არც ისე ძველი ამბავია – ბებიაჩემ მარგალიტას მოუწია სამკურნალოდ თბილისში ჩამოსვლა რამდენიმე კვირით. ყოველდღიურად რთული სამედიცინო პროცედურების გადატანა უწევდა, გუნება-განწყობაც უფუჭდებოდა და ხალისიან, მხიარულ და ენაწყლიან ქალს თავისი უგუნებობით ვინმე რომ არ შეეწუხებინა, დიდხანს იკეტებოდა ხოლმე ოთახში.
სამსახურიდან გვიან ვბრუნდებოდი და დაღლილ-დაქანცული მხოლოდ რამდენიმე სიტყვის გაცვლას ვასწრებდი ბებიასთან: ვახშმის შემდეგ ადგებოდა და საძინებლისკენ გასწევდა, რომ ძილისთვის მიენდო ტკივილიც, სევდაც და დაღლილობაც, თვითონ კი ისევ დილისთვის შემზადებულიყო.
ერთხელ გადავწყვიტე რაღაც მომეფიქრებინა, ბებიაჩემი რომ ცოტა ხნით მაინც გამომეყვანა ამ დამთრგუნული პროცედურისგან და ვუთხარი, – მარგო, სადმე წავიდეთ, თუ გინდა, თეატრში წაგიყვან-მეთქი. და თვალწინ დამიდგა რამდენიმე კვირის წინ ნანახი „მოხუცი ჯამბაზები” – ბრწყინვალე სპექტაკლი საუკეთესო მსახიობების შესრულებით. მახსოვს, კარგა ხანს ვყვებოდი იმ შთაბეჭდილებებს, რაც კახი კავსაძისა და ჯემალ ღაღანიძის შეუდარებელი შესრულების ნახვისას დამეუფლა. მინდოდა, ბევრს ენახა, მონაყოლითა და ტელეეკრანზე დროდადრო გამკრთალი კადრებით კი არა, საკუთარი თვალით, ცოცხლად ენახა ეს ყველაფერი.
და ის იყო, გავიფიქრე, ბებიაჩემიც დაყოლიებული მყავს-მეთქი, მოკლედ მომიჭრა მარგალიტამ:
– თიშ ჯინაშა ტუტუშ ძირაფა ქომსხუნ, ბები (მაგის ყურებას ტუტუს ნახვა მირჩევნიაო), – მითხრა და დავრწმუნდი, რომ ტკივილამდე ენატრებოდა სოფელი და თავისი სახლი. ის ტუტუც, სოფლის მეწისქვილე, რომელიც მისი ყოველდღიური ყოფის აუცილებელი ნაწილი იყო აგერ უკვე რამდენი ხანია. შვილიშვილი ხომ უყვარდა და მისი ხათრიც ჰქონდა, მაგრამ სოფელზე ფიქრს თეატრში ნანახი სპექტაკლი ვერ გაუქარვებდა, ამიტომ მიკიბვ-მოკიბვა არც უცდია, რასაც ფიქრობდა, პირდაპირ მითხრა.
იმ დღიდან, დღე არ გავა, ეს ამბავი არ გამახსენდეს, და ყოველთვის იმ აზრამდე მივდივარ, რომ რაც არ უნდა სიტკბო-სიამტკბილობასა და ფერებაში იყოს სხვაგან, მშობლიური სახლი მაინც თავისკენ ეზიდება ადამიანს; სულ რომ ლეგენდები და ხელოვნების ნიმუშები დაუყენო თვალწინ, შეჩვეული და შეთვისებული მეწისქვილის მონატრება უფრო გაუღვიძებს სიცოცხლის აზრსა და ხალისს, რადგან ჩვეულებრივი, ცოცხალი ადამიანის უფრო სჯერა, ვიდრე სცენაზე განსახიერებული როლების.
– თიშ ჯინაშა ტუტუშ ძირაფა ქომსხუნ, ბები, – თქვა და გულიანად გაიცინა ბებიაჩემმა.
ჰოდა, ამიტომაც მიყვარს მარგალიტა.
