ბოლო დროს ბევრს საუბრობენ იმაზე, თუ რომელი ქვეყნის მოდელია საუკეთესო ნიმუში ქართული საგანმანათლებლო სისტემისათვის და ამ საკითხზე მსჯელობა ალბათ კვლავ გაგრძელდება. სპორტის სპეციალისტებს სკოლებში სპორტის სწავლების ხარისხსა და დონის ამაღლებაზე საუბრისას, ხშირად მოჰყავთ გერმანიის, დიდი ბრიტანეთისა და სკანდინავიის ქვეყნების მაგალითები.
სპორტის ექსპერტი, სლავა გასპაროვი მიიჩნევს, რომ სკოლებში სპორტის სწავლების კუთხით ნებისმიერი განვითარებული ქვეყნის გამოცდილება საინტერესოა. მისი აზრით, სკოლებში სპორტის მასწავლებლებმა აქცენტი მძლეოსნობაზე, რაგბიზე, ტანვარჯიშსა და ფეხბურთზე უნდა გააკეთონ.
სლავა გასპაროვი, სპორტის ექსპერტი, ჟურნალ “რაგბის” რედაქტორი:
” საჯარო სკოლებში სპორტის სწავლების საერთო დონეს, სამწუხაროდ, ცუდად ვაფასებ, თუმცა არსებობენ სასიამოვნო გამონაკლისებიც. ჩემი აზრით, შესაცვლელია მიდგომა. ჯერ ერთი, ინფრასტრუქტურულადაა მოსაწესრიგებელი სპორტდარბაზები, სპორტული ფორმებისა და სხვა საკითხები. თანაც რამენაირი სისტემა ხომ უნდა იყოს? ცურვაზე ოცნებობენ სკოლების 99%. არადა, როგორი აუცილებელია ბავშვებისთვის გაკაჟება ამ ტოტალური ვირუსების ფონზე. წრეში ბურთი აბა რა სპორტია? ან ბიჭებს ფეხბურთის წესები განუმარტონ, ან რაგბის წესები…
– თქვენი აზრით, სპორტის რომელ სახეობებზე უნდა გააკეთონ აქცენტი სკოლებმა?
– ამ კითხვაზე ყოველთვის ერთი პასუხი მაქვს ხოლმე. ჩემი აზრით, მოზარდების ჯანმრთელობისათვის და მათ განსავითარებლად სპორტის საუკეთესო სახეობებია: ცურვა, მძლეოსნობა, ტანვარჯიში, რაგბი, ფეხბურთი, კალათბურთი.
– რომელი ქვეყნის მაგალითი მიგაჩნიათ სანიმუშოდ ამ კუთხით?
– ალბათ ნებისმიერ განვითარებულ ქვეყანას ექნება ჩამოყალიბებული სისტემა. მთავარია, ეს სისტემა მოერგოს ადგილობრივ რეალობას და არ გამოვიდეს ისე, რომ სისტემა ცალკე იყოს და რეალობა ცალკე, რისი სამწუხარო მაგალითებიც გვახსოვს ახლო წარსულიდან.
– და მაინც, სპორტის რომელ სახეობაზე ურჩევდით მშობლებს შვილების მიყვანას და რატომ?
– რჩევით ბევრი რამ შემიძლია ვურჩიო, მაგრამ აქ უამრავი ფაქტორი და გარემოებაა გასათვალისწინებელი. ახლანდელი ბავშვების უმრავლესობას სასუნთქი გზების პრობლემები აწუხებს. ასეთებისთვის ცურვა, წყალბურთი და ფიგურული ციგურაობაა ზედგამოჭრილი.
ჩოგბურთი ჰარმონიულად ავითარებს ბავშვის სხეულს, მაგრამ ძვირი ფუფუნებაა. ბიჭებს რაგბის თამაშს ვურჩევდი – გარდა იმისა, რომ ფიზიკურად აძლიერებს, დადებით ფსიქოლოგიურ გავლენას ახდენს და ხასიათსაც უყალიბებს. ამტანობა, დისციპლინა, ძალა, სიმტკიცე, გუნდური სულისკვეთება, ღირსება – ეს რაგბის სამყაროა. ფეხბურთი, კალათბურთი, ორთაბრძოლები (ძიუდო, კარატე) – ესეც ბიჭებისთვის. გოგოებს – მხატვრული ტანვარჯიში, იგივე ფიგურული ციგურაობა. თუმცა უმთავრესი მაინც თავად ბავშვის სურვილი, ხოლო მერე – მონაცემები და პერსპექტივა.
– ეგებ გაავლოთ პარალელები სპორტის სწავლების კუთხით საბჭოთა კავშირის პერიოდსა და დღევანდელობას შორის.
– პარალელი არანაირად არ გამოდის, უფრო პერპენდიკულარი. როცა მე ვსწავლობდი სკოლაში, მთელ კლასს ერთი სული გვქონდა, როდის მოვიდოდა ფიზკულტურის გაკვეთილის დღე. აუცილებელი მოთელვის და ტანვარჯიშის მერე ხან სიგრძეზე ხტომა გვქონდა, ხან სიმაღლეზე, ხან კალათბურთს ვთამაშობდით, ხან ფრენბურთს, რაიონული შეჯიბრებები, ათასი მსგავსი აქტივობები. სკოლაში აუცილებლად დაგვქონდა სპორტული სამოსი და ფეხსაცმელი.
ახლა ბავშვები სკოლაში რითიც მივლენ, იმ ტანსაცმლით გადიან სპორტის გაკვეთილს. ტრაგიკული მდგომარეობაა. თუ კარგი ამინდია, პედაგოგს ბავშვები გაჰყავს გარეთ, სპორტულ მოედანზე, აძლევს ბურთს, თავად მობილურზე საუბრობს და სიგარეტს აბოლებს, ბავშვები კი უსისტემოდ დარბიან აქეთ-იქით, დასდევენ ამ ბურთს და წარმოდგენაც არ აქვთ, თუ რას თამაშობენ. ანუ ძალიან დიდი ჩავარდნაა ამ მხრივ. ზომები სასწრაფოდაა მისაღები. მოშლილია ეს სეგმენტი. არადა, საუბარია ქვეყნის მომავალზე. პოლიკლინიკაში იმხელა რიგებია, ბავშვის მიყვანა შეგეშინდება, ემანდ რამე სხვა დაავადება არ დაემართოს. ნაკლებად ჯანმრთელი თაობები მოდის, სამწუხაროდ, რაც მედიცინის გარდა სპორტით შეიძლება მოგვარდეს.
