ასეა:
„მას შემდეგ, რაც ბაბუაჩემი აღარ არის, აღარავინ მიყვება ტკბილ ქართულ ზღაპრებს. ამიტომ მე, უკვე რამდენი წელია, ძილისწინა ოცნებითა და წარმოდგენებით ვინაზღაურებ ამ დანაკლისს. გავა დრო და დღისაგან გამოყოფილ ფიქრებში ჩამეძინება”.
ეს კაცი აქ არ ცხოვრობდა. მხოლოდ აკვირდებოდა ამ ქვეყანას. აწმყოში, წარსულში და მომავალშიც კი. აკვირდებოდა, მაგრამ იმას არ წერდა, რაც ჩანდა. უფრო სწორად – ირიბად წერდა. აი, მაგიურ რეალიზმს რასაც ეძახიან. ოღონდ ეს ქართული მაგიაა, ხუთკუნჭულებსა და მუჭანახევარებზე დამყნობილი.
ზოგადად, სამოქალაქო ენაზე რომ ვთქვათ, დაბნეული კაცი იყო. მანერულად დაბნეული კი არა, სამწერლო მოდა რომაა – ვითომ სულ ცაში იყურები და მიწა აღარ გახსოვს, – ეს სულ მიწისკენ იყურებოდა. ქვევით. და იღიმებოდა. აქამდე მიკვირს, როგორ ახერხებდა რომანების წერას, თუმცა წარმომიდგენია კიდეც. ალბათ დღიურებს წერდა და მერე რომანებს არქმევდა. თავის თავს წერდა. ვანოც თვითონ იყო და ნიკოც. ამიტომაც არასდროს იზიდავდა მთლიანობის შეგრძნება. მეტიც – აი, რა თქვა ერთხელ: „დარდიც გაუმთელდა ნახევარკაცს. რა უნდა ექნა თავისი სიმრთელისთვის, აღარ იცოდა… ტკივილი ბოლომდე უნდა შეეგრძნო, მწუხარებაცა და სიხარულიც სრულად აეტანა. გული სხვისთვის მთლიანად უნდა გაეხსნა” („ნახევარკაცის ამბავი”). ამიტომაც „დანაწევრდა”. საკუთარი სიბევრე უხაროდა. ამით იყო ბედნიერი.
ვთქვათ ასე: თუკი ვინმეა მაგარი ქართულ პროზაში მეოცე საუკუნის მეორე ნახევარში და ბარემ ოცდამეერთეშიც, ერთ-ერთი ერლომია.
ჰოდა, ეს კაცი სულ ახლახან გარდაიცვალა. ეს სიტყვები იქნება ალბათ მისი წასვლის ყველაზე ზუსტი აღწერა, ყველაზე სევდიანი და ყველაზე იმედიანიც. მისივე სიტყვები: „დღე-ღამე, უზარმაზარი ციცინათელა, ინთება და ქრება, ინთება და ქრება…
