მე ერთი შვილი მყავს, ირაკლი.
თუ მკითხავთ როგორი ბიჭიაო, მე ობიექტურად გიპასუხებთ, რომ მისმა დაბადებამ მოაწესრიგა და კანონზომიერება გაუჩინა აქამდე არსებულ კოსმიურ ქაოსს, უარჰყო სამყაროსეული ამაოებისა და ამაოებათა ამაოების ბიბლიური თეზისი და სრულყოფილება მიანიჭა დედამიწას… არანაკლებ ობიექტურად ვიტყვი, თუკი ასტრიდ ლინდგრენს დავესესხები, რომ ,,ბიჭუნა ერთი ჩვეულებრივი ბიჭია… აბა, რამდენი ბიჭია ამქვეყნად, ვისაც ცისფერი თვალები და ჭუჭყიანი ყურები აქვს”. თუმცა ეს ,,ჭუჭყიანი ყურები” არ მომწონს, მის სისუფთავეზე მთელი მონდომებით ვზრუნავ. მონდომება კარგი რამეა, თუმცა ხშირად მაინც არ ამართლებს: აი, თუნდაც ის, რომ რაც არ უნდა მაგრად შევუკრა ბათინკის ზონარი, მეორე წამში ისევ გახსნილი აქვს და ფეხებში ებლანდება, კიდევ ეს უნდა ერთი წლის მამაკაცის გაჭირვებას?!
მოკლედ, იდეალურობამდე, სხვა დედების მსგავსად, მეც ბევრი მიკლია, თუმცა იმედი მაქვს, სულ სამ რამეს მაინც გადავცემ მას: წარმოსახვის უნარს, უბრალო და ხელმისაწვდომი ბედნიერებებით ტკბობის ნიჭსა და წასაკითხი წიგნების სიას. თუმცა, ეს სამი რამ შეიძლება ერთი მთლიანობაცაა: წიგნები, წარმოსახვა და წვრილმანების გამო დღეში უთვალავჯერ სიხარული.
წიგნებზე ვამბობდი, ერთი სული მაქვს, ზოგ მათგანს როდის წავუკითხავ, მაგალითად, მონტეირუ ლობატუს ,,ყვითელი კოდალას ორდენს”. მომიყოლია თქვენთვის, როგორ დაბრუნდა ერთხელ სახლში ჩემი ყველაზე ლამაზი და საყვარელი ბებო, ამოიღო თავისი ჯიბეებიანი შავი ჩანთიდან მსოფლიოში უგემრიელესი ,,პრიანიკის” ნამცხვარი (ვიცი, რომ ,,თაფლაკვერი” ჰქვია, მაგრამ საოცრად არაფრისმთქმელი სიტყვაა) და კიდევ უფრო გემრიელი ,,ყვითელი კოდალას ორდენი”…
არცთუ საბედნიეროდ, გურმანი ვარ, არამხოლოდ საჭმლის მიმართ: გემრიელი წიგნები ნამდვილად არსებობენ. გემრიელი ადამიანებიც. მაგალითად, გადია ნასტასია ძალიან გემრიელი ქალია: პირდაპირია, იუმორის გრძნობა აქვს და მთელი დღე სამზარეულოში ტრიალებს, ისეთ რამეებს ამზადებს, თითებს ჩაიკვნეტ. ხოლო თუ ოჯახში თვითმარქვია კატა ფელიქსი შემოიჭრა და ჩუმ-ჩუმად წიწილებს სანსლავს, წამოავლებს კუთხეში მიყუდებულ ცოცხს ხელს და კუდით ქვას ასროლინებს. თავის პატრონ დონა ბენტასა და მის შვილიშვილებს არავის გააბრიყვებინებს, ნურას უკაცრავად…
შვილიშვილი ორია: გოგო _ ცხვირპაჭუა, რომელსაც მხოლოდ დონა ბენტა ეძახის ჯიუტად ნამდვილ სახელ ლუსიას (დონა ბენტასიც გვესმის, მას რომ არ ეჭიროს თავი სერიოზულად, სულ აირეოდა ოჯახი) და პედრინიო, მამაცი ბიჭი, რომელმაც იაგუარი დაამარცხა. ამის მერე იყო, მთელი ტყე რომ შურისსაძიებლად მიადგა მათ ოჯახს…
მარტო მთელი ტყე კი არა, ზღვის ბინადართა მთელი შემადგენლობაცაა ნამყოფი დონა ბენტას ფერმაში, ოღონდ ამჯერად, სტუმრად. დონა ობობამ ცხვირპაჭუას ზღვის ტალღისგან ულამაზესი კაბა შეუკერა, რომელშიც ცოცხალი თევზები დასრიალებდნენ და კაბა წამდაუწუმ იცვლიდა ფერებს…
ცხვირპაჭუას კიდევ ნაჭრისგან შეკერილი თოჯინა, ემილია, ჰყავს, რომელიც ისეთი თავნება, თავკერძა და თავხედია, რომ გადია ნასტასია სულ იმ დღეს წყევლის, როცა ის შეკერა. ჰოდა, ერთ დღეს ემილია ტიტულს დაეხრბა და მარკიზ დე რაბიკოს, მოკლეკუდა გოჭს გაჰყვა ცოლად და ქორწილშივე აღმოაჩინა, რომ ,,ღორია ეგ თქვენი მარკიზი”. ხდება ხოლმე…
სეირნობაში, თამაშსა და გადია ნასტასიას ღვეზელების ჭამაში გატარებული დღეების შემდეგ საღამოობით ბავშვები და მათი მეგობარი თოჯინები დონა ბენტას ამბებს უსმენენ ხოლმე, ხანდახან ჭკვიან ბებოს ღრმად განსწავლული გრაფი დე სიმინდოც ჩაურთავს სიტყვას…
თუ ამ წიგნს წაიკითხავთ, გაიგებთ, რომ ახალი წლის საუკეთესო ატრიბუტები მხოლოდ თოვლი, ირმებშებმული ციგა და მოგიზგიზე ბუხარი კი არ არის, დედამიწის მეორე მხარეს, მხიარულ ბრაზილიაში, ბავშვები ახალ წელს სიცხეში, ბაღში, ფორთოხლის მსხმოარე ხის ქვეშ ხვდებიან _ სუფრაზე აქვთ თავიანთსავე ბაღში დაკრეფილი კენკრის ღვეზელი და ასევე თავიანთ ბაღში დაკრეფილი ლიმონის შინნაკეთი ლიმონათი…
წაიკითხეთ და გაიგებთ, რომ ბრაზილიაში ბინადრობენ ცხოველები: იაგუარი, კაპიბარა და მარტორქები ეზოში უბიათ.
წაიკითხეთ და გაიგებთ, რომ ბრაზილიაში ბაღებში ხარობს მანგო, მარაკუია და ჯადოსნური ჟაბუტიკაბა. ჟატიბუკაბა არ თქვათ, ჟა-ბუ-ტი-კა-ბა…
წაიკითხეთ და გაიგებთ… ირაკლი ჯერ ერთი წლისაა, ჯერ დიდი დრო გავა სანამ ის წაიკითხავს, ჰოდა, თქვენ წაიკითხეთ.
წაიკითხეთ, გემრიელია!
