პარასკევი, მარტი 29, 2024
29 მარტი, პარასკევი, 2024

ხმაური და მრისხანება

მაგრად მეშინია. აი,შვილს რო გავაჩენ და ჩემი თავი მეგონოს. აი, რო ავდგე და რაღაცები ვაიძულო. არ უნდოდეს და თავს მიქნევდეს, არ ესმოდეს და თავს მიქნევდეს, ვუყვარდე და ეშინოდეს, მიყვარდეს და მიყვარდეს და ამ ჩემი წარმოუდგენელი სიყვარულით იმას თავისუფლება ისე თანდათან, ისე ნელა, შეუმჩნევლად ეცლებოდეს ხელიდან, როგორც წლევანდელი თბილისური თოვლი, რომელსაც ვეღარც ვიხსენებთ. მეშინია, მაგრად მეშინია.

რატო იყო, დღესაც ვერ ვხვდები, რატო იქცეოდნენ ასე უცნაურად 90- იანი წლების მშობლები. მაშინ ვაზისუბანში ვცხოვრობდით, რაღაცნაირი სახლი იყო, სუ კედლები. მაღალი, თეთრი კედლები და თეთრი ჭერი. იმ სახლს ვაბრალებ ჩემს დღევანდელ სიყვარულს ჯურღმულის მსგავსი ოთახებისადმი, სინათლის სხივი რო არსაიდან აღწევს, ჭერი თავზე რო გადევს და ხელის ერთ გაწვდენაზე მოშინდისფრო კედელს ეხები. სახლები კი არა, ასანთის კოლოფები. ამ დროს მხრებით გრძნობ შენ საკუთარ ცხოვრებას, რომელიც, აბა, რა სალაპარაკოა, რო ძვირფასია. იმ თეთრ ბინაში ვცხოვრობდით, მოდიოდნენ ვიღაცები, სხდებოდნენ ჩვენს უზარმაზარ, ოთხკუთხა, გალაკულ მაგიდასთან  და სუ ბიზნესზე ლაპარაკობდნენ. იმ დროს ყველას საკუთარი, მცირე ბიზნესი ჰქონდა, ყველა ბიზნესმენი იყო, ყველა. მე მეგონა, რო ბიზნესი  ისაა, რაც თავად გამოდის და მერე, ათასში ერთხელ ხელის წაშველება სჭირდება. კვერცხის დების პროცესივით ხანმოკლე რამეა მეთქი, ვფიქრობდი. ეს ახმახები კი ჩეკავდნენ და ჩეკავდნენ ამ რაღაც ბიზნესებს. ხანდახან მამაჩემის მეგობარიც მოდიოდა მირიანთან, ჩემი ასაკის პატარა, გალეულ შვილთან ერთად. წაიწრიპინებდა მირიანი და მამაჩემის მეგობარი ხმას ჩააკმედინებდა. მე იმ მკაცრ და საქმიან მაგიდასთან ამაყად თავაწეული ვიჯექი, მირიანი შორიახლო გვივლიდა. მაშინ მტკიცედ მჯეროდა, რო სამყაროს საუკეთესო გადაწყვეტილება თავად გახლდით. ყველა საკითხის შესახებ ვალდებულიც კი ვიყავი, ჩემი კომპეტენტური აზრი გამომეთქვა. მე ვფიქრობდი, რომ  მქონდა ხმის უფლება და ეს ხმა გადამწყვეტი, უნიკალური და ომახიანი უნდა ყოფილიყო.  იმ რაღაც ბიზნესებზეც ისე უტიფრად ვაძლევდი რჩევებს გარშემომყოფებს, მამაჩემის ბრგე მეგობარი ხან ცალ წარბს ამიწევდა, ხანაც ულვაშებით თამაშს უხერხულად მიჰყოფდა ხელს. მერე ვიდექი სარკესთან და იმასავით ვცდილობდი ცალი წარბის მოძრაობა დამეხვეწა. უნიჭო გამოვდექი. მაშინ  დავასკვენი, რო ხანდახან სჯობს, რაღაცებს შევეშვა. მალე ყველაფერს ნათელი მოეფინა: მირიანის წრიპინსაც და აწეული წარბის მნიშვნელობასაც. 

ერთხელაც მირიანმა მაგიდასთან დაჯდომა მოინდომა. მე რამდენიმე წამში მთელი სტრატეგია დავსახე: ორი ხმა უკვე დიდი ძალაა, უფროსების მორჯულებაც გამიადვილდება- მეთქი და გახარებულმა სასწრაფოდ სკამი მოვურბენინე. მახსოვს: ვდგავარ მაგიდასთან, სკამი ჯერ კიდევ ხელში მიჭირავს, თითქოს დროშა იყოს, ოღონდ, ნირწამხდარი, დამარცხების მაცნე დროშა, ან თუნდაც- ზავის, ეგეც ხო ცოტათი დამარცხებაა, აბა, რა არი. ის კაცი კი, ყვირის ის კაცი. მოძრაობენ ულვაშები, ადიან- ჩადიან, ადიან- ჩადიან. ის მრისხანე ულვაშები. ულვაშები ყვირიან, რო პატარა ბავშვები უფროსების საქმეში ცხვირს არ უნდა ჰყოფდნენ და სადღაც შორს, მეორე, მესამე, მეოთხე ოთახში თამაშობდნენ. მირიანი ტირის და უფრო პატარავდება. ბავშვი კი არა, წერტილია. ამ წერტილს წერტილობაც აღარ უნდა, ერთი სული აქვს, მოვიდეს ვინმე, შეიარაღებული საშლელით და გააქროს. მოკუნტული, მცირე მირიანი. მაგას რა დამავიწყებს. ულვაშების გადაწყვეტილება ჩემთვის მნიშვნელობას, რა თქმა უნდა, იმ წამსვე კარგავს, რადგან ბავშვების საუკეთესო თვისება ყველა საქმეში ცხვირის ჩაყოფის უნარია. კიდევ ის, რო მათ აქვთ, უფლება, არ სჯეროდეთ უფროსების და იყვნენ იმდენად ცნობისმოყვარეები, მოუნდეთ, წარმოუდგენლად მოუნდეთ, გაბრაზებულ ულვაშებს ხელით შეეხონ. 

ხო არიან მირიანისნაირი ბავშვები. დღესაც ხო არიან. მე ვიცნობ ასეთებს, უკვე დიდებს, ბავშვობაშივე დაკარგული გადამწყვეტი ხმის უფლებით. დიდ ბავშვებს. ისინი, მორცხვები, საკუთარ ოჯახებს ჯიბეებივით გამოკერებულები, არ ლაპარაკობენ. რადგან მათ თავის დროზე  მთავარ ოთახში თამაში არ აცადეს და მეორე, მესამე, მეოთხე ოთახში გაისტუმრეს. 

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

მარიამი სად არის?!

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი