მწუხრის ჟამს, თუკი თქვენი ბინის კარზე კოსტუმში გამოწყობილმა ახალგაზრდა კაცმა დააკაკუნა, შესაძლოა, ეს ახალგაზრდა კაცი თქვენი შვილის მწვრთნელი იყოს, რომელიც იმის შესახსენებლად იქნება მოსული, რომ მისთვის 50 ლარის გადახდა დაგიგვიანდათ და თუკი მომავალშიც ვერ გადაიხდით, მწვრთნელი იძულებული გახდება, რომ თქვენი შვილი გუნდიდან კი არ გააგდოს, არამედ – დროებით “დაითხოვოს”.
ჩვენ სულაც არ ვცდილობთ, რომ ბავშვებისათვის ფულის მოთხოვნის გამო ბავშვთა გუნდების მწვრთნელები გავამტყუნოთ. ეს იგივე იქნება, რომ მოზარდ მაყურებელთა თეატრის ადმინისტრაციას მოვუწოდოთ ბავშვებისათვის ფულის არგადახდის დაწესება, ანდა აქცია მოვაწყოთ, მუშტაიდის ბაღში ბავშვებისათვის კარუსელებზე უფასო დასხდომის მოთხოვნით. მწვრთნელის ერთადერთი შემოსავალი ხშირ შემთხვევაში სწორედ ბავშვებისაგან აგროვებული გადასახადებია და მასაც სჭირდება გაწეული შრომის საფასურის ანაზღაურება.
პრობლემა ის არის, რომ წმინდა მერკანტილური მიზნების გამო, ბავშვთა გუნდების მწვრთნელები ხშირ შემთხვევაში იძულებულნი არიან, რომ გუნდში ტალანტების გარდა საფეხბურთო კუთხით უნიჭო ბავშვებიც აიყვანონ. ამ გზით ბევრი ცდილობს, გუნდის სალარო შეავსოს. ეს თავის ორმაგად მოტყუების პოლიტიკაა.
პირველ რიგში უნიჭო ბავშვის მშობელი იტყუებს თავს. უფრო სწორად, მას მწვრთნელი ატყუებს, რომ მისი შვილისგან “რაღაცა გამოვა”. და გარდა ამისა, საკუთრივ მწვრთნელიც მოტყუებული რჩება, რადგან იძულებული ხდება, რომ იმუშაოს იმ გუნდთან, რომლის წევრების უმეტესობა ისევე მწყრალად არის ფეხბურთის ტალანტთან, როგორც პრემიერი ვლადიმერ ვლადიმეროვიჩი – დემოკრატიასთან.
გამოსავალი ერთია – მწვრთნელებმა უნიჭო მოზარდები გუნდში არ უნდა აიყვანონ! ეს გამოსავალი სათქმელად ძალიან ადვილია. ნებისმიერი მწვრთნელი იტყვის, რომ ამ გზით გუნდი შემოსავალს დაკარგავს და შესაძლებელია არსებობაც შეწყვიტოს. აი, სწორედ ამ დროს ჩნდება კითხვები: მაშ როგორ უნდა განვითარდეს ართული ფეხბურთი? მხოლოდ უცხოელი მწვრთნელის მოყვანითა და მისთვის მაღალი ხელფასის დანიშვნით? ფეხბურთის ფედერაცია ბავშვთა ფეხბურთის განვითარებისა და ტალანტების ხელშეწყობის კუთხით რაიმეს აკეთებს?
პირადად ვიცნობ ოჯახებს, რომლებმაც ბავშვი ფეხბურთზე მხოლოდ და მხოლოდ იმიტომ ვერ შეიყვანეს, რომ გადასახადის ფული არა აქვთ. ასეთი მშობლები ხშირ შემთხვევაში გაჩუმებას ამჯობინებენ და არ წუწუნებენ, რადგან კომუნისტური ეპოქიდან მოყოლებული საქართველოში სიღარიბე რატომღაც სირცხვილად ითვლება და ხმამაღლა ძალიან ცოტა ვინმე თუ ამბობს, რომ ძალიან უჭირს.
როდესაც ამ ყველაფერზე ფიქრობ, უნებურად ამოგიტივტივდება ერთი აზრი: თუკი შედეგი მაინც არ ჩანს და უცხოელი მწვრთნელებისთვის გადასახდელ მილიონებს ფაქტობრივად წყალში ვყრით, ხომ არ ჯობია, რომ ნაკრების მესაჭის ადგილზე დაბალხელფასიანი და ნაკლებად პრეტენზიული ქართველი მწვრთნელები დავნიშნოთ?! (ქართველმა მწვრთნელმა ამაზე მეტი რაღა უნდა გააფუჭონ? წაგებით ისედაც ყველასთან ვაგებთ). უცხოელი მწვრთნელისათვის მისაცემი თანხების საშუალებით კი შევადგინოთ სპეციალური პროგრამა, რომლის საშუალებითაც ბავშვებისათვის ბავშვთა გუნდებში თამაში უფასო გახდება და მწვრთნელებისთვის გადასახდელი ხარჯებიც სწორედ ამ პროგრამის მეშვეობით დაიფარება.
ეს იქნება ერთგვარი საგრანტო სისტემა, რომელიც თავის თავში წარმატებული მწვრთნელების წახალისებასაც იგულისხმებს. გაკეთდება “კოკა კოლას” რეიტინგის ტიპის ქართული ბავშვთა გუნდების რეიტინგიც (გუნდების მიერ ნაჩვენები შედეგის მიხედვით) და მაღალრეიტინგიანი გუნდების მწვრთნელებს მეტი ფინანსური მხარდაჭერა ექნებათ.
ამ გზით ერთბაშად 3 კარგი საქმე გაკეთდება. 1. ქართული ფეხბურთის ისტორიაში პრეცედენტის სახით პირველად ფული მართლაც საჭირო საქმეში დაიხარჯება. 2. ჩვენს უფულო თანამოქალაქეებს, შვილების ფეხბურთზე უფასოდ ტარების საშუალება მიეცემათ. 3. გაიზრდება მწვრთნელების მოტივაცია.
ბოლოს და ბოლოს, საქართველო ბრაზილია არ არის, რომ ყველა ბავშვი ბურთს დააგორებდეს და მთავარი პრობლემა ათაიათასობით ტალანტიდან საუკეთესოების არჩევა იყოს. საქართველოში ტალანტები ყოველდღიურად უნდა ვეძებოთ. ახლანდელი მიდგომებით კი, შესაძლებელია ისედაც მძიმე მდგომარეობაში მყოფმა ქართულმა ფეხბურთმა მომავალი ტალანტები მხოლოდ და მხოლოდ იმიტომ დაკარგოს, რომ ბავშვის მშობლებს გადასახადად დაწესებული 50 თუ 60 ლარი არ გააჩნიათ.
