობს. თომას უნდა, ნატურალისტი გამოვიდეს. ზოგიერთი სიყვარული გენეტიკურია, მაგრამ ჩემგან განსხვავებით, თომა ამას შეძლებს. აუცილებლად. უფრო იმიტომ, რომ მის მიზნებს პატივს სცემენ და თამამად შეუძლია, ჩემთან აღფრთოვანებით ისაუბროს საკუთარ დიდ, უზარმაზარ სიყვარულსა და გეგმებზე.
დღეს განსაკუთრებით მხიარულია რუსთაველი. და განსაკუთრებით ახალგაზრდა. საკუთარი თავიდან ცხვირი ოდნავ რომ ამოყო, ახალსკოლადამთავრებულებს დაინახავ უკვე აჭრელებული, ოდესღაც თეთრი მაისურებითა და პერანგებით. მახსენდება, როგორ მძულდა ყოველი ბოლო ზარი. დაამთავრებდნენ სკოლას, მომიტანდნენ ქათქათა პერანგებს, გამიღიმებდნენ, ხოტბას შეასხამდნენ ჩემს ფერწერულ მონაცემებს და მეც უნდა მეხატა ჩე გევარები, ლამაზ– ლამაზი გოგოები, პრიალა მანქანები, ჯონ ლენონები, ოზი ოზბორნები თუ უბრალოდ, ბაფთიანი ზარები. რაღა დაგიმალოთ და მაგრად მეზარებოდა. მაგრამ უმალ ჩემს საყვარელ, კარლსონიან ჭიქას ნებით გავტეხავდი, ვიდრე– ხათრს.
ცოცხლდებოდნენ პერანგები და მე, მამა კარლო, ბოლოს მაინც ბედნიერი შევყურებდი საკუთარ ქმნილებებს. ამბები იყვნენ, აბა, რა იყვნენ. განსაკუთრებულ ხიბლს კი უსწორმასწორო, ოკრო– ბოკრო წარწერების შემდეგ იძენდნენ. ბევრი კეთილი სურვილი, ბევრი უკბილო ხუმრობა, ბევრი სენტიმენტალური სტროფი: თითქოს არაფერში გჭირდება და უბრალო დეკორაციაა, რომლითაც ასეთი ღირსშესანიშნავი მომენტი, სკოლის დამთავრება უნდა გააფორმო. მერე კი, ბევრი წლის მერე, შენი კარადის რომელიღაც მივიწყებული უჯრიდან გადმოიღო, შეიძლება, ხელისკანკალით, იქნებ– არც. მაგას სენტიმენტები და ასაკი განსაზღვრავს და კიდევ ეტაპი, როცა გგონია, რომ სულ ეს იყო, მორჩა, დამთავრდა თავგადასავლები. ეგ მატყუარა პერიოდია, თავგადასავლები არასდროს მთავრდება. კითხულობ წარწერებს და გახსენდება, როგორ წარმოგედგინა მომავალი. ვინ გინდოდა, ყოფილიყავი. არქეოლოგი ვერ გამოხვედი, სამაგიეროდ, შესანიშნავი მარკეტერი ხარ, კარგი, რა. ახლაც შეგიძლია, რომელიმე ექსპედიციაში მოხალისის სტატუსით წახვიდე. ნეტავ ისინი როგორ არიან, ვინც ათას სიკეთეს გისურვებდნენ. ნეტავ, როგორია იმათი ამბები, ნეტავ ძალიან შეიცვალნენ?! ნეტავ, ლევანს თუ ახსოვს, ბანკეტზე ისე რომ გაილეშა, უნიტაზზე ჩამოეძინა?! ალბათ, ახსოვს. ეგ როგორ უნდა დაგავიწყდეს.
აუ, ბანკეტი. ლამაზ– ლამაზი კაბები, ჰალსტუხები, პიჯაკები, ბაფთები. მაღალ– მაღალი ქუსლები, ფეხის მტკივნეული გადაბრუნებები, ვარცხნილობების თავბრუდამხვევი სიმაღლეები, მანქანების გადაჭარბებული სიჩქარეები. და რაც მთავარია: ალკოჰოლის სავალდებულო, ჭარბი დოზები. თითქოს ეგაა და, აი, ამ დღეს უნდა გავიზარდოთ. ვალდებულები ვართ, გავიზარდოთ და დიდობა ასე წარმოგვიდგენია: პომპეზური, ბრჭყვიალა, ცოტა არ იყოს, მთვრალი დიდობა.
უხსოვარ დროს, მთელი ცხრა წლის წინ მე საკუთარ მაისურზე არაფერი დამიხატავს. ვეცადე, მეტი ადგილი დამეტოვებინა გულუბრყვილო წარწერებისთვის. გამოგიტყდებით, ეს ერთგვარი პროტესტიც იყო ჩემ მიერ მოხატული ყველა დანარჩენი პერანგისადმი, რომლებმაც სხვების კარადებში ცხოვრება გადაწყვიტეს. ვერც იმას ვხვდებოდი, როგორი ნახატი შეეფერება სკოლის დამთავრებას, ასე რომ, დავრჩი კეთილი სურვილების იმედად. სამაგიეროდ, ბოლო ზარებმა მაისურებზე ხატვაში დამაოსტატა. მაგალითად, ვიცი, როგორ შემოვირიგო შეყვარებული: გავუგზავნო მაისური “Fantastic Mr. Fox”–ის მინიმალისტური პოსტერით.
