ბავშვებს საკუთარი აზრების ხმამაღლა გამოხატვა მუდამ უხარიათ, უკან არ იხევენ. შემდეგ წერას სწავლობენ და საკუთარი დამოკიდებულება, სამყაროს თავისებური აღქმა ფურცელზეც გადააქვთ, თუმცა, მოგვიანებით, უკვე მოზრდილებს სამწუხაროდ, საკუთარ შესაძლებლობებში ხშირად ეჭვი ეპარებათ, ბავშვურ სილაღესა და უშუალობას თანდათან შორდებიან, აზრის თავისუფლად გამოთქმისაგანაც ხშირად თავს იკავებენ. იმასაც ფიქრობენ, რომ წერას რაღაც გამორჩეული და განსაკუთრებული ნიჭი სჭირდება. სწორედ ამიტომაცაა მნიშვნელოვანი, საკლასო ოთახში და მის გარეთაც ხშირად შევახსენოთ მოზარდებს, რომ წერა ყველას შეუძლია; რომ მათი თვალით დანახული სამყარო ერთადერთი და განუმეორებელია; რომ ნებისმიერ ადამიანში ცხოვრობს მწერალი, რომელიც შეიძლება ცოტა ხნით მიძინებულია. სწორედ ამ პატარა მწერლის გაღვიძებაა მნიშვნელოვანი, სათანადო პირობების შექმნა, მოკალათება და წერის პროცესით სიამოვნების მიღება.
ქარჩხაძის გამომცემლობამ შემოდგომის სემესტრში სკოლის მოსწავლეებისთვის წამახალისებელი კონკურსი გამართა, რომლის ერთ-ერთი მთავარი მიზანი მოსწავლეებისთვის სწორედ იმის შეხსენება იყო, რომ შემოქმედებითი წერა ნებისმიერს ეხერხება. სხვადასხვა სკოლის მოსწავლეებს გურამ პეტრიაშვილის მოთხრობის, „უცნაური მხატვრის“, მხოლოდ საინტერესო დასაწყისი წააკითხეს, გაგრძელება კი თითოეულს თავად უნდა შეეთხზა, მოსწავლეებს საკუთარი შემოქმედებითობის წყალობით უნდა მოეფიქრებინათ, რა შეემთხვეოდა იისფერი ღრუბლით ჩამოფრენილ უცნაურ მხატვარს. შედეგმაც არ დააყოვნა, კონკურსის თითოეულმა მონაწილემ სხვადასხვაგვარად გააგრძელა მოთხრობა – შემოქმედებითი წერის მთავარი ხიბლიც ხომ ესაა, ყველა წერს თავისებურად და საინტერესოდ.
თითოეულ სკოლაში კონკურსის გამარჯვებულმა მოსწავლეებმა გამომცემლობისგან სამახსოვრო საჩუქრები – სერტიფიკატები და წიგნები – მიიღეს. წამახალისებელმა კონკურსმა ნამდვილად დაამტკიცა, რომ „შემოქმედებითი წერა“ მიუწვდომელი ცნება კი არაა, არამედ ის ნებისმიერი ადამიანის შინაგანი სამყაროს, აღქმა-დაკვირვებებისა და აზრების გადმოცემის საშუალებაა. გამომცემლობა გაზაფხულის სემესტრში კვლავ გეგმავს კონკურსის ჩატარებას.
კონკურსმა თავის მთავარ მიზანს – მოზარდებში შემოქმედებითი წერის უნარის გამოვლენას – რომ მიაღწია, ამას კონკურსის რამდენიმე გამარჯვებულის ნაწერიც ადასტურებს. ქვემოთ უცვლელად გთავაზობთ გურამ პეტრიაშვილის მოთხრობის, “უცნაური მხატვრის“, დასაწყისისსა და მოსწავლეების ნაწერებს.
გურამ პეტრიაშვილი
უცნაური მხატვარი
ერთ ღრუბლიან დილას პატარა ქალაქის მოქალაქეებმა დაინახეს, რომ დიდ ღრუბელს ერთი პაწია ღრუბელი გამოეყო და წამოვიდა ქალაქისკენ.
ეს ღრუბელი სხვა ღრუბლებს არა ჰგავდა: იისფერი იყო და თითქოს ანათებდა კიდეც.
იისფერი ღრუბელი ქალაქის ერთ ქუჩაზე დაეშვა.
უყურებდნენ მოქალაქენი, სქელი ლეიბივით იდო ღრუბელი…
მართლა ლეიბს ჰგავდა, ღრუბელზე კაცი იწვა.
ლიზი კაპანაძე, VIII კლასი, ქართულ-ამერიკული სკოლა
…რომელსაც ეტყობოდა, რომ ფიქრებში ღრმად იყო ჩაფლული. იმ მომენტში იგი მხოლოდ ფიქრობდა და არ აინტერესებდა, რა ხდებოდა მის გარშემო. ღრუბელი კი ყველანაირად ცდილობდა, რომ მისთვის ხელი არ შეეშალა. ამიტომაც ძალიან ნელა მოძრაობდა. ამ მანათობელმა იისფერმა ღრუბელმა ხალხის ყურადღება მიიქცია. ძალიან გაოცებულები უყურებდნენ და ფიქრობდნენ, თუ როგორ შეიძლებოდა რომ ეს მომხდარიყო და ცდილობდნენ, გაეგოთ, რა ხდებოდა… ღრუბელი უფრო და უფრო ქვევით ჩამოდიოდა. ამ დროს ხალხმა შეამჩნია ამ მანათობელ ღრუბელზე რომ ძალიან ჩაფიქრებული კაცი იწვა. პირველ რიგში, ის გაუკვირდათ, რომ ღრუბელზე ადამიანი შეამჩნიეს, მაგრამ უფრო მეტად ის აინტერესებდათ, თუ რაზე შეიძლება ეფიქრა ამ კაცს, რადგან მას აშკარად ეტყობოდა, რომ ჩაფიქრებული იყო, თან ღრუბელზე იწვა. ხალხი ძალიან დაიბნა. გაუჩნდათ ძალიან ბევრი კითხვა. კითხვების დასმაც უცნაურად მოეჩვენათ და არც დაუსვამთ. მართლაც, რაზე შეიძლებოდა ეფიქრა მანათობელ ღრუბელზე მწოლიარე კაცს ისე, რომ მას არც აინტერესებდა, თუ სად იყო იგი?!
….ლიზიმ თავი ასწია. კლასში სამარისებური სიჩუმე იყო. გოგონამ თვალი მასწის მზერას გააყოლა. დაფაზე ეწერა: ,,მხატვარმა იისფერი ღრუბელი დახატა.“დაფასთან სანდრო იდგა, ,,დახატა“ ზმნისათვის პირები შეეწყო და ახლა ობიექტის ირიბ-პირდაპირობას არკვევდა. ,,მხატვარი, უცნაური მხატვარი“- წამოიძახა ლიზიმ. მისკენ მიპყრობილ კლასელთა მზერას ღიმილი შეაგება, ზარი აწკრიალდა….
გიორგი მენაღარიშვილი, VII ბ კლასი, წმიდა გიორგის სახელობის სკოლა
კაცს ჩიტღრუბელა ერქვა. მას ლურჯი გრძელი შარვალი, გრძელი ფეხსაცმელი და წითელი მაისური ეცვა, თავზე კი სამკუთხედის ფორმის გრძელი ქუდი ეხურა, ერთი სიტყვით ნამდვილ სურვილების შემსრულებელ ჯინს ჰგავდა.
მას მნიშვნელოვანი მისია ჰქონდა, მისის მისია ქალაქის გალამაზება და მოქალაქეების გახარება იყო. მის ღრუბელს ლაპარაკი შეეძლო, მას ფაფუკა ერქვა. ქალაქში წვიმა იშვიათად მოდიოდა. იქ სულ ღარიბი ხალხი ცხოვრობდა.
- ეს სად ჩამოვფრინდით, ჩიტღრუბელა? – გაიკვირვა ფაფუკამ. მას ადრე არასდროს ენახა ასეთი ღარიბი ქალაქი.
გაკვირვებულებმა ქალაქის დათვალიერება დაიწყეს. უცებ, დაინახეს პატარა ბიჭუნა, რომელიც გულმოდგინედ ასუფთავებდა იქაურ მიდამოებს და თავისთვის ბუტბუტებდა:
- ეჰ, ერთი კარგი, კამკამა წვიმა, როგორ გაალამაზებდა ჩვენს ქალაქს.
ჩიტღრუბელას და ფაფუკას მისი დახმარების სურვილი გაუჩნდათ, ისინი ცაში აფრინდნენ. ჩიტღრუბელამ თავისი დიდი ფუნჯი ამოიღო და ცაში წვიმის წვეთები დახატა და შუშხუნა წვიმა დაუშვა ქალაქზე, ერთიანად გადაირეცხა ქალაქის ქუჩები. ბიჭუნა და თავისი მეგობრები გახარებულნი დარბოდნენ წვიმიან ქუჩაში და მათ სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა, როცა ქალაქის თავზე შვიდფერა ცისარტყელა გამოისახა. ფაფუკა და მისი მეგობრები ბედნიერები ადევნებდნენ თვალყურს ბავშვების სიხარულს. ყველა ბედნიერი დარჩა.
ნუცა გაგოშიძე, VII კლასი, მომავლის სკოლა
ვერავინ ბედავდა ახლოს მისვლას; ყველას უკვირდა – ეს ვინ არიო?
ბოლოს და ბოლოს გადავწყვიტე ახლოს მივსულიყავი. ერთი ნაბიჯი წინ გადავდგი. ბრბო გაისუსა. ნახევარი ქალაქი მიცნობდა ჩემი გამბედაობით, მაგრამ ამას არავინ მოელოდა.
– ეთერ, რას აკეთებ, ფრთხილადო!
არაფერი არ შევიმჩნიე და ღრუბელს მივუახლოვდი. კაცს მშვიდად ეძინა. – ეტყობა, კარგი სიზმარი ესიზმრებოდა. ჯერ კარგად დავაკვირდი – მხატვარს ჰგავდა, ისე ეცვა… მოკლედ, მომბეზრდა მისი ასე ყურება და ცხვირზე თითი მივადე… არ განძრეულა, შევანჯღრიე – არაფერი. ბოლოს და ბოლოს სახეში სილა გავაწანი… მაშინ კი კაცმა თვალები ჭყიტა!!
ჩემს დანახვაზე, ისე შეჰკივლა, კაცი კი არა, ქალი გეგონებოდათ!
ბრბომაც ყვირილით უპასუხა. მე კი ოდნავ შეშინებულმა უკან დავიხიე.
კაცი წამოჯდა და მიმოიხედა. ხალხი შეშინებული უყურებდა.
მე თავი დავიმშვიდე – ნუ გეშინია, ეთერ. უბრალოდ კაცია, რომელიც ღრუბელზე, ნამდვილ იასამნისფერ ღრუბელზე ზის, – მორიდებით გავუწოდე ხელი – გამარჯობა – მივესალმე, იგი შეყოყმანდა, მაგრამ ბოლოს მაინც ჩამომართვა ხელი – გამარჯობა.
- თქვენი სახელი?
- სახელით არ მომმართავენ.
- მაშინ როგორ მოგმართოთ?
- ღრუბელა-მხატვარს მეძახიან.
- კიბატონო, მე ეთერი ვარ.
კიდევ მინდოდა, რაღაც მეკითხა, მაგრამ მშობლებმა ბრბოდან გამათრიეს და სახლში წამიყვანეს.
აუუ! კარგი რა!!!!
იმ საღამოს, სასეირნოდ ვიყავით გასული, როდესაც შევამჩნიე როგორ შევიდა ღრუბელა-მხატვარა ერთ მიყრუებულ კორპუსში.
ცნობისმოყვარე, უკან გავყევი. კიბეები ავირბინე, მიმოვიხედე. ღრუბელა ერთ შავ-კარიან ბინაში შევიდა. სანამ კარი დაიკეტებოდა, ბინაში გიჟივით შევვარდი.
სასტუმრო ოთახი ხალხით გადატენილი დამხვდა. ყველა ვიღაცას მისჩერებოდა. არ ვიცი როგორ, მაგრამ მოვახერხე და იმდენად ახლოს მივედი, რომ დამენახა რაც ხდებოდა. იჯდა ღრუბელ-მხატვარა თავის „ჯადოსნურ“ ღრუბელზე, მოლბერტზე ფურცელი მიემაგრებინა, რომელზეც ქალაქის ულამაზეს პეიზაჟს ხატავდა, რომელზეც ერთი ნაწნავებიანი, წითელ-კაბიანი გოგონა იყო გამოსახული. მხატვარი მოტრიალდა, შემამჩნია და ხელით მანიშნა – ეს შენ ხარო.
მე გამეღიმა.
ღრუბელა ჩემთან მოფრინდა და ნახატი გამომიწოდა. გამოვართვი, – მომავალ შეხვედრამდეო – თვალი ჩამიკრა, შეჯდა თავის ღრუბელზე და თვალის დახამხამებაში გაუჩინარდა.
ი მ დ ღ ი ს მ ე რ ე ი გ ი ა ღ ა რ მ ი ნ ა ხ ა ვ ს.
