პარასკევი, მარტი 29, 2024
29 მარტი, პარასკევი, 2024

ვერეს თაობის ზარი

წესით, ალბათ პირიქით ასოციაციას უნდა იწვევდეს, მაგრამ ჩემთვის არაფერია იმაზე უფრო ცინიკური, ვიდრე სტიქიის მეორე დღეს მოწმენდილი ცა, მზე და ჩიტების მშვიდი ჭიკჭიკი.  ეგრე ხდება, როცა ვინმე გიკვდება. ან ძალიან ავად ხარ დამერე შეაღევ ფანაჯარას. 13 ივნისის მერეც ასე იყო.

  მაგრამ  ცუდი რომ მოხდება, თუნდაც ძალიან ცუდი: მერე რაღაც კარგის ძებნა ადამიანის თანდაყოლილი თვისებაა. ჰოდა, კარგი ის იყო, რომ ამდენი სოლიდალური ადამიანი აღმოჩნდა, ისიც, რომ აღმოვაჩინეთ: თურმე საკუთარი საქმისთვის და ქვეყნისთვის თავდადებული ადამიანი არსებობს, რომელიც მზადაა შეეწიროს საკუთარ სამსახურს. ქალბატონი გულიკო პირველად ჩემმა მეგობარმა ხატია ბასილაშვილმა გამაცნო. დღეს არც შუმბაა, არც გულიკო და ათობით ადამიანი. და ცხოველები. ასეთი ადამიანები ახლაც მუშაობენ, სხვადასხვაგან. შეიძლება სრულიად შეუმჩნევლადაც. ეს ნიშნავს რომ ქვეყანა მთლად წყალწაღებული არაა. ეს მითებიდან ნაწყვეტი არაა, აგერ გუშინ მოხდა.  ახლა, მთავარი ისაა, ეს აღმოჩენები შევინარნუჩოთ და ცოტა სხვანაირად შევხედოთ ცხოვრებას.

    მორალისტობა ყველაზე ცუდად გამომდის და ისიც შესანიშნავად ვიცი, რომ ადამიანი, სამწუხაროდ ყველაფრის მკადრებელია სიტუაციის შესაბამისად, მაგრამ ამასწინ თავი ვერ შევიკავე და დავწერე: დღეს მოხალისე სტუდენტებს ცოტათი ვეხმარებოდი, პუნქტებზე გადამყავდა. რომ მოსაღამოვდა, მანქანა ბიბლიოთეკასთან გავაჩერე და სახლში ტაქსით წამოსვლა დავაპირე. ზოგადად, ამ პროფესიის ადამიანებს დიდ პატივს ვცემ, მაგრამ დღეს რაც ხდებოდა, საზღვარს იქითაა – 5 ლარის გზაში 20-25 ლარს ითხოვდნენ, არგუმენტით – ,,რა ვქნა ჯიგარო, ხო ხედავ ქალაქში რა ხდება, პრობკებია, ნელა დავდივარ, მაგრა მიწვავს და ორი ქუჩით იქით უნდა შემოვუარო”. ერთი და ორი კი არა, ვინც გავაჩერე, ყველა. მეგობრებმაც იგივე მითხრეს. არ შეიძლება ასე. ძალიან არ ვარგა. მერე გავიგე, რომ არაერთი ტაქსის მძღოლი უფასოდ ემსახურობოდა მგზავრებს და დავმშვიდდი.

   იყო ნიჰილზმი და ტინგიციც კი. ეს ,,უი, ნიანგი სადარბაზოსთან” და ,,უი, დათვი კიბეზე” და ,,გულების” და ხარხარის სმაილების წერა. მაშინაც გავცხარდი და ვთქვი: ,,თუ ცხოველები არ გეცოდებათ, ზოოპარკის თანამშრომლების მდგომაროება მაინც გაითვალისწინეთ. სრულიად არაშესაბამისი შედარებაა, მაგრამ ბიბლიოთეკის წიგნები რომ იყოს წყალში და ხალხი ღადაობდეს, ამაზე რას ვიზამდი ის არ ვიცი და თქვენ კიდევ, ერთმანეთს ნიშნავთ წარწერით,,ის პონი თუ იქნება, ხო იცი მე უნდა მომიყვანო” და სხვა უმსგავსობებს წერთ. არაფერს ვამბობ ადამიანების ტრაგედიაზე’’ მერე დავაკვირდი და მივხვდი, რომ ასეთი ხალიხ უკიდურეს უმცირესობაში მოექცა და დავმშვიდდი.

  ახალს ვერაფერს ვიტყვი. ტოტალური ტრაგედია, რომელიც ყოველგვარი გამოვლინება შეეწირა: ადამიანი, ცხოველი, ბუნება, ინფრასტრუქტურა. ტრაგედია, რომელსაც ვერც ის ცისარტყელა უშველის და გადაწონის – სხვა, ახალი თაობა რომ ქვია. მაგრამ უნდა ვაღიარო: მე და ჩემ მეგობრებს რაღაც სხვა ინერცია გვაფერხებდა. სხვანაირები ვიყავით. იმას, რასაც დღეს, გუშინ და გუშინწინ ჩემი სტუდენტები აკეთებდნენ, ჩვენ არ შეგვეძლო. სულ ამ საზიზღარი ფრაზის: ,,რა თაობა მოდის” წინააღმდეგი ვიყავი და უბედური კონტექსტიდან, კარგი რამე თუ გამოდნება: ერთი, ეს მოიშლება იმედია. ამ თაობის პირველი ზარი ამას მოასწავებს.

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი