ხუთშაბათი, მარტი 28, 2024
28 მარტი, ხუთშაბათი, 2024

სტიქიური ფრაგმენტები

ხევსურეთი, გაზაფხული, დაახლოებით სამი წლის ვარ. სოფელში, სადაც ბებია-ბაბუა ცხოვრობს, საშინელი მიწისძვრა მოხდა, სახლები დაანგრია, კომუნიკაციები მოშალა. ჩვენ ვირი გვყვავდა, მეზობელს ჯორი. ორივე ნანგრევებში მოყვა, ვირი გადარჩა, ჯორი ვერ. მას შემდეგ სულ, როცა ამ ამბებს ვკითხულობდით, ვყვებოდით ან ვიგონებდით, ორივე ცხოველს  ვიხსენებდით და არასოდეს გვიფიქრია, ცხოველზე საუბარი ზედმეტია იქ, სადაც ადამიანურ ტრაგედიებზეა საუბარიო. ალბათ მთაში, სადაც ადამიანი მარტოა ბუნებასთან, თანდაყოლილია ცოდნა იმისა, რომ ეს სამყარო მხოლოდ მისი არ არის, მარტო კაცის კეთილდღეობა შეუძლებელია, თუ გარშემო ტყე არ იქნება, ცხოველები არ იარსებებენ, მზე არ გამოანათებს, მიწა მოსავალს არ მოგვცემს და ა.შ.
იმერეთი, ზაფხული, 9-10 წლის ვარ, მეორე ბაბუას სოფელში ვისვენებ და თავს მოსაწყენი ამბებით ვირთობ. მაგალითად, დეიდაჩემს მივყვები მეზობელ თამროსთან, რომელიც დიდი თავქარიანი ვინმეა. ასეთ ქალებს დასავლეთში მრავლად შეხვდები, ყველა სოფელშია რამდენიმე თამრო. თამრო მხიარულია, ენერგიული, სულ ფუსფუსებს, მისი ლექსიკა ჭარბად შეიცავს უცენზურო სიტყვებს, თუმცა, როგორც ამბობენ, უხდება. იმასაც ამბობენ  რომ სამართლიანია, ერთგული, როცა არ უნდა ესტუმრო, ცხელ ხაჭაპურს და ცივ ღვინოს სულ შემოგთავაზებს და ა.შ. დეიდაჩემს, დედაჩემისგან განსხვავებით უყვარს მეზობლებში სიარული, თუმცა თამრო დედაჩემსაც უყვარს. ახლაც, დედა სახლშია, თამროსთან მარტო მე და დეიდა წამოვედით. ვსხედვართ. ისინი ლაპარაკობენ, მე სასხვათაშორისოდ ჩართულ ტელევიზორს ვუყურებ. ნელ-ნელა ღამდება, ქალები ადესას სვამენ, შესაბამისად საუბარი უფრო და უფრო ხმამაღალი ხდება. წვიმამ დაიწყო და ისე, თითქოს ამას ელოდნენ, სიმღერა წამოიწყეს ჟუჟუნა წვიმასა და დანაზე, რომელსაც იმის გული უნდა გაეპო, ვინც მათზე ცუდს იტყოდა, თან მეზობელი ციცოს სახლისკენ იყურებოდნენ და გულიანად ხარხარებდნენ. მას შემდეგ ბევრჯერ მიფიქრია  და დღემდე ვერ ვხვდები, რა უნდა თქვას ვინმემ ჩემზე ისეთი, გულის გასაპოპად გავიმეტო.
თბილისი, 2014 წელი, ასევე ზაფხული. ჩემმა უფროსმა შვილმა იუთუბზე ინგლისური საბავშვო სიმღერების არხების გამოწერა ისწავლა და უკვე თვითონ შეუძლია იმის ნახვა, რაც უყვარს. ფავორიტებში ერთ-ერთი სიმღერა წვიმაზეა, რომელიც ბავშვებს ხელს თამაშში უშლის. ეს სიმღერა მაროსთვის დღემდე ტოპ ათეულშია, მე კი ყოველთვის, როცა მესმის, ვფიქრობ რა იქნება, სანამ მარო დიდი გოგო გაიზრდება, თავისი საკუთარი გოგო ან ბიჭი ეყოლება, ცხოვრება აქაც ისეთი გახდეს, წვიმა მხოლოდ ბავშვებს უშლიდეს ხელს თამაშში და ბავშვებიც თამაშ-თამაშით იზრდებოდნენ და არა ასე, ომებში, დევნილობაში, სიღარიბესა და ძალადობრივ გარემოში.
13-ის მერე ამ ფიქრებმა განსაკუთრებით დაჟინებული სახე მიიღეს.
სურამი, ზამთარი, მეექვსე-მეშვიდე კლასის მოსწავლე ვარ; ერთ ჩვეულებრივ სასწავლო დილას ამბავი დამხვდა, სკოლა იწვისო. ალბათ ეგ იყო პირველი გააზრებული სევდა ჩემს ცხოვრებაში.  ვიდექით მასწავლებლები, მშობლები, ბავშვები, მეზობლად მცხოვრებლები და ვუყურებდი  როგორ ნადგურდებოდა კლასები, დერეფნები, სამალავები, წიგნები, მერხები, ჩვენი ყოველდღიურობა. გვეგონა რომ რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანი დამთავრდა, აღარაფერი აღარ იქნება ისე, როგორც იყო, ერთად აღარ ვიქნებით და ათასი რამ, რაც გონია ადამიანს ტრაგედიისას.
თბილისი, 2015 წელი, ისევ ზაფხული. რაც მოხდა, ყველამ იცით. ძნელია ტრაგედიის შემდეგ ცხოვრება. გინდა შენი თავი (და სხვები) დაარწმუნო, რომ ყველაფერი კარგად იქნება, ცხოვრება გრძელდება, აღმოვაჩინეთ, რომ უკეთესი თაობა მოდის, სამოქალაქო საზოგადოება იზრდება და ა.შ.

ფოტო ანდრო ერაძის

 

გამონაკლისი არ ვარ,  ბოლო დღეების განმავლობაში მეც გულაჩუყებული ვუყურებდი მოსახლისეების ფუსფუსს საკუთარი ქალაქის მოსავლელად, მათ მონდომებას, ერთიანობას  და ვფიქრობდი, აი ხალხი, რომელმაც შეძლო საკუთარ თავზე აეღო პასუხისმგებლობა, არ დაჭირდა ლოდინი ვინმე სხვის, ვინც მის ნაცვლად იმოქმედებდა, არ დაბნეულა და არ შეშინებია, არ გაბრაზებულა როცა მათზე რამე ცუდს ამბობდნენ და უნატრია, გული გაუპოს დანამაო, პირველივე შესაძლებლობაზე აჩვენა რომ სულ ტყუილად არ აქვთ მათი იმედი, სულ ტყუილად არ ითვალისწინებენ მათ, როგორც მთავარ მამოძრავებელ ძალად,  არც ის გონიათ, რომ რაღაც მნიშვნელოვანი დამთავრდა, პირიქით, სათავეს უდებენ ახალ მოძრაობას. გადასარევი ხალხია!
მერე ვეფხვმა კაცი მოკლა და მივხვდი, რომ კარგ და ძლიერ საზოგადოებამდე კიდევ ბევრი გვიკლია, ჩვენ უნდა ვისწავლოთ არა მხოლოდ საკუთარი წილი პასუხისმგებლობის აღება, არამედ სხვებსაც მოვთხოვოთ კეთილსინდისიერად შეასრულონ თავიანთი საქმე, ვინაიდან ამ სამყაროში მარტოები არ ვართ და თუ ყველა რგოლი გამართულად არ მუშაობს, ის მოხდება, რაც მოხდა. სათუთად გაზრდილი შვილები დაეხოცათ მშობლებს, კარგი შვილები. ზოოპარკის ცალკეული თანამშრომლების წლების განმავლობაში მუხლჩაუხრელი, თავდაუზოგავი შრომა ერთ ღამეში განადგურდა მხოლოდ იმიტომ, რომ ვისაც ევალებოდა განსაკუთრებულ მდგომარეობებში საგანგებო ქცევა, მზად არ აღმოჩნდა, ვისაც ევალებოდა გარემოს დაცვა, უმნიშვნელო საქმედ მიიჩნია, ვისაც ევალებოდა საშიში ადგილებიდან ხალხის განსახლება, ეს არ გააკეთა და ასე დაუსრულებლად.

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი