რამდენიმე დღეში ლონდონში ვიქნები, ეს საეტაპო ამბავია ჩემს ცხოვრებაში _ იმიტომ არა, რომ ლონდონი ჩემი ოცნების ქალაქია, ჩემი ოცნების ქალაქი ვენეციაა, იმიტომ, რომ მე ვალდებული ვარ ვნახო ლონდონი. მოვალეობის ეს შეგრძნება ბავშვობიდან მომდევს, იმ დროიდან, როდესაც ერთი საოცარი ადამიანის წყალობით, ინგლისური ლიტერატურა არა მხოლოდ ჩემს დიდ სიყვარულად, არამედ ჩემი ცხოვრების ბედისწერად იქცა.
ჩემს საწერ მაგიდაში ერთი უჯრაა, შიგ ვინახავდი ყველაზე პირადულ და ყველაზე სანუკვარ ნივთებს: დღიურებს, შეყვარებულობებისა და მეგობრებთან გატარებული ჯადოსნური დღეების რელიკვიებს. ჯერ ,,საიდუმლო უჯრა” იყო და გასაღებით მქონდა ხოლმე ჩაკეტილი, შემდეგ _ ღიას ვტოვებდი, მასში მცხოვრები ნივთები თანდათან კარგავდნენ თავიანთ იდუმალებას, ბოლოს შიგ ისეთი პროზაული საგნები აღმოჩნდა, როგორიც, მაგალითად, შრომის წიგნაკია. ახლახანს დალაგებისას გადავაწყდი ამ მივიწყებულ უჯრას და გადავათვალიერე, მხოლოდ ერთი რამ იყო შიგნით, რაც მოგონებების გამო კი არ იყო ძვირფასი, დღემდე რჩებოდა ჩემს აწმყოდ: დროისა და ხშირი ხმარებისგან შელახული თეთრი წიგნი, ინგლისური პოეზიის მცირე კრებული, ნანა შათირიშვილისა და დოდო ღვალაძის მიერ შედგენილი, სატიტულო გვერდზე წარწერით: ,,ეძღვნება ჩვენი მასწავლებლის, ნელი ბადრიევა-კლიჩის, ნათელ ხსოვნას.”
ეს წიგნი თავად ქალბატონმა ნანამ გამომიგზავნა საჩუქრად, მე კი მადლიერების ნიშნად კრებულის პირველივე ლექსი ვთარგმნე და გავუგზავნე. ქალბატონმა ნანამ შემაქო და წამაქეზა, რომ კიდევ მეთარგმნა ლექსები, მე გულმხურვალედ დავპირდი, რომ კრებულის ყველა ლექსს ვთარგმნიდი. მაშინ მერვეკლასელი ვიყავი.
მაშინ მერვეკლასელი ვიყავი, თოთხმეტი წლის. ახლა ოცდაათი წლის ვარ. ნახევარ ცხოვრებაზე მეტია, მთარგმნელი ვარ; უფრო სწორად, ნახევარ ცხოვრებაზე მეტია, ვთარგმნი. როცა პროფესიის არჩევისას აღმოაჩინე, რომ თარგმანმცოდნის სპეციალობა არსებობდა, ძალიან გამიკვირდა, რომ ვთარგმნიდი და ამაში ვინმე ფულს გადამიხდიდა _ ეს დაახლოებით ისეთ ამბად მეჩვენებოდა, პეპიმ რომ თავისი დაბადების დღიდან იქით გაატანა საჩუქარი მეგობრებს. ამ ცხოვრებაში, რომელშიც ყველაფერი წარმავალია და ყველაფერი ქარს მიაქვს, ჩემი დამოკიდებულება თარგმანის მიმართ ზუსტად ისეთივე დარჩა, როგორიც თოთხმეტი წლის ასაკში იყო.
გამიღვიძია ასე, პირზე _ ღიმილით და საბოლოო გამოფხიზლებისას მივმხვდარვარ, რომ არც ამინდი მიხარია და არც _ მომავალი დღე, მიხარია ის, რომ წუხელ, ზუსტად დაძინებამდე, როგორც იქნა ვიპოვე ის რითმა, რომელსაც ამდენ ხანს ვეძებდი;
გაჭედილ ტრანსპორტში ფეხზე მდგარს, გუნებამოშხამულს, უცებ გულიანად გამიღიმია ჩემ წინ ჩამომჯდარი უცნობისათვის, რომლისაც აქამდე შავ-ბნელი შურით მშურდა: ზუსტად ახლა საიდანღაც მოფრინდა ის სიტყვა, რომელსაც ამდენ ხანს ვეძებდი, რომლის არსებობაში დარწმუნებულიც კი არ ვიყავი, რომლის არსებობასაც მხოლოდ ინტუიცია მკარნახობდა და აი, ამ შეუფერებელ ადგილას, ამ უდროო დროს ტვინის ბნელ მაღაროებში მომუშავე გნომმა უეცრად ამოიტანა ზედაპირზე.
როცა საყვარელი პროფესია გაქვს, შენ ხარ კუ, რომელიც მუდამ თავისი ჯავშნით დადის და ნებისმიერ დროს შეუძლია მას შეაფაროს თავი: შენ არ გეშინია, იყო დაბნეული სადმე სხვაგან, ვინაიდან შენი საქმე მოგცემს სიცხადის შეგრძნებას; შენ არ შეგიძლია, იყო გაკოტრებული, რადგან მუდამ გაქვს რაღაც, რისი გულისთვისაც ცხოვრება ღირს; შენ გაქვს ფუფუნება, არ ჩაერთო ინტრიგებში, რადგან ისედაც ყოველთვის საჭირო იქნები. ეს ყველაფერი მე ერთმა ადამიანმა მაჩუქა. მანვე გამოსცა ჩემ მიერ თარგმნილი პირველი წიგნი და პირველი ოთხნიშნაციფრიანი ჰონორარიც მანვე მომცა. ჩვენი მეორე ერთობლივი წიგნი უკვე დაკაბადონებული იყო, როდესაც გარდაიცვალა.
იმ ჩემთვის ნაჩუქარი წიგნის მინაწერზე გამახსენდა _ მაშინ ვიფიქრე, როგორ შეიძლება ვინმეს მიუძღვნა წიგნი, რომლის ავტორიც შენ არ ხარ. ახლა ვიცი, რომ ყველა მთარგმნელი, ყველა რედაქტორი, ყველა გამომცემელი, ვიღაცის გამო აკეთებს თავის საქმეს, ვიღაცას უძღვნის, ვიღაცის გახსენება მატებს ძალას. და მე აუცილებლად გამოვცემ იმ ჩვენ მეორე წიგნს, სატიტულო ფურცელზე წარწერით: ,,თარგმანი ეძღვნება ჩემს პირველ გამომცემელს, ნანა შათირიშვილს, რადგან მან თავშესაფარი მომცა.”
ოღონდ ჯერ ლონდონი უნდა ვნახო, ქალაქი, სადაც სულ სხვა ეპოქაში ნანას უნდა ეცხოვრა, ყოფილიყო ისეთივე არისტოკრატი, როგორიც იყო; ისევე ჰყვარებოდა ჩაი, როგორც უყვარდა და ისევე ისე ტაქტიანად მოეცა ყველა შენიშვნა, რომ არაფერი გწყენოდა.
მერე კი უნდა ვეძებო და აუცილებლად ვიპოვო მოსწავლე, რომელსაც ვეტყვი, აუცილებლად გააგრძელე თარგმნა, ეს მთელი შენი ცხოვრების საქმეა; წადი ვენეციაში, როცა ჩემი ნახვა მოგენატრება და გეთაყვა, თუ არ შეწუხდები, მომიძღვენი ერთი წიგნის, ანდა სულაც ერთი ლექსის თარგმანი, თუნდაც შენს გულში.
