ვალიკო
შემომხედე!
გული არ ხუცდება! და რეიზა არ ხუცდება, თუ იცი? ნამეტარი პატარა დროა ბაღნობიდან სიბერემდე. უნდა იცეკვო და იცეკვო. ბაღნობა იყო ხმელა პური და კარაქი. ომის კუდში ვცხოვრობდით. ბაღნობა იყო ცხენი, ხარი. მერე იყო პაპიროსის თესვა. თამბაქოსი. და ცეკვა.
ადრე ხომ ვცეკობდი? ახლა, ცოტა მუხლი აღარ მიჭრის, მარა უფრო ვცეკობ. იცი რაფერ? სიბერე არის ახალგაზრდობის გულში გამეორება. უკუღმა რეპეტიციასავით გამოდის რაცხა.
სიცოცხლე არის, რას შევადარო ახლა, სიცოცხლეა რა. კარგად თუ ხარ – კაია, თუ გაჭირვებული ხარ – აფერი არაა. სულ აგია სიცოცხლე.
სიცოცხლე ხომ აფერი არაა და სიკვდილი კიდო უფრო აფერი არაა. კტები და ქრები, მეტი აფერი. მარა, მეიცა. არ მინდა, თლა მასე იყოს. სიკვდილი მოი უფრო უკეთესი იყოს. სიკვდილი იყოს ასე, რომე კტები და ცეკვავ. ცეკვავ და ცეკვავ.
მარა ჯერე სიკვდილამდე რა დროისაა. ხორუმი ხომ გახსოვს? მაქანე რომ ხელს მიიდობ შუბლზე და გახედავ შორს, შორს – მასეა სიკვდილი. დილით გამოვალ, ხელს მივიდობ მასე და დასავლეთისკენ ვიყურები. შორს კი არა, სულ არ ჩანს. და არც გამოჩნდება კაი ხანი.
ფოტო: ნათელა გრიგალაშვილი
