ჩვენ ხშირად ვსაუბრობთ მომავალზე, ჩვენს პასუხისმგებლობაზე მომავლის წინაშე.
ხშირად ვსაუბრობთ მომავლის სკოლაზე, მომავლის პროფესიებზე, მომავლის მასწავლებელზე.
ხშირად ვსაუბრობთ იმაზე, რომ სკოლამ მოსწავლეს მხოლოდ კონცეპტუალური განათლება კი არ უნდა მისცეს, არამედ მომავლის უნარებიც განუვითაროს.
ჯერ კიდევ 1917 წელს დიმიტრი უზნაძე „ზოგადსაგანმანათლებლო სკოლის ამოცანებში“ წერდა: „მომავლის სკოლა, რომლის მიზანი მოქალაქეობრივად განწყობილი ხასიათის აღზრდა იქნება, აუცილებლად ბევრს იფიქრებს სასკოლო ცხოვრებაში მჩქეფარე პრაქტიკულ საქმიანობაზე, რომელიც დღენიადაგ აღძრავს ბავშვებში თვითმოქმედებას, ინიციატივას, შეუპოვრობას. არსებითია არა შეხედულებათა წრის შეთვისება, არამედ ხასიათისა და ნებისყოფის სამოქალაქო წრთობა. ეს მიზანი კი შეიძლება განხორციელდეს სასკოლო ცხოვრების პრაქტიკაში… სკოლა ხომ პატარა სახელმწიფოა და ამ სახელმწიფოს მოქალაქენი მისი აღსაზრდელები არიან. დაე, სკოლა დემოკრატიულად იყოს მოწყობილი. დაე, მისი მართვა, არსებითად, მოსწავლეთა ხელში გადავიდეს. მართვის ცოცხალი პრაქტიკა გამოაწრთობს მოზარდი თაობის მოქალაქეობრივ ხასიათს“.
თითქოს თანამედროვე სკოლის მიზანს აღწერდა ას წელზე მეტი ხნის წინ მეცნიერი… ასე რომ, დემოკრატიის, განათლებისა და სკოლის როგორც საზოგადოებრივი ინსტიტუტის ურთიერთკავშირის შესახებ სამეცნიერო დისკუსია საუკუნეზე მეტი ხნისაა.
თანამედროვე სკოლის მდგომარეობის გასააზრებლად აუცილებელია, გვქონდეს პასუხი კითხვაზე: რისკენ ისწრაფვის ჩვენი საზოგადოება?
თუ ისევ დიმიტრი უზნაძეს მივუბრუნდებით, ამავე ნაშრომში ის აღნიშნავს: „უდავოა, რომ დემოკრატია დაინტერესებულია შეგნებულ მოქალაქეთა აღზრდით, რომლებსაც უნარი ექნებათ, შემოქმედებითად ჩაერიონ სახელმწიფოს ცხოვრების განვითარების პროცესში“.
ჩვენ ხშირად ვსაუბრობთ იმაზე, რას ელის ჩვენი საზოგადოება სკოლისგან და რა არის სამოქალაქო საზოგადოება.
კითხვები საჭიროა. მათი არსებობა კრიტიკული აზროვნების მნიშვნელოვანი მახასიათებელია. მაგრამ როდესაც პასუხები ისევ იქ არის, ას წელზე მეტი ხნის წინ, ეს ნიშნავს, რომ ისინი კვლავ მოსაპოვებელია.
მთავარია, სკოლა და მასწავლებელი ისე არ დაშორდნენ მოსწავლეს, მის საჭიროებებს, მოთხოვნებსა და სულისკვეთებას, რომ ასი წლის შემდეგ პასუხები ისევ დიმიტრი უზნაძის ნაშრომებში ვეძებოთ.
მთავარი რედაქტორი – ნატო ინგოროყვა
რედაქტორები: მანანა ბოჭორიშვილი, ნან მაჭავარიანი, ირმა ტაველიძე, ქეთევან ნიკოლეშვილი
დიზაინერი– ბესიკ დანელია
მხატვარ-ილუსტრატორი – მამუკა ტყეშელაშვილი
ნომრის ავტორები: მაია ფირჩხაძე, ლელა კოტორაშვილი, მაია ჯალაიშვილი, ქეთევან კობალაძე, ქეთევან ოსიაშვილი, ნინო ლომიძე, ინა იმედაშვილი, ქრისტინა სურგულაძე, ნათელა ბაღათრიშვილი, თამთა კობახიძე, ლევან ალფაიძე, მანანა სეხნიაშვილი, მაკა სახურია, ანა ღვინიანიძე, ნასტასია არაბული, თემურ სუყაშვილი, მაია იანტბელიძე, ელიზბარ ელიზბარაშვილი, ირმა კახურაშვილი, შორენა ტყეშელეაშილი.
ნომრის წაკითხვა და ჩამოწერა შესაძლებელია ბმულიდან:
