„პარფიუმერიის მაღაზიის ვიტრინაში ჭორფლის საწინააღმდეგო კრემით სავსე უზარმაზარი ქილა იდგა. ქილაზე დიდი ასოებით ეწერა: „თქვენ ჭორფლი გაწუხებთ?“ პეპიმ მაღაზიის კარი შეაღო და შევიდა. დახლთან ხანში შესული ქალი იდგა. პეპი პირდაპირ მისკენ გაემართა და მტკიცედ უთხრა:
– არა!
– რა გინდა, გოგონი? – გაკვირვებით ჰკითხა ქალმა.
– არა! – იმავე ტონით უპასუხა პეპიმ.
– ვერ გამიგია, რისი თქმა გსურს?
– არა, მე არ მაწუხებს ჭორფლი. პირიქით, ძალიანაც მომწონს, ნახვამდის.
პეპი კარისაკენ გაემართა, მერე უცებ დახლისკენ შემოტრიალდა და დაამატა:
– აი, ისეთი კრემი თუ გაქვთ, ჭორფლი რომ უფრო დამეტყოს, შეგიძლიათ გამომიგზავნოთ შინ შვიდი-რვა ქილა“.
ცოტა ხნის წინ ჩემს გოგონას (უკვე ვეღარც ვითვლი, მერამდენედ) ვუკითხავდი „პეპი გრძელწინდას“. კითხვის დროს ბევრს ვიცინით, ბევრს ვსაუბრობთ, განვიხილავთ სხვადასხვა საკვანძო თემას და მერე ისევ სულმოუთქმელად ისმენს ვილა „ყიყლიყოში“ დატრიალებულ ამბებს. ანასტასია უკვე რვა წლისაა და მის ცხოვრებაში ნელ-ნელა წვეთავს ამბები სილამაზის სტანდარტების, დიეტების, ჭარბწონიანობის, სილამაზის პროცედურებისა და სილამაზის ინდუსტრიის შესახებ. პეპი ანასტასიასთვის როლ-მოდელია, აღფრთოვანებულია მისი სიმამაცით, იუმორით, კეთილშობილებით და თავდაჯერებულობით. ის საკუთარ შესაძლებლობებში დარწმუნებული, მამაცი, ძლიერი და მზრუნველი გოგოა, რომელიც არ ეპუება უსამართლობას, აბეზარ ბიჭებს ჭკუას ასწავლის და სუსტი, უმწეო ადამიანების დაჩაგვრის უფლებას არ აძლევს. პეპი მარტო ცხოვრობს, მშობლების გარეშე, და დამოუკიდებლობას პატარაობიდანვე მიჩვეულია; ხეებსა და სახლის სახურავზე მარჯვედ დაცოცავს, ცხენის ხელში აყვანაც შეუძლია და „ჭრიჭინას“ მართვაც კარგად გამოსდის. როდესაც ასეთი ყოჩაღი ხარ, თავდაჯერებული რომ არ იყო, არც გამოვა.
პეპისგან დიდებსაც და პატარებსაც უამრავი რამის სწავლა შეგვიძლია. ასტრიდ ლინდგრენი კი სწორედ იმიტომ არის გასაოცარი საბავშვო მწერალი, რომ ასე მსუბუქად, ძალდაუტანებლად, იუმორით და ლაღად მოაქვს ჩვენამდე ისეთი ამბები, რომლებმაც შეიძლება დაგვაფიქროს იმაზე, რა კარგია, როდესაც ბავშვი დამოუკიდებელია და აქვს ცხოვრებისთვის საჭირო უნარ–ჩვევები; რომ იუმორი და სამყაროსთვის თვალის გასწორება ზოგჯერ ძალიან გვეხმარება შინაგანი წონასწორობის შენარჩუნებაში; რა კარგია, როცა საკუთარ თავს ვიღებთ ისეთს, როგორებიც ვართ – ეს გვეხმარება, გვიყვარდეს საკუთარი თავი და გვჯეროდეს იმ შესაძლებლობების, რომლებიც გვაქვს; რა მშვენიერია, როდესაც საკუთარი შესაძლებლობების გჯერა, გამბედავი ხარ და ასე სხვებსაც უკეთ ეხმარები. უამრავი ასეთი შეტყობინება შეიძლება ამოვიკითხოთ „პეპი გრძელწინდაში“, გავუზიაროთ შვილებს, ერთად ვიფიქროთ და ვიმსჯელოთ.
გოგონები იმ რწმენით ვიზრდებით, რომ ბევრი რამ უნდა გამოვასწოროთ საკუთარ თავში, გარეგნობაში, რაღაც სტანდარტში მოვაქციოთ ჩვენი ქცევა, სხეული და წონა. სილამაზის თანამედროვე სტანდარტებმა და საშუალებებმა ქალებს უფრო მეტად მისცა ცვლილების და საკუთარ გარეგნობაში კორექტივების შეტანის ფუფუნება. მათ შეუძლიათ გახდნენ ისეთები, როგორებიც სურთ იყვნენ. სოციალური მედიით თუ ტელევიზიით ჩვენ ვხედავთ თანამედროვე ქალის ისეთ ვიზუალურ სურათ-ხატებს, რომლებსაც გვსურს მივემსგავსოთ: იდეალური წონით, გამოყვანილი, წვრილი წელით, ფახულა, თოჯინისებრი წამწამებით, პრიალა სახის კანით. ასეთი ვიზუალური განმამტკიცებლები მოზარდ გოგონებს საკუთარ თავში კიდევ უფრო აეჭვებს. სილამაზის ინდუსტრია არა მხოლოდ გარეგნულ ფაქტორზე ახდენს გავლენას, ასევე ზემოქმედებს მოზარდის მენტალურ ჯანმრთელობაზეც. მკვლევრები მიიჩნევენ, რომ გოგონები უფრო მოწყვლადნი არიან მასობრივი საინფორმაციო საშუალებების მიმართ, რომლებიც სხეულის იდეალური აგებულებისა და სიგამხდრის პროპაგანდას ეწევიან.
ფსიქოლოგი რუსუდან ზაალიშვილი გვიხსნის, როგორ მოქმედებს სოციალური მედიის ხშირი მოხმარება მოზარდის ფსიქოემოციურ მდგომარეობაზე და როგორ ზრდის კვებითი აშლილობების განვითარების რისკს სოციალური მედიის მიერ შემოთავაზებული ქალის/გოგონას იმიჯები: „კვლევების თანახმად, მოზარდები, რომლებიც უფრო მეტ დროს ატარებენ სოციალურ მედიაში, მეტად განიცდიან კვების დარღვევებს. სოციალური მედია მოზარდს სთავაზობს „იდეალურ“ ადამიანებს და უქმნის ერთგვარ ილუზიას. მაგალითად, არავინ აჩენს სტრიებს – ყველას „იდეალური“ ტანი და სახე აქვს. როდესაც ამას უყურებს თინეიჯერი, რომელსაც ისედაც აქვს ეჭვები საკუთარ თავთან დაკავშირებით, არ მოსწონს თავისი ცხვირი ან წუხს მომატებულ წონაზე, ამის შედეგად უქვეითდება თვითშეფასება, უყალიბდება სხეულის უარყოფითი სურათი. მოზარდები ხშირად იცავენ დიეტას, რაც მათში კვების არაჯანსაღ პატერნებს აყალიბებს. მოზარდი ხომ ისედაც ითვლის „ლაიქებს“ ფეისბუქზე, „გულებს“ ინსტაგრამზე და თუ რეაქცია ცოტაა, თვლის, რომ არ არის მიღებული და მოწონებული იმ ჯგუფის მიერ, რომელსაც სურს ეკუთვნოდეს“.
გარდატეხის ასაკში მოზარდი მრავალ გამოწვევას ეჯახება. ფიზიოლოგიური და ფსიქოლოგიური ცვლილებები მის ცხოვრებას ცვლის და ზოგჯერ ცხოვრების ხარისხს შესამჩნევად აუარესებს. ამ პერიოდში იცვლება მოზარდის სხეული და ისიც უფრო მეტად უღრმავდება საკუთარ თავს, აკვირდება და ზოგჯერ ზედმეტად კრიტიკულად აღიქვამს თავის გარეგნობას, არ მოსწონს ესა თუ ის ნაწილი, უკმაყოფილოა თმით, თვალებით, სახის კანის ფერით, სიმაღლით, სიდაბლით; აწუხებს აკნე, აშფოთებს წონა, გარშემო მყოფების, განსაკუთრებით თანატოლების აზრი.
ასე მგონია, ამ გზას ყველა გოგონა გადის, საკუთარი სხეულის მიუღებლობის, უსიყვარულობისა და უკმაყოფილების ერთ-ერთ ყველაზე რთულ ცხოვრებისეულ მონაკვეთს. თუმცა ამ გზას ბოლოს მაინც მივყავართ მადლიერებისა და უნიკალური შესაძლებლობების აღმოჩენისკენ. ჩვენ, მშობლებმა და მასწავლებლებმა, უნდა დავარწმუნოთ თითოეული გოგონა, რომელსაც აკლია რწმენა და თავდაჯერება, რომ იყოს ისეთი, როგორიც არის, აღმოაჩინოს დაფარული შესაძლებლობები და შეიყვაროს საკუთარი თავი.
