შემოდგომა
ჩემი საუკეთესო მეგობარი ირლანდიელ ო’ნილის გაჰყვა ცოლად. მწერდა, რომ მობეზრდა ხორცპროდუქტების ჭამა და სიყვარული ხორცია. გარნირით თუ უგარნიროდ ოდესმე მოგბეზრდება. მე ვპასუხობდი, რომ სიყვარული დედაჩემის ნაყიდი კუბოკრული პლედია და ჩემი ყოფილი შეყვარებულის მაისური, რომელიც ყოველ ღამით პიჟამოების ნაცვლად მაცვია. ჩვენი ნივთიერი სიყვარულის სენსიტიურობა ცოტა სასაცილო კი იყო. მაშინ გადავწყვიტეთ, გვეთამაშა. ერთსადაიმავე წიგნს მე- თბილისში, ის დუბლინში წაიკითხავდა. ალბათ, ზრდასრული ერთმანეთი თუ გვაინტერესებდა.
ჩვენ ბავშვობიდან გვიყვარდა თამაშები: ხან მარიონ კოტილარდის სტილს ვცემდით თაყვანს და შარვალსა და მაისურზე ტრუსებსა და ლიფს ამოვიცვამდით, ხანაც საერთო წიგნის დაწერას ვგეგმავდით, რომელიც ჩვენი ასაკის შესაბამისად სავსე იქნებოდა უხერხულად ეპატაჟური სცენებით. იმას, ნინას, სიმპათიური დრამერი უყვარდა და მიწისქვეშა გადასასვლელებში ლუდის სმა. მღეროდნენ და სვამდნენ, სვამდნენ და მღეროდნენ. მსჯელობდნენ თეოლოგიურ საკითხებზე და ფიქრობდნენ, რომ მსოფლიოში ყველაზე მაგარი გოგოები და ბიჭები იყვნენ. მერე იმ დრამერმა გადაწყვიტა, რომ პატარა გოგოები მობეზრდა და სიყვარული არ არის პლუშის დათუნია, რომელსაც ღამ- ღამობით უსქესო მოზარდები ეხუტებიან. რომ სიყვარული მკერდის პარამეტრების პროპორციულია. ნინა მარტო დარჩა და ლუდის სმა განაგრძო. მის ჭრელ ზურგჩანთაში პლუშის დათუნიის გვერდით ხან ერთმა წიგნა დაიწყო გამოღვიძება, ხან- მეორემ. ალბათ, ზუსტად მაშინ უნდა წაეკითხა „სამი მეგობარი”. წიგნები, ზოგჯერ, ისეთი დროულია, როგორც „ანაკომის” სუპი რომელიმე რთული, ხანგრძლივი ლაშქრობისას. ჩვენ მაშინ შევთანხმდით, სექტემბრის ბოლო დღეს, რომ მიწისქვეშა გადასასვლელებში ნაკლები დავლევდით და დრამერებს არასდროს შევიყვარებდით. და თუ ეს მაინც მოხდებოდა, ისეთი დრამერს შევარჩევდით, რომლის მეგობარსაც „კარლი” ეყოლებოდა და ჩვენ გამო გაყიდდა. სწორედ ამიტომ, სექტემბერში რემარკი მენატრება და ნინა, პატრიციასავით თხელი, ფრაგმენტული და მგრძნობიარე.
ზამთარი
მანდარინებს ვფცქვნი და ორ რიგად ვაწყობ. ორი გრძელი, სურნელოვანი რიგი და თავში- მე. ისინი კი, მანდარინები, დგანან და ელიან. თითოეულმა მათგანმა გადასარევად იცის, რომ სიცოცხლე „დიროლის” საზამთროს არომატივით ხანმოკლეა. ხანმოკლეა სანთელიც, რომელიც, სადაცაა, ჩაიწვება და შუქი კი, ტრადიციულად, არ მოდის. გვერდით მანდარინის ქერქებთან ერთად წიგნების მთებიც მილაგია, თუმცა კითხვა არ ვიცი. ალბათ, ვფიქრობ, რომ ისინი, ტექსტები მანდარინებივით გემრიელები იქნებიან და მათი რიგიც ოდესმე დადგება. მგონია, რომ წიგნები მნიშვნელოვანია, რადგან მთელი ოჯახი თუ ერთად რამეს აკეთებს, ეს კითხვაა. „წიგნის კითხვის” კეთება ძალიან მაინტერესებს. დედაჩემი სამზარეულოდან გამოდის და ხედავს ბავშვს ყვითელი ზვინების მიღმა. „რას აკეთებ, სალომე?”- კითხვა მკაცრია და კატეგორიული. „ჰემინგუეის ვკითხულობ”,- ვპასუხობ და დასჯის შიშით წიგნს ხელში უკუღმა ვიჭერ. ზამთარი „ჰარი მორგანის” დროა, თუმცა, ვინმემ რომ მკითხოს, თამამად ვუპასუხებ, რომ ჰემინგუეი არ არის ჩემი საყვარელი მწერალი.
გაზაფხული
-ბავშვებო, გადავიღოთ ფოტოები
-მას, მომავალ წელს აღარ გეყვარებით?
-რატომ იფიქრე, რომ აღარ მეყვარებით?!
-ისე გინდათ ფოტოების გადაღება ჩვენთან ერთად, თითქოს აპირებთ, დაგვივიწყოთ. თითქოს, ჩვენი მასწავლებელი რომ აღარ იქნებით, აღარასდროს გვნახავთ
-თორნიკე, როგორ შემიძლია, არ მიყვარდეთ?!
-ისევ წაგვიკითხავთ ხოლმე ატიკუსზე?!
-მომავალ წელს, როცა მოგინახულებთ, თქვენ წამიკითხეთ თქვენი ყველაზე ძვირფასი ტექსტი. მოსულა?
-მოსულა, მოსულა, მას!
ეს არის დაშორება. შენ კი ჩარბიხარ კიბეებზე და ფიქრობ: „თერთმეტი თუ იქნება, ისევ ვნახავ”, „ჩანტლაძე თუ შემხვდება ეზოში, ისევ ვნახავ”, „თუ რომელიმე მათგანი ფანჯრიდან გადმოიხედავს, აუცილებლად ვნახავ”. მერე საქართველოდან წავედი და გეუბნებით, არასდროს დაშორდეთ გაზაფხულზე მაშინ, თუ იცით, რომ შემოდგომით აუცილებლად მოიგებთ გრინ- ქარდს.
ზაფხული
რას იზამთ, თქვენთან უცნობი ადამიანი რომ მოვიდეს და მეგობრობა შემოგთავაზოთ?! ეტყვით, რომ თქვენ საკმარისი რაოდენობის მეგობარი გყავთ და მეტი არაფერში გჭირდებათ?! თუ უხერხულად გაიღიმებთ, თვალებს დახუჭავთ და მუცელზე დაწვებით, რადგან ზურგზე საკმარისად ვერ გაირუჯეთ?!
ბათუმი სიზმარივით ქალაქია. ხანმოკლე. ყოველ შემთხვევაში, დამსვენებლებისთვის მაინც. მე მას თავი და ბოლო ვერ გავუგე, რადგან მტკიცედ მჯერა, ყველა ქუჩა ტყუპებივით ჰგავს ერთმანეთს. ხან რომელ ჩიხში დავიკარგები, ხან- რომელში. სანამ მეგობრები მიპოვიან, ვდგავარ სათამაშო აპარატთან, ოცთეთრიანებს ვყრი და ვცდილობ, ფუმფულა სათამაშოები მოვიგო. სულ ასეა, აბა, სხვა რა უნდა აკეთოს დაკარგულმა. გამვლელები გაკვირვებულები მადევნებენ თვალს და ფიქრობენ, რომ ყველა გიჟი ბათუმში ისვენებს და წალეკეს ეს ბათუმი, თურქებივით. იქნებ თურქი გიჟიც კი ვარ. ეს ორმაგი დანაშაულია. მერე მოდიან ჩემი მეგობრები, ჩამკიდებენ ხელს და ხან სად მივდივართ, ხან- სად.
ბათუმი გიჟების ქალაქია. ჩემნაირების. ან მათი ვინც მეგობრობას ითხოვს. გახსოვთ კაცი, რომელიც ბედნიერია იმის, გამო, რომ თხუთმეტი აგვისტოდან ბათუმშია და ამინდები მას მერე არ არეულა? იქვე იმასაც ხომ არ ამატებს, რომ ხუთ სექტემბრამდე აპირებს დარჩენას?!- თქვენ უხერხულად იღიმით, არა?! იქნებ, ფიქრობთ კიდეც, რომ გიჟია. იმას კი, უბრალოდ, მეგობარი სჭირდება. მობეზრდა ყოველდღე ათეულობით სიმინდის ჭამა და ფიქრი იმაზე, რომ თბილისში ისევ უმეგობროდ უნდა ჩავიდეს. თითქოს ლამაზ- ქალაქელი ედმონდო იყოს.
ზაფხულში მე დავუბრუნდი დოჩანაშვილს. ზაფხული დაბრუნების დროა.
