ტელევიზორში ალბათ ყველას გექნებათ ნანახი შემდეგი სცენა: ზრდასრული, სერიოზული მამაკაცები იატაკის საწმენდი ჯოხებით გულმოდგინედ ხეხავენ ყინულს ნელა მოსრიალე მასიური ბიტის წინ. ეს კერლინგია – უძველესი შოტლანდიური თამაში, რომელიც იმდენად პოპულარულია, რომ ოლიმპიადაზე ოფიციალურ დისციპლინათა ნუსხაში შევიდა.
კერლინგის საერთაშორისო ფედერაცია 1966 წელს დაარსდა და ოცზე მეტი ნაციონალური ასოციაცია გააერთიანა. კანადის, აშშ-ის, შვედეთისა და ფინეთის გარდა, კერლინგის ასოციაციები არის საფრანგეთში, იტალიაში, იაპონიასა და, თქვენ წარმოიდგინეთ, ავსტრალიაშიც კი, რაც სულაც არ არის გასაკვირი, თუ გავითვალისწინებთ ყოფილ მეტროპოლიასთან მწვანე კონტინენტის ტრადიციულ კავშირს.
გასაკვირი არც ის უნდა იყოს, რომ, ზამთრის სპორტის სხვა სახეობათა მსგავსად, საქართველოში არც კერლინგია პოპულარული, თუმცა ზამთრის ოლიმპიადებზე წარმატების მოსაპოვებლად იგი შესაძლოა ჩვენთვის ყველაზე პერსპექტიულ სახეობად იქცეს, რადგან ოლიმპიურ დისციპლინად სულ ახლახან დასახელდა და, შესაბამისად, კონკურენციაც შედარებით დაბალია, განსაკუთრებით – ქალთა შორის.
ამ, როგორც ბევრი მიიჩნევს, სანახაობრივი თამაშის არსი ასეთია: მოწინააღმდეგე გუნდების მოთამაშეები რიგრიგობით აცურებენ ოცკილოგრამიან, სახელურიან დისკოსებრ ქვებს (ბიტებს) და ცდილობენ, ისინი `სახლის” ცენტრში მოახვედრონ. `სახლი~ ყინულის ზოლის ბოლოს დახაზული სხვადასხვა დიამეტრის წრეებისგან შედგება. მათგან ყველაზე მცირეს დიამეტრი ექვსი დუიმია (15 სმ), ყველაზე დიდისა კი ექვსი ფუტი (182 სმ).
გუნდში ოთხი მოთამაშეა: სკიპი, მესამე, მეორე და წამყვანი. ყოველი მათგანი ყინულის მოედანზე თავის მოვალეობას ასრულებს.
სკიპი გუნდის ლიდერი, მისი მთავარი სტრატეგი და ტექნიკოსია. როცა თანაგუნდელები ტყორცნას ასრულებენ, იგი `სახლის~ ტერიტორიაზე დგას და მიანიშნებს, მისი აზრით, საით უნდა გაიგზავნოს ბიტა. საქმე ის არის, რომ გუნდისთვის ქულები მხოლოდ იმ ბიტებს მოაქვს, რომლებიც `სახლის~ ცენტრთან უფრო ახლოს აღმოჩნდება, ვიდრე მეტოქისა, ამიტომ საკუთარი ბიტების ისე განლაგება, რომ მიღწეული უპირატესობა შეინარჩუნო და მოწინააღმდეგეს შედეგიან ტყორცნაში ხელი შეუშალო, ძალზე მნიშვნელოვანია. გარდა ამისა, საჭიროა საკუთარი ქვის ბიძგით მოწინააღმდეგე გუნდის ბიტის `სახლიდან~ გამოგდება. სკიპი ასევე გამუდმებით აფასებს ყინულის ხარისხს და ამ შეფასების საფუძველზე თანაგუნდელებს რჩევებს აძლევს იმის შესახებ, როგორ უნდა ისროლონ ქვა და როგორ `მოხვეტონ~ ყინულის ბილიკი.
ხვეტა მთელი ფილოსოფიაა. ჯაგრისის დაჭერა, მასზე ზეწოლის ძალა და ხვეტის სიწრაფე – ყოველივე ამის შესწავლას სპორტსმენები არაერთ წელს ანდომებენ. ყინულის ხვეტას სხვადასხვა მიზანი აქვს: ბიტის მოძრაობის გახანგრძლივება ან, პირიქით, საჭირო ზონაში მისი გაჩერება.
ხვეტა შეიძლება როგორც საკუთარი, ისე მოწინააღმდეგის ბიტებით, რათა ამ უკანასკნელებმა სათამაშო ზონა დატოვონ, ოღონდ ამ ზონაში ხვეტის უფლება გუნდის მხოლოდ ერთ მოთამაშეს ეძლევა.
`სპორტის ნებისმიერ სახეობას აქვს თავისი წესები, მაგრამ კერლინგი ჯენტლმენების თამაშია. კერლინგს თამაშობენ იმისთვის, რომ გაიმარჯვონ და არა იმისთვის, რომ მოწინააღმდეგე დაამცირონ~, – ამბობენ კერლერები. მართლაც, საუკუნე-ნახევრის განმავლობაში ჩამოყალიბებული თამაშის ეტიკეტის მოთხოვნების მიხედვით, წესის დამრღვევმა მოთამაშემ ეს დარღვევა პირველმა თავად უნდა გაახმაუროს.
კერლინგი საკმაოდ დემოკრატიული თამაშია. იგი არ მოითხოვს სპეციალურ აღჭურვილობას, გარდა ყინულის ზოლისა. ცოცხისა და ჯაგრისის შოვნა სირთულეს არ წარმოადგენს. რაც შეეხება ბიტას, მისი დამზადებისთვის გაწეული შრომის სიმძიმეს აუცილებლად გააბათილებს ის სიმოვნება, რომელსაც ეს ორიგინალური და კარგი გაგებით აზარტული შეჯიბრება მოგანიჭებთ.
