ამას წინათ ერთმა ჩემმა ნაცნობმა თქვა: ლეო მესი „ათას ერთ ღამესავით” კაცია – კითხულობ, კითხულობ და ბოლო არ უჩანსო. ისე კარგად გამოუვიდა, რომ მეც დავფიქრდი, ჰგვანან თუ არა ფეხბურთელები წიგნებს და შეიძლება თუ არა, ისინი, როგორც, საზოგადოდ, ადამიანები, კონკრეტულ წიგნებთან გავაიგივოთ.
მე თუ მკითხავთ, ჩვენი თემურ ქეცბაია ფრანგული ბულვარული რომანივითაა. კითხულობ გულმოდგინედ, ცდილობ, ჩასწვდე მწერლის ლინგვისტურ აბდაუბდას, მაგრამ რაც უფრო მეტს ფურცლავ, მით უფრო უინტერესო ხდება და ბოლომდე წაკითხვაც კი გეზარება.
სამაგიეროდ, კრიშტიანუ რონალდუ სხვა არაფერია, თუ არა შუა საუკუნეების ევროპული სარაინდო ამბების კრებული. წიგნის ფურცლებიდან გამუდმებით ხმლების ჭახაჭუხი მოისმის და ბოლოს ყველაფერი თეთრ ცხენზე ამხედრებული რაინდის ციხე-კოშკში შესვლითა და მეფის ასულთან ქორწინებით მთავრდება. ეს არის, რონალდუ ჯერ არ დაქორწინებულა ირინა შეიკზე (და, ისეთი პირი უჩანს, შესაძლოა არც დაქორწინდეს), თორემ სხვა ყველაფერი სწორედ იმ ძველი ამბებივით მიდის.
რაკი ლეო მესით დავიწყეთ, მოდი, არგენტინის ნაკრებში მესის თანაგუნდელი – კარლოს ტევესი გავიხსენოთ და ვიფიქროთ, რომელი წიგნი მიესადაგება ამ უხიაგ და გიჟმაჟ კაცს… ყველაზე მეტად, ალბათ დავით კლდიაშვილის მოთხრობები – გამუდმებით ბავშვობაში გამოვლილ გაჭირვებაზე საუბრობს, კლუბიდან კლუბში დაწანწალებს და ვერა და ვერ მოიგო გულშემატკივრების გული.
ზლატან იბრაჰიმოვიჩი ტოლკინის „ბეჭდების მბრძანებელია” თავისი ორკებით, გობლინებით, ნაზგულებით, დრაკონებითა და სხვა ეშმაკ-ქაჯებით. ზლატანი, ისევე როგორც ტოლკინის თხზულებები, გითრევს და გაშინებს, მაგრამ იცი, რომ ბოლოს არაგორნი მაინც მეფე გახდება და ყველა აღიარებს ელფთა და გნომთა ძმობის განსაკუთრებულობას.
.jpg)
ანდრეს ინიესტა ნიკო ლორთქიფანიძის მინიატურებია. ყველაფერი თავის ადგილზე აქვს, აფეთქებაც სჩვევია, მაგრამ ძალიან პატარაა და ამის გამო ყოველთვის გიტოვებს ნაკლოვანების შეგრძნებას. თუმცა არიან ადამიანები, რომლებიც მოცულობას უბრალოდ არ აქცევენ ყურადღებას.
ანდრეა პირლო ართურ კონან დოილის მოთხრობებივით კაცია. სულ ფუთფუთებს, თამაშის დროს მუდამ რაღაც ფარულ ხვეულებსა და კვანძებს ხლართავს და კაცი ვერ გაიგებს, რა უდევს გულში. ეს კვანძი სწორედ მაშინ იხსნება, როცა ყველაზე ნაკლებად ელი და ანდრეა პირლო უკვდავი შერლოკ ჰოლმსივით მთელი სიდიადით წარმოგვიდგება.
უეინ რუნი ჩეხოვის მოთხრობებივით ვინმეა. სხარტი, მოქნილი და აზრიანი. თუმცა მაინც გემოვნების საქმეა რუნის ფეხბურთის შეყვარება. არიან ადამიანები, რომლებიც ამბობენ, რომ ჩეხოვის მოთხრობებსაც და რუნის თამაშსაც ზედაპირულობის ელფერი დაჰკრავს, მაგრამ ყველა მაინც აღიარებს დიდ ნიჭსა და ენერგიას, რომელიც შეუიარაღებელი თვალითაც ჩანს.
ფრენკ რიბერი თეოდორ დოსტოევსკის რომანებივითაა – დინჯი, ღრმა, სულში ჩამწვდომი და ყოვლისმომცველი. რიბერიმ, ისევე როგორც დოსტოევსკიმ, დანდობა არ იცის და რაც გასაკეთებელია, აუცილებლად გააკეთებს; მოწინააღმდეგეს იოტისოდენა შანსსაც არ უტოვებს, მის სიდიადეში ეჭვი შეიტანოს და, რაც მთავარია, დოსტოევსკისა არ იყოს, რიბერიმაც კარგად იცის, რომ რიბერია!
მინდოდა, ჟოზე მოურინიოზეც მეთქვა რამე, მაგრამ ნაგიჟარ ჟოზეს კიდევ წიგნთან შედარება უნდა?!
