იმ ადამიანის ფოტო, ვის შესახებაც უნდა მოგიყვეთ, თბილისში რამდენიმე ადგილას არის გამოკრული პროექტ „მოქალაქეობა პასუხისმგებლობაას” ფარგლებში. ჩვენ უნივერსიტეტიდან გვახსოვდა ერთმანეთი, მაგრამ 2012 წლის იანვარში „ქართული ენა მომავალი წარმატებისთვის” პროექტში ჩავერთეთ და დავმეგობრდით. ის საგარეჯოს მუნიციპალიტეტის სოფელ ლამბალოში გაანაწილეს, მე – ახალქალაქის რაიონის სოფელ კარწახში.
მახსოვს, რომ პირველ თვეებში ძალიან გაგვიჭირდა. ვურეკავდით ერთმანეთს და საათობით ვსაუბრობდით იმაზე, როდის გაუვიდოდა ვადა კონტრაქტს და წავიდოდით ისევ ჩვენ-ჩვენს გზაზე. რაც მთავარია, წავიდოდით იმ სოფლებიდან, სადაც კლიმატური თუ საცხოვრებელი პირობები გაუსაძლისი იყო ჩვენთვის.
სოფელ ლამბალოს საჯარო სკოლა 2006 წლიდან აღარ ფუნქციობს და საგაკვეთილო პროცესი დღემდე ნაქირავებ შენობებში, საცხოვრებელ სახლებსა თუ საბჭოთა პერიოდში აშენებულ ფერმებში მიმდინარეობს, რომლებიც ერთმანეთისგან რამდენიმე კილომეტრით არის დაშორებული. მინისტრობის დროს დიმიტრი შაშკინმა პირობა დადო, რომ სოფელს ახალი სკოლა ექნებოდა, თუმცა პირობის შესრულება მაშინ ვერ თუ არ მოხერხდა. დაპირება ალბათ იქამდეც ბევრი იყო… საბოლოოდ კი 2013 წლის ოქტომბერში გამოცხადდა ტენდერი, დაიწყო გრუნტისა და ადგილმდებარეობის სპეციფიკის შესწავლა, როგორც ამას თავის დროზე გვამცნობდა განათლებისა და მეცნიერების სამინისტროს ოფიციალური ვებგვერდი.
იმ სოფელში ოდესმე მაინც ააშენებდნენ სკოლას, იქნებ რამდენიმე წლის ან ათწლეულის შემდეგ, მაგრამ როცა პირველმა, ყველაზე რთულმა პერიოდმა ჩაიარა, მახსოვს, როგორ წერდა ის განცხადებებს სამინისტროს მიმღებში, ითხოვდა შეხვედრას მინისტრთან, სახალხო დამცველთან, პრეზიდენტთან, რესურსცენტრის ხელმძღვანელობასთან. ბუნებრივია, ზოგან უსმენდნენ, ზოგან – არა, ის კი მაინც არ ყრიდა ფარ-ხმალს… საბოლოოდ, ამ ერთი ბიჭის, გიგა გოგინაშვილის დამსახურებაა, რომ ლამბალოში შენდება თანამედროვე სკოლა, რომელიც აღჭურვილი იქნება ყველა იმ საჭირო ინვენტარითა თუ ტექნიკური მოწყობილობით, რომელიც სასწავლო პროცესის გაუმჯობესებას მოემსახურება.
რა თქმა უნდა, გიგას აქედან არავითარი ისეთი სარგებელი არ მიუღია, ურომლისოდაც დღეს იშვიათად თუ აკეთებენ რამეს. დღეს, სკოლაში სამი წლის მუშაობის შემდეგ, ის აღარ არის მასწავლებელი. წლის ბოლოს ალბათ აღარც მე ვიმუშავებ სკოლაში, მაგრამ იქამდე, როცა ძალიან მიჭირს, ყოველთვის ვიხსენებ ამ ბიჭის, ჩემი მეგობრის საქმეებს; ბიჭისა, რომლის სურვილმა, უკეთესობისკენ შეეცვალა ათასობით ბავშვისა და ასობით მასწავლებლის ცხოვრება, რამდენიმეწლიანი ამაო ძალისხმევის შემდეგ შედეგი გამოიღო.
ალბათ ასეთ ადამიანებს გულისხმობდა ჩერჩილიც, როცა წერდა: „ყოველთვის ვოცნებობდი, მქონოდა ისეთი გავლენა, როგორიც სოფლის მასწავლებელს აქვს”. ასეთმა ადამიანებმა კარგად იციან, რომ, ეჟი ლეცისა არ იყოს, „იდეების დაღუპვის შემდეგ გვამები რჩებიან” და ამიტომ არასოდეს კლავენ თავიანთ იდეებს.
