ხშირად მიფიქრია იმაზე, რა არ უსწავლებიათ ჩემთვის და პირველი, რაც მახსენდება, კითხვების დასმაა. ჩემი თაობა უფრო მსმენელი იყო. უფროსები გვესაუბრებოდნენ და ჩვენ ვუსმენდით. კითხვების დასმა მაინცდამაინც კარგი აღზრდის ნიშნად არ მიიჩნეოდა.
ახლა, როცა თავად ვასწავლი და მაქვს შესაძლებლობა, სხვებსაც გავუზიარო ის, რაც ვიცი და რისიც მჯერა, დაბეჯითებით შემიძლია ვთქვა, რომ კითხვების დასმა ცოდნის მთავარი ინსპირატორია. მათ შორის – ისეთი კითხვებისაც, რომლებზეც პასუხი არ მაქვს.
ჩემი გამოცდილებით, სასწავლო გარემოზე დაკვირვებით, სპეციალურ თუ მხატვრულ ლიტერატურაზე დაყრდნობით შემიძლია იმის თქმა, რომ მოსწავლეებს შესასწავლი თემის გარშემო რაც შეიძლება მეტი კითხვის დასმის უფლება უნდა მივცეთ. თუნდაც უხერხულის. მეტიც: კითხვები საშინაო დავალების თემაც კი შეიძლება გახდეს.
ოღონდ მანამდე უნდა ვასწავლოთ, როგორ დასვან კითხვები სწორად, მეტიც: უნდა ვასწავლოთ, რატომ უნდა დასვან კითხვები.
კითხვა-პასუხი გაკვეთილზე თუ გაკვეთილის მიღმა – ამას მოელიან ჩვენგან ჩვენი მოსწავლეები და მასწავლებელი ამისთვის მზად უნდა იყოს. ეს ერთ-ერთი საუკეთესო გზაა ცნობისმოყვარეობისა და ინტერესის გასაღვივებლად. დანარჩენს მოსწავლე თავად გაარკვევს, მას ამისთვის წინ მთელი ცხოვრება აქვს.
რას ითხოვენ ჩვენი მოსწავლეები ჩვენგან?
უპირველესად ალბათ ურთიერთობას.
სწავლება და კითხვების დასმა ურთიერთობის კარგი საშუალებაა. როცა ამ ურთიერთობაში გულწრფელობა და ნდობა ჩნდება, პასუხგაუცემელი კითხვები აღარ არსებობს.
მოსწავლე ჩვენგან რაღაც ახლის გაგებას ელის.
მხოლოდ დასმული კითხვების ანალიზი მიგვახვედრებს, რომელი ასპექტია საინტერესო მათთვის. კითხვები მოგვცემს ლავირების საშუალებას და გვაპოვნინებს ბევრი რამის გასაღებს ჩვენს მოსწავლეებთან ურთიერთობაში.
რაც მეტია მოსწავლეების წვლილი საკითხის განხილვაში, მით უფრო საინტერესო ხდება ის მათთვის.
და თუ ყველა კითხვაზე არ მაქვს პასუხი, თუ პასუხი ფაქტობრივ ცოდნას მოითხოვს, რომელიც არ მყოფნის, ეს თამამად უნდა ვთქვა. მშვენიერი საშუალებაა მოსწავლეების გასააქტიურებლად: ვეუბნები, რომ არ ვიცი და მოვძებნი, ან უმჯობესია, თვითონვე მოიძიონ ინფორმაცია, – ამით ვაჩვენებ, რომ ვენდობი.
სხვაგვარად მოსწავლის გონებაში ყოველთვის იტრიალებს ერთი პასუხგაუცემელი კითხვა: რატომ ვსწავლობ? რისთვის ვსწავლობ? რაში გამოვიყენებ?
მთავარი რედაქტორი – ნატო ინგოროყვა
რედაქტორები: მანანა ბოჭორიშვილი, ნანა მაჭავარიანი, ირმა ტაველიძე, ქეთევან ნიკოლეშვილი
დიზაინერი– ბესიკ დანელია
მხატვარ-ილუსტრატორი – მამუკა ტყეშელაშვილი
ნომრის ავტორები: გიორგი ჭანტურია, მაია ფირჩხაძე, მანანა ბოჭორიშვილი, თემურ სუყაშვილი, ლელა კოტორაშვილი, ლევან ალფაიძე, ირმა კახურაშვილი, მაია ჯალაიშვილი, ნინო ფეტვიაშვილი, ხათუნა მჭედლიშვილი, მარიამ გოდუაძე, ქეთევან კობალაძე, ლელა მანგოშვილი, ელიზბარ ელიზბარაშვილი, ბესო პაპასქუა, ნასტასია არაბული, ქრისტინა სურგულაძე
