ფეხბურთი გადარეული ხალხის ჭეშმარიტი თავშესაფარია. მსოფლიოს ნებისმიერ წერტილში ნახავთ დაუწყობელ ფანებსა თუ მწვრთნელებს, ფეხბურთელებსა თუ კლუბის პრეზიდენტებს. ამ ხალხს მედია გამუდმებით აკრიტიკებს, ვისაც კი არ ეზარება ყველა ჭკუას ასწავლის. მაგრამ ალბათ ყველამ კარგად ვიცით ისიც, რომ ჩვენს სამყაროში ყოველივე წესისა და რიგის მიხედვით არც წავა, ვერც წავა და რომც წავიდეს, ბევრი არაფერი იქნებოდა საინტერესო.
გადარეულობა რასაკვირველია აპრიორში არ ნიშნავს ძალადობასა და მოძალადეობას. მაგალითად, პოლ გასქოინი მოძალადე იყო და მისი ქცევები პოლიციელების გასარჩევი უფრო ხშირად იყო, ვიდრე სპორტული მიმომხილველებისა, მაგრამ “იმპერატორად” წოდებული ბრაზილიელი ადრიანოს ლოთი-შფოთობა და ოღრაშობანი გადარევისა და ექსტრაორდინალურობის სულ სხვანაირი პიკია და მე თუ მკითხავთ, სმისმოყვარეობა არამხოლოდ ადრიანოს ბედი და უბედობა იყო, არამედ ყველას გვაფიქრებს, რაოდენ ხანმოკლეა ნიჭიერი ფეხბურთელის კარიერა და რაოდენ ადვილია ბურთის მგორებელი კაცის ამქვეყნიური სიამეებით ცდუნება.
ისე, ობიექტურები რომ ვიყოთ, ეს მწვრთნელები დღე და ღამე გადარეული ფეხბურთელებისათვის ჭკუის სწავლებაში კი არიან, მაგრამ მათ ჭაღარა, თმაშემოსილ თუ მელოტ თავებს მზერა რომ გავუსწოროთ, დავინახავთ, რომ გადარეული კოლეგები მწვრთნელებმა პირველ ყოვლისა საკუთარ რიგებში უნდა ეძებონ. თან როგორი გადარეულები… სუპერ შეშლილები! მე მგონი მწვრთნელებს შორის დალაგებული ხალხის ძებნა უფრო ძნელია…
თქვენ თუ კარლო ანჩელოტი, პეპ გვარდიოლა, ფაბიო კაპელო, რობერტო მანჩინი, ფელიქს მაგათი, დიეგო სომეონე, ლუიშ ფელიპე სკოლარი, ანტონიო კონტე, ალექს ფერგიუსონი და სხვანი და სხვანი ბოლომდე ჭკუადამჯდარი ხალხი გგონიათ, ძალიან შემცდარხართ. ნუ, ჟოზე მოურინიოს ამ სიაშიც კი ვერ შევიყვანთ, რადგან მისი ექსტრაორდინალურობა ჩვენს პლანეტას სცდება და მერკურის ეტლამდე ადის.
ერთი ძველი გამოთქმისა არ იყოს – ”სამოთხეში კარგი ამინდია, ჯოჯოხეთში კი კარგი საზოგადოებაო” – აღარ უნდა ბევრი ლაპარაკი იმას, რომ გადარეულობა ფეხბურთის ერთ-ერთი თანმდევი თვისებაა და თუკი ვინმე ქმნის ნოვაციებსა და სიახლეებს, ეს სწორედ ის ხალხია, რომელთა ქცევა, საუბარი და საქმიანობა ბოლომდე ან საერთოდ ვერ ჯდება მავანთა მიერ უცნაურად დაწესებულ ჩარჩოებში.
ყოველთვის ასე იყო… აბა რა იქნებოდა, თუნდაც ჩვენი ბავშვობისდროინდელი, ანდა კიდევ უფრო ძველი ბურთის გორება შერეკილი გენიოსების გარეშე? მხოლოდ ლათინოამერიკელი გადარეულების ჩამოთვლა ეუფ – სად წაგვიყვანს… კარლოს ვალდერამა, რენე იგიტა, დიეგო მარადონა, ხოსე ლუის ჩილავერტი, რობერტო კარლოსი, არიელ ორტეგა, კანიჯა – აი, სულ მცირე ჩამონათვალი იმ ოკენისგაღმელი ბიჭებისა და ახლა უკვე მობერებული ბიძებისა, რომლებმაც მწვანე მინდვრებზე ჭეშმარიტი სასწაულები ჩაიდინეს და, მიუხედავად იმისა, რომ მათი ქცევა ხშირად ჩვენს ბრაზსა და გულის შეღონებას იწვევდა (აბა როგორი მოსათმენია მაგალითად რენე იგიტას მასხარაობა, როდესაც კოლუმბიას ქომაგობ?) მაინც ეს ხალხი იყო ყველაზე მთავარი და იმედი მაქვს, რომ ყოველთვის ასე იქნება.
გადარეულები ქართულ ფეხბურთს არც ადრე აკლდა და არც ახლა აკლია. მაგრამ, სამწუხაროდ, ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც ქართულ ფეხბურთში მოფუსფუსე მავანნი ყველა უბედურებას ისედაც ჟურნალისტებს აბრალებენ და თუკი საკუთარ თავზე ჩემ მიერ დაწერილ “შერეკილს” ამოიკითხავენ, უმალ ზიზღის კორიანტელს დაატრიალებენ. არადა, ღმერთმა ხომ იცის, რაოდენი სიყვარულია ამ “შერეკილში”… თუ არ გჯერათ, ზინედინ ზიდანს ჰკითხეთ…
