პარასკევი, მარტი 29, 2024
29 მარტი, პარასკევი, 2024

საზაფხულო ვნებები

საუზმეზე შეგიძლია ყველა ნახო, ვინც შენთან ერთად ისვენებს. სასტუმროს სასადილოში მაგიდები ნელ-ნელა ივსება დამსვენებლებით. ჩვენს წინა მაგიდასთან ქალი ჯდება ორი შვილით. დაახლოებით 10-11 წლის გოგონა ყავს და 3 წლის ბიჭი. ბავშვებთან ერთად დასვენების სირთულეებზე ვლაპარაკობთ, სასტუმროს ავკარგიანობას ვარჩევთ, ვცდილობთ შვილებს რაც შეიძლება მეტი ფაფა შევაჭამოთ. ის ნახევრად ხუმრობით ამბობს – კარგი იქნება, თუ მისი 3 წლის ბიჭი, როცა გაიზრდება, ისეთსავე დიდსა და ლამაზ სახლს აუშენებს, როგორიც ჩვენს ზემოთაა, მთაზე. ვიღიმი და ვფიქრობ, რატომ ხდება ასე, რომ რთულ მისიებს მაინცდამაინც ბიჭებს ვაკისრებთ, რატომ გვგონია რომ ჩვენ ან ჩვენს გოგონებს ნაკლები შეუძლიათ, ვიდრე კაცებს. ნეტა რას ფიქრობს მისი უფროსი გოგონა?

შუადღეა, ცხელა და ზღვიდან ამოსული ხალხი თავს სანაპიროზე, პატარა კაფეს ვაფარებთ. ჩვეულებრივი ამბავია, სანამ შეკვეთას მოგიტანენ გვერდზე მდგომ მაგიდებს ათვალიერებ, სხვა დამსვენებლებს სწავლობ. ზოგი მათგანი უკვე შეგინიშნავს სანაპიროზე, სასტუმროში, კაფეში, აუზზე,  ზოგი ახალია, ვიღაც უფრო საინტერესო თემაზე ლაპარაკობს, სხვა ნაკლებად და ასე.

ერთ-ერთ მაგიდაზე  დრამა ვითარდება. 16-17 წლის გოგონა, რომელიც დილით დაახლოებით თავისტოლა ბიჭს კლასიკურ მუსიკაზე მხიარულად ელაპარაკებოდა, ახლა მშობლებთან ერთად ზის, უკმაყოფილებას ვერ მალავს და ცდილობს აგრესია ხან პიცაზე, ხან მიმტანზე, ხანაც გამვლელზე გადაიტანოს. სინამდვილეში მას მშობლები აღიზიანებენ, მათი მზრუნველობა, ყურადღება, მეგობრული ტონი… არაფერი მოსწონს, უნდა რომ მათთან ერთად არ ისვენებდეს, მათ არ ხედავდეს. დიდხანს ვერ იკავებს თავს, დგება და ისევ სანაპიროზე მიდის, ყურსასმენებით და წიგნით შეირაღებული. გეცოდინებათ, ეს იმის ნიშანია, რომ  ადამიანს  თავისთვის უნდა ყოფნა, უკან გაყოლა არავინ უნდა იფიქროს.

გოგონას მამასთან  სხვა გოგონა ჯდება, მისი მეგობრების შვილი, რომლის მშობლები უკვე საათზე მეტია ხელოვნებასა და ქვეყნის კულტურის პოლიტიკაზე მსჯელობენ. გოგონა ისე იწყებს ლაპარაკს, ვერ მიხვდები, კაცს ელაპარაკება თუ თავის თავს, გეგონება ხმამაღლა ფიქრობს. ამბობს, რომ ხელოვანები აუტანელი ხალხია, მათი გაგება შეუძლებელია, არც ერთი მათგანი, ვისაც ის იცნობს, ღირებულს არაფერს ქმნის და  ყველას ისეთი პოზა აქვს, თითქოს მათზე დგას სამყარო. მას მეცნიერება იზიდავს, ზუსტი მეცნიერები, სადაც ყველაფერი კონკრეტულია, რაც გაინტერესებს, შეგიძლია იკვლიო, რაშიც ეჭვი გეპარება, ატარო ცდები, შედეგები თვალნათელი და ხელშესახებია, შენ არაფერს იგონებ.

მეცნიერები უფრო კეთილსინდისიერი ხალხია, თითქმის არ იტყუებიანო, ამბობს და ეღიმება. თვითონაც იცის, რომ მისი ეს მონოლოგი დიდად არაფრით განსხვავდება მეორე გოგონას აგრესიული შენიშვნების კასკადისგან. ორივე მშობლებით უკმაყოფილო მოზარდის მანიფესტია.

გოგონა თითქოს იმის ახსნას ცდილობს კაცისთვის, რაც თვითონაც უნდა იცოდეს. მას უნდა უთხრას, რომ მათი შვილის კონფლიქტი, მათი დაძაბული ურთიერთობა ჩვეულებრივი ამბავია, ყველა შვილი, მიუხედავად იმისა, როგორია მშობელი, უკმაყოფილების მიზეზს აუცილებლად იპოვის.

საღამოს, როცა ჩვენი შვილი იძინებს, დაღლილები გასული დღის ამბებზე ვფიქრობთ. ძნელია უყურო, როგორ ტკენენ გულს ერთმანეთს უახლოესი ადამიანები, როგორ უჭირთ ერთმანეთის მოსმენა და გაგება.

 ამბის მთავარი სირთულე ისაა, რომ გამონაკლისი არ არსებობს: ყველა შვილს  აქვს უკმაყოფილების მიზეზები და ყველა მშობელს მოდელები, რომელსაც მისი შვილი უნდა მოერგოს. გამონაკლისები არც ჩვენ ვართ: ვცდილობთ ის, რაც ჩვენი მშობლების სისუსტედ და შეცდომად მიგვაჩნია, ჩვენ არ გავიმეოროთ და თან წინასწარ ვეგუებით იმას, რომ  ჩვენი მცდელობა და მონდომება განწირულია. შვილები აუცილებლად იპოვიან რაღაცას, რაც მათ უკმაყოფილებას გამოიწვევს.
ერთადერთი, რამაც შეიძლება გადაგარჩინოს, საკუთარი და სხვების პატივისცემა და იმის აღიარებაა, რომ ყველა ადამიანს თავისი შეხედულებები, მოსაზრებები და ცხოვრება აქვს, რომელზე პასუხისმგებლობაც მასვე ეკისრება. ამიტომ უნდა შეგვეძლოს მოსმენა და უარის თქმა ვნებაზე, რასაც სხვისი ცხოვრების განკარგვა, სხვისი ქცევის შენთვის მისაღებ მოდელზე გადაწყობა ქვია.

კომენტარები

მსგავსი სიახლეები

ბოლო სიახლეები

ვიდეობლოგი

ბიბლიოთეკა

ჟურნალი „მასწავლებელი“

შრიფტის ზომა
კონტრასტი