მაშასადამე, რა გამოდის? ჩვენ ვართ საზოგადოება, რომელსაც მსოფლიო კლასიკური ლიტერატურის ყველა დროის შედევრის სრული ტექსტი მშობლიურ ენაზე არ შეგვიქმნია. ჩვენდა სასიხარულოდ არსებობს ადამიანი, რომელიც საერთო ცოდნის ამ უმნიშვნელოვანესი ნაკლის გამოსწორებასა და კულტურის გამდიდრებაში გვეხმარება. ჩვენ კი იმდენს ვახერხებთ, რომ მან თავისი საქმიანობა უსარგებლოდ და სხვებისთვის უინტერესოდ მიიჩნიოს. ალბათ, ამაზე უარესი კოლექტიური შეცდომის დაშვება ძნელად არის წარმოსადგენი.
დავით წერედიანის დღიურმა ჩემთვის უსაყვარლესი კიდევ ერთი მთარგმნელი გამახსენა. ვფიქრობ, ძალიან ბევრი იცნობს მწერალ გურამ ფანჯიკიძესა და მის განუმეორებელ, ორიგინალურ და მრავალფეროვან ლექსიკას. ჩემ ირგვლივ ყოველდღიურად ბჭობენ მისი ქალიშვილების პოლიტიკურ თუ საზოგადოებრივ პოზიციებზე. ძალიან ხშირად გვესმის ფანჯიკიძის სიძის შესახებაც. ჩვენს საზოგადოებას ამ ოჯახის მთავარი წევრი ავიწყდება ხოლმე. უნივერსიტეტის ბაღში ბევრი იწონებს თავს თომას მანის შემოქმედების ცოდნითა და სიყვარულით, მაგრამ მხოლოდ ერთეულებს შეუძლიათ მიპასუხონ შეკითხვაზე, ვინ არის გერმანელი კლასიკოსის ქართულენოვან თარგმანთა უმრავლესობის ავტორი. ვფიქრობ არ შევცდები, თუ ვიტყვი, რომ მხოლოდ დალი ფანჯიკიძემ მოახერხა და გენიალური პროზაიკოსის ნაწარმოებებს თარგმნის შემდეგაც კი შეუნარჩუნა გამორჩეული რიტმი და მუსიკალურობა. შეუძლებელია, რომ ნორმალური საზოგადოება ამ ადამიანის მიმართ განსაკუთრებულ მადლიერებასა და პატივისცემას ინტენსიურად არ გამოხატავდეს.
გასულ ზაფხულს ცნობილი ქართველი მწერლის ნაირა გელაშვილის „პირველი ორი წრე და ყველა სხვა” წავიკითხე. არსად შემხვედრია, არსად წამიკითხავს უკეთ ჩამოყალიბებული თარგმანის კონცეფცია ჩვენნაირი მცირერიცხოვანი ხალხებისთვის: „დიდი ხნის მანძილზე მსოფლიო კულტურის, მეცნიერების, სამოქალაქო აზრისგან მოწყვეტილ, იზოლაციაში მყოფი საზოგადოებებისათვის თარგმანი ნამდვილი ფანჯარა და ხსნის გზაა, რადგანაც მისი წყალობით მყარდება კონტაქტი გარე სამყაროსთან, ამ სამყაროს ცოცხალ აზრთან, გრძნობასთან და ლინგვისტურ ველთან, მისი წყალობით იგება ყველაზე ხანგამძლე ხიდები. ლიტერატურული ნაწარმოებების კარგი თარგმანი მშობლიურ ენაზე ყველაზე მეტად აახლოებს ადამიანებს იმ ქვეყნებთან, რომელებსაც ეს ნაწარმოებები ეკუთვნის. უღვიძებს ამ ენების შესწავლის, ამ ლიტერატურისა და ქვეყნების გაცნობის სურვილს. მაშასადამე, უზრუნველყოფს დახურულ საზოგადოებათა გახსნასა და მათ გარესამყაროსთან ინტეგრაციას”.