დიახ, მამაჩემს ყოველთვის უნდოდა მოჭადრაკე გამხდარიყო. ჰქონდა კიდეც უნარები – დასავლეთ საქართველოს ჩემპიონატი მოიგო. მაგრამ, მერე როგორც ხდება ხოლმე ,,ხელი არ შეეწყო” თუ რაღაც. კოოპვაჭრობაში მუშაობდა წარმატებით, გაჭირვებისას კი, მოგახსენეთ, ძროხისთვის ბალახს ცელავდა. მე დავყვებოდი და ვსუმენდი, ჩუმად როგორ იმეორებდა: ახლა ლაზიერს გავცვლი კუში, ან ქიშ და შამათი. არის მთავარი აკვიატებები, რომელთაც ვერასდროს მოიშლი და და როგორც წესი, სულ მარცხდები მასთან. ბაბუაჩემი სოფლის უფროსი იყო, მაგრამ ყოველთვის ერთი აუხდენელი ოცნება ჰქონდა – ლექსების კრებული გამოეცა და მის საღამოზე მოსულიყვნენ ის ქალები, რომლებიც მას ადრე უყვარდა. რიმა, შურა, ნატალია და კიდევ ვიღაცები: სოხუმი-ბათუმი. თავი ისე მოიკლა, ვერ აასრულა. ამ ყველაფერს ვაკვირდებოდი და დამიმკვიდრა შიში (თუ ფსიქოლოგების ენაზე – კომპლექსი), რომ ოცნებებთან მარცხი არის ყველაზე საშინელი რამ, რაც კი შეიძლება მოგივიდეს და ყველა ჩემი წინაპრის მაგივრად ვიბრძვი, მიუხედავად იმისა, რომ შეიძლება – ადამიანად ყოფნის ნიშანი სწორედ ეს დამარცხება იყო.
შეიძლება სიმბოლური ამბავია, რომ ეს ბრძოლა იქ მეკარნახა, სადაც სხეულთან დამარცხებულები განისვენებენ. ვერაფერს გეტყვით: ამ აზრით მკითხაობა უმადური საქმეა. მერე საკითხს ამითებს და შეიძლება, კომიკურიც გახადოს. ჩემთვის კი ეს პროცესი სხვა ამბავს გულისხმობს. ცოტა ტრაგიკულს, მეტად გამომწვევს, ხან დამღლელს, ხან … და ასე შემდეგ და ასე შემდეგ. ომი, რომლის მომავალი წინასწარ იცი, მაგრამ მაინც არ გამოდიხარ. სხვა ჯაჭვი გაბამს და იმიტომ, ბავშვობისას ფეხზე მობმული ჯაჭვი.
