აღარც მახსოვს, რამდენი ხანია, რაც გაფაციცებული, ცოტა შეშინებული, ცოტა გაბრაზებული და ცოტა საკუთარ უძლურებაზე დაფიქრებული ვადევნებ თვალს ჩვენ გარშემო მიმდინარე ომების ამბებს და ჩემთვის ვბუტბუტებ: ნეტავი აქაც იგივე არ მოხდეს, ნეტავი აქამდე არ მოვიდნენ, ნეტავი მომდევნო ჩვენ არ აღმოვჩნდეთ, ერთ დღესაც ლურჯის მაგივრად წითელი ან ნაცრისფერი, გაჭვარტლული არ დაგვხვდეს ცა…
რამდენიმე დღის წინ უკრაინაში მარიუპოლის დაბომბვის შემდეგ ერთი ფეისბუქმეგობარი წერდა: „რა მძიმეა იმაზე ფიქრი, რომ სადღაც აქვე უდანაშაულო ადამიანებს, ბავშვებს ხოცავენ და ვერაფრით დაეხმარებიო”. მძიმეა, ძალიან მძიმე. ამაზე მძიმე კი ის არის, რომ ეჯახები ბოროტებას, რომელიც სიცოცხლეს ანადგურებს, რომელსაც ვერაფერი აჩერებს, შენ კი მხოლოდ ის შეგიძლია, ჩუმად იბუტბუტო: ნეტავი აქაც იგივე არ მოხდეს, ნეტავი აქამდე არ მოვიდნენ, ნეტავი მომდევნო ჩვენ არ აღმოვჩნდეთ, – და ასე დაუსრულებლად.
ერთხელ დევნილ, ომგამოვლილ სირიელ ბავშვებს სთხოვეს, თავიანთი ოცნებები დაეხატათ და მათაც თეთრ ქაღალდზე მხოლოდ შავი ფანქრით დახატეს სახლები. სხვადასხვა ზომისა, ეზოებში – სხვადასხვა მცენარითა და ცხოველით, მაგრამ სახლები. ის სიმშვიდე და მყუდროება, განვითარებისთვის აუცილებელი ის მინიმუმი, რომლის ქონის უფლებაც მათ ომმა წაართვა.
ამ სამი წლის განმავლობაში სირიაში ათეულობით ათასი ადამიანი დაიღუპა, მათ შორის – ბავშვებიც. გადარჩენილთა ნაწილი თურქეთსა და სხვა ქვეყნებში დევნილის სტატუსით ცხოვრობს. ეს ექსპერიმენტიც სწორედ თურქეთში მდებარე დევნილების ბანაკში ჩაატარეს. სხვებზე, რომლებიც სირიაში დარჩნენ, მშობლები ამბობენ, რომ ხატვისას უმთავრესად წითელ ფერს იყენებენ. მათთვის თითქმის წარმოუდგენელია ადამიანი, რომელსაც სისხლი არ სდის.
ძნელია იმის აღიარება, რომ არაფერი შეგვიძლია, მაგრამ ფაქტია, რომ ამ ბავშვების სახლები, მათი უზრუნველი ბავშვობა და კეთილდღეობა ვერავინ დაიცვა. ძნელია იმის თქმაც, რომ როცა ადამიანების მასობრივ განადგურებას უყურებ, ისღა დაგრჩენია, შენთვის იბუტბუტო: იქნებ შენამდე არ მოვიდნენ, იქნებ გადარჩე, იქნებ შენმა შვილებმა თეთრ ქაღალდზე მხოლოდ შავი სახლები არ ხატონ…
