– მაპატიე, ბეჟანი ხომ არ ხარ შენ? ბეჟანი, ზაზას ახლობელი… აი მაშინ, ლაგოდეხში…
– ბოდიში და რომ ვერ გიცანი ჩემო ბატონო. ისე ბეჟანი ვარ. კი.
– როგორ ვერ მიცანი, შე კაცო, არ გახსოვს, მაშინ, ზაზას ბიჭის ნათლობაში, ჩემ გვერდით რომ იჯექი? წარსულების სადღეგრძელოზე ლექსი რომ თქვი…
– ოჰ, ახლა გამახსენდი. რავა ყველაფერი მავიწყდება ამ ბოლო დროს…
– რას შვრები, ჩემო ბეჟან, ისევ რესტორანში მუშაობ? როგორც ვიცი, კაი ფული გამოგდიოდა ადრე.
– რაღა დროს რესტორანია, კაცო. ახლა სხვა საქმეს მოვკიდე ხელი და ვნახოთ, რა იქნება…
– მაინც რა საქმეა?
– ისეთი არაფერი, ბავშვებს ვავარჯიშებ ფეხბურთში. ძმაკაცს თავისი სტადიონი აქვს და ვჯახირობ რაღაცას.
– კაცო, შენ არ იყავი მაშინ ნათლობაზე რომ დაგვცინოდი, ამხელა ხალხს მეტი საქმე არა გაქვთ, ღამეებს ფეხბურთის ცქერაში რომ ათენებთ, დასხედით, იქეიფეთო?!
– გაჭირვებას რა ვუთხარი, ჩემო ძმაო. აბა, შენ მირჩენ ოჯახს?
– ეგ ყველაფერი კარგი და თუ არ გიყვარს ეს ფეხბურთი, ბავშვებს რას ასწავლი, მითხარი ერთი, თუ კაცი ხარ!
– ვინ გითხრა, რომ არ მიყვარს?! ახლა ძალიანაც მიყვარს. ბავშვები ჩვენი ჩემპიონატის თამაშებზეც დამყავს და ვსწავლობთ ერთად ცოტ-ცოტას. აბა, ისე როგორ იქნება…
– მარტო ბავშვების ფეხბურთზე ტარება ხომ არაა საქმე? ტაქტიკა, ვარჯიში, რამე… ამას ხომ ცოდნა უნდა?
– შენ რა გგონია ახლა, ბავშვთა ფეხბურთში ყველა მწვრთნელი გარკვეულია ასეთ რამეებში?! არავინ მოგატყუოს. მე ვცდილობ მაინც, რაღაც ვისწავლო და ზოგიერთი ისეთია, არც იცის და არც აინტერესებს. აი ამ კვირას, მაგალითად, ერთ გუნდს შევხვდით, რომლის მწვრთნელი ჩემს ძმასთან მუშაობდა თეთრეულის ფაბრიკაში. ფეხბურთის გაგებაში არაა, მაგრამ ისე დაიბღინძება, იგი როა, ჰო, ლიპი თუ კლიპი – ის გეგონება! მაგან რა უნდა ასწავლოს ბავშვებს, მთელი ცხოვრება ქალის ნიფხვების მოპარვის მეტი არაფერი უკეთებია, მარა იხმარა ჭკუა, ბიძია, და ახლა კი დაბრძანდება კაი „მერსედესით”.
– შენ არ გეწყინოს და, მართლა ძალიან ცუდად ყოფილა ჩვენი ფეხბურთის საქმე, თქვენაირი ხალხი ბევრი თუა ჩვენს ბავშვთა ფეხბურთში…
– მე რას მემართლები, ჩემო ძმაო? სამწვრთნელო ლიცენზია მაინც მაქვს პატიოსანი გზით აღებული. ცოტა კი გამიჭირდა, მარა, აგერ, ნახე (ბეჟანი ჯიბიდან ორად გაკეცილ ლიცენზიას იღებას და ნაცნობს აჩვენებს), ახლა შემიძლია, ბაღნების გუნდი თავისუფლად გავწვრთნა. ულიცენზიო ხალხით რომაა სავსე ჩვენი ფეხბურთი, ჯობია, ამას მიაქციონ ყურადღება. თან, ხომ გეუბნები, თანდათან მეც ვსწავლობ რაღაცეებს, ისე კი არაა საქმე…
– მაინც რას სწავლობ ასეთს, მითხარი ერთი, თუ კაცი ხარ…
– როგორ თუ რას?! შეხვალ ინტერნეტში, შენ ხარ ჩემი ბატონი და, რა გინდა, სულო და გულო, რომ ვერ ნახო. სადაც რომელიმე მწვრთნელს რამე ნახაზი გაუკეთებია, ყველაფერი, რომ იტყვიან, ხელისგულზეა. შენც ადექი და ჯერ ერთი სცადე, მერე – მეორე, მერე – მესამე და ასე… ისე როგორ იქნება, ერთი ვერ გამოგადგეს. ძლიერ გუნდს დაცვაში რომ უნდა ჩაუჯდე და სუსტს რომ უნდა შეუტიო, ეს ხომ ისედაც ყველამ იცის და ასე, მიდის საქმე წინ.
– რამდენ ბავშვს ავარჯიშებ ახლა?
– იქნება ასე, 40-45. ზუსტად არ მახსოვს, რომ არ მოგატყუო. ფულს ბევრს მე არ ვახდევინებ და არაფერი. 50 ლარი ახლა ისეთი ფული მართლა არაა, რომ მამამ შვილს ფეხბურთის ამბავში ვერ გადაუხადოს და გამოდის პატარა რაცხა..
.
– ესე იგი შენ ამბობ, რომ თვეში 2000 ლარს არაფერში აკეთებ?
– რას ქვია არაფერში? როგორ მელაპარაკები, ბიჭო, შენ?!
– როგორც იმსახურებ, ისე გელაპარაკები! ატყუებ აქ პატარა ბავშვებს და არ გრცხვენია ამხელა კაცს! რაღა ფეხბურთით გინდა ფულის შოვნა? რაც იცი, ის გააკეთე. წადი, რა, მიხედე იმ შენს რესტორანს!
– გამასწარი, თორემ მეცემინები ახლა, ბიძია, შენ! უყურე ამას… გამოვიდა ჭკუის კოლოფი…
– უსინდისო კაცი ხარ შენ. მიგტყიპავენ, ერთხელაც იქნება, მაგ ბავშვების მშობლები და ნახავ მერე…
– ახლა არ მეჩქარებოდეს, გიზამდი საქნელს…
ბატონი ბეჟანი სწრაფად ჩაჯდა იქვე, ჭადრის ხესთან გაჩერებულ მცირელიტრაჟიან ჯიპში და წავიდა. ადრიანი შემოდგომის გრილი დღე იყო. ისეთი კარგი დღე, ვარჯიში რომ მოუნდება კაცს…
