დაახლოებით 50 წელიწადზე მეტია, რაც ამერიკელი ბავშვები მსოფლიოში სანტას მიმოფრენას ჩრდილოეთ ამერიკის საჰაერო-კოსმოსური თავდაცვის სარდლობის (NORAD) მეშვეობით ახერხებენ.
დიახ, 50 წელზე მეტია ჩვენგან შორს, დიდები და პატარები ერთად იჯერებენ ჯადოსნური ბაბუის არსებობას, რომელსაც ჩვენი სურვილების ასრულება შეუძლია. სანტების მოგზაურობას ვებგვერდის – https://www.noradsanta.org/ – საშუალებით ჩვენც შეგვიძლია ვადევნოთ თვალი.
ბოლო თვეებია, ჩემი სახლის ფანჯრიდან ვაკვირდები მშენებარე კორპუსს,
სადაც ადრე დილიდან გვიან ღამემდე დასვენების დღეების გარეშე მუშაობენ ადამიანები იმისათვის, რომ მომდევნო წლის ბოლოს ორი მრავალსართულიანი კორპუსი იყოს მზად. რამდენიმე კვირის წინ, ერთ სრულიად ჩვეულებრივ დილას, მშენებლობიდან კაცი ჩამოვარდა. მისი გადარჩენა ექიმებმა ვერ შეძლეს, დაიღუპა. ადამიანი, რომელიც იძულებული იყო საარსებო მინიმუმის მოსაპოვებლად მინიმალური ანაზღაურების ფასად, ყინვასა და სიცხეში ზეგანაკვეთურად და უსაფრთხოების ნორმების დაცვის გარეშე ემუშავა, ისე გაქრა, ვითომ არც ყოფილა. რამდენიმე საათში სამშენებლო სამუშაოები გაგრძელდა, მომავალი წლის ბოლოს ახალ სახლებში ბედნიერი ან მეტ-ნაკლებად ბედნიერი ოჯახები შესახლდებიან და სულაც არ ეცოდინებათ, რომ მათი სახლის მშენებლობისას დაღლილი და დაუცველი ადამიანი დაიღუპა. სხვებმა კი, ასეთივე დაღლილებმა და დაუცველებმა, ვერც კი იგლოვეს მეგობარი, ვერც ამ პირობებში მუშაობაზე თქვეს უარი და ასე, ხმაამოუღებლად გააგრძელეს მძიმე ბლოკების ერთმანეთზე დადება, მეტალების შედუღაბება, გადარჩენისთვის ბრძოლა. მათი თეთრი კედლები და ხისფერი იატაკი, მათი მბზინავი აბაზანის კედლები და მაღალი ჭერი სხვების სისხლისა და ოფლის შედეგია. ასეთ ამბებზე ბედნიერი ან მეტ-ნაკლებად ბედნიერი ტიპები როგორც წესი არ ვფიქრობთ ხოლმე.
იმავე დილას, ტაქსის მძღოლმა მითხრა, კარგია ქმარი მუშაობის უფლებას რომ გაძლევს, ყველას კი არ ესმის ამდენიო. არ დამეზარა და მონდომებით ავუხსენი, რომ ჩვენი ქვეყანა იმიტომ არის ასეთი ღარიბი, ადამიანები იმიტომ კვდებიან კატორღულ სამუშაო პირობებში, ბავშვები იმიტომ ვერ ხვდებიან, რატომ ნიშნავს კარგად სწავლა მათ უკეთეს მომავალს, რომ კაცები ეგრე აბუჩად იგდებენ ქალების უნარებს, მათ შესაძლებლობებს, არ აძლევენ დამოუკიდებლად და ბედნიერად ცხოვრების საშუალებას. ვუთხარი, რომ სულელია ყველა კაცი, რომელსაც სახლში გამოკეტილი ქალის არსებობა აბედნიერებს, თითქმის შეუძლებელია ასეთმა ქალმა სილაღე და საკუთარი თავის რწმენა შეინარჩუნოს, თავისთვის ან გარშემომყოფებისთვის რაიმე სასარგებლო გააკეთოს. ასეთ დროს მგონია ხოლმე, რომ არანაირი აზრი არ აქვს ჩვენს დაუმთავრებელ საუბრებს მაღალ მატერიებზე.
ცოტა ხნის წინ ერთ სკოლაში მქონდა შეხვედრა. დირექტორთან ერთად განვიხილავდი ამ კონკრეტული სკოლის ძლიერ და სუსტ მხარეებს, ვმსჯელობდით იმაზე, მიღწევადია თუ არა ბავშვმა რეპეტიტორის გარეშე, მხოლოდ სკოლის კედლებში მიიღოს სათანადო განათლება, რა აკრძალვებია საჭირო იმისათვის, რომ კონტროლი ხელიდან არ გაგექცეს და რა თემებზე უნდა შეეძლოს მასწავლებელს ღიად მსჯელობა, ბავშვების ნდობა რომ მოიპოვოს. მიუხედავად იმისა, რომ რაც ჟურნალის მასწავლებლისთვის ვწერ, ხშირად ვფიქრობ ამ თემებზე, იქ, იმ კონკრეტული სკოლის კედლებში მივხვდი, რომ სკოლის კედლებს გარეთ მსჯელობისას შემუშავებული ტაქტიკები როგორც წესი კონკრეტულ ბავშვებთან მიმართებაში აზრს კარგავს. საერთოდაც, მომეჩვენა, რომ სკოლის კედლებში, სადაც მთავარი გმირები ბავშვები არიან, დიდები ცოტა სასაცილოდ გამოვიყურებოდით.
ასეთივე უსუსურობის განცდა დამეუფლა წინა კვირაში, როცა ლექციის წაკითხვისას რამდენიმე სტუდენტმა მობილური ტელეფონი ამოიღო და სოციალურ ქსელებში გამექცა. ვერ მივხვდი, რა უნდა მეთქვა ზრდასრული ადამიანებისთვის, რომლებმაც წესით იციან, რისი სწავლაც უნდათ და ისიც, რომ მობილური დივაისების გამოყენება ლექციაზე რეკომენდებული არ არის. ამიტომ ისე გავაგრძელე ლექციის კითხვა, ვითომც არ მიჯავრია რამდენიმე ადამიანის ყურადღება რომ შევინარჩუნე.
ახალი წლის წინა პერიოდში, როცა ადამიანები დღესასწაულისთვის ემზადებიან, ჩვენ სამწუხაროდ არ გვაქვს იმის ფუფუნება ერთმანეთს მხოლოდ სასიამოვნო და სახალისო ამბები მოვუყვეთ და ვერც სანტას მოგზაურობას ვუყურებთ. ჩვენ ძალიან მძიმე სოციალური პრობლემების წინაშე ვდგავართ, ბევრი გვაქვს სამუშაო იმისთვის, რომ უკეთ ცხოვრება შევძლოთ.
ბევრი ისეთი კითხვა არსებობს, რომელზე პასუხიც მოსაძებნი გვაქვს, არადა, წელიწადის ამ დროს მგონია, რომ ადამიანებს ყველაზე მეტად უნდებათ უკან, ბავშვობაში დაბრუნება, მშვიდ გარემოში ახლობელ ადამიანებთან განმარტოება, გეგმების რეალურობის დაჯერება და უკეთესი მომავლის იმედის ქონა. ახალი წლის წინა პერიოდი ალბათ სწორედ ის დრო უნდა იყოს, როცა შეიძლება საკუთარ თავს უკან, ბავშვობაში დაბრუნების საშუალება მივცეთ და იქიდან შევხედოთ ზრდასრულების ყოველდღიურ სევდა-საზრუნავებს. იქნებ რაღაც კითხვებზე მაინც მივიღოთ სწორი პასუხი.
